Απάντηση στο άρθρο του κ. Γ. Μπαμπινιώτη  

       Διάβασα το άρθρο του καθηγητή, κ. Γ. Μπαμπινιώτη, στο Βήμα (4-4-2010) με τίτλο «Μια εκπαιδευτική τραγωδία». Καταρχήν θέλω να εκφράσω το σεβασμό  μου για το τεράστιο και πολυσχιδές έργο του. Δεν είχα την τύχη να είμαι φοιτητής του, αλλά τον έχω παρακολουθήσει σε αμφιθέατρα, διαλέξεις, συνέδρια και πραγματικά άξιζε τον κόπο. Επίσης  θέλω να διευκρινίσω ότι δε σκοπεύω να έρθω σε αντιπαράθεση με τους συναδέλφους της β/θμιας εκπαίδευσης, γιατί οι εποχές δεν προσφέρονται για ενδοεκπαιδευτικές συγκρούσεις. Άλλωστε δεν ευθύνονται για το πρόβλημα της ανεργίας και της απουσίας παιδαγωγικής και διδακτικής εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια των σπουδών.

    Το συγκεκριμένο άρθρο μου προκάλεσε δυσάρεστη έκπληξη, όχι λόγω της συντεχνιακής μου προκατάληψης. Είναι σύνηθες άλλωστε τελευταία να υποστηρίζεται κυρίως όμως από στόματα πολιτικών ότι κάθε διαφωνία από πλευράς εργαζομένων εκπορεύεται από το συνδικαλιστικό τους συμφέρον. Η έκπληξή μου προήλθε από το γεγονός ότι, ενώ ο κ. Μπαμπινιώτης διετέλεσε μεταξύ άλλων και πρόεδρος του ΕΣΥΠ και σχημάτισε μια ολοκληρωμένη άποψη για την παθογένεια του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου βρέθηκε ο νέος ΟΑΕΔ , ο οποίος όχι μόνο θα επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας χιλιάδων Ελλήνων εκπαιδευτικών αλλά και θα ανασύρει την παιδεία από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει.

    Καλοπροαίρετα υποβάλλω μερικά ερωτήματα στις διαπιστώσεις-προτάσεις του κ. καθηγητή:

α) Σε όλο το άρθρο απουσιάζει περιέργως η αναφορά στις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας. Η συντεχνία του κλάδου των δασκάλων καθορίζει πόσοι θα φοιτήσουν σε κάθε σχολή, τι είδους εκπαίδευση θα λάβουν, τι ανάγκες προσωπικού έχει η κάθε βαθμίδα και τι θα γίνουν οι άνεργοι κάθε εκπαιδευτικής ειδικότητας;

β) Υποστηρίζετε, κ. Καθηγητά, ότι οι φιλόλογοι και άλλες ειδικότητες υστερούν σε ψυχοπαιδαγωγική και διδακτική κατάρτιση σε σχέση με τους δασκάλους, αλλά με μια ταχύρρυθμη εκπαίδευση-επιμόρφωση μπορούν να καλύψουν τέτοιες ελλείψεις. Αφού η  ψυχοπαιδαγωγική και διδακτική κατάρτιση είναι ζήτημα γρήγορης επιμόρφωσης, τι χρειάζονται τα Παιδαγωγικά Τμήματα και γιατί δεν αντικαθίστανται από σεμινάρια εξπρές;

γ) Το πώς της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι μικρότερης αξίας σε σχέση με το τι;

δ) Αφού η παιδαγωγική επάρκεια είναι ένα ζήτημα ήσσονος σημασίας, γιατί θεωρείται προαπαιτούμενο για το διορισμό σύμφωνα με το νέο νόμο;

ε) Πρόσφατα κάποιοι ιεράρχες ζήτησαν το διορισμό θεολόγων για τη διδασκαλία των θρησκευτικών στο Δημοτικό Σχολείο. Δεν είναι πολλές οι συμπτώσεις ίδιων αιτημάτων από φορείς και πρόσωπα με στόχο το ίδιο χώρο;

στ) Αφού θα ανοίξουν οι πόρτες του Δημοτικού Σχολείου για φιλολόγους, μαθηματικούς, φυσικούς και άλλες ειδικότητες, γιατί να μην τεθεί το ίδιο θέμα και για αρχιτέκτονες, γεωπόνους, οικονομολόγους, νομικούς και άλλους;  Όλοι οι καλοί χωράνε. Με μια ταχύρρυθμη επιμόρφωση θα καλύψουν τα κενά τους και θα υπερέχουν σε εξειδίκευση από τους δασκάλους.

ζ) Δεν είναι αρκετά βαρύς ο χαρακτηρισμός του Δημοτικού Σχολείου ως «άνυδρο τοπίο της σημερινής εκπαίδευσης»; Σε ποια στοιχεία  στηρίζεται η κρίση σας αυτή; Έχετε παρακολουθήσει ποτέ από κοντά το έργο των δασκάλων και το υποβαθμίζετε τόσο;

η) Λέτε ότι δε θέλετε να  έρθετε σε αντίθεση με τους δασκάλους τους οποίους θεωρείτε βάση της σχολικής εκπαίδευσης. Μήπως φάσκετε και αντιφάσκετε; Πώς εκτιμάτε το έργο τους, όταν υποστηρίζετε ότι είναι ανεπαρκείς σε όλους τους τομείς και πρέπει να έρθουν οι καθηγητές να σώσουν την εκπαίδευση;

θ) Μπορείτε, κ. καθηγητά , να μας αναφέρετε μια χώρα της Ε.Ε. που έχει εφαρμοστεί ανάλογο μέτρο;

ι) Πώς φαντάζεστε ένα τμήμα της Δ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου με όλες τις ιδιαιτερότητες της ηλικίας, όπου εναλλάσσονται δεκάδες εκπαιδευτικοί κατά τη διάρκεια της εβδομάδας;

                                                                        Κωνσταντίνος Δουρούκας

                                                          Αναπληρωτής Αιρετός ΠΥΣΠΕ  Β΄ Αθήνας

 dourouka@sch.gr

 http://kdouroukas.blogspot.com