ΠΑΛΛΑΪΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Παλλαϊκό συλλαλητήριο την Τετάρτη στις 7 το απόγευμα στο Σύνταγμα και νέο πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό - παλλαϊκό συλλαλητήριο την Πέμπτη στις 12 το μεσημέρι στην Αθήνα
 
Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση ο παλλαϊκός αγώνας για δημόσια δωρεάν Παιδεία, με νέο διήμερο πανελλαδικής παλλαϊκής αγωνιστικής δραστηριότητας. Το αγωνιστικό «πρόγραμμα» αυτής της βδομάδας είναι γεμάτο από νέα συλλαλητήρια, απεργιακές κινητοποιήσεις, πολύμορφη καθημερινή δραστηριότητα, νέο γύρο γενικών συνελεύσεων σε σχολεία και σχολές.

Την Τετάρτη, 21 Φλεβάρη, στις 7 το απόγευμα, προγραμματίζεται παλλαϊκό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ενάντια στο νέο νόμο - πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Στο συλλαλητήριο καλούν και η Ομοσπονδία Γονέων Αθήνας και η Γραμματεία Αθήνας του ΠΑΜΕ.

Στο σχετικό κάλεσμά της, η Ομοσπονδία Γονέων Αθήνας καλεί τους γονείς να διαδηλώσουν στο πλευρό των μαθητών, των φοιτητών και των εκπαιδευτικών και να διεκδικήσουν:

Να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος.
Αποκλειστικά Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους.
Να αποσυρθεί ο νέος νόμος - πλαίσιο για τα ΑΕΙ - ΤΕΙ.
Να απαγορευτεί κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα στην εκπαίδευση.
Ενιαίο 12χρονο δημόσιο υποχρεωτικό σχολείο που θα παρέχει ισότιμα γενική μόρφωση σε όλους, χωρίς φραγμούς και διακρίσεις.
Δημιουργία κρατικών «μεταλυκειακών» Επαγγελματικών Σχολών.
Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση.
Η Γραμματεία Αθήνας του ΠΑΜΕ, επίσης, καλεί όλους τους εργαζόμενους να στηρίξουν τις κινητοποιήσεις που συνεχίζονται και να συμμετέχουν στις 21 Φλεβάρη στο νέο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Καλεί, επίσης, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τις οικογένειές τους να πάρουν μέρος και στην απεργιακή κινητοποίηση που οργανώνεται για τις 22 Φλεβάρη, με προσυγκέντρωση στις 12 το μεσημέρι στα Χαυτεία.

Πανελλαδικό συλλαλητήριο την Πέμπτη
Την Πέμπτη, 22 Φλεβάρη, στις 12 το μεσημέρι στα Προπύλαια, προγραμματίζεται νέο πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Στο συλλαλητήριο καλεί η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων από όλη τη χώρα, το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας, η Ομοσπονδία Γονέων Αθήνας.

Για τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στο συλλαλητήριο της Πέμπτης, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας κήρυξε τρίωρη παναθηναϊκή πανεργατική στάση εργασίας (από τις 12 έως τις 3 μ.μ.).

Ακόμα, στο συλλαλητήριο συμμετέχουν με εικοσιτετράωρες απεργίες η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ, ενώ οι πανεπιστημιακοί συμμετέχουν στο συλλαλητήριο και συνεχίζουν και αυτή τη βδομάδα μέχρι την Πέμπτη την απεργία.

«Οι καταλήψεις βγαίνουν στο δρόμο»
Με το βλέμμα στραμμένο στη μαζική συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο, εντείνονται αυτή τη βδομάδα οι διεργασίες στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους στη Θεσσαλονίκη και γενικά στη Βόρεια Ελλάδα.

Με σύνθημα: «Οι καταλήψεις βγαίνουν στο δρόμο», το Συντονιστικό γενικών συνελεύσεων φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων διοργανώνει την Τρίτη, 20 Φλεβάρη, πολύμορφες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Οι φοιτητές καλούν όλο το λαό της Θεσσαλονίκης να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις και να εκφράσει τη συμπαράσταση και τη συμπαράταξή του στον αγώνα.

Οι εκδηλώσεις θα γίνουν στην πλατεία Συντριβανίου και την Εγνατία Οδό, μπροστά από τα Πανεπιστήμια. Το πρόγραμμα θα ξεκινήσει στις 11 το πρωί και θα συνεχιστεί ως αργά το βράδυ. Περιλαμβάνει ομιλίες, συζητήσεις, εκθέσεις φωτογραφίας, θέατρο σκιών, θέατρο δρόμου, συναυλίες με γνωστούς καλλιτέχνες ανάμεσα στους οποίους ακούγονται και οι: Σωτήρης Μπαλάς, Μουσικό Πολύτροπο, Αέρα Πατέρα, Ακτιβ Μέμπερ, Γκαράμπους, Αετόπουλος, Μήτσης Δερμπάσογλου, Παυλίδης και Μπι Μούβις, Αγγελάκας και πολλοί άλλοι.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
«Η γνώση είναι δύναμη»
Στο πλαίσια της καμπάνιας του ΚΚΕ για την Παιδεία το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ διοργανώνει εκδήλωση με θέμα: «Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ», στην αίθουσα συνεδρίων του Κόμματος στον Περισσό το Σάββατο 24 Φλεβάρη, στις 7 μ.μ.

Στην εκδήλωση θα μιλήσει η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Θα ακολουθήσει θεατρική παράσταση που είναι βασισμένη στο έργο του Κώστα Βάρναλη «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» από τον Χρήστο Καλαβρούζο.

Η είσοδος θα γίνεται μόνο με προσκλήσεις.

Προσυγκεντρώσεις για την Τετάρτη
Για τη συγκέντρωση της Τετάρτης 21 Φλεβάρη, έχουν οριστεί για τις 6.30 το απόγευμα οι εξής προσυγκεντρώσεις:
-- Στην πλατεία Κάνιγγος: Η Γραμματεία Αθήνας του ΠΑΜΕ καλεί τα συνδικάτα. Εκεί συγκεντρώνονται και οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ.
-- Στο σταθμό «Ευαγγελισμός» του Μετρό: Μαζικοί φορείς από ανατολικές, βορειοανατολικές συνοικίες και από το 1ο-7ο Διαμέρισμα ης Αθήνας.
-- Στους στύλους του Ολυμπίου Διός: Μαζικοί φορείς από νοτιοανατολικές συνοικίες και από το 2ο Διαμέρισμα της Αθήνας.
-- Στην Ομόνοια: Μαζικοί φορείς από δυτικές, βόρειες, βορειοδυτικές συνοικίες και από το 5ο-6ο Διαμέρισμα της Αθήνας.
-- Στην πλατεία Καραϊσκάκη: Μαζικοί φορείς από τις νοτιοδυτικές συνοικίες και το 3ο-4ο Διαμέρισμα της Αθήνας.
-- Στην Πάντειο: Μαζικοί φορείς από τις νότιες συνοικίες.
-- Στο σταθμό «Μοναστηράκι» του ΜΕΤΡΟ: η Ομοσπονδία Γονέων Νομαρχίας Πειραιά, εργατικά σωματεία και μαζικοί φορείς από τον Πειραιά.

ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ - ΠΛΑΙΣΙΟ
Θεσμοθέτηση της ιδιωτικοποίησης

Ο νέος νόμος - πλαίσιο, θα βάλει τη νομοθετική βούλα στη μετατροπή των πανεπιστημίων σε επιχειρήσεις, με μάνατζερ, με πόρους από ιδιώτες, με περιορισμό πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών και πολλαπλασιασμό της οικονομικής επιβάρυνσης της λαϊκής οικογένειας 
Η προώθηση των νέων μέτρων που θα θεσμοθετήσουν την παραπέρα λειτουργία των πανεπιστημίων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια καλά κρατεί. Και μπορεί αυτήν τη βδομάδα να γράφεται άλλο ένα κεφάλαιο στη διαδικασία αναθεώρησης του άρθρου 16, με την ψήφιση της πρότασης για αναθεώρηση στη Βουλή, η επίθεση όμως στην Παιδεία δε σταματά εκεί. Ο νέος νόμος - πλαίσιο, που θα βάλει τη νομοθετική βούλα στη μετατροπή των πανεπιστημίων σε επιχειρήσεις, με μάνατζερ, με πόρους από ιδιώτες, με περιορισμό πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών και πολλαπλασιασμό της οικονομικής επιβάρυνσης της λαϊκής οικογένειας, βρίσκεται προ των πυλών.

Το προσχέδιο της κυβέρνησης για το νέο νόμο - πλαίσιο περιλαμβάνει:

- Τετραετή συμβόλαια ανάμεσα στα πανεπιστήμια και το κράτος που συνυπολογίζονται για τη χρηματοδότηση.

- Μάνατζερ στα ιδρύματα.

- Χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από πηγές πέραν του κράτους.

- Αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο που προστατεύει το άσυλο.

- Δραστικό περιορισμό της φοιτητικής μέριμνας.

Ολο το προηγούμενο διάστημα, οι - εκτός κυβέρνησης - υπερασπιστές της αντιδραστικής μεταρρύθμισης στην Παιδεία επικαλούνταν την πλάνη: ότι δήθεν το περιεχόμενο του νόμου είναι άγνωστο, ότι εκείνο που φταίει και πυροδοτεί τις κινητοποιήσεις στην Παιδεία είναι ότι το υπουργείο δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα το νομοσχέδιο. Πράγματι, την τελική μορφή του νέου νόμου - πλαίσιου δεν τη γνωρίζουμε. Εκείνο όμως που γνωρίζουμε με βεβαιότητα, καθώς διαβεβαιώνει τόσο η κυβέρνηση όσο τελικά και οι φωνές που κάνουν «έκκληση» κατάθεσης του νέου νόμου, είναι ότι δε θα διαφοροποιείται από το προσχέδιο που έδωσε στη δημοσιότητα η κυβέρνηση την περασμένη άνοιξη, τουλάχιστον ως προς τον προσανατολισμό και τους βασικούς του άξονες.

Ιδιωτικοοικονομική λειτουργία
Το προσχέδιο για το νέο νόμο προβλέπει: Τετραετή ακαδημαϊκά - αναπτυξιακά προγράμματα ανάμεσα στα πανεπιστήμια και το κράτος. Με βάση τα προγράμματα αυτά, τις γενικές αρχές που ορίζονται ανάμεσα στο κράτος και τα ιδρύματα, επιχορηγούνται τα ιδρύματα από το κράτος. Στα τετραετή προγράμματα καθορίζονται οι στόχοι και η αποστολή κάθε ιδρύματος, η ιεράρχηση των στόχων, η ανάπτυξη των ερευνητικών δραστηριοτήτων, η βελτίωση παρεχόμενων υπηρεσιών, οι συμπληρωματικές πηγές χρηματοδότησης.

Ρυθμίζεται, δηλαδή, η επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων.

Στα τετραετή συμβόλαια θα συμφωνούνται οι στόχοι των ιδρυμάτων και με βάση την υλοποίηση των στόχων αυτών το ίδρυμα θα παίρνει και μερίδιο χρηματοδότησης από το υπουργείο Παιδείας. Είναι σαφές ότι αυτή η ρύθμιση πάει πακέτο με την «αξιολόγηση» που θα ελέγχει αν τα ιδρύματα «πάνε καλά» σε σχέση με τα όσα διακήρυξαν και άρα αν αξίζουν την «επιβράβευση» - χρηματοδότηση. Ακόμα, η συμφωνία με την κυβέρνηση σχετικά με τους προκαθορισμένους στόχους σημαίνει ότι οι στόχοι πρέπει να είναι εντός στρατηγικού σχεδιασμού της κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, οι στόχοι του ιδρύματος πρέπει να είναι εκείνοι που ορίζουν οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις.

Στο ίδιο πλαίσιο, προβλέπεται και η θέσπιση της θέσης του οικονομικού διευθυντή - manager, ο οποίος ως «επαγγελματίας» θα διαχειρίζεται τα οικονομικά του ιδρύματος. Ετσι, ως επαγγελματίας και χωρίς κανέναν επιστημονικό «συναισθηματισμό» (τι έρευνα έχει ανάγκη η κοινωνία, πώς θα δοθεί ολόπλευρη επιστημονική γνώση στους φοιτητές κλπ.) θα φροντίζει να επενδύεται «ορθολογικά» η χρηματοδότηση - κρατική και ιδιωτική. Επιπλέον, ένας επαγγελματίας μπορεί να διασφαλίσει στις επιχειρήσεις ότι τα συμφέροντά τους δε διατρέχουν κανέναν κίνδυνο μέσα στο πανεπιστήμιο.

Περιστολή πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων
Για το άσυλο το προσχέδιο ορίζει: Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται έναντι όποιου επιχειρεί να το καταλύσει για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, στη μάθηση και την εργασία. Αρμόδιο όργανο είναι το πρυτανικό συμβούλιο και αποφασίζει κατά πλειοψηφία.

Με τη νέα ρύθμιση αφαιρείται η αρμοδιότητα άρσης του ασύλου από τη Σύγκλητο, που συνέρχεται όταν δε συνεδριάζει ή δεν καταλήγει σε ομόφωνη απόφαση η τριμελής επιτροπή ασύλου. Και αρμόδιο όργανο χρίζεται το Πρυτανικό συμβούλιο, ένα καθαρά διοικητικό όργανο. Αποστεώνεται, δηλαδή, η διαδικασία περιφρούρησης και άρσης του ασύλου από τον έλεγχο συνδικαλιστικά εκλεγμένων εκπροσώπων της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Πέρα από αυτή τη μεταφορά, αλλάζει και το περιεχόμενο της ρύθμισης καθώς στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», σημειώνοντας ότι αποτελεί παραβίαση του ασύλου η παρεμπόδιση της εργασίας. Με άλλα λόγια, μπορεί να θεωρηθεί παραβίαση του ασύλου η κατάληψη, η συμβολική κινητοποίηση, η παράσταση διαμαρτυρίας ακόμα και η γενική συνέλευση εν ώρα μαθήματος!

Πολλαπλασιάζονται τα βάρη της λαϊκής οικογένειας
Το προσχέδιο για το νέο νόμο μιλάει για: Ανταποδοτικές υποτροφίες με υποχρέωση εκ μέρους των φοιτητών να προσφέρουν εργασία με μερική απασχόληση, άτοκα εκπαιδευτικά δάνεια από πιστωτικά ιδρύματα της χώρας υπό προϋποθέσεις. Δυνατότητα διακοπής των σπουδών και μερική παρακολούθηση.

Φωτογραφίζεται, δηλαδή, η κατεδάφιση της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας. Το προσχέδιο της κυβέρνησης θεωρεί αυτονόητο ότι δεν υπάρχει δημόσια και δωρεάν Παιδεία και άρα οι φοιτητές θα χρειάζονται οικονομική ενίσχυση ή θα εργάζονται.

Και τους σπρώχνει στη μαύρη εργασία στο πανεπιστήμιο, με αντάλλαγμα την οικονομική ενίσχυση και στην υποθήκευση του μέλλοντός τους με φοιτητοδάνεια. Αυτό είναι το όραμα της κυβέρνησης για τον εκσυγχρονισμό του όρου «φοιτητική μέριμνα».

Επίσης, δίνει την ...ευκαιρία σε όσους φοιτητές αναγκάζονται να δουλέψουν να ...διακόψουν τις σπουδές τους ή να παρακολουθούν part - time προγράμματα μαθημάτων.

Σε ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, δε χρειάζεται τέτοια ρύθμιση, δε χρειάζεται να εργάζεται ο φοιτητής. Αν στόχος του νέου νόμου - πλαίσιου ήταν να διευκολύνει τους φοιτητές που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα, τότε θα υπήρχαν μέτρα που θα διασφάλιζαν την απρόσκοπτη παρακολούθηση των σπουδών, με οικονομική βοήθεια, δωρεάν σίτιση, στέγαση και συγκοινωνίες, δωρεάν συγγράμματα και αναλώσιμα κλπ. Αντίθετα, πριμοδοτείται η παραίτηση από τις σπουδές και η μερική παρακολούθηση που πάει πακέτο με τη μερική δουλιά που έχουν οι φοιτητές και τη μερική ζωή που τους ετοιμάζουν.

Ακόμα, στο προσχέδιο προβλέπεται: Δωρεάν παροχή αριθμού συγγραμμάτων ίσου με τον αριθμό των υποχρεωτικών και επιλεγόμενων μαθημάτων.

Δηλαδή, δωρεάν παροχή ενός βιβλίου ανά μάθημα, άσχετα αν τα περισσότερα μαθήματα στην πλειοψηφία των σχολών απαιτούν για την επαρκή διδασκαλία (και βέβαια για την εξέταση) περισσότερα του ενός συγγράμματα... Τα υπόλοιπα, προφανώς, οι φοιτητές θα τα αγοράζουν και με τα «φοιτητοδάνεια» θα τα ξεπληρώνουν μια ζωή!

Εχει ήδη απορριφθεί
Ο νέος νόμος - πλαίσιο από την κορφή μέχρι τα νύχια «μυρίζει» ιδιωτικοποίηση. Και το γεγονός ότι προβάλλεται παρέα με την αυτονομία, περισσότερη αυτονομία, καλύτερη αυτονομία, των ιδρυμάτων κάνει ακόμα πιο ευδιάκριτο το έργο που έρχεται να επιτελέσει. Να ωθήσει τα «αυτονομημένα» ιδρύματα στην αναζήτηση «πρόσθετων» πόρων, από τις επιχειρήσεις, από «ευαγή» ιδρύματα τύπου ΝΑΤΟ και να επιβάλει δίδακτρα στους φοιτητές. Να δέσει τα ιδρύματα ακόμα περισσότερο στο άρμα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, ώστε να συμβάλλουν στην επίτευξη των στόχων των μονοπωλίων με μεγαλύτερη διάθεση και αποτελεσματικότητα. Χωρίς να έχουν και περιθώριο διαφορετικής επιλογής.

Το προσχέδιο για το νέο νόμο - πλαίσιο, όπως και το πόρισμα του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας νωρίτερα, και όπως και όποιας μορφής νομοσχέδιο φέρει η κυβέρνηση, έχει απορριφθεί από φοιτητές, σπουδαστές και καθηγητές. Εχει απορριφθεί στο σύνολό του, ως λογική, ως προσανατολισμός, ως στόχος. Ακόμα και αν το νομοσχέδιο που βρίσκεται στο συρτάρι του υπουργείου Παιδείας είναι κατά πολύ φτιασιδωμένο, η ουσία δεν αλλάζει. Ακόμα και αν δημοσιοποιηθεί αύριο, σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο, η ετυμηγορία δε διαφοροποιείται: Ο νέος νόμος - πλαίσιο να μην κατατεθεί, δωρεάν σπουδές για κάθε φοιτητή.

Ελένη ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
Επισημάνσεις για τη στάση του στα θέματα εκπαίδευσης
 
Η στάση του Συνασπισμού όλο το τελευταίο διάστημα γύρω από τα θέματα της Παιδείας, προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα. Ο ΣΥΝ, ενώ εμφανίζεται από τη μια να υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις, ταυτόχρονα λειτουργεί και υπονομευτικά απέναντι στο κίνημα, καθώς πατά σε δύο βάρκες και σπέρνει αυταπάτες.

Τι χαρακτηρίζεται «νίκη»;
«Η μεταρρύθμιση των μεταρρυθμίσεων δε στέκει στα πόδια της. Είναι υπό κατάρρευση. Και αυτό είναι μια νίκη των παιδιών και των δασκάλων τους κυρίως», είπε στη Βουλή την προηγούμενη Τετάρτη ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέκος Αλαβάνος.

Πρόκειται για την αυταπάτη των αυταπατών, πως τάχα ξεμπερδέψαμε με τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση. Ετσι και επικρατήσει ως αντίληψη, θα είναι μια καθαρή ήττα του κινήματος. Γιατί το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έκανε τον ελιγμό της «απόσυρσης» από τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, (αυτό προβάλλει ως νίκη του κινήματος ο ΣΥΝ ισχυριζόμενος πως τάχα «έσπασε» η δικομματική συναίνεση), σπέρνοντας αυταπάτες ως προς το ΠΑΣΟΚ και την αντιδραστική πολιτική του.

Αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι η «αξιολόγηση» των ΑΕΙ, οι πιστωτικές μονάδες, η διά βίου εκπαίδευση κ.ά. μπορεί να μην έχουν εφαρμοστεί στην πράξη, όμως είναι ήδη νόμοι του κράτους. Αυτά άραγε δεν έχουν σχέση με τη «μεταρρύθμιση» (αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις λέμε εμείς) που φέρνει η κυβέρνηση και που ο ΣΥΝ ισχυρίζεται ότι έχει καταρρεύσει; Αρκεί να μην ψηφιστεί η αναθεώρηση του άρθρου 16 σ' αυτή τη Βουλή για να πούμε ότι το κίνημα νίκησε; Μα έτσι διαγράφουμε τις ίδιες τις απαιτήσεις του κινήματος, που δεν παλεύει απλά ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, αλλά και το νόμο - πλαίσιο και τους αντιδραστικούς νόμους που έχουν ήδη ψηφιστεί, απαιτώντας αποκλειστικά δημόσια και πραγματικά δωρεάν Παιδεία για όλους και να φύγουν οι επιχειρήσεις από την εκπαίδευση, προτείνοντας και συγκεκριμένα μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση.

Αθώωση του ΠΑΣΟΚ...
Αξίζει να θυμηθούμε και παλιότερες σχετικές δηλώσεις του Αλ. Αλαβάνου, σύμφωνα με τις οποίες «η αξιωματική αντιπολίτευση: Αν σήμερα έλεγε ότι δε θα στηρίξει τις προσπάθειες της Δεξιάς για να επιτραπούν ιδιωτικά πανεπιστήμια (...) τότε όλη η πολιτική της ΝΔ στην εκπαίδευση θα κατέρρεε» («City Press», 11/2/2007). Δηλαδή όχι μόνο επικεντρώνεται στο άρθρο 16 κάνοντας σκόντο για όλες τις υπόλοιπες αναδιαρθρώσεις, αλλά εξαρτά πλήρως την εξέλιξη του πράγματος από τη στάση του ΠΑΣΟΚ. Μα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, διά στόματος του προέδρου του, έχει ξεκαθαρίσει ότι η θέση του υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 δεν αλλάζει. Πώς εξαρτάται λοιπόν η «κατάρρευση» των αναδιαρθρώσεων από ένα κόμμα που είναι υπέρ των αναδιαρθρώσεων και φυσικά πολιτεύεται με βάση την καλύτερη εξυπηρέτηση αυτών του των θέσεων;

Η αθώωση του ΠΑΣΟΚ για τις ευθύνες που φέρει ως κυβέρνηση επί είκοσι χρόνια, αλλά και για τις σημερινές του θέσεις που παραμένουν ακλόνητα αντιλαϊκές και υπέρ των αναδιαρθρώσεων, είναι το λιγότερο επικίνδυνη για το κίνημα. Το βασικότερο όμως είναι ότι ο ΣΥΝ καλλιεργεί συνειδητά αυταπάτες ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μετακινηθεί προς προοδευτικές θέσεις. Ας θυμηθούμε ότι ο τίτλος της «Αυγής» για τις δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου σχετικά με το άσυλο ήταν: «Ο Πάγκαλος σπρώχνει το ΠΑΣΟΚ στη Δεξιά»(!) λες και από μόνο του το ΠΑΣΟΚ βάδιζε προς τα αριστερά...

Αυτή η πριμοδότηση του ΠΑΣΟΚ από το ΣΥΝ έχει τη βάση της στην κοινή ιδεολογική αφετηρία ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και να βελτιωθούν για τους εργαζόμενους μέσα σ' αυτό το σύστημα, ότι δε χρειάζεται ρήξη και ανατροπή.

Ετσι, στη λογική του ΣΥΝ, το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που ανάλογα με τις θέσεις και τη στάση του μπορεί να οδηγεί σε αυτό που θεωρεί ο ΣΥΝ «νίκες» για το κίνημα. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΝ προβάλλει τη λογική ότι το κίνημα μπορεί να παλεύει, αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει ψηλά τον πήχη των αιτημάτων και των διεκδικήσεων, αφού σ' αυτό το σύστημα όλες οι διεκδικήσεις δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Μπορεί όμως - σύμφωνα με το ΣΥΝ - να αποσπά νίκες, αλλά μ' αυτές τις διεκδικήσεις, πιέζοντας ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, να εναντιωθεί τάχα στην κυβέρνηση (έτσι εκτιμά τους δικομματικούς ελιγμούς μέσα στο σύστημα). Οταν, αυτό το κόμμα, κάνει σημαία του το σύνολο των αξιών που προβάλλει το κεφάλαιο, με πρώτη αυτή της ανταγωνιστικότητας.

Ετσι υπονομεύει τους αγώνες, αφενός με το να ωθεί σε έκπτωση από τις διεκδικήσεις που λύνουν το πρόβλημα σε όφελος του λαού και της νεολαίας και αφετέρου με την παρεμπόδιση της συνειδητοποίησης πως για τη λύση στρατηγικών ζητημάτων σε όφελος του λαού και της νεολαίας απαιτείται παλλαϊκός κοινωνικοπολιτικός αγώνας ανατροπής του αστικού πολιτικού συστήματος, συνολικής αποδυνάμωσης του δικομματισμού και όχι κάλπικες αντινεοδημοκρατικές αντιθέσεις σαν αυτή του ΠΑΣΟΚ στο άρθρο 16.

«Κρίση» και... έξοδος από αυτήν
Αξίζει να θυμηθούμε ακόμα την Επίκαιρη Ερώτηση που κατέθεσε στις αρχές του μήνα ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνος προς τον πρωθυπουργό, όπου έγραφε ότι η «εμμονή της κυβέρνησης» στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και το νόμο - πλαίσιο «είναι οι αιτίες μιας πρωτοφανούς κρίσης στα πανεπιστημιακά ιδρύματα». Μπορούμε να αντιπαρέλθουμε γρήγορα τα περί κυβερνητικής εμμονής, γιατί την ίδια πολιτική ακολουθεί και το ΠΑΣΟΚ και γιατί αυτή η πολιτική δεν είναι εμμονή κάποιων κομμάτων, αλλά είναι κομμάτι της στρατηγικής του κεφαλαίου. Ομως ο πρόεδρος του ΣΥΝ βαφτίζει «κρίση» (και «πρωτοφανή» μάλιστα) τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια. Την ίδια φρασεολογία χρησιμοποιεί και το ΠΑΣΟΚ, που υποτίθεται ότι κινήθηκε μέχρι τώρα με κριτήριο την... έξοδο από την κρίση. Ομως, όταν οι αγώνες βαφτίζονται «κρίση», τότε η «έξοδος» από την κρίση, δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση δικαίωση των αγώνων.

Στην ίδια Ερώτηση στη Βουλή ο ΣΥΝ χαρακτηρίζει θετικές τις προτάσεις των τεσσάρων πρυτάνεων, που λίγο πριν τη Σύνοδο πρυτάνεων είχαν απαιτήσει να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις και η κυβέρνηση να καταθέσει τον Ιούνη το νόμο - πλαίσιο! Μια βδομάδα μετά δε, η Σύνοδος των πρυτάνεων επανέλαβε την απαίτηση να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις, αλλά είπε να κατατεθεί άμεσα ο νόμος - πλαίσιο. Αυτή την τελευταία ο Αλ. Αλαβάνος δεν τη χαρακτήρισε θετική. Μπορεί ο ΣΥΝ να παίζει με τις ημερομηνίες κατάθεσης του νόμου - πλαισίου και να θεωρεί θετικό το χρονοδιάγραμμα κατάθεσης σε πέντε μήνες, ωστόσο αυτά τα παιχνίδια σε τίποτα δεν εκφράζουν τις απαιτήσεις του κινήματος, που έχει απορρίψει εντελώς το νόμο - πλαίσιο που φέρνει η κυβέρνηση. Αν όμως επικρατούσε η λογική των τεσσάρων πρυτάνεων θα ήταν μια... έξοδος από την «κρίση»! Ισως γι' αυτό να την εύρισκε τόσο θετική ο ΣΥΝ, γιατί σύμφωνα με αυτή θα σταματούσαν οι κινητοποιήσεις και θα αποκλιμακωνόταν η κρίση!

Την ίδια στιγμή δε, που χαρακτήριζε θετική την πρόταση των τεσσάρων πρυτάνεων, ο πρόεδρος του ΣΥΝ εκφράστηκε θετικά και για τους 1.000 πανεπιστημιακούς (ανάμεσά τους είναι και πολλοί πανεπιστημιακοί του ΣΥΝ) που υπέγραψαν κείμενα υπέρ των αναδιαρθρώσεων. Τους ίδιους πανεπιστημιακούς που «αγκάλιασε» η υπουργός Παιδείας, Μ. Γιαννάκου, και τους ευχαρίστησε για τις θετικές τους προτάσεις... Αυτά συμβαίνουν όταν πατάει κανείς σε δυο βάρκες! Και αυτή η έκφραση του προβλήματος στις θέσεις του ΣΥΝ για την Παιδεία δεν είναι άσχετη με τις γενικότερες θέσεις του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα παρακάτω για το ρόλο που αναγνωρίζουν στους εργάτες, σε σχέση και με τα θέματα της εκπαίδευσης.

Και μακριά από τους εργάτες...
Το στέλεχος του ΣΥΝ Αλ. Καλύβης, πριν μια βδομάδα, με άρθρο του στην «Αυγή», αθωώνει πλήρως τη ΓΣΕΕ για την ακαδημία εργατοπατέρων (που το κίνημα ζητά την κατάργησή της) λέγοντας ότι «τα συνδικάτα έχουν δικαίωμα να έχουν δικούς τους θεσμούς έρευνας και επιμόρφωσης για τα στελέχη τους (...) αρκεί να μην εμπλέκονται (...) με την τυπική εκπαίδευση». Πότε οι εργάτες έβαλαν αίτημα να φτιάξουν «Ακαδημία» για να... επιμορφώνονται συνδικαλιστικά; Ποτέ! Αυτό δεν ήταν αίτημα του κινήματος, αλλά ανάγκη των εργατοπατέρων για να εκπαιδεύονται στο πώς θα κρατάνε «κοιμισμένο» το κίνημα.

Στο ίδιο άρθρο αθώωνε τη ΓΣΕΕ ότι τοποθετήθηκε ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και «υπερασπίζει τη δημόσια αναβαθμισμένη δωρεάν Παιδεία»! Αλήθεια, πώς το κάνει αυτό η ΓΣΕΕ; Μέσα σε ποια γραφεία και γύρω από ποια τραπέζια υπερασπίστηκε τη δημόσια Παιδεία; Και ποια δημόσια Παιδεία, τη σημερινή που ήδη οι επιχειρήσεις άρχισαν να την αλώνουν με τις ευλογίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που άνοιξε το δρόμο ως προηγούμενη κυβέρνηση; Και τι έκανε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ; Μήπως οργάνωσε καμιά κινητοποίηση;

Καθόλου άσχετες με αυτές τις ιδέες είναι και οι απόψεις που εξέφρασε ο υποψήφιος υπερνομάρχης του ΣΥΝ, καθηγητής Γ. Πανούσης, που υποστήριξε ότι «δεν είναι δυνατόν ένας εργάτης, ένας αγρότης, να μπαίνει μέσα στο άσυλο και να λέει ότι "εγώ το υποστηρίζω"» («ΜΕΤΡΟ» 6/2/2006). Θα απαντήσουν ότι οι απόψεις του Γ. Πανούση δεν εκφράζουν τον ΣΥΝ, αφού δεν είναι μέλος του. Μόνο που δεν έχει περάσει ούτε μισός χρόνος, που αυτός ο κύριος εκπροσωπούσε το ΣΥΝ στις εκλογές! Και που ταυτίζει την παρουσία των εργατών στα Πανεπιστήμια με του «χωροφύλακα», βάζοντας σαφώς το στόχο «μακριά η εργατική τάξη από την Παιδεία», από το να διεκδικεί την ολόπλευρη μόρφωση των παιδιών της.

Αλλά, μακριά από το κίνημα κι αυτοί κι οι σύμμαχοί τους κι οι αντιλήψεις τους, που όπως φαίνεται όλες χωράνε στη χοάνη του ΣΥΝ, που με τη σειρά του χωράει άνετα στη χοάνη του συστήματος...

Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ

Ψέματα και αλήθειες σχετικά με την αυτοτέλεια των πανεπιστημίων και την «αξιολόγηση»

Η «αξιολόγηση» και η αυτοτέλεια των πανεπιστημίων συνιστούν δύο βασικά επικοινωνιακά κατασκευάσματα που προβάλλονται από κυβερνήσεις και αυτόκλητες συσπειρώσεις πανεπιστημιακών, με στόχο να γίνουν αποδεκτές άνευ κριτικής από την ελληνική κοινωνία διαδικασίες που εάν ονομαστούν με το πραγματικό τους όνομα κάθε άλλο παρά αρεστές είναι.

Ο όρος «αξιολόγηση» δεν υπάρχει σε κανένα θεσμικό κείμενο τόσο της ΕΕ όσο και των προτάσεων νόμου της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αντ' αυτού υπάρχει ο όρος «διασφάλιση ποιότητας». Είναι χαρακτηριστικά τα σχετικά κείμενα του Ευρωπαϊκού Δικτύου για τη Διασφάλιση της Ποιότητας στην Εκπαίδευση (ENQA), που αποτέλεσε και τον σύμβουλο της ΕΕ στη σύνοδο του Μπέργκεν. Τα σχετικά μέτρα δε μιλούν για την πιο εύηχη ελληνικά «αξιολόγηση» αλλά για «διασφάλιση της ποιότητας» (δηλαδή, κάτι σαν ISO) και παραπέμπουν άμεσα σε εμπορικά προϊόντα. Θεωρείται ότι η ανώτατη εκπαίδευση πρέπει να οργανωθεί σαν αγορά όπου υπάρχουν «εταιρικοί συμμέτοχοι» (stakeholders - που υποτίθεται ότι είναι το σύνολο των φορολογούμενων πολιτών), παράγεται ένα εμπορεύσιμο προϊόν (εκπαιδευτικές υπηρεσίες) και πρέπει να διασφαλιστεί η ποιότητα και η τιμή του.

Ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιείται ο πρώτος όρος («αξιολόγηση») είναι γιατί ο δεύτερος («διασφάλιση της ποιότητας») εγείρει εύλογα ερωτήματα ενώ ο πρώτος εξυπονοεί ότι όποιος διαφωνεί είναι εξ ορισμού αναξιοκράτης. Συγκεκριμένα, η προπαγανδιστική χρήση του όρου «αξιολόγηση» βασίζεται σε δύο καταφανή ψεύδη.
 
Το πρώτο ψεύδος είναι ότι δεν υπάρχουν σήμερα διαδικασίες αξιολόγησης (δηλαδή ορισμού στόχων, διαδικασιών επίτευξής τους και τελικής αποτίμησής τους). Κάθε οργανισμός έχει - σωστούς ή λανθασμένους, επαρκείς είτε ανεπαρκείς - τέτοιους μηχανισμούς, αλλιώς δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να επιβιώσει. Φυσικά, σε καμία περίπτωση οι διαδικασίες αυτές δεν είναι κοινωνικά ουδέτερες αλλά πάντα εκφράζουν ταξικά συμφέροντα και συσχετισμούς. Στην ανώτατη εκπαίδευση υπάρχουν τέτοιοι μηχανισμοί τόσο όσον αφορά γενικά στα πανεπιστήμια (για παράδειγμα, η μονίμως διαψευδόμενη υπόσχεση για χρηματοδότηση της εκπαίδευσης στο 5% του ΑΕΠ συνιστά ένα τέτοιο στοιχείο). Επίσης, όσον αφορά τους πανεπιστημιακούς περνούν περισσότερες από ό,τι συνάδελφοι στο εξωτερικό διαδοχικές διαδικασίες κρίσης.

Το δεύτερο ψεύδος είναι ότι αυτές οι διαδικασίες αποτίμησης έργου είναι διαβλητές γιατί δεν υπάρχουν εξωτερικοί κριτές. Εχει ενδιαφέρον η υποκρισία αυτού του επιχειρήματος. Το πρώτο ερώτημα είναι για ποιο λόγο χρειάζεται εξωτερικός διασφαλιστής ποιότητας εφόσον ο κρινόμενος θέτει ο ίδιος τις δυνατότητες, τους στόχους και τις διαδικασίες (σύμφωνα με τις αρχές διασφάλισης ποιότητας); Αν ο θέτων τους στόχους το πράττει εντίμως τότε γιατί δεν μπορεί να το κρίνει και ο ίδιος; Αν ο λόγος είναι το γραφειοκρατικό κόστος, αυτό έχει αποδειχθεί - ιδιαίτερα στην αγγλοσαξονική διαδικασία - ότι είναι μεγαλύτερο. Αν ο λόγος είναι ότι οι εξωτερικοί αξιολογητές είναι πιο ειδικοί και καλύτεροι, πρόκειται για προφανές ψεύδος. Εχουν ήδη δημιουργηθεί ιδιωτικές ενώσεις (ενώ στις ΗΠΑ είναι κανονικές εταιρείες) που λειτουργούν ως διασφαλιστές ποιότητας της εκπαίδευσης. Πρόκειται για κριτές «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» που κάθε άλλο παρά ειδικοί επί της ουσίας είναι. Αν ο λόγος είναι η ύπαρξη ομάδων συμφερόντων, ο φαβοριτισμός και οι πελατειακές σχέσεις μέσα στο πανεπιστήμιο, αυτά κάλλιστα μπορεί να υπάρξουν και με εξωτερικούς κριτές. Αν κάτι θα αλλάξει είναι ότι τέτοιες δυνατότητες θα έχουν μόνο ισχυρά πανεπιστημιακά, κρατικά και κοινωνικο-οικονομικά κέντρα και όχι η οποιαδήποτε πανεπιστημιακή φατρία. Η διαπλοκή και ο φαβοριτισμός θα υπάρχουν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα, για πιο κρίσιμες περιπτώσεις και ταυτόχρονα θα είναι περισσότερο αδιαφανή (και άρα θα επισύρουν πιο δύσκολα τη δημόσια κατακραυγή). Ταυτόχρονα, τα κυρίαρχα συμφέροντα για να επιβληθούν δε θα χρειάζεται να διαμεσολαβούνται από ενδιάμεσα συμφέροντα πανεπιστημιακών φατριών αλλά θα επιβάλλονται με μικρότερο κόστος (λόγω της περιστολής της διαμεσολάβησης), πιο απρόσωπα και γι' αυτό πιο λειτουργικά. Αν ο λόγος είναι ότι δεν μπορούν κριτές και κρινόμενοι να είναι οι ίδιοι τότε αυτό είναι, το λιγότερο, ασυνεπές και σίγουρα υποκριτικό. Είναι χαρακτηριστικό του αδιεξόδου αυτής της λογικής το εξής: Αν πάντα χρειάζεται ένας εξωτερικός κριτής τότε ποιος θα κρίνει τους κριτές; Μπροστά σε αυτό το λογικό αδιέξοδο η ENQA καταλήγει στο εξής υποκριτικό σόφισμα: Περιοδικά η μία ένωση διασφαλιστών ποιότητας θα κρίνει τις άλλες. Φυσικά εδώ η απαίτηση περί εξωτερικότητας δολίως εξαφανίζεται.

Αντιδραστικές συνέπειες
Η επιβολή του μηχανισμού της διασφάλισης ποιότητας θα έχει μία σειρά από αντιδραστικές συνέπειες.

Πρώτον, παρά τις διαψεύσεις - και όπως δείχνει η εμπειρία του αγγλοσαξονικού συστήματος - αργά ή γρήγορα ο μηχανισμός αυτός θα συνδεθεί με ένα σύστημα ποινών και επιβράβευσης (μέσω της κρατικής χρηματοδότησης). Αυτό θα οδηγήσει σε μία αριστοκρατική ιεράρχηση μεταξύ των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων - όπως άλλωστε η συζήτηση περί «κέντρων αριστείας» υποδηλώνει. Πρακτικά θα επικρατήσει η εξαιρετικά αντιδραστική λογική «οι καλοί να γίνουν καλύτεροι και οι κακοί χειρότεροι», καθώς θα επιβραβεύει αυτούς που πάνε καλά και θα τιμωρεί αυτούς που αποτυγχάνουν με αποτέλεσμα οι τελευταίοι - αν δεν μπορέσουν να περάσουν ένα κατώφλι - ουσιαστικά να οπισθοδρομούν ακόμη περισσότερο.

Δεύτερον, θα δημιουργήσει συνθήκες «επιστημονικού μακαρθισμού» καθώς γνωστικά αντικείμενα και επιστημονικές προσεγγίσεις που είναι μη χρήσιμες ή κριτικές προς το σύστημα θα εξοβελιστούν συστηματικά στις παρυφές ή και εκτός πανεπιστημίου. Στο χώρο της Οικονομικής Θεωρίας η επιβολή διάφορων λιστών «έγκριτων περιοδικών» - υποτίθεται με κριτήριο ποια διαβάζονται ή αναφέρονται πιο πολύ - είναι γνωστό ότι οδηγεί στον εξοβελισμό όχι μόνο της Μαρξιστικής Πολιτικής Οικονομίας αλλά και ακόμη Κεϋνσιανών, Θεσμιστικών και άλλων προσεγγίσεων, καθώς επίσης και στην περιθωριοποίηση ολόκληρων γνωστικών αντικειμένων (π.χ., Ιστορία Οικονομικής Σκέψης).

Τρίτον, προοπτικά θα ανοίξει ο δρόμος για τον κατακερματισμό του σώματος των μελών ΔΕΠ και τη δημιουργία πολλών διαφορετικών κατηγοριών πανεπιστημιακών. Κάθε μία από αυτές θα έχει διαφορετικό μισθολόγιο και διαφορετικές διοικητικές αρμοδιότητες και δυνατότητες εξέλιξης. Φυσικά αυτό θα υπονομεύσει κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης.

Το δεύτερο επικοινωνιακό κατασκεύασμα περί αυτοτέλειας των πανεπιστημίων λειτουργεί συμπληρωματικά στο πρώτο. Κατ' αρχάς είναι περίεργο, πόσο μεγαλύτερη ανεξαρτησία από το κράτος επιζητούν οι διάφοροι θιασώτες του με τις προτάσεις να γίνουν ΝΠΙΔ; Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι επαρκώς ανεξάρτητα από τον κεντρικό έλεγχο και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που διάφορες ομάδες εξουσίας - γύρω από πρυτανείες - επιδίδονται σε αδιανόητες αυθαιρεσίες και παρανομίες κυριολεκτικά, θεωρώντας ότι είναι ανεξέλεγκτες. Εάν η μεγαλύτερη ανεξαρτησία είναι η αποδέσμευση των οικονομικών δραστηριοτήτων τους από τους δημόσιους ελεγκτικούς μηχανισμούς (όπως συχνά γράφεται στον Τύπο και όπως συμβαίνει με τις Επιτροπές Ερευνών και τις Εταιρείες Διαχείρισης της περιουσίας των πανεπιστημίων), αυτό κάθε άλλο παρά ως κοινωφελές μπορεί να προβληθεί. Αντίθετα, είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι οι θεσμοί αυτοί έχουν εξελιχθεί σε κυριολεκτικά διαφθορεία και εστίες σκανδάλων, ενώ καμία ουσιαστική σχέση δεν έχουν ούτε με τη διδασκαλία ούτε με την ανιδιοτελή επιστημονική έρευνα. Υπάρχουν όμως ισχυρά ιδιοτελή ενδοπανεπιστημιακά συμφέροντα που ζητούν αυτή την αυτοτέλεια. Πρόκειται γι' αυτές τις μερίδες πανεπιστημιακών - που έχουν διογκωθεί τα τελευταία χρόνια - που λειτουργούν σαν μάνατζερ των πανεπιστημίων αναπτύσσοντας (υπό τον δημόσιο μανδύα) επιχειρηματικές δραστηριότητες και προσποριζόμενοι, έμμεσα ή άμεσα, σημαντικά οικονομικά οφέλη.

Μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο
Πίσω από τα ψευδεπίγραφα επιχειρήματα περί «αξιολόγησης» και αυτοτέλειας κρύβεται ένα μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο του συστήματος: Εφόσον η ανώτατη εκπαίδευση δεν μπορεί να γίνει άμεσα μία καθαρόαιμη αγορά (με πανεπιστήμια-επιχειρήσεις και φοιτητές-καταναλωτές) τότε πρέπει, μεσοπρόθεσμα, να λειτουργήσει ως «οιονεί αγορά», δηλαδή να δημιουργηθεί ένας γραφειοκρατικός οργανισμός που να προσομοιώνει τη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς και να επιβάλλει τις αντίστοιχες κατευθύνσεις στα πανεπιστήμια. Ο μηχανισμός αυτός είναι οι διαδικασίες διασφάλισης ποιότητας. Ταυτόχρονα, τα πανεπιστήμια - ακόμη και με δημόσιο χαρακτήρα - πρέπει να λειτουργούν σαν αυτοτελείς «επιχειρηματικές μονάδες», ανεξάρτητες από κάποιο κεντρικό έλεγχο και σχεδιασμό και σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Δηλαδή, με την αυτοτέλεια τα πανεπιστήμια ωθούνται να λειτουργούν σαν εκπαιδευτικές και ερευνητικές επιχειρήσεις και μέσω της διασφάλισης ποιότητας δημιουργείται μία καρικατούρα αγοράς εκπαίδευσης και έρευνας. Φυσικά, το επόμενο βήμα είναι η πλήρης και ανοιχτή ιδιωτικοποίηση και επιχειρηματικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης με την πλήρη αυτονόμηση-ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και την επιβολή διδάκτρων ως μηχανισμού αξιολόγησης κάθε πανεπιστημίου από τους υποψήφιους φοιτητές-«καταναλωτές» του.

Είναι φανερό ότι τόσο από την «αξιολόγηση» όσο και από την αυτοτέλεια δεν προωθείται κάποια υποτιθέμενη δημόσια και κοινή ωφέλεια, πολύ δε περισσότερο δεν ωφελείται η μεγάλη εργαζόμενη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αυτοί που ωφελούνται είναι τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα και το σύστημά τους συνολικά. Γι' αυτό άλλωστε όλη η σχετική εκστρατεία παραπληροφόρησης οργανώνεται με τέτοια συστηματικότητα και δολιότητα από όλα τα επικοινωνιακά κέντρα τους.

Σταύρος ΜΑΥΡΟΥΔΕΑΣ
Αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Οικονομίαςστο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας