Κίνημα Παιδείας ή Καθαρόαιμο Συντεχνιακό Συνέδριο;

Οι εκλογές αντιπροσώπων των ΕΛΜΕ για το επικείμενο 13ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, παρά την διαπιστωμένη κρίση στο χώρο της Εκπαίδευσης, ούτε στο ελάχιστο δεν συνοδεύτηκαν από ένα στοιχειώδη (παντός τύπου) προσυνεδριακό διάλογο που να αντιστοιχεί στην κρισιμότητα των καιρών και βέβαια στις αυξημένες συλλογικές-συνδικαλιστικές ευθύνες που συνεπάγεται η πρόθεση για τη στοιχειώδη διαχείριση (τουλάχιστον) των κρίσιμων ζητημάτων της συντεταγμένης Παιδείας με συνδικαλιστικούς-κινηματικούς όρους.

Οι σχετικές ανακοινώσεις-αρθρογραφίες στον συμβατικό και ηλεκτρονικό τύπο υπήρξαν ελάχιστες αν δεν περιορίζονταν στην καθυστερημένη ανακοίνωση των κλασικών ψηφοδελτίων. Με τον κίνδυνο μιας γενίκευσης, στα σχολεία, μόλις πριν από 10 μέρες, έφτασαν πρώτα τα «ετοιμοπόλεμα από καιρό» ψηφοδέλτια και μετά η όποια ανακοίνωση της ημερομηνίας των εκλογών ή καλύτερα η ανακοίνωση της ημέρας της εκλογικής αδείας.

Η παραπάνω διαπίστωση μάλλον αποτελεί μια φυσική (δυσάρεστη) συνέχεια για τους χώρους συνδικαλιστικής έκφρασης της Μέσης Εκπαίδευσης που βρέθηκαν σε μια ιδιότυπη ημιαπεργιακή-ημικινηματική μεσότητα, μεταξύ της παρατεταμένης απεργίας των Δασκάλων και των φοιτητικών κινητοποιήσεων που όρισαν την αρχή και το τέλος(;) της θερμής – (και) για τα γενικά πολιτικά πράγματα- περιόδου. Παρ' ότι η απεργία των δασκάλων, οι κινητοποιήσεις-αντιδράσεις, οι κάθε είδους ευρείες κοινωνικές επιφυλάξεις μπόρεσαν να διεμβολίσουν -προς το παρόν- το δικομματικό εκσυγχρονιστικό εγχείρημα της θεσμικής κατάρριψης της Δημόσιας Παιδείας ως θεμελιώδους συνταγματικής αναφοράς (άρθρο16), στους χώρους της β΄ βάθμιας εκπαίδευσης δεν πιστώνεται παρά μια φοβική συνδικαλιστική πρακτική περιχαράκωσης στα κλαδικά ειωθότα, αφήνοντας (και με τις άφαντες προσυνεδριακές πρακτικές) αναξιολόγητη την «εκ της ής ουκ άνευ» πορεία προς το «κάτω, εκλογικό ως επί το πλείστον, σώμα» μαζί με τις απαραίτητες πολιτικές-τεχνικές διερευνήσεις για την πραγμάτωση της, να παρακολουθεί την απουσία μιας δυναμικής αξιολογικής αντιπρότασης τόσο στο υπηρεσιακό όσο και στο κατ' έννοιαν πολιτικό πεδίο.

Η δυναμική των εναλλακτικών, για τη δομή και το περιεχόμενο του συνδικαλιστικού μας φορέα, προτάσεων*, για την ουσιαστική αναβάθμιση του Συλλόγου Διδασκόντων (ως κύτταρο έκφρασης της εκπαιδευτικής αλλά και της αλληλένδετης συνδικαλιστικής πρακτικής), η διερεύνηση της εισαγωγής του ενιαίου ψηφοδελτίου στη βάση μιας αναδομημένης αντιπροσωπευτικής πυραμίδας, μάλλον προβλήματα πολυτελείας θα αποτελέσουν στο επικείμενο συνέδριο της ΟΛΜΕ που αναμένεται να ρευστοποιήσει, ρητορικά, και προς τα κάτω, σε μια αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία με τις τρέχουσες κάθετες κομματικές προβολές (παρατάξεις), το πεδίο της αντιπαράθεσης των υφιστάμενων κομματικών σχηματισμών, μακριά από οσμωτικές-κινηματικές πρακτικές που τείνουν να αναπροσδιορίσουν καταλυτικά το πολιτικό διακύβευμα της Παιδείας, της Κοινωνίας αλλά και την, δια του κομματικού χάρτη, έκφραση τους.

Υπό ανάλογη γωνία μπορεί να φωτιστεί και η αντιφατική (από πλευράς κινηματικής και συνδικαλιστικής δεοντολογίας) επιλεκτική διαχείριση, επί μέρους εργασιακών ομάδων των εκπαιδευτικών, έναντι μιας αφηρημένης νομιμοφροσύνης απέναντι στα ανώτερα και ανώτατα συνδικαλιστικά-δημοσιοϋπαλληλικά όργανα και τους επιδιωκόμενους συσχετισμούς κορυφής που τα χαρακτηρίζουν. Στο γενικευμένο κλίμα αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων που εκφράζεται (και) στον χώρο της Δημόσιας Παιδείας, με τους (κατ' όνομα) αναπληρωτές αλλά κυρίως με τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς (της τελευταίας ταχύτητας) η -αντί μια ξεκάθαρης αναδιευθέτησης ή έστω ακόμα και άρνησης- επιφύλαξη για την συνδικαλιστική τους ενσωμάτωση, αντανακλά -σε αναλογία με τα παραπάνω- το φοβικό, αμυντικό συντεχνιακό κλίμα και τις ελάσσονες κινηματικές προοπτικές του.

Σ' αυτό το πλαίσιο, τα τελευταία δυο χρόνια, οι κατά τόπους ΕΛΜΕ, συρόμενες εκ των πραγμάτων να αντικρύσουν τη νέα πραγματικότητα, ενώ διστακτικά εγγράφουν -με όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις και με δικαίωμα ψήφου (αλλά με ανοικτό, κατά περίπτωση, το ερώτημα του ψηφίζεσθαι)- τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, την ίδια στιγμή (ή κάποιους μήνες αργότερα) αποκλείουν το προφανές συνδικαλιστικό, πολιτικό και ηθικό δικαίωμα των ωρομισθίων να συμμετέχουν (από οποιαδήποτε θέση) στην εκλογή αντιπροσώπων για το Συνέδριο της ΟΛΜΕ, παραβιάζοντας κάθε έννοια ισονομίας που αφοριστικά διέπει τα μέλη της κάθε συνδικαλιστικής Ένωσης. Μ' αυτόν τον τρόπο οι υποβαθμισμένοι εργασιακά καθηγητές είτε σύρονται σε επί μέρους συνδικαλιστικές συσσωματώσεις, δικαιώνοντας την άρχουσα πολιτική τού «διαίρει και βασίλευε» είτε μετά από την ψηφοθηρική-συνδικαλιστική αποπλάνηση, εναποθέτουν αποδυναμωμένη την συνδικαλιστική τους ικμάδα (που στις δεδομένες εργασιακές συνθήκες δύσκολα αναπτύσσεται) στους «επαΐοντες» με την ελπίδα να τα καταφέρουν κάποτε να βρεθούν στη δική τους «ζηλευτή θέση».

Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ στους εκλογικούς καταλόγους (δυνητικά) βρίσκονται όλοι οι εργαζόμενοι (και οι εγγεγραμένοι ωρομίσθιοι), ο αποκλεισμός των ωρομισθίων, μετακυλίεται ως διατεταγμένο ηθικολογικόν βάρος, ως συνδικαλιστική σεμνότης και ταπεινότης, σ' αυτούς καθ' αυτούς τους ωρομισθίους, αντί η ίδια η συμμετοχή τους να μεταφερθεί (εν βρασμώ) ως πολιτική δυναμική στο δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο ως η καλύτερη ευκαιρία να δοθεί κινηματικό περιεχόμενο (και) στο επικείμενο συνέδριο. Αντιθέτως επελέγη (ως επί τω πλείστον) η όποια λανθάνουσα συμμετοχή να παραμείνει άδηλη (αφού δεν μπορεί και να ελεγχθεί άλλωστε) ώστε να μην μολυνθεί «θεσμικά» η εκλογική διαδικασία, χάρι στην δέουσα αυτοσυγκράτηση των εγγεγραμένων ωρομισθίων και την αποφυγή νεότερων, αυτού του είδους, εγγραφών. Να βρούν δηλαδή οι ενδιαφερόμενοι, αλλού χώρο ριζοσπαστικοποίησης, να κρατηθούν μακριά από τις διαδικασίες του Συνεδρίου της ΟΛΜΕ, να παραδεχτούν για άλλη μια φορά -και «εκ των ενόντων»- ότι είναι το ταμπού της πάσχουσας Δημόσιας Παιδείας.

Η τρέχουσα αξιολόγηση των προτεραιοτήτων έχει τα θύματα της, ποιος θα αξιολογήσει πολιτικά τα θύματα και τα αποτελέσματα αυτής της «προτεραιότητας» με πρώτο την καταβαράθρωση της συνδικαλιστικής δεοντολογίας, και την αυτοαναίρεση των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, χάριν μιας νομιμολάγνου συμβατότητας με τις «ανώτατες» ισορροπιστικές συνδικαλιστικές ορίζουσες;

Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μονόδρομος**, προς τί λοιπόν ο έλεγχος διαβατηρίων για το αντίθετο ρεύμα;

*Θέσεις για την Παιδεία ( http://www.protovoulia.net/ )

** ΟΛΜΕ , ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2007,ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!
( http://www.xkatsikas.gr/anakoinoseis/anak20070427e.php )

Βασίλης Βέτσος
http://users.sch.gr/veccio/

Καλαμαριά, 10 Μαΐου 2007