«Απορη» εκπαίδευση

Αποτελεί ασφαλώς ελληνικό παράδοξο το ότι είμαστε μεταξύ των πιο πολύγλωσσων λαών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ποσοστό 49% μιλάει τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο του 2005), αλλά οι μαθητές μας αναγκάζονται να αγοράζουν ακόμη και τα βιβλία των ξένων γλωσσών του «δημόσιου και δωρεάν» σχολείου. Γιατί, το μόνο που αγοράζει γι' αυτούς η σχολική επιτροπή είναι το βασικό βιβλίο διδασκαλίας.

*Πρέπει να βάλει η οικογένεια το χέρι στην τσέπη για βιβλία ασκήσεων, γραμματικής, λεξικά, οπτικοακουστικό ή άλλο προαιρετικό υλικό. Κι αφού δεν έχουν όλοι οι μαθητές αυτή την οικονομική δυνατότητα, τα τμήματα τελικά δουλεύουν με το ελάχιστο δυνατό υλικό και ανάλογα με τη φιλοτιμία των εκπαιδευτικών.

Επιπλέον, τα τμήματα στελεχώνονται κυρίως με ωρομίσθιους καθηγητές, που διορίζονται Οκτώβριο ή Νοέμβριο. Η δε επιμόρφωσή τους φέτος ξεκίνησε Μάρτη, λίγο πριν λήξει η χρονιά.

*Αποτελεί κοινή διαπίστωση εκπαιδευτικών και αξιολογητών του θεσμού ότι οι 2-3 ώρες διδασκαλίας, σε τμήματα 25-35 μαθητών, οι οποίοι μάλιστα έχουν ανομοιογενές επίπεδο (ανάλογα με το αν έχουν ξαναδιδαχτεί τη γλώσσα εντός ή εκτός σχολείου) είναι ανεπαρκείς. Λείπουν, άλλωστε, στοιχειώδη μέσα, π.χ. αίθουσες, βιβλιοθήκες, υλικοτεχνικός εξοπλισμός και επιμορφωμένοι εκπαιδευτικοί. Ακόμη και τα βιβλία θεωρούνται τόσο ακατάλληλα ώστε οι εκπαιδευτικοί να ζητούν την απόσυρσή τους.

*Οι αδυναμίες αυτές συζητήθηκαν και στο 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ξένων Γλωσσών του Κέντρου Μελετών και Τεκμηρίωσης της ΟΛΜΕ. Η ομοσπονδία των εκπαιδευτικών προτείνει γενικό επανασχεδιασμό της ξενόγλωσσης εκπαίδευσης στο δημόσιο σχολείο, όπου οι μαθητές θα διδάσκονται υποχρεωτικά, μέχρι το τέλος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δύο ξένες γλώσσες που θα επιλέγουν. Ζητούν η δεύτερη γλώσσα να μπει νωρίτερα, στην Δ' Δημοτικού, και ο μέγιστος αριθμός μαθητών ανά τμήμα να είναι 15.

*Ως στόχος προτείνεται, στο τέλος της 9χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ο μαθητής να έχει αποκτήσει γνώσεις επιπέδου «Κατώφλι Β1» («Επίπεδο μέτριας γνώσης», σύμφωνα με το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες) και στις δύο γλώσσες που θα έχει παρακολουθήσει. Προτείνεται, επίσης, η σύνδεση του περιεχομένου σπουδών στο σχολείο με το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας, ώστε να μη χρειάζεται κανείς να καταφεύγει στα φροντιστήρια.