ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΤΩΝ ΕΠΑΛ -  Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

Κων/νος Αδριανουπολίτης

Εκπαιδευτικός- ερευνητής

Το ξαφνικό ενδιαφέρον του πρωθυπουργού και του υπουργού παιδείας για το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί μια απέλπιδα προσπάθεια αναστροφής του κλίματος που επικρατεί στη νεολαία.

Η επιλογή του χρόνου έναρξης του διαλόγου για τις πανελλήνιες δεν έγινε τυχαία. Το γεγονός ότι το όλο εγχείρημα γίνεται με πρωθυπουργική έγκριση και καθοδήγηση αποδεικνύει ότι το θέμα αναδεικνύεται κυρίως σαν πολιτικό και δευτερευόντως σαν εκπαιδευτικό.

Το συγκεκριμένο θέμα, είναι προφανές ότι, κρίθηκε σαν πιο κατάλληλο από όλα τα εκπαιδευτικά θέματα διότι οι εισαγωγικές εξετάσεις δεν απαιτούν σοβαρές οικονομικές δαπάνες, είναι θεαματικές και εύκολες, δεν ενοχλείται συνήθως το αντιπαραγωγικό σύστημα της παιδείας και αν λάβουμε υπόψη ότι το θέμα αγγίζει 150.000 οικογένειες, η προβολή του εκάστοτε υπουργού παιδείας είναι εξασφαλισμένη.

Ο διάλογος θα είναι, κατά τον υπουργό παιδείας εξαντλητικός, συνεπώς θα απαιτήσει μεγάλο χρονικό διάστημα,  ενώ είναι γνωστό ότι έχει προηγηθεί ένας άλλος, εθνικός διάλογος, επίσης εξαντλητικός, και με βάση τα πορίσματα εκείνου το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας έχει ήδη επεξεργαστεί προτάσεις με επικρατέστερη τη γνωστή «πρόταση Βερέμη» για προκαταρτικό έτος μετά το λύκειο.

Όσον αφορά την γενναία αύξηση των δαπανών για την παιδεία, την κατάργηση της βάσης του 10, την εκκρεμότητα με τα κολλέγια, την οικονομική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών που αποτελούν το κρίσιμο σημείο της υλοποίησης οποιασδήποτε απόφασης  καμία απολύτως δήλωση.

Το 2005, όταν έγινε ο λεγόμενος εθνικός διάλογος για την παιδεία, η τότε υπουργός παιδείας κ. Γιαννάκου έδωσε συνέντευξη (Καθημερινή, 3/4/05), όπου αναφέρθηκε και στο θέμα της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και σε σχετική ερώτηση δήλωσε σχετικά. «Πρώτα  απ΄ όλα να ξεκαθαρίσω το εξής: δεν υπάρχει περίπτωση αιφνιδιασμού γιατί οι αιφνιδιασμοί δεν ταιριάζουν στη δημοκρατία. Όποιες αλλαγές γίνουν θα είναι γνωστές στα παιδιά από την Α΄ λυκείου. Αυτό μπορώ να το διαβεβαιώσω.»

 Παρά τη ρητή διαβεβαίωση  της υπουργού, που αποτελεί και κυβερνητική δέσμευση,  ο τρόπος πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των μαθητών του επαγγελματικού λυκείου που δίνουν εξετάσεις σε λίγους μήνες, δεν έχει νομοθετηθεί!!!

Τα παιδιά του επαγγελματικού λυκείου δεν είχαν την πολυτέλεια να γνωρίζουν τον τρόπο εισαγωγής τους από την Α΄ τάξη όπως αρμόζει σε μια δημοκρατία… Τα άλλα παιδιά, του γενικού λυκείου, απολαμβάνουν μια καλύτερη δημοκρατία, αφού είναι σίγουρο ότι  θα έχουν την πολυτέλεια να γνωρίζουν από την Α΄ λυκείου τον τρόπο πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Μήπως αυτό που ακούγεται και γράφεται για «παιδιά ενός κατώτερου θεού» δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα;

Δυστυχώς για την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση, διανύουμε εποχή επικοινωνιακής και όχι δημιουργικής πολιτικής. Η  ΤΕΕ για την χρησιμότητα και την σπουδαιότητα της οποίας ουδείς  διαφωνεί, έχει την ατυχία να μην παρουσιάζει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον και ενώ θα μπορούσε να επιλύσει, πολλά εκπαιδευτικά και κοινωνικά-οικονομικά προβλήματα παραμένει στο παρασκήνιο και φθίνει συνεχώς.

Οι ισχυρισμοί του υπουργείου παιδείας ότι ενδιαφέρεται για την επαγγελματική εκπαίδευση, τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας και άλλα τέτοια ηχηρά, δεν πείθουν απολύτως κανέναν όταν όλοι βλέπουν ότι  η κυβέρνηση την έχει εγκαταλείψει.

Πως είναι δυνατόν οι διαχρονικά χειριζόμενοι τα θέματα παιδείας να μην παίρνουν σαν παράδειγμα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, περισσότερο ανεπτυγμένα και με καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα τα οποία έχουν πολύ περισσότερους μαθητές στη επαγγελματική  εκπαίδευση παρά στη γενική;

Πως είναι δυνατόν να ελπίζουν οι νέοι μας, που επιθυμούν μια γρήγορη και σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, σε βελτίωση  της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης όταν με τη μεταρρύθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης (Ν. 3475/2006) και τη δημιουργία των ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ έχει προκληθεί μαζική φυγή από την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση;

Δεν είναι τυχαίο, που οι έλληνες γονείς θέλουν για τα παιδιά τους πανεπιστημιακό πτυχίο και διορισμό στο δημόσιο. Δεν υπάρχει στη χώρα μας  μια αξιόπιστη επαγγελματική εκπαίδευση και αρκετοί από αυτούς υποκύπτουν στο δέλεαρ του πανεπιστημιακού πτυχίου, αγνοώντας προσωρινά το φάσμα της ανεργίας των πτυχιούχων πανεπιστημίου.  Σίγουρα αρκετοί γονείς θα είχαν διαφορετική γνώμη αν είχαμε μια αναβαθμισμένη και κοινωνικά καταξιωμένη επαγγελματική εκπαίδευση,  όπως έχουν όλα τα αναπτυγμένα ευρωπαϊκά κράτη.

Συνεπώς δεν φταίει μόνο η ελληνική κοινή γνώμη, οι έλληνες γονείς. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, διότι η εξουσία σχεδιάζει, χαράσσει, νομοθετεί, υλοποιεί.

Η έλλειψη αξιόπιστης επαγγελματικής εκπαίδευσης θα γίνει σύντομα πιο ορατή με την οικονομική κρίση. Αρκετοί γονείς, παρά τις όποιες θυσίες τους, θα διαπιστώσουν ότι δεν είναι σε θέση να διασφαλίσουν τα απαραίτητα οικονομικά των πανεπιστημιακών προπτυχιακών ή μεταπτυχιακών σπουδών, τη στιγμή κατά την οποία με δυσκολία  θα εξοικονομήσουν τα προς το ζειν της οικογένειας τους και όπως είναι γνωστό η επιβίωση προηγείται των σπουδών.