ΠΑΝΕ σαράντα χρόνια. Και κάτι. Σε μια δύσκολη τάξη σχολείου, με δύσκολα παιδιά, σε δύσκολα χρόνια, ένας νεαρός φιλόλογος διδάσκει Ιστορία. Την επόμενη χρονιά, Αρχαία και Νέα Ελληνικά. Κατορθώνει- κατόρθωμα, οπωσδήποτε- να γίνει ο πιο αγαπητός καθηγητής στην τάξη, να κερδίσει ατίθασους μαθητές στο μάθημα και να κάνει τις πιο άχαρες σελίδες της σχολικής ύλης υποφερτές. Δύο ολόκληρα χρόνια, κανείς από τους μαθητές του δεν υποψιάστηκε ότι ο φωτισμένος, χαμογελαστός καθηγητής είναι άνθρωπος της Εκκλησίας. Κανείς δεν διέκρινε γκριζάδα κατηχητικού στο φως του μαθήματος. Κανείς δεν άκουσε ούτε λέξη κατηχητικής προπαγάνδας- σε μια εποχή που τα φυλλάδια της «Ζωής» διανέμονταν υποχρεωτικά στις τάξεις- στο κάλεσμά του στη γνώση. Και η ανακοίνωση, προς το τέλος της χρονιάς, πως φεύγει, πως διαλέγει τη ζωή τού παπά έναντι αυτής του δασκάλου έπεσε σαν βόμβα. Όταν χειροτονήθηκε διάκος στη Λιβαδειά, οι συμμαθητές οργάνωσαν εκδρομή. Για μερικούς ήταν η πρώτη φορά που διάβηκαν θύρα εκκλησίας. Και η τελευταία φορά που είδαν έναν αγαπητό δάσκαλο.
Τον ξαναείδαν χθες ενθρονιζόμενο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και διέκριναν - αν ο τηλεοπτικός φακός δεν μας γελάει- στις κινήσεις και τον λόγο του, μετά την εκλογή, την ίδια συστολή με την οποία έμπαινε τότε στην τάξη. Οι μαθητές του δεν θυμούνται ούτε μια φορά τον καθηγητή τους να έκανε χρήση της εξουσίας του στην τάξη για να επιβληθεί- προτιμούσε να ακούει και να κουβεντιάζει. Και, όπως τον έβλεπαν να χαιρετά τους πιστούς του από το μπαλκόνι, αναρωτιούνταν αν θα κάνει το ίδιο διακριτική και απρόθυμη χρήση των εξουσιών του ως Αρχιεπισκόπου. Κι αν επί των ημερών του ο λόγος της Εκκλησίας θα ηχεί λιγότερο πληθωρικός, πολιτικός και προπαγανδιστικός, θα μοιάζει λιγότερο με πολεμικό σάλπισμα συσπείρωσης εναντίον φανταστικών «εχθρών», περισσότερο διακριτικός και πνευματικός, με μερικές στοχαστικές χαραμάδες αμφιβολιών στο μπετόν των πολιτικών και πνευματικών βεβαιοτήτων του.