H επόμενη μέρα των ……καταλήψεων

Τώρα που σίγασαν οι θόρυβοι των νεανικών φωνών, τώρα που κατέβηκαν τα πανώ και έπεσαν τα σχήματα,  όλοι εμείς οι έκπτωτοι και παραγκωνισμένοι, η λαίλαπα της οργής των μαθητών μας, τα εξιλαστήρια θύματα του συστήματος που απαιτούν αλλά κατάντησαν να επαιτούν το μισό ευρώ της δικής τους φτώχιας…., φωνή βοώντος εν τη ερήμω,  διαπραγματευτήκαμε εκεί στο πεζοδρόμιο, τι εξευτελισμός αλήθεια, με τους καταληψίες μαθητές μας, αυτές τις αδιαπραγμάτευτες έξυπνες φατσούλες, τοτεμικά είδωλα των γονιών τους,  αδημονώντας να αδράξουν τη ζωή από τα μαλλιά πριν ενταχθούν,  για την άρση της κατάληψης. Όπως θα λέγαμε, για την άρση της ποτοαπαγόρευσης.

Φοβήθηκα, εκεί στο πεζοδρόμιο, θωρώντας τα οργισμένα νιάτα να διαπραγματεύονται με τις αρχές του σχολείου μου. Σχολείο μου....; Ούτε σχολείο μου πια δεν μπορώ να το κατονομάσω. Αυτόν το λεηλατημένο και βομβαρδισμένο χώρο, νοιώθω ότι δεν μπορώ πλέον να διαβώ.

Κι όμως τον διάβηκα κι ένοιωσα σαν να είχαν ξεσκίσει την ψυχή μου, σαν να είχαν λεηλατήσει και διαρρήξει το δικό μου σπίτι. Όλα υπό το μένος των καταληψιών και αντιδίκων μας,  εμμέσως πλην σαφώς.

Τον διάβηκα κι ένοιωσα ότι δεν χωρούσα πια εκεί μέσα, ούτε στις τάξεις μας, ούτε στο διάδρομο, ούτε στην αίθουσα θεάτρου, εκεί όπου ενώναμε τις μεγάλες μας ψυχές  δάσκαλοι και μαθητές, εκεί όπου αφήναμε τις μικρές μας αναπνοές τις  καθημερινές και τις μέρες σκόλης,   της 28^ης, της 17 Νοέμβρη, της 25^ης, του θεάτρου, της χορωδίας, έστω και της γυμναστικής στις κρύες μέρες του χειμώνα.    

Δεν χωρούσα πουθενά πλέον, πέρα από το γραφείο των καθηγητών, το απαραβίαστο, το άθικτο, το δικό μας άσυλο, που ευτυχώς σώθηκε.  Εκεί ταμπουρώθηκα, πίσω από την απελπισία μου, μήπως και φάω καμιά αδέσποτη αλλά και για να εξευμενίσω τους Θεούς  που αποφασίζουν ακόμη για την τύχη μας και μας έκαναν χάρη που τελικά δεν έβαλαν χέρι και στο δικό μας χώρο….. Αυτό μήνυσαν τουλάχιστον οι δικοί τους Θεοί. Μόνο στις τουαλέτες μας  τελικά κατάφεραν να εισχωρήσουν από τα παράθυρα, σπάζοντας τα τζάμια που έβλεπαν στην αυλή, έτσι, λέει, για να ενώσουν τα περιττώματα τους με τα δικά μας , να ισοτιμηθούμε τουλάχιστον μέσα από τις καθημερινές μας,  πολύ ανθρώπινες φυσικές λειτουργίες!

Εμείς οι έκπτωτοι Θεοί των σχολείων, χωθήκαμε μέσα στο μοναδικό χώρο που περιστασιακά γλίτωσε την καταστροφή. Οι όροι αντιστράφηκαν.

Οι άλλοι νέοι Θεοί έξω, περιμένουν την ετυμηγορία τους. Μας προκαλούν και μας χλευάζουν,  περιγελούν την απορία και θλίψη ζωγραφισμένη στο βλέμμα μας, αλαζονικά μας θωρούν από το βάθρο της ανεύθυνης νιότης του. Που όλα τα συγχωρεί,  όλα τα ισοπεδώνει, ακριβώς όπως το τσουνάμι  σάρωσε το κατά τα άλλα δημόσιο τρανό σχολιό μας, που μέχρι προ τινος απαξίωνα,  μέχρι που αντίκρισα, αυτό που αντίκρισα και έκλαψα πάνω στα τα ερείπια του βομβαρδισμένου χώρου που στέγαζε τα καθημερινά μου όνειρα, για μια παιδεία καλλίτερη, αναβαθμισμένη, μέσα στα όρια των κοινών οραμάτων, δάσκαλων και  μαθητών.

Τώρα νοιώθω ότι  εξαπατήθηκα.  Με εξαπάτησε ακόμη και αυτή η αυτοσχέδια εξουσία,  σαν όλες τις εξουσίες,  που κάνουν κατάχρηση της ανοχής και της αφέλειας μου να τους ανέχομαι κι όχι μόνο!

Στην προκειμένη περίσταση βέβαια πρόκειται για  τους μαθητές μου!

Προσπαθώ απεγνωσμένα να καταλάβω,  γιατί έριξαν όλη τους την οργή στο κτίριο που στεγάζει τους πόθους και τα καθημερινά τους όνειρα, τα οράματα αλλά και τις απογοητεύσεις τους. Έριξαν όλη τους την οργή στις καρέκλες μας ξεσκίζοντας τες, σε αυτές τις πλαστικές και άθλιες  καρέκλες των δημόσιων σχολείων. Τι τάχα μου, τους ζήλεψαν; Ότι είναι κρύες και άχαρες ή ότι τελικά  εκπροσωπούν τους δήμιους και εξουσιαστές τους;  Στα έντεχνα σκίτσα των τοίχων με μαύρο γκράφιτι που μας αναπαριστούν δούλους του βρώμικου και πληρωμένου έρωτα. Στα σλόγκαν του τύπου, που δε μου επιτρέπεται να κατονομάσω δημόσια, στους χυμένους καφέδες και στις ακαθαρσίες…!. Στα κονσερβοκούτια μπύρας, κόκα κόλα κι ότι άλλο φανταστεί ο νους που χάσκουν στα πόδια μου,  στις ξεσκισμένες κουρτίνες των τάξεων, στην ερειπωμένη κουρτίνα του θεάτρου, στα σπασμένα θρανία και στις κατεστραμμένες καρέκλες. Στα καμένα πατώματα, ευτυχώς που δεν το έκαψαν ολόκληρο, έτσι για να εξευμενίσουν τους Θεούς της παιδείας, στα σπασμένα παράθυρα, στις παραβιασμένες πόρτες! Ουσιαστικά  παραβιάζοντας όλους τους χώρους που έτυχε να συνυπάρξουμε, εκδικούμενοι κάποιο γεγονός,  ίσως, την άρχουσα τάξη που εκπροσωπούμε;

Τι αυταπάτη!

Διάβηκα το χώρο και δεν μπορούσα να περπατήσω ανάμεσα στα συντρίμμια που υπήρχαν στο δάπεδο αλλά προσπαθούσα με τα πόδια μου να τα παραμερίσω για να μην πέσω κάτω μέσα στα γιαλιά και καρφιά που τα είχαν κάνει  και ανακατευτώ με τα περιττώματα και γίνω περίγελος των μαθητών μου, αφού ήδη έχω γελοιοποιηθεί στα μάτια τους για αυτό που αντικρίζω. Το μέγεθος των καταστροφών που προξένησαν και μας χλευάζουν.  Κομπάζουν για τη πλαστή  δύναμη που έβγαλαν μέσα από την καταπιεσμένη βία που φώλιαζε στη νεανική τους ψυχή.

Στην αρχή ένοιωσα  θυμό, μια απέραντη οργή, λες και λεηλάτησαν τα δικά μου υπάρχοντα, τα δικά μου όνειρα. Τώρα βγαίνει ένας λυγμός από μέσα μου, μια αφόρητη  λύπη, σαν μετά από χαμό ενός αγαπημένου προσώπου. Ο θάνατος πέρασε από πάνω μου και απελπίστηκα για αυτά τα υπέροχα παιδιά που για την ώρα δεν μπορώ να κοιτάζω με ειλικρίνεια στα μάτια. Τουλάχιστον για την ώρα. Ντρέπομαι..! Για τα νιάτα  που αναλώνονται μέσα στα φροντιστήρια και τα τριτοκοσμικά σχολεία, που ψυχορραγούν καθημερινά μέσα στις τάξεις. Είμαι και γω συνυπεύθυνη!

Το αποτέλεσμα;  Οι καταλήψεις,  εν ονόματι κάποιας μορφής αγώνα  ή τελικά η απόσειση του ζυγού που όλο και περισσότερο σφίγγει καθημερινά αλλά κι  ανεπανόρθωτα γύρω από τα νεανικό λαιμό τους; Αντίσταση στο σύστημα που τους δυναστεύει και τους εξουθενώνει;

Η δικιά μου πίκρα ωστόσο δεν έχει σύνορα. Έχω φάει τόσες πίκρες στην μακροχρόνια θητεία μου στο δημόσιο σχολείο.  Τουλάχιστον ας μην αφήνουμε τα νιάτα να πικραίνονται, που όπως και να το κάνουμε, είναι η αυριανή Ελλάδα, αυτήν που εύσχημα πάντα προβάλλουμε, με αναλγητικά, αντί να χώνουμε το χειρουργικό μαχαίρι μέσα στην πληγή να την καθαρίσουμε άπαξ και δια παντός.

Τώρα που οι τοίχοι βάφονται πάλι άσπρο και γαλάζιο, ένα απέραντο γαλάζιο όνειρο είναι αυτή η ελπίδα,  τώρα που το τρανό σχολιό μας αποπνέει έντονες μυρουδιές δυνατών απορρυπαντικών και χλωρίνης, τώρα που η εταιρεία καθαρισμού απολυμαίνει τους χώρους, για να προλάβουμε τις επιδημίες, κι όλες οι επιδημίες είναι επίφοβα  κολλητικές….,  τώρα που σίγασαν τα σφυριά που σφυροκοπούσαν τα θρανία, τις ξύλινες καρέκλες, τα τζάμια, τις κλειδαριές, τους διακόπτες και τις λάμπες,  τώρα που έσβησαν κι οι τελευταίες φλόγες κι οι στάχτες μόνο έμειναν να θυμίζουν τις φωτιές που μας άναψαν…, τώρα που τα απορριμματοφόρα του δήμου περισυνέλεξαν και την τελευταία μαύρη σακούλα που έχασκε ξεσκισμένη χλευάζοντας την πραμάτεια της,  τώρα που η μυρωδιά από τις ακαθαρσίες τείνει να εξαλειφθεί και όλα μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους,   ας αναλογισθούμε όλοι της ευθύνες μας κι ας πάρουμε στους ώμους μας τις αμαρτίες των παιδιών μας.

Ταχθήκαμε να αίρουμε τις αμαρτίες των δημίων μας..!

Ωστόσο οι λεκέδες δεν φεύγουν τόσο εύκολα όσο οι λακέδες καιροφυλακτούν και τα καμένα δεν θα ξαναπάρουν την αρχική τους  μορφή.

Έχουν, άραγε, πρότυπα;

Ας κτίσουμε μαζί  πάνω  στα ερείπια των καταλήψεων, εμείς οι δάσκαλοι των γραμμάτων και των τεχνών, εμείς οι γονείς που αφήνουμε τα παιδιά μας να παραπαίουν ανάμεσα στην αδιαφορία μας και σε  ευτελή κομματικά συμφέροντα των αδιόρθωτων μεγάλων, εμείς η εξουσία που εθελοτυφλούμε μπροστά στο μέγιστο πρόβλημα Παιδεία.

Για ακούστε! Κάτι προσπαθούν  να πουν αυτά τα οργισμένα νιάτα,  χωρίς ωστόσο να γνωρίζουν πώς,  εφόσον κανείς δεν τους έχει επισημάνει το διότι και το τοιουτοτρόπως…! Σκόπιμα  χαμένα στο διάστημα, μετεωρίτες που κάποια στιγμή κάπου θα προσκρούσουν και θα εκραγούν.

Κι όποιον πάρει η μπάλα! Αλίμονο Μας..! Τότε να δείτε τι  Reform…, θα γίνει!

Ελισάβετ Ιακωβίδου

Εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

elise@tpp24.gr