Κάθε φορά που περνάμε πια τα Χριστούγεννα στη Νάουσα, την ιδιαίτερη πατρίδα μου, από την οποία έφυγα, για να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη, το 1976, θυμάμαι παλιές ιστορίες που σπουδαίοι δάσκαλοι, άνθρωποι που δεν είναι ανάμεσά μας εδώ και αρκετά χρόνια, τις έλεγαν σε δικούς τους φίλους αφήνοντας άφωνα εμάς τα πιτσιρίκια.
Ένας από αυτούς ήταν ο μακαρίτης Άγγελος Βαλταδώρος, που διετέλεσε γενικός γραμματέας του υπουργείου Βορείου Ελλάδος (1977-1981) και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Σεβάσμια μορφή όχι μόνο της Νάουσας αλλά και για όλη τη Βόρεια Ελλάδα, ο κύριος Άγγελος πρωτοστάτησε στην ίδρυση γηροκομείων, τεχνικών σχολών, παιδικών σταθμών και αθλητικών κέντρων.
Αυτό από τα πολλά που διηγούνταν ο Α. Βαλταδώρος και με είχε συναρπάσει ήταν μία μαθητική κινητοποίηση στη Νάουσα το 1933 για τα μάτια μιας πανέμορφης 17χρονης τότε μαθήτριας, η οποία δέκα χρόνια αργότερα έμελλε να συνδεθεί με μια από τις πιο σημαντικές και τραγικές συνάμα φιγούρες του εμφυλίου πολέμου και του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα: Τον Νίκο Ζαχαριάδη, τον αρχηγό του ΚΚΕ!
Για τη Ρούλα Κουκούλου, που αργότερα έγινε σημαίνον στέλεχος και η ίδια του ΚΚΕ, μου είχε μιλήσει ως Ναουσαίο ο αξέχαστος Φρέντυ Γερμανός, ο οποίος της είχε πάρει μεγάλη συνέντευξη, ετοιμάζοντας το βιβλίο του με θέμα τον Ζαχαριάδη. Κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του, όχι ολοκληρωμένο, με τίτλο ''Το Αντικείμενο''.

Η Ρούλα Κουκούλου ήταν το καμάρι του Λαππείου Γυμνασίου Νάουσας. Πανέμορφη, με έντονη προσωπικότητα, θηλυκότητα και πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες αλλά και αρετές. Οργάνωνε και πρωταγωνιστούσε σε σχολικές θεατρικές παραστάσεις με μπρίο απίστευτο θάρρος.
Ταυτοχρόνως έγραφε σπουδαίες εκθέσεις και έκανε διαλέξεις, όπως εκείνη το 1933 για τον ''κύκλο της Ναουσαίας γυναίκας'', την οποία διάβασε σε μαθητές και καθηγητές της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, για να κερδίσει το θαυμασμό του διευθυντή, ο οποίος την ασπάστηκε και της είπε "να γράφεις, διότι ξέρεις να γράφεις".
Ο συμμαθητής και φίλος της Άγγελος Βαλταδώρος έγραψε για εκείνη την… πρωτοποριακή για την εποχή της μαθητική απεργία, περιγράφοντας με ενθουσιασμό την ομορφιά της Ρούλας:
''Ψηλή, λυγερόκορμη, πρόσωπο όμορφο με συμμετρικές γραμμές, σώμα με εξαιρετικές σωματικές αναλογίες, κάτι μεταξύ Μελίνας Μερκούρη και Ρίτας Χέιγουορθ. Άναβε και ξυπνούσε πόθους κάτω από τα θρανία...". '

Η απεργία σύμφωνα με την διήγηση του Α. Βαλταδώρου έγινε ως εξής:
''Εκείνη την περίοδο συνυπηρετούσαν στο γυμνάσιό μας μεταξύ των άλλων τρεις καθηγητές, ο Κωνσταντίνος Χρόνης, ο Δημήτριος Παναγιωτόπουλος -φιλόλογοι- και ο Ευάγγελος Πριόνας, θεολόγος. Ο Κωνσταντίνος Χρόνης, αφότου ήρθε, στεγάστηκε επί ενοικίω στο σπίτι της μητέρας της Ρούλας, της κυρά Ευανθίας Κουκούλου. Ανύπαντρος, παρακολουθούσε τη Ρούλα -που ήταν και μοναχοκόρη- να σχηματίζεται σε ωραία κοπέλα. Τα 'φτιάχνουν' στα κρυφά και δίνουν λόγο, όταν ήταν στην πέμπτη τάξη του εξατάξιου γυμνασίου, αλλά μόνο προς το τέλος της έκτης τάξης σκάει το μυστικό και αναταράσσονται τα νερά της μικρής μας πόλης και περισσότερο του μικρού μας γυμνασίου. Σάλος, αγανάκτηση και τρικυμία στον τότε μαθητόκοσμο. Είχε όμως πέραν αυτών και άλλες παρενέργειες ο αρραβώνας τους. Μία από αυτές ήταν η πίκρα και η απογοήτευση του άλλου καθηγητή Δημήτρη Παναγιωτόπουλου, που έπεσε έξω στους χρονικούς υπολογισμούς του, αφού σκόπευε να τη ζητήσει σε γάμο περιμένοντας πρώτα να τελειώσει το γυμνάσιο. Θύμα της 'σωφροσύνης που τον εγέλα' με αποτέλεσμα για πολλά χρόνια να μη συνέλθει και να πεθάνει μόνος σε ίδρυμα. Η άλλη περίπτωση ήταν ο καθηγητής της θεολογίας Ευάγγελος Πριόνας. Έτσι, όταν αναγγέλθηκαν οι αρραβώνες Χρόνη-Ρούλας, η πίκρα που υπέβοσκε από κάποια επιθυμία ίσως και αυτού να αποκτήσει τη Ρούλα και ορμώμενος από το φθόνο του άρχισε τις πρώτες κινήσεις του με δημοσιεύσεις σε κάποιες εφημερίδες και καταγγελίες στο υπουργείο Παιδείας για 'σκάνδαλα' (σχέσεις καθηγητών με μαθήτριες). Πέραν αυτού ο αθεόφοβος θεολόγος κατάφερε να ξεσηκώσει και τους μαθητές της 4ης και της 5ης γυμνασίου, οπότε ένα πρωινό με αρχηγό τον Πέτρο Σεφερτζή, γόνο γνωστής βιομηχανικής οικογένειας της Νάουσας, και από "το απυρόβλητο" τον Αλέκο Τσούκα και τον Θεοδόση Τζαμτζή να 'μαστε απεργούντες συγκεντρωμένοι στην ιστορική καρυδιά του Περδικάρη στο 'Σπήλιο', όπου τώρα το λύκειο, με πύρινους λόγους του Σεφερτζή και του Μιχάλη Μουμτζίδη 'περί τιμής' της Νάουσας, 'περί τιμής' του γυμνασίου και των κοριτσιών (τα οποία δεν έλαβαν μέρος στην 'απεργία') και περί τιμής παντός επιστητού, άπαντες ζηλιαρόγατοι, γιατί μας πήρε ο καθηγητής την ωραία Ελένη-Ρούλα, που στη συνέχεια ο άνθρωπος τη στεφανώθηκε".

Η Ρούλα Κουκούλου πέθανε στα τέλη της δεκαετίας του '90 στην Αθήνα. Η κηδεία της έγινε στο νεκροταφείο Καισαριανής εν μέσω γενικής θλίψης και μεγάλου πλήθους παλιών και νέων συντρόφων της.
Στη Νάουσα ελάχιστοι πια μαθητές της εποχής της Κουκούλου βρίσκονται στη ζωή. Ο μύθος της όμως καλά κρατεί μέσα από κείμενα, αφηγήσεις και μνήμες που περνούν από γενιά σε γενιά. Έτσι όπως έφτασαν και σε μένα μέσα από τις συζητήσεις του Α. Βαλταδώρου, ο οποίος δεν συμφωνούσε ιδεολογικά μαζί της, υποκλίνονταν όμως στα ταλέντα και στο ταμπεραμέντο της.