Διαδικτυακά «φτερά» στη διδασκαλία της Ιστορίας

Ενα φωτεινό και ενθαρρυντικό παράδειγμα εφαρμογής των νέων αναλυτικών προγραμμάτων. Μια διαδικτυακή δράση που δημιουργήθηκε με αφορμή τη διαχείριση της πληροφορίας ως βασικού άξονα του νέου αναλυτικού προγράμματος. Είχε τίτλο «Ενα βιβλίο πετάει» και αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του Διεθνούς Διαθεματικού Δικτύου «Χρυσοπράσινο φύλλο», μιας διετούς σύμπραξης σχολείων Ελλάδας και Κύπρου.

Νομιμοποιήθηκε, λένε οι υπεύθυνοι του εγχειρήματος, η ευελιξία του εκπαιδευτικού. Κατέστη ικανός να υπερβεί εμπόδια χρόνου και ύλης, εισάγοντας τους μαθητές του στην καλύτερη διαχείριση και αξιοποίηση της πληροφορίας κατά τη διαδικασία παραγωγής γραπτού λόγου.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τους εκπαιδευτικούς και τους παράγοντες της εκπαίδευσης που είχαν την ευθύνη και συμμετείχαν, έγιναν τα εξής:

«Τον Δεκέμβριο του 2006, το 1ο Δημοτικό Σχολείο Ακράτας προκήρυξε διαγωνισμό, με αφορμή το κοινό περιβαλλοντικό θέμα για το δάσος που πραγματεύονταν τα δύο σχολεία (1ο Ακράτας και "Φώτης Πίττας" Δάσους Αχνας). Δυνατότητα συμμετοχής είχαν όλα τα δημοτικά σχολεία που συμμετείχαν στο Δίκτυο για τη διετία 2005-2007. Η δράση εντάχθηκε στην καθημερινή διδακτική πρακτική, υλοποιήθηκε με την ευκαιρία της ευέλικτης ζώνης και περιελάμβανε τη συγγραφή, την επιμέλεια και την εικονογράφηση ιστοριών από ομάδες μαθητών στην τάξη. Η διδακτική προσέγγιση της νέας πρότασης έγινε διαθεματικά. Οι μαθητές επικοινώνησαν διαδικτυακά, μέσω επιστολών, αντάλλαξαν γνώσεις και εμπειρίες πάνω στο κοινό θέμα που επεξεργάζονταν. Η δράση διακινήθηκε αποκλειστικά μέσω του διαδικτύου. Οι τάξεις που συμμετείχαν θα αναλάμβαναν το "χτίσιμο" της ιστορίας, γράφοντας ένα κεφάλαιο με τη μορφή επεισοδίου. Ο δάσκαλος σε ρόλο συντονιστή θα βοηθούσε τους μαθητές να ανατρέξουν σε πηγές πληροφόρησης.

Ηρωας κάθε επεισοδίου θα ήταν ο τοπικός ήρωας κάθε περιοχής που σχετίζεται άμεσα με το φυσικό, ανθρωπογενές και ιστορικό περιβάλλον, με τις παραδόσεις, τους θρύλους, τα τραγούδια, τις φορεσιές ή τα προϊόντα του τόπου. Ο ρόλος του δασκάλου ήταν καθοδηγητικός, με σκοπό την αυτοδιόρθωση από τις ομάδες των παιδιών και την επιμέλεια της ιστορίας.

Στη συνέχεια, η ιστορία "πέταξε" μέσω του διαδικτύου στο επόμενο σχολείο που έπαιρνε τη "σκυτάλη" της συγγραφής. Οι ιστορίες εκδόθηκαν σε βιβλίο που μοιράστηκε στους μαθητές-συγγραφείς».