Πλατύ χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αυτιά και βλέμμα καθαρό, γεμάτο ενέργεια και αισιοδοξία. Η Γουάνγκαρι Μαατάι είναι Αφρικανή (Κενυάτισσα) και δεν υπάρχει τίποτα πάνω της που να σου αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν το καμαρώνει. Σχεδόν αδυνατείς να τη φανταστείς ντυμένη διαφορετικά- χρώμα δέρματος, χαμόγελο και ρούχα (τα παραδοσιακά μακριά υφάσματα με τα έντονα χρώματα και το ίδιο σαρίκι στο κεφάλι) ταιριάζουν απόλυτα με την τυπική περιγραφή της καλόκαρδης, μεγαλόσωμης γυναίκας της αφρικανικής γης που μεγαλώνει ένα τσούρμο παιδιά και ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού.
Μόνο που η Γουάνγκαρι θεωρεί σπίτι της ολόκληρο τον πλανήτη. Και είναι ιδιαίτερα δυναμική και ανθεκτική στον αγώνα που κάνει χρόνια τώρα για να τον κρατήσει... νοικοκυρεμένο.
Το Νόμπελ Ειρήνης (που της απονεμήθηκε το 2004) τη βρήκε στην Κένυα να διαδηλώνει υπέρ της προστασίας των δασών και να μοιράζει φαγητό σε χωρικούς που υπέφεραν από τη λειψυδρία. Αν είναι όμως κάτι για το οποίο θα γραφτεί το όνομά της στην Ιστορία, είναι για την ίδρυση του Κινήματος της Πράσινης Ζώνης (Green Βelt Μovement), το 1977- το μεγαλύτερο πρόγραμμα δεντροφύτευσης στην Αφρική, με το οποίο η Γουάνγκαρι έκανε πραγματικότητα την ιδέα της: να βάλει απλούς ανθρώπους, και κυρίως γυναίκες, να φυτεύουν δέντρα κοντά στα σπίτια τους. Πάνω από 30 εκατομμύρια δέντρα φυτεύτηκαν από τότε σε αγροκτήματα, καταυλισμούς σχολείων και εκκλησιών, σε όλη την αφρικανική ήπειρο (Ζιμπάμπουε, Αιθιοπία, Μαλάουι, Ουγκάντα κ.α.).
«Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν την καταστροφή γύρω τους», λέει, «αλλά από τη στιγμή που δεν τους απειλεί προσωπικά δεν αντιδρούν. Είναι σημαντικό όμως να συνειδητοποιήσεις ότι αν δεν αντιδράσεις κάποια μέρα θα γίνεις και εσύ ο ίδιος θύμα του κακού. Η συνειδητοποίηση αυτή κάνει όλους εμάς (τους ακτιβιστές) να ξεσηκωνόμαστε και να λέμε "όχι δεν μου αρέσει αυτό, θα προσπαθήσω να το αλλάξω". Και αν παρατηρήσετε την Ιστορία θα δείτε ότι η αλλαγή δεν ξεκινάει απ΄ τους πολλούς, ξεκινάει από μια χούφτα ανθρώπους».
Μιλάει με γλυκύτητα και χωρίς στόμφο. Είναι γελαστή διαρκώς και κάνει μεγάλες κινήσεις με τα χέρια. Θερμός άνθρωπος (σκέφτομαι), καθόλου επιτηδευμένος, καθόλου «ψεύτικος». Και ο δυναμισμός της βγαίνει μέσα από μια ειλικρινή άρνηση να υποταχθεί στο παράλογο. «Γιατί είναι παράλογο να θέλουν οι άνθρωποι να καταστρέψουν το σπίτι τους. Κι όμως, βλέπεις ότι το χρήμα σήμερα τα εξαγοράζει όλα». Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας επαναλαμβάνει τη φράση «αυτό με πείσμωνε και το πείσμα μου με έσπρωχνε να κάνω κάτι», φράση την οποία συναντάς συχνά και στην αυτοβιογραφία της («Αλύγιστη») που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα. Αντιδρούσε, φώναζε, δρούσε, αλλά- όπως λέει και η ίδια- «αυτό πάντα έχει ένα κόστος».
Σε μία χώρα στην οποία ο ρόλος της γυναίκας αμφισβητείται και σήμερα, ο δρόμος της Γουάνγκαρι Μαατάι δεν ήταν δυνατόν να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Ο άντρας της, ο οποίος ήταν μέλος του Κοινοβουλίου της Κένυας, την κατηγόρησε «ως άπιστη» και την άφησε να μεγαλώσει μόνη τα τρία παιδιά τους. Το 1991 στην προσπάθειά της να προστατεύσει το περιβάλλον συνελήφθη και φυλακίστηκε (κάτι που είχε συμβεί και στο παρελθόν), ενώ τον Ιανουάριο του 1999 τραυματίστηκε από τις αρχές στο κεφάλι την ώρα που φύτευε δέντρα. «Πιο πολύ ένιωσα έκπληξη παρά πόνο. Δεν ξέρω γιατί με ενδιαφέρει τόσο. Απλώς κάτι μέσα μου μού λέει ότι υπάρχει πρόβλημα και κάτι πρέπει να κάνω».