Του Nικου Νικολαου

Δύο είναι οι δυνάμεις που μεθοδευμένα οδηγούν σε χάος την ανωτάτη παιδεία και σε εξαθλίωση τα πανεπιστήμια. Η πρώτη είναι η πλειοψηφία των καθηγητών που ελέγχουν την ΠΟΣΔΕΠ.

Πρόκειται για πρώην βοηθούς καθηγητών, λέκτορες κ.λπ., που σκαρφάλωσαν στην έδρα με τα δεκανίκια του χαριστικού νόμου του ΠΑΣΟΚ το ’82 και σήμερα αντιδρούν με λύσσα στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, διότι φοβούνται ότι στο πλαίσιο της αξιολόγησης θα αποδειχθεί ότι δεν έχουν τα προσόντα να είναι καθηγητές.

Αναμενόμενη δηλαδή αντίδραση της ημιμάθειας κατά της γνώσης.

Η δεύτερη δύναμη οπισθοδρόμησης είναι οι λουφαδόροι των φουαγιέ των σχολών, που αντί να διαβάζουν και να περνούν τις χρονιές χαβαλεδιάζουν στα μπαρ και τραμπουκίζουν στις πανεπιστημιακές αίθουσες.

Ολοι αυτοί όμως δεν θα μπορούσαν να κάνουν τη ζημιά που γίνεται τώρα στην ανώτατη παιδεία αν δεν είχαν την πολιτική στήριξη των κομματικών μηχανισμών και της προπαγάνδας των κομμάτων της Αριστεράς και την ανοχή του ΠΑΣΟΚ.

Απ’ ό,τι θυμάμαι όμως μέχρι και τη δεκαετία του ’80 το κήρυγμα της Αριστεράς στους νέους φοιτητές ήταν: «Πρώτοι στα μαθήματα και πρώτοι στον αγώνα» και ο Γρηγόρης Φαράκος, υπεύθυνος τότε της ιδεολογικής δουλειάς στη νεολαία έβγαλε το 1978 βιβλίο με το οποίο παρότρυνε τους νέους κομμουνιστές να είναι πρώτοι στη μόρφωση.

Κι αν πάω παλαιότερα, στον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, θα μνημονεύσω τις τρεις συμβουλές του στους φυλακισμένους συντρόφους: «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου, διάβαζε πολύ!»

Αυτή την τιμημένη σχέση της Αριστεράς με το διάβασμα, τη μελέτη και το βιβλίο έμελλε να την ακυρώσει ο Αλέκος Αλαβάνος, παρέχοντας πολιτική προστασία σε όλους τους τεμπέληδες, κουμπούρες και αμόρφωτους της ακαδημαϊκής κοινότητας. Κρίμα!