Οι κρυφές όψεις του επιχειρησιακού προγράμματος του ΥΠΕΠΘ για το κτιριακό της Αχαΐας.

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα, προέδρου της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας

Οι πρώτες μέρες, μετά τις εξαγγελίες του Υπ. Παιδείας κ. Στυλιανίδη στην Αχαΐα φαίνονται ότι είναι μέρες ευφορίας[1] στους τοπικούς φορείς[2]. Αυτό έχει μια βάση αφού επί πολλά χρόνια η Αχαΐα έχει μείνει αδικαιολόγητα πίσω κυρίως στην ανέγερση νέων σχολικών κτιρίων ειδικά για την β/βάθμια εκπαίδευση. Ο σεισμός των 6,5 Ρίχτερ λειτούργησε ως πυροκροτητής και έδωσε την ευκαιρία στον Υπουργό παιδείας να κάνει εξαγγελίες που μπροστά στην φτώχεια των προηγούμενων δέκα χρόνων φαντάζει ως «μάννα εξ ουρανού». Είναι όμως έτσι;

Α) Το «καλό σημείο» των εξαγγελιών αποτελούν τα 23.505.000 Ε (που φαίνεται να αυξάνονται κατά 6.000.000 για άλλα τρία δημοτικά) για μικροεπισκευές πολλών κτυπημένων σχολείων, επισκευές των υπόλοιπων και ανέγερση 3 δημοτικών σχολείων.

Όμως εκφράστηκε μεγάλη «τσιγγουνιά» για δύο περιφερειακά Γυμνάσια περιοχής ευθύνης της Α ΕΛΜΕ Αχαΐας (Γυμν. Ερυμάνθειας και Γυμν. Λουσικών). Στο πρώτο προσφέρονται 1.000.000 Ε για επισκευές, ενώ με άλλες 200.000 Ε θα είχαμε καινούριο κτίριο με σύγχρονες προδιαγραφές. Στο 2^ο προσφέρονται 500.000 Ε για επισκευές, αλλά υπάρχουν πολλές αμφιβολίες αν φτάσουν (αφού έχει υποστεί σοβαρές ζημιές) και μένει η στυφή γεύση γιατί δεν πάμε και εκεί σε νέο κτίριο.

Β) Η Νομαρχία Αχαΐας με συμμετοχή των δήμων, ΕΛΜΕ, γονέων και άλλων φορέων έχει καταρτίσει ένα σπουδαίο πενταετές πρόγραμμα το 2007 (2008-2012) για ανέγερση των απαραίτητων και πιεστικών αναγκών με μια σειρά που δεν αμφισβητήθηκε πολύ.

Οι εξαγγελίες όμως του κ. Στυλιανίδη για χρηματοδότηση ενός μόνο μέρους αυτών των ανεγέρσεων, αφήνει πολλά ερωτηματικά[3]. Ανεξάρτητα για το αν οι δεσμεύσεις αυτές γίνουν πράξη, έχομε δυο ερωτήματα:

1) Γιατί δεν εξαγγέλθηκε χρηματοδότηση για όλο το πρόγραμμα;

2) Γιατί το ένα ειδικό σχολείο μένει απέξω; Έχουν εξασφαλίσει άλλο κτίριο ή θα συμβεί η αναβολή μετακόμισης όπως πέρσι;

3) Το «στοιχεωμένο» Λύκειο Δεμενίκων Μεσσάτιδας, το Λυκ. Παραλίας και το 12^ο Λύκειο στη φτωχή νότια Πάτρα γιατί δεν χρηματοδοτούνται;   Προηγούνται τα πειραματικά του Π.Π., ενώ «λαϊκά» ακόμα είναι στα αζήτητα;

4) Μήπως χρειάζεται ευρύς και σταθερός συντονισμός των φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας για να αναγκαστεί το ΥΠΕΠΘ να εξαγγείλει χρηματοδότηση για τα σχολεία των λαϊκών περιοχών;

5) Από τα 31 έργα, αποπερατώσεις, μικροέργα και ανεγέρσεις, δυστυχώς σε 5 απ’ αυτά έχουμε ανεγέρσεις με ΣΔΙΤ[4]. Η έλλειψη πληροφόρησης, τόσο για το πόσο ακριβότερα για το δημόσιο είναι τα έργα, όσο και τις τεράστιες εκπαιδευτικές παρενέργειες από τη χρήση τους λόγω ρόλου των Ιδιωτών, δεν έχει ακόμα κινητοποιήσει όσο χρειάζεται τις αντίστοιχες τοπικές κοινωνίες. Είναι ώρα να ξεκινήσει μια διαδικασία κινηματική γι’ αυτά και τα επόμενα  σχολικά κτίρια που οφείλει η πολιτεία να ανεγείρει άμεσα.

Γ) Υπάρχει σε μια σειρά συναδέλφων μια υπόνοια μήπως η εξαγγελία των χρηματοδοτήσεων, ειδικά η έκτακτη, έχει σχέση με την απόφαση του ΥΠΕΠΘ (Εγκύκλιος 19-06-08) για υποχρεωτική μη μείωση των μαθητών στα τμήματα των Γυμνασίων και Λυκείων κάτω από τους 31 μαθητές, ενώ τα τελευταία χρόνια γινόταν στους 25, την ίδια στιγμή που στο εκπαιδευτικό κίνημα ο προβληματισμός έδειχνε τους 20 μαθητές. Αν αυτό τον Σεπτέμβρη δεν παρθεί πίσω από το ΥΠΕΠΘ, η υπόνοια αυτή δυστυχώς θα φουντώσει.

Δ) Η απαξίωση του κ. Στυλιανίδη προς τους θεσμικούς εκπροσώπους της εκπαιδευτικής κοινότητας (όπως και σε άλλα μείζονα ζητήματα) τον οδήγησε ώστε να μη καλέσει στις συσκέψεις στη Δυτ. Ελλάδα για το κτιριακό τόσο τους εκπροσώπους των εκπαιδευτικών (3 ΕΛΜΕ και συλλόγους δασκάλων ), όσο και των γονέων (δύο ομοσπονδίες), ενώ έκανε συνάντηση με την ΟΝΝΕΔ της Αχαΐας[5], φανερώνει ότι δύσκολα μπορεί να αποδείξει ότι είναι υπουργός όλων των Ελλήνων και στο ζήτημα των συσκέψεων. Ήδη υπάρχουν και τα μεγάλα παράπονα για τα πια σχολεία έμειναν απέξω από δύο εξαγγελίες (23.505.000 Ε και 53.325.450 Ε) και την υπόσχεση στη Περιφέρεια Δυτ. Ελλάδας για τρία ακόμα δημοτικά (6.000.000Ε)[6]. Στο ίδιο πνεύμα κινούμενος ο κ. Στυλιανίδης,  δεν κάλεσε τους θεσμικούς φορείς ούτε στην προγραμματισμένη ομιλία του την Παρασκευή το βράδυ, 27-06-08 με θέμα σχετικό με τις νέες τεχνολογίες στα σχολεία!!!

Ε) Εκεί μιλώντας τόνισε[7] «Όλα είναι θέμα παιδείας», είναι το βασικό σύνθημα της μεταρρύθμισης που βρίσκεται σε εξέλιξη από το Υπουργείο, μια μεταρρύθμιση, που, όπως υπογράμμισε ο κ. Στυλιανίδης, «απαιτεί ολοκληρωμένη στρατηγική και υπερκομματική προσέγγιση».

Όμως ο κ. Στυλιανίδης δεν λέει όλη την αλήθεια. Αναφέρεται σε «υπερκομματική προσέγγιση», αλλά αφήνει απέξω τους θεσμικούς φορείς της εκπαίδευσης στο ζήτημα της επιμόρφωσης προκλητικά, δεν ζήτησε ούτε τη γνώμη των δημοτικών συμβουλίων για τις «ονοματοδοσίες» των σχολικών μονάδων, που με διαδικασίες εξπρές προώθησε πριν το Πάσχα, δεν υπολόγισε ούτε  τις προτάσεις των 3 ΕΛΜΕ της Δυτ. Ελλάδας και της ΟΛΜΕ (όπως και των θεσμικών φορέων των γονέων) για τα ελάχιστα μαθήματα που έμεναν για ενδοσχολικές εξετάσεις μετά το σεισμό στις 8 Ιουνίου, κλπ.

Το «έξυπνο» σχολείο που προτείνει δεν έχει να κάνει με «το σχολείο της μόρφωσης» που προτείνουν οι θεσμικοί φορείς της εκπαίδευσης, ούτε καν με «το σχολείο της γνώσης». Προτείνει δηλαδή το σχολείο των 31 μαθητών ανά τμήμα, νέων απρόσιτων βιβλίων,  φίλτρων, δήθεν εξετάσεων, χορηγών – ΣΔΙΤ, απλών δεξιοτήτων. Αποδέχεται το σχολείο της έλλειψης ουσιαστικής αντισταθμιστικής εκπαίδευσης για τους πολλούς μαθητές με απλήρωτους ωρομίσθιους εξευτελισμένους εκπαιδευτικούς και της δήθεν βελτίωσης με προσπάθειες χειραγώγησης των υπολοίπων εκπαιδευτικών, αντί της πολλαπλής γόνιμης αλληλεπίδρασης μαζί τους.

Συμπέρασμα: Τα πράγματα για το κτιριακό στην Αχαΐα και ειδικά για τη β/βάθμια δυστυχώς δεν είναι ρόδινα στα περιαστικά και περιφερειακά σχολεία… Οι φορείς επομένως οφείλουν να εντείνουν συντονισμένα τις διεκδικήσεις τους.

Και τα πράγματα για το περιεχόμενο του σχολείου που κατανοούνται κατ’ αρχάς από τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να υποφέρουν, μέχρι να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, είναι ανάγκη να συζητηθούν με αποφασιστικότητα με τα νέα δεδομένα σε ολόκληρο το πεδίο της κοινωνίας και της πολιτικής, πριν εγκαταλειφθεί πλήρως και «ξεχαρβαλωθεί» το δημόσιο σχολείο.