ΑΡΘΡΟ 16
Πως οι εκπαιδευτικοί θα το κάνουν υπόθεσή τους;

Είναι φανερό «δια γυμνού οφθαλμού» ότι η κινητοποίηση του εκπαιδευτικού κόσμου (πρωτοβάθμιας-δευτεροβάθμιας) απέναντι στην αντιδραστική αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι αρκετά κάτω από ό,τι του αναλογεί (συμμετοχή σε απεργίες, συγκεντρώσεις, γενικότερες διαδικασίες).

Η διαπίστωση αυτή μπορεί έως και να εκπλήσσει ανθρώπους που συμμετέχουν στο κίνημα ενάντια στην αντιδραστική αναθεώρηση αλλά βρίσκονται έξω από τους εκπαιδευτικούς χώρους, μπορεί να απογοητεύει αγωνιστές του μαχητικού κομματιού των εκπαιδευτικών και να «μουδιάζει» τους νεολαίους που αποτελούν σήμερα την κύρια και βασική δύναμη κρούσης του κινήματος, όμως είναι μια πραγματικότητα. Που χρειάζεται βέβαια την εξήγησή της.

Πρώτα-πρώτα θα αδικούσαμε τους εκπαιδευτικούς και θα εκπίπταμε στη γνωστή λογική τού «έχουμε λάθος λαό», αν μέναμε στην φωτογραφική απεικόνιση αυτής της κατάστασης.

Οι εκπαιδευτικοί είναι σίγουρο ότι παρακολουθούν την αντιπαράθεση του φοιτητικού κινήματος με την κυβερνητική πολιτική. Γνωρίζοντας «από πρώτο χέρι» τις επιπτώσεις της αντιδραστικής πολιτικής στην εκπαίδευση, όντας γονείς οι περισσότεροι από αυτούς άρα και αγωνιούντες για το μέλλον των παιδιών τους, αλλά και ως κομμάτι του εργαζόμενου λαού ενδιαφέρονται άμεσα για το μέλλον της δημόσιας εκπαίδευσης.

Δεν πάει δα και πολύς καιρός που οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας συγκρούονταν με την κυβερνητική πολιτική.

Μήπως όμως η έκβαση της αντιπαράθεσης αυτής συγκροτεί ένα μέρος του προβλήματος;

Από μια άποψη ναι. Εχουμε στην πραγματικότητα να κάνουμε όχι με την εκδήλωση της …αδιαφορίας των εκπαιδευτικών αλλά με την εκδήλωση της απογοήτευσης που διαδέχτηκε την αγωνιστική διάθεση να αντιπαρατεθεί το κίνημα με την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική (και τους βαστάζους της).

Η φράση που ακούγεται μερικές φορές, «εμείς αγωνιστήκαμε, τώρα να αγωνιστούν άλλοι» και άλλα τέτοια σχετικά, αποτελούν έκφραση αυτής της πικρίας και της αδυναμίας να συγκροτηθεί μια πειστική και μαζική απάντηση στην επερχόμενη λαίλαπα.

Βέβαια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι υπάρχουν και τα λιγότερο πολιτικοποιημένα στρώματα των εκπαιδευτικών στα οποία η σύνδεση αυτού που διαδραματίζεται σήμερα (φαινομενικά μόνο) στην Ανώτατη Εκπαίδευση δεν έχει επαρκώς συνδεθεί με τον αγώνα γενικότερα για την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.

Ισα-ίσα αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος που επίτασσε και επιτάσσει να ξεκινούσε στους εκπαιδευτικούς χώρους (πολύ περισσότερο όταν κάποιοι μιλούσαν για συσσωρευμένη συσπείρωση που θα ξεσπούσε κ.λπ.) ένας κύκλος συζητήσεων και εκδηλώσεων που θα αφορούσαν τα ζητήματα που ανοίγονται με την κατάργηση του άρθρου 16.

Φαίνεται πως από μόνη της η ιδιότητα του εκπαιδευτικού δεν επαρκεί για να αυτοματοποιήσει τις αντιδράσεις και να συνεγείρει τις συνειδήσεις.

Οπως δεν επαρκεί και η ιδιότητα της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος, πολύ περισσότερο όταν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ δεν έχουν κανένα συμφέρον από την ενεργοποίηση της βάσης.

Ετσι εξηγείται η μετατροπή των 24ωρων σε διευκολυντικές (sic) στάσεις. Ετσι εξηγείται η παντελής απουσία κινήσεων γύρω από την αντιδραστική αναθεώρηση στους χώρους δουλειάς.

Αν όμως για τις καθεστωτικές δυνάμεις τα πράγματα είναι πεντακάθαρα, αφού στηρίζουν τις κοινές πολιτικές επιλογές των κομμάτων τους, τι να υποθέσει κανείς για τους χώρους που εμφανίζονται ως εκφραστές της ριζοσπαστικοποίησης των εκπαιδευτικών;

Η σιγή νεκροταφείου που ακολούθησε την μεγάλη απεργία, ο τρόπος που (δεν) δόθηκε η μάχη ενάντια στη δήθεν αναπλήρωση, η πολιτική ασυλία που δόθηκε στην ΠΑΣΚΕ για να ολοκληρώσει το έργο της πολιτικής υπονόμευσης του αγώνα, οπωσδήποτε βαραίνουν στις σημερινές επιλογές και στην εικόνα που παρουσιάζει ο κλάδος.

Αλλά και ο τρόπος που μέχρι τώρα ένα μεγάλο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αντιμετώπισε το ζήτημα της πάλης ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16, έπαιξε ρόλο στο «κάθισμα» αυτό. Μην ξεχνάμε πως ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων «αυτής» της αριστεράς βρίσκεται στους εκπαιδευτικούς χώρους.

Βέβαια το ζήτημα δεν είναι να διαπιστώνεις και να ερμηνεύεις αλλά να …ανατρέπεις τα αρνητικά δεδομένα.

Είναι φανερό πως το τραίνο της προπαρασκευαστικής συζήτησης στο εσωτερικό των εκπαιδευτικών χώρων (συνελεύσεις κ.λπ.) μάλλον χάνεται.

Ηδη μπαίνουμε στη φάση όπου το κίνημα ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16 θα πρέπει να περάσει σε ένα κύκλο μεγαλύτερης εξωστρέφειας και κοινών δράσεων.

Τη σκυτάλη πρέπει να αρπάξουν οι αγωνιστικές, ριζοσπαστικές και μαχητικές δυνάμεις του κλάδου και να ταράξουν τα νερά δημιουργώντας πραγματικά πλατιές και ενωτικές κινήσεις, εκδηλώσεις, συνευρέσεις με άλλους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους που θα συζητήσουν πέρα από το περιεχόμενο και τους τρόπους κοινής δράσης ενάντια στην αντιδραστική αναθεώρηση του άρθρου 16.

Ακόμα και όταν κάτι από τα παραπάνω δεν είναι μπορετό χρειάζεται ένας μίνιμουμ συντονισμός ώστε το μήνυμα αυτού του αγώνα να φτάσει σε όσο το δυνατό περισσότερα σχολεία.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινήσεις όπως αυτή της ΕΛΜΕ Πειραιά όπου γίνεται κοινή προσπάθεια για πορεία στους δρόμους της πόλης, ή πάλι όπως εκείνης στη Καλαμαριά όπου το συντονιστικό των πρωτοβουλιών συν…εκδηλώνει την αντίθεσή του μαζί με συλλόγους πρωτοβάθμιας, γονέων και πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων, σίγουρα συμβάλλουν στην αφύπνιση συνειδήσεων.

Αλλά και κινήσεις όπως αυτή που εξελίσσεται με πρωτοβουλία της «Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας» στην Α’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, όπου μια σειρά συνδικαλιστικών σχημάτων πλην δεξιάς (φθάνοντας μέχρι και την ΠΑΣΚΕ κάποιων ΕΛΜΕ) που αντιτίθεται στην κατάργηση διοργανώνουν κοινή εκδήλωση, δείχνουν έναν διαφορετικό πιο ευέλικτο δρόμο παράκαμψης της …ακαμψίας των συνδικαλιστικών οργάνων.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχει μια ποικιλία μορφών και τρόπων αν θέλει κάποιος να κινηθεί και να κερδίσει το χαμένο έδαφος της προηγούμενης απραξίας. Ακόμα και τώρα (ή καλύτερα τώρα ειδικά)!

31.01.07

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ