1. Το ΚΕΔΔΥ (Κέντρο Διάγνωσης Αξιολόγησης & Υποστήριξης – πρώην ΚΔΑΥ) στο Νομό δεν μπορεί να λειτουργήσει, αφού ενώ η ομάδα διάγνωσης επιβάλλεται να είναι από τουλάχιστον τριμελής ως πενταμελής (πλήρης σύνθεση), διαθέτει μόνο κοινωνική λειτουργό και ψυχολόγο. Ενώ ο νέος Νόμος 3699/2008 προβλέπει ειδικευμένο εκπαιδευτικό προσωπικό ειδικής αγωγής, αυτό είναι πολύ περιορισμένο πανελλαδικά, με αποτέλεσμα να μην έχει ακόμη στελεχωθεί η επιτροπή του ΚΕΔΔΥ στο Νομό με εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων (νηπιακής ηλικίας, πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας). Οι μεταπτυχιακές σπουδές στην ειδική αγωγή είναι σχεδόν ανύπαρκτες για την Ελλάδα και έτσι, ενώ στο Νόμο αυτό είναι το προσόν που προβλέπεται, εκείνο που υπάρχει στην πράξη είναι σεμινάρια 400 ωρών. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η αντίφαση ανάμεσα στα απαιτούμενα προσόντα, τα οποία προβλέπει η νομοθεσία και στην περιορισμένη πανεπιστημιακή μετεκπαίδευση στην ειδική αγωγή, οδηγεί σε μη λειτουργία των ΚΕΔΔΥ, κάτι που πληρώνουν οι γονείς των παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες και οι ίδιοι οι μαθητές. Επιπλέον, το πρόβλημα στέγασης του ΚΕΔΔΥ στο Νομό ακόμη δεν έχει διευθετηθεί. Είναι υπό μετακόμιση σε κτήριο με νοίκι και δεν έχει προβλεφθεί αυτόνομο δημόσιο κτήριο για την υπηρεσία αυτή, με πλήρη εξοπλισμό. Γενικότερα, οι υπάρχουσες κρατικές υποδομές βρίσκονται υπό διάλυση, όπως το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) ή το Εθνικό Ιδρυμα Κωφών, από την υποχρηματοδότηση και την πολιτική που εκχωρεί κομμάτι κομμάτι την περιουσία, αλλά και τις αρμοδιότητές τους στους ιδιώτες και άλλους φορείς.


2. Η πλειονότητα των ειδικών σχολείων έχει φοβερές ελλείψεις σε υποδομές, σε μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό, εκπαιδευτικό, ειδικό εκπαιδευτικό, βοηθητικό και τεχνικό. Τα κοινά σχολεία, στα οποία υποχρεώνονται να ενταχθούν τα παιδιά, έχουν ακόμα μεγαλύτερες ελλείψεις. Τα τμήματα ένταξης, τα οποία ξεκίνησαν στην Κεφαλονιά με την αξιέπαινη πρωτοβουλία του Διευθυντή και του Συλλόγου Διδασκόντων του Γυμνασίου Κεραμιών, σύμφωνα με στοιχεία σε πανελλαδικό επίπεδο, είτε λειτουργούν για μεγάλο διάστημα χωρίς ειδικευμένους εκπαιδευτικούς είτε η παράλληλη διδασκαλία βρίσκεται στις περισσότερες περιπτώσεις στα χαρτιά.


3. Η επαγγελματική εκπαίδευση είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτη για τα παιδιά με αναπηρίες. Τα ΕΕΕΕΚ (όπως αναδείξαμε για τα Φαρακλάτα) υπολειτουργούν χωρίς προγράμματα και μόνιμο εκπαιδευτικό, ειδικό εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό.


4. Οι γονείς πληρώνουν διπλάσια και τριπλάσια από κάθε άλλο γονιό για την εκπαίδευση, την αγωγή, την αποκατάσταση και την περίθαλψη των παιδιών τους (ειδικό εποπτικό και εκπαιδευτικό υλικό, τεχνικά βοηθήματα, θεραπευτικές αγωγές, μεταφορά, φροντιστήρια, βοηθητικά μαθήματα στο σπίτι).


5. Τα περισσότερα παιδιά με Ειδικές Ανάγκες βρίσκονται εκτός εκπαιδευτικού συστήματος. Από τα 200.000 παιδιά με αναπηρίες που με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς βρίσκονται σε ηλικία εκπαίδευσης, μόνο τα 15.500 φοιτούν σε ειδικά σχολεία και ειδικές τάξεις. Η τάση μείωσης, αντί για αύξηση, των μαθητών των ειδικών σχολείων, οδηγεί χιλιάδες παιδιά στο σκοτάδι της αμάθειας και στο περιθώριο της ζωής.


6. Ακόμη και τα ελάχιστα παιδιά που παρακολουθούν μια κάποιας μορφής εκπαίδευση, αυτή δεν είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες τους. Δεν υπάρχουν κατάλληλα γι' αυτά αναλυτικά προγράμματα, ομαδοποίηση των κατηγοριών ειδικών προβλημάτων και αντίστοιχη αντιμετώπισή τους από το εκπαιδευτικό σύστημα, ιδιαίτερα για εκείνα τα παιδιά, τα περισσότερα, που φοιτούν στα κοινά σχολεία.


7. Η υποχρεωτικότητα της Ειδικής Αγωγής χωρίς παράλληλη κατοχύρωση του αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της αποτελεί καθαρό εμπαιγμό. Οι μόνοι κερδισμένοι απ' αυτή θα είναι οι ιδιώτες επιχειρηματίες, ενώ θα επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο οι γονείς.


8. Αντίστοιχα ανύπαρκτη είναι ουσιαστικά και η κρατική μέριμνα για την επαγγελματική αποκατάσταση των νέων με Ειδικές Ανάγκες, όπως και γενικότερα όλης της νεολαίας.
9. Σχεδόν παντελής είναι και η έλλειψη δομών πρώιμης παρέμβασης (βρεφικών-προνηπιακών σταθμών) παρά τη θεμελιακή σημασία τους για την ψυχοσωματική και διανοητική ανάπτυξη ιδιαίτερα των παιδιών με Ειδικές Ανάγκες.


10. Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει καμία φροντίδα για να μπορεί να αισθανθεί ο γονιός τη σιγουριά πως όταν εκείνος φύγει από τη ζωή, το παιδί του θα είναι εξασφαλισμένο, δε θα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να βρεθεί κάποια στιγμή αβοήθητο στους πέντε δρόμους.



Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ απαιτεί:


• Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, αναβαθμισμένη Πρόνοια και Ειδική Αγωγή. Να μην πληρώνουν οι γονείς ούτε ένα ευρώ για οποιαδήποτε ανάγκη εκπαίδευσης, αποκατάστασης και περίθαλψης των παιδιών με Ειδικές Ανάγκες και Αναπηρίες.


• Κάθε παιδί με Ειδικές Ανάγκες να βρει το κατάλληλο γι' αυτό σχολείο. Ούτε ένα παιδί με αναπηρία στο σπίτι του, ούτε ένα παιδί σε σχολείο που δε θα παίρνει υπόψη τις ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες του.


• Να μη χάσει κανένα παιδί έστω και μια μέρα φοίτησης στο σχολείο από τα «εμπόδια» στη μετακίνησή του.


• Αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν και ασφαλές σύστημα μεταφοράς των μαθητών στα σχολεία τους, με ευθύνη του υπουργείου Παιδείας, που θα διαθέσει κατάλληλα διαμορφωμένα μέσα μετακίνησης, εξειδικευμένους οδηγούς και συνοδούς και την αναγκαία κρατική χρηματοδότηση. Λέμε «όχι» στην αποκέντρωση - ιδιωτικοποίηση του δικτύου μεταφοράς.


• Μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων (εκπαιδευτικού, ειδικού εκπαιδευτικού, βοηθητικού και τεχνικού προσωπικού) στις μονάδες Ειδικής Αγωγής και Πρόνοιας. Μαζικές προσλήψεις μόνιμου ειδικευμένου προσωπικού για τη στήριξη των παιδιών με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες στα τμήματα ένταξης των γενικών σχολείων.



Ειδικότερα για την Κεφαλονιά, το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ απαιτεί:


1. Εδώ και τώρα στελέχωση του ΚΕΔΔΥ στο Νομό, με άμεση παρέμβαση του Περιφερειακού Δ/ντή Εκπαίδευσης και του ΑΠΥΣΔΕ Ιονίων Νήσων. Στέγαση του ΚΕΔΔΥ, σε δημόσιες – μόνιμες και πλήρως εξοπλισμένες εγκαταστάσεις.


2. Άμεση αντιμετώπιση των απαράδεκτων ελλείψεων σε προσωπικό και υποδομές του ΕΕΕΕΚ στα Φαρακλάτα.


3. Να ενταχθεί στον προγραμματισμό των υποδομών για τα σχολεία, η πρόβλεψη για ειδικές τάξεις παντού.