|
 |
|
|
Με αφορμή τη συζήτηση για το νέο βιβλίο ιστορίας
* Όλοι μας (άτομα, κοινωνικές ομάδες ή φορείς) έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε οποιοδήποτε βιβλίο και να κριθούμε για τις κρίσεις μας. Η άποψη πως μόνο οι ιστορικοί μπορούν να προσφέρουν έγκυρες γνώμες θυμίζει την απαίτηση του φούρναρη στον χότζα να έχει μόνο ο ίδιος άποψη για το ψωμί του.
* Το αίτημα της απόσυρσης ενός εκπαιδευτικού βιβλίου όσο αντίθετος και να είναι κάποιος-α μαζί του παραπέμπει σε πολτοποιήσεις και καύσεις άλλων βιβλίων ή κειμένων και γι' αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Πόσω μάλλον όταν το βιβλίο αυτό είναι προϊόν διαγωνισμού και όχι απευθείας ανάθεσης, δεν έχει δοκιμασθεί στην διδακτική πράξη και δεν έχει αξιολογηθεί από αυτούς που το διδάσκουν.
* Γεγονότα που δεν επιβεβαιώνονται από την ιστορική έρευνα, που δεν βασίζονται σε πηγές αλλά τα κληρονομήσαμε μέσα από την προφορική παράδοση μας ή και επινοήθηκαν με λογικά άλματα για να βάλουν πλάτη στην οικοδόμηση ενός συλλογικού "εμείς", πρέπει να απομακρυνθούν από τα εκπαιδευτικά ιστορικά βιβλία μας.
* Οι όποιες ενστάσεις, νηφάλιες ή μη, υπάρχουν για το συγκεκριμένο βιβλίο.
πρέπει να εξεταστούν προσεκτικά και να έχουν την ασφαλή δικλείδα θεσμικών παιδαγωγικών διαδικασιών και όχι της άνωθεν πολιτικής επιβολής.
* Η θέση "δεν συζητάμε τίποτα, δεν αλλάζουμε τίποτα" είναι επίσης απόλυτη με τη θέση "απόσυρση τώρα".
* Κάθε ιστορική καταγραφή όπως ένα εκπαιδευτικό βιβλίο ιστορίας προϋποθέτει την επιλογή των ιστορικών συμβάντων γιατί απλά δεν μπορούν να αναδειχτούν όλα, την ερμηνεία τους μέσα από τη γλώσσα καταγραφής τους (που ποτέ δεν είναι ουδέτερη) και την μέθοδο διδασκαλίας του ιστορικού υλικού. Ως προς τη μεθοδολογική διδακτική προσέγγιση δεν φαίνεται να υπάρχουν ενστάσεις. Ως προς το τι επιλέχτηκε όμως και πως αυτό παρουσιάστηκε τα πράγματα αλλάζουν.
* Το βιβλίο - κάθε εκπαιδευτικό βιβλίο - πρέπει να κριθεί με βάση τους στόχους που αυτό κλήθηκε να υπηρετήσει, στόχους που έχουν τεθεί μέσα από το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδών (Δ.Ε.Π.Π.Σ.) και τα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών (Α.Π.Σ.) αλλά και των γενικότερων εκπαιδευτικών σκοπών που υιοθετούνται σε πολλά επίσημα κείμενα της χώρας μας όπως το Σύνταγμα μας και τα εκπαιδευτικά νομοθετήματα:
Η Παιδεία σύμφωνα λοιπόν με το Σύνταγμα μας έχει ως σκοπό την «ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης» και από όσο γνωρίζουμε δεν έχουν διατυπωθεί σοβαρές αντιρρήσεις επ' αυτού.
Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε πως μέσα στους στόχους της ελληνικής εκπαίδευσης - έστω όπως ελλειμματικά διατυπώνεται - στον νόμο 1566/85 είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες μας «να αναπτύσσουν πνεύμα φιλίας και συνεργασίας με όλους τους λαούς της γης, προσβλέποντας σε έναν κόσμο καλύτερο, δίκαιο και ειρηνικό» μα συνάμα η εκπαίδευση να υποβοηθάει έτσι ώστε «να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης».
Στο Γενικό Μέρος του το Διαθεματικού Ενιαίου Πλαίσιο Προγραμμάτος Σπουδών
(Δ.Ε.Π.Π.Σ.) και των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών (Α.Π.Σ.) αναφέρεται πως είναι αναγκαίο να προωθηθεί η «η καλλιέργεια της συνείδησης του ευρωπαίου πολίτη ?ε την ταυτόχρονη διατήρηση της εθνικής ?ας ταυτότητας και της πολιτισ?ικής ?ας αυτογνωσίας» ενώ στο (Δ.Ε.Π.Π.Σ.) της Ιστορίας συναντάμε ως γενικούς στόχους «να σέβονται τον πολιτισ?ό και τις παραδόσεις όλων των εποχών και όλων των λαών, «να γνωρίσουν τα ση?αντικότερα γεγονότα (κοινωνικά, στρατιωτικά, οικονο?ικά, πολιτικά, διπλω?ατικά, κ.ά.) από τις παραμονές της Επανάσταση του '21, έως τη δολοφονία του Καποδίστρια», «να εκτιμήσουν τους αγώνες για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία» και «να προσεγγίσουν την έννοια της εθνικής ολοκλήρωσης».
Με βάση τους παραπάνω διδακτικούς στόχους που καλείται να υπηρετήσει το βιβλίο της ιστορίας θεωρούμε πως πρέπει να γίνονται αποδεκτά τα παρακάτω:
Η διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας και της πολιτισμικής μας αυτογνωσίας πρέπει να είναι πρωταρχικό μέλημα όσων εμπλέκονται στο εκπαιδευτικό ελληνικό οικοδόμημα είτε ως διδάσκοντες, είτε ως συγγραφείς διδακτικού υλικού, είτε ως ασκούντες διοικητικά καθήκοντα. Η σύγχρονη Παιδαγωγική προκρίνει την διαλεκτική σχέση μεταξύ των πολιτισμών με την συνύπαρξη αλλά και ενίσχυση των διαφορετικών πολιτισμικών και γλωσσικών ταυτοτήτων. Η ενίσχυση της δικιάς μας πολιτισμικής και γλωσσικής ταυτότητας φυσικά και πρέπει να εδράζεται στο Σολωμικό «εθνικό είναι το αληθές» και να πατά σε στέρεες επιστημονικές παραδοχές αλλά είναι πάντα το ζητούμενο και επιδιωκόμενο. Δεν εκχωρείται εν ονόματι άλλων εκπαιδευτικών σκοπών, δεν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, δεν ξεφτίζει από γλωσσικές γαργάρες. Σε μια ιστορική καταγραφή πάντα είναι παρόν η επιλογή των ιστορικών γεγονότων αλλά και η γλώσσα καταγραφής και ανάδειξης τους.
Γνωρίζοντας λοιπόν πως το ιστορικό συμβάν μπορεί να κακοποιηθεί από τη γλώσσα αναφοράς του, ζητούμε αυτή να υπηρετεί όπως και όλη η εκπαίδευση μας το πιο πολύτιμο περιουσιακό μας στοιχείο: την ελληνική ταυτότητα μας.
Διαφορετικά από το συνετό στόχο της απομάκρυνσης των μη γενόμενων θα φτάσουμε σε political correct ανοησίες όπου θα ηχεί ολίγον παράδοξο -ή και επιβλαβές;- το σιγοτραγούδισμα του υπέροχου τραγουδιού των Θαλασσινού-Κατσούλη, «τα σμυρναίικα τραγούδια ποιος σου τα 'μαθε, να τα λες και να δακρύζεις της καρδιάς μου ανθέ»!!!
Μάρκος Σωτηρίου,
δάσκαλος.
|
|
Σχόλια στο άρθρο
|
Διαφόρων Φορέων 
Αποστολή σελίδας 
Εκτυπώσιμη μορφή σελίδας
Προσθήκη σελίδας στα Αγαπημένα
Επιστροφή