Η εφεύρεση της "αλήθειας"  

Άλλως:

ΠΕΑΩΜΔΕ:

"Ταμπουράς: το κατά γενική ομολογία – πλέον πρόσφορο οργάνο αναφοράς της ελληνικής παράδοσης"

Στην κεφαλή ανακοίνωσης της ΠΕΑΩΜΔΕ

(ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΩΔΕΙΩΝ και ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ) διαβάζουμε:

ΕΙΣΗΓΗΣΗ – «ΒΟΜΒΑ» ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ : «ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ »!

Σύμφωνα με πληροφορίες που λάβαμε από έγκυρες πηγές του ΥΠΕΠΘ, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο εισηγείται προς την αρμόδια Δ/νση Σπουδών την κατάργηση της υποχρεωτικής διδασκαλίας του ταμπουρά ως οργάνου αναφοράς της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής στα μουσικά σχολεία. Είναι προφανές ότι οι κύριοι του Παιδαγωγικού αγνοούν – η προσποιούνται ότι αγνοούν – ότι:

Ο στόχος της διδασκαλίας του ταμπουρά στις τρεις πρώτες τάξεις του μουσικού γυμνασίου, είναι να καταστήσει τον ταμπουρά εργαλείο για την βιωματική και σε βάθος κατανόηση της θεωρίας της παραδοσιακής μουσικής, χωρίς να παραγνωρίζει την αυτόνομη λειτουργία του, ως σολιστικού οργάνου, συνοδευτικού του δημοτικού τραγουδιού, με ιδιαίτερη τεχνική και ρεπερτόριο …

Η ΠΕΑΩΜΔΕ ενιστάμενη, παραθέτει (κατα)χρηστικά ένα έξοχο απόσπασμα του λαμπρού μουσικού και παιδαγωγού κ. Γιάννη Αρβανίτη, το οποίο όμως πουθενά δεν φανερώνει – ούτε βέβαια με την ανάλογη της ΠΕΑΩΜΔΕ έπαρση(;) την «αναγκαιότητα» ο «ταμπουράς» να κατισχύει των άλλων οργάνων αλλά και των μη εκφράσιμων δι αυτού, μουσικών ιδιωμάτων. Μια «μαθημένη» απαίτηση, τα μάλα αντιδεοντολογική, αφού από την πολυποίκιλη φύσης της λαϊκής και της εν γένει Ανατολικής (κατά το Μουσικό Σύστημα) μουσικής ουδόλως κάτι τέτοιο αλλά ούτε και για κανένα όργανο, προκύπτει. Πολύ περισσότερο για τον σε οργανοχρηστική ανεπάρκεια «ταμπουρά». Η ΠΕΑΩΜΔΕ δια της ηγεσίας της πραγματοποεί αυτούς τους επικίνδυνους αλλά μαθημένους ελιγμούς για να μπορέσει στη συνέχεια να διατυπώσει τον πλέον έωλο μουσικό(;) παιδαγωγικό(;) οργανοχρηστικό(;) και πολιτισμικό(;) στην Ελλάδα, ισχυρισμό ότι δήθεν:

Ο ταμπουράς είναι– και κατά γενική ομολογία – το πλέον πρόσφορο οργάνο αναφοράς της ελληνικής παράδοσης. 

Ως και να είχε ποτέ η ελληνική παράδοση ένα όργανο αναφοράς!!! Εκτός και εάν εννοούν το πιάνο…

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, αν ο Μακρυγιάννης καταφέρει κι ακούσει για την φημολογούμενη εισήγηση του ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ, θα σηκωθεί και θα τους συγχαρεί, αναλόγως όμως του τι θα κάνουν παρακάτω... Γιατί αν ήξερε ότι θα τον κλωνοποιούσαν στα Μουσικά Σχολεία, σίγουρα θα ‘χε αλλάξει όργανο, ή θα ΄πιανε το λιογκάρι, (για να τον ρωτούν: κέδρο ή έλατος;) τουλάχιστον να μας μπερδέψει, αντί να μας κανονίσει, έτσι που ήταν αψύς και ντόμπρος.

Μωρέ μπράβο σοβαροφάνεια, η σημερινή Ελληνική Παραδοσιακή Νεολαία! Καλά το λέγε κάποτε ένας πολιτικός: Σε 10 δέκα χρόνια κανένας δεν θα θυμάται. Τότε δηλαδή που τα παιδιά διαλέγανε -(Έ ας το πούμε πια. Είδες τίποτα ξερονήσια με εξόριστα εκπαιδευτικά στελέχη;)- ανάμεσα στο ούτι, το βιολί,το κλαρίνο, το κανονάκι την πολίτικη λύρα, το νέι, το σαντούρι και άλλα. Ως που η σοφή πόλη των Αθηνών, προσποιούμενη τιμή στον Δάσκαλο Σίμωνα Καρρά -(αλήθεια, γιατί μόνο σ΄αυτό το υποτιθέμενο «δόγμα ταμπουρά» βρήκε να τον τιμήσει;)- ξερίζωσε δια εκπαιδευτικής πυράς και στυλιαρίου (ονομασία "ταμπουρά" κατά τον Σόλωνα Λέκκα) όλη την οργανική «βιοποικιλότητα», και κατά συνέπεια τις κομπανίες, τα τραγούδια τους χορούς, και πάνω απ' απ' όλα τους αληθινούς μουσικούς που παίζανε αληθινή μουσική με αληθινά μουσικά όργανα. Και να που εξαφανίστηκαν, εν ριπή «παραδοσιακού οργάνου» άνθρωποι και μουσικοί με περγαμηνές σε μέγαρα και πανηγύρια, σε έρευνες και σε μυσταγωγίες... Κατά το άσμα: Καϋμένε Αποστολόπουλε τι σου 'μελλε να πάθεις!!!

Μόνο η Μυτιλήνη κράτησε αντίσταση με το σαντούρι και η Δυτική Ελλάδα κατάφερε κάπως να γλυτώσει την μαντολινάτα της. Οι άκρες αντιστάθηκαν και οι άλλοτε βρίθουσες διαπολιτισμικού χαρμανιού μεγαλουπόλεις καταδέχτηκαν να υπακούσουν στα "πατριωτικά κελεύσματα" για εξόντωση της μουσικής "βιοποικιλότητας" η οποία που είναι εκ των ων ουκ άνευ στη λαϊκή και εν γένει στην Ανατολική Λόγια και Λαϊκή Μουσική.

Τώρα βέβαια τι φταίει το όργανο, ο ταμπουράς, δηλαδή το λεγόμενο και μπουζούκι παληά. Απλά εξελίχθηκε μαζί με την ελληνική κοινωνία και τη μουσική της, σε στενή τους παρακολούθηση. Κι ο απόγονος του, το σημερινό μπουζούκι, με το ζόρι παλινδρομεί μέσα-έξω στα Μουσικά Σχολεία εδώ και δυό τρία μόλις χρόνια. Ας κάτσει κι ο -άριστα συνοδευτικός στη φωνή- (βλέπε ασίκηδες κ.ά βορειοελλαδικά) "ταμπουράς" στη σειρά της Αγοράς, κι όχι να πέρνει μπόνους από τους σίκ βαρόνους.

Ίσως κάποιοι επωφελήθηκαν, μάλλον επειδή ήθελαν να μη λειτουργήσει η αληθινή μουσική επ' ωφελεία της (εθνικής) αλήθειας και προς αποκάλυψη της πριμοδοτούμενης ανεπάρκειας και διαχειρισιμότητας κάποιων κύκλων που θέλουν να διαφεντεύει την μεταρωμαίικη μας τρελλή πορεία, η μονάκριβη τους αγαπημένη "Άρμονία" - Σταυρόλεξο και το Δικτέε στα 6 μέτρα.

Είναι λυπηρό οι νέοι άνθρωποι να ταμπουρώνονται πίσω από τα σφάλματα που "καθάρισαν" τα Μουσικά Σχολεία εδώ και μια 10 ετία, επειδή προφανώς έχουν δημιουργηθεί και κάποια συντεχνιακά μικροσυμφέροντα.

Απ' την άλλη όλες οι πρόσφατες αναδιατάξεις στο χώρο της "Μουσικής Παιδείας" και στα 2 συνεργαζόμενα (πρός τι άραγε;) υπουργεία καμμιά εμπιστοσύνη δεν μπορούν να εμπνέουν.

Το προφανές δεν είναι πάντα και αυτονόητο. Μια γκάμα οργάνων που θα αναφέρονται χωρίς σχολαστικότητα στην ποικιλότητα των εκάστοτε πολιτισμικών-μουσικών μερικοτήτων, αλλά εκ των πραγμάτων θα υπηρετούν το κεντρικό σύστημα στο οποίο αναφέρονται ή και γονιμοποιούν αντιστικτικά, μαζί με την δέουσα αναδιαπραγμάτευση του πολιτισμικού και μουσικού πλασίου της λαϊκής και λόγιας (κατά το Μουσικό Σύστημα), Ανατολικής Μουσικής, είναι εδώ και χρόνια στη λίστα των χρόνιων ανικανοποίητων "προτεραιοτήτων".

Οι πρόσφατες περικαλλείς ρυθμίσεις περί Εμπειροτεχνών-Ιδιωτών(!) -αιώνιων κακοπληρωμένων ωρομισθίων που σεμνά και ταπεινά δηλώνουν ότι δε θα δουλέψουν αλλού αλλά «μόνο στη μητέρα πατρίδα»- οι αντισυνταγματικές διαχωριστικές γραμμές που τραβήχτηκαν ανάμεσα σε καλούς και κακούς αλλά απαραίτητους εκπαιδευτικούς, σίγουρα δημιουργούν επιφυλάξεις.

Όμως οι βασιλικότερες του βασιλέως, ταμπουρωμένες θέσεις της ΠΕΑΩΜΔΕ μόνο κακοπληρωμένη κρατικοδίαιτη θλίψη μπορούν να προκαλέσουν... όταν ζητούν άκριτα να συνεχισθεί ο αργός θάνατος της λαϊκής μας μουσικής μέσα από ψευδευεπίγραφες επιστημονικίζουσες εμμονές, χωρίς το φρέσκο ανάλογο της όμορφης νέας, σαν την ζωντανή και άρτι παραληφθείσα ΠΑΡΑΔΟΣΗ κι όχι την σοβαντισμένη με καραμπογιές (σαν την μαντάμ Ορτάνς) ηθικολογούσα και μπαγιάτικα επαναπαυμένη στα "κεκτημένα" κομψευόμενη «δεσποινίς ετών ...»

Βασίλης Βέτσος
http://users.sch.gr/veccio/

Θεσσαλονίκη 22.2.2007