ΑΙΔΩΣ ;

            Ντρέπομαι και λυπάμαι για όσα συμβαίνουν. Λυπάμαι για όσα βλέπω και όσα ακούω, για όσα συμβαίνουν και θα ξανασυμβούν. Λυπάμαι για όλους εκείνους που ακούω να μιλούν δημόσια, λυπάμαι γιατί δεν μπορώ να φωνάξω από την αδικία που με πνίγει. Ντρέπομαι γιατί αφήνω όλους αυτούς να μιλούν στο όνομα μου – μια και είμαι η σιωπηλή κοινή γνώμη- ντρέπομαι γιατί συγκρατώ την οργή και την πνίγω στην ωριμότητα της γνώσης, ντρέπομαι γιατί βλέπω την καταστροφή της πατρίδας μου και δεν μπορώ να αντιδράσω όπως δεν αντέδρασα όταν καταστρέφονταν η πόλη που λατρεύω, η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα.

            Ντρέπομαι και λυπάμαι γιατί θα ξεχάσω, γιατί θέλω να ξεχάσω, γιατί πρέπει να ξεχάσω τον δεκαπεντάχρονο, που έπεσε νεκρός από μια σφαίρα, που προήλθε από ένα όπλο, που βρισκόταν στα χέρια ενός ανθρώπου, που θα έπρεπε να προφυλάσσει την «έννομη τάξη». Λυπάμαι που ο θάνατος ενός αθώου παιδιού έγινε η αφορμή για τόσες καταστροφές. Λυπάμαι που τόσοι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά να είναι θύματα μιας «επανάστασης». Λυπάμαι που για μια ακόμα φορά οι υπεύθυνοι δεν θα πάθουν τίποτε και θα εξακολουθήσουν το «έργο» τους. Λυπάμαι γιατί για μια ακόμα φορά όσοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της κατάστασης θα δρέψουν δάφνες και θα περιφέρονται στα αποκαΐδια της Νέας Ρώμης ως άλλοι Νέρωνες υπερήφανοι για την δημοφιλία τους και την ευρύτατη αποδοχή τους στον κόσμο των νοικοκυραίων.

            Ντρέπομαι γιατί δεν υπάρχει πια ένα νεαρό παιδί που έχασε την ζωή του αναίτια, γιατί ένας ενήλικας φρουρός του νόμου και της τάξης είχε το θράσος να τραβήξει όπλο (ένα όπλο που του εμπιστεύτηκε η πολιτεία) απέναντι σε ένα ανήλικο. Ντρέπομαι που ανήκω σε μια κοινωνία που συζητά ακαδημαϊκά για τις αιτίες της «εξέγερσης». Ντρέπομαι που ανήκω σε μια κοινωνία που διδάσκει στα παιδία της το μηδενισμό και την απαξίωση ως κυρίαρχες αξίες ζωής. Ντρέπομαι που επέτρεψα σε μια γενιά, τη δική μου γενιά, να ξαπλώσει σε ένα καναπέ και να αποχαυνωθεί. Ντρέπομαι που δεν έχω πια τη δύναμη να σηκωθώ από τον καναπέ μου, που δεν έχω πια τη δύναμη να πω σε όλους αυτούς που με κοροϊδεύουν κατάμουτρα ότι δεν είμαι χαζός, δεν είμαι αναίσθητος, ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει, απλά δεν έχω πια δυνάμεις για να αντισταθώ. Με παγίδεψαν και δεν μπορώ να αντιδράσω. Με βάλανε σε ένα γυάλινο κλουβί, με αλυσόδεσαν με πιστωτικές και δάνεια.

            Κοκκινίζω από ντροπή και φοβάμαι το είδωλό μου στον καθρέφτη. Δεν είμαι εγώ αυτό το έκτρωμα. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…»

            Να φοβάστε την εξέγερση των «ηλιθίων» ειδικά όταν καταφέρουν να αντικρύσουν το είδωλό τους στον καθρέφτη….

Για την αντιγραφή

Μανόλης Ορφανουδάκης, Φιλόλογος – Ιστορικός.