ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΡΓΑΣΙΑ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ!

ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ

ΚΑΙ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ!

Τα ποτάμια των απεργών και διαδηλωτών που κατακλύζουν εδώ και μήνες τους δρόμους φέρνουν στο προσκήνιο την ελπίδα και τη δυνατότητα να σπάσει το «σιδερένιο κλουβί» της συντηρητικής πολιτικής. Ο διαρκής μαχητικός αγώνας των δασκάλων, των φοιτητών, των μαθητών, των καθηγητών, δείχνει ότι όχι μόνο «δεν πάει άλλο», αλλά ότι μπορεί και πρέπει να «πάει αλλιώς». Αλλιώς στους αγώνες. Αλλιώς στην πολιτική. Αλλιώς στη ζωή. Με τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας να βγαίνουν απ΄ το όνειρο και να γίνονται δύναμη για την πράξη του σήμερα.

Ας μας λένε ότι «δεν μπορούνε». Ας μας λένε ότι δεν «αντέχει η εθνική οικονομία». Ας επικαλούνται το φόβητρο της ΟΝΕ και της Ε.Ε.. Ας επιστρατεύουν τα ΜΑΤ, τόνους δακρυγόνων αλλά και την τρομοκρατία των ΜΜΕ. Είναι φοβισμένοι. Γι’ αυτό ανέβαλλαν την κατάθεση του νόμου-πλαισίου για την παιδεία και την αναθεώρηση του άρθρου 16. Γι΄ αυτό εξαπέλυσαν μια συντονισμένη λυσσαλέα επίθεση ενάντια στις καταλήψεις. Γι’ αυτό όλοι μαζί, κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ, αστικοποιημένος συνδικαλισμός τύπου ΓΣΕΕ, πασχίζουν με όλα τα μέσα να ανακόψουν το ποτάμι της οργής.

Οι αγώνες έδειξαν τη δύναμή τους, όταν αναπτύσσονται με ανεξαρτησία από την καθεστωτική πολιτική και τα συνδικαλιστικά της όργανα, με αιτήματα το κοινωνικό αναγκαίο για να ζήσουμε καλύτερα και όχι το «εφικτό» της αστικής πολιτικής, με διαρκή μάχη στα χέρια των ίδιων των απεργών και των αγωνιστών, με θέληση για νίκη και όχι απλά για «διαμαρτυρία». Έτσι εξέφρασαν όλη την κοινωνία, με τα 1400 για όλο το λαό, με τη δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, με την αντίθεση στην εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση. Με αυτά που θα ‘πρεπε να μας ανήκουν και όχι με αυτά που είναι διατεθειμένοι να μας δώσουν.

Όμως απέναντί μας έχουμε ένα συνασπισμό δυνάμεων με επικεφαλής την κυβέρνηση που κλιμακώνει την επίθεση με κεντρικό στόχο μια συνολική αντιδραστική αναμόρφωση όλων των τομέων της κοινωνίας. Αυτή είναι στρατηγική ανάγκη για το κεφάλαιο, για την ανάπτυξη της κερδοφορίας του με την καταλήστευση της εργασίας, για την επέκταση της κυριαρχίας του με την επιχειρηματικοποίηση και ιδιωτικοποίηση παντού, για την «απελευθέρωση» της δράσης του απ΄ όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της ταξικής πάλης. Σ΄ αυτή τη στρατηγική ρίχνει όλα τα όπλα της η Ε.Ε., επιδιώκοντας να την επιβάλλει ως μονόδρομο σε όλη την Ευρώπη. Γι΄ αυτό δίπλα στα μέτρα εκθεμελίωσης των εργασιακών σχέσεων, στήνουν έναν ολοκληρωτικό μηχανισμό πειθάρχησης και καταστολής των «επικίνδυνων τάξεων».

Για να αντιμετωπιστεί αυτή η στρατηγική επίθεση χρειάζεται μια στρατηγική αντεπίθεση των εργαζομένων και της νεολαίας. Όπως έδειξαν και οι πρόσφατοι αγώνες, όσο ηρωικοί και μαχητικοί κι αν είναι, πολύ γρήγορα προσκρούουν στο τοίχος της συνολικής συντηρητικής πολιτικής, του αντιδραστικού πλαισίου της Ε.Ε., του συνασπισμού των καθεστωτικών δυνάμεων. Για να ραγίσει αυτό το τοίχος, και πολύ περισσότερο για να γκρεμιστεί, χρειάζεται πανεργατικός πολιτικός αγώνας, συνένωση σε μια μαχητική εργατική αντιπολίτευση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας, με κοινά αιτήματα και κοινές μάχες αντιπαράθεσης με τα κεντρικά στοιχεία της συντηρητικής πολιτικής.

     Το έδαφος υπάρχει: η σκοταδιστική αντιμεταρρύθμιση στην παιδεία είναι η άλλη όψη της αντιδραστικής απορύθμισης στο χώρο της εργασίας. Ο «καταρτίσιμος» είναι ο αυριανός «απασχολήσιμος», η εισβολή της αγοράς στην παιδεία είναι πλευρά της γενικότερης ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας στο δημόσιο τομέα, η διαρκής αξιολόγηση και πιστοποίηση είναι το βάθρο της εργασιακής περιπλάνησης και ανασφάλειας, η προσπάθεια για κατάλυση του ασύλου είναι «κρίκος» της γενικότερης επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες.

Μια απελευθερωτική παιδεία μπορεί να υπάρξει μόνο στα πλαίσια μιας απελευθερωμένης εργασίας. Γι’ αυτό το μέτωπο παιδείας – εργασίας συμπυκνώνει σήμερα την κοινή προοπτική εκπαιδευόμενων και εργαζομένων: ή όλοι μαζί στην υποταγή και την εκμετάλλευση ή όλοι μαζί στον αγώνα για παιδεία και εργασία στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, έξω από τα δεσμά του κεφαλαίου.

     Ένα κοινό πρόγραμμα πάλης πηγάζει από τις ίδιες τις συνθήκες της επίθεσης και των αναγκών εργαζομένων και νεολαίας:

þ      Να σπάσει η πολιτική της ευρωλιτότητας. Η σημαία του αγώνα των δασκάλων για 1400 ευρώ για όλο το λαό να γίνει σημαία όλου του εργατικού κινήματος. Ανατροπή τώρα της απαράδεκτης σύμβασης της ΓΣΕΕ.

þ      Όχι στην παιδεία της αγοράς, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην εμπορευματοποίηση. Έξω οι επιχειρήσεις από παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πολιτισμό. Να αποσυρθεί οριστικά ο νόμος – πλαίσιο για την παιδεία. Να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16, όχι συνολικά στη αντιδραστική αναθεώρηση του συντάγματος που θεσμοποιεί τη συντηρητική πολιτική.

þ      Όχι  στην εργασία – λάστιχο και στην παιδεία του «καταρτίσιμου-απασχολήσιμου». Μείωση των ωρών εργασίας, σταθερές και μόνιμες εργασιακές σχέσεις, εξασφάλιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων στο πτυχίο χωρίς διαρκείς εξετάσεις και πιστοποιήσεις.

þ      Πάλη ενάντια στον αυταρχισμό, στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, τα  ΜΑΤ και την καταστολή. Υπεράσπιση και διεύρυνση του ασύλου, απαγόρευση των απολύσεων, της πολιτικής επιστράτευσης των απεργών.

Αυτό το κοινό πλαίσιο αναγκών και δικαιωμάτων μας δεν χωράει στα πλαίσια της συντηρητικής πολιτικής. Μπορεί να επιβληθεί και να νικήσει μόνο με διαρκή ανυποχώρητο πανεργατικό πολιτικό αγώνα που τελικά θα θέτει το ζήτημα της ανατροπής της κυβερνητικής επίθεσης και της ίδιας της κυβέρνησης. Γιατί μόνο η απειλή της ανατροπής μπορεί να εξαναγκάζει και σε επιμέρους κατακτήσεις και νίκες.

Όταν χιλιάδες αγωνιστές δίνουν τη μάχη με πρωτοπόρο τρόπο ενάντια στη συντηρητική πολιτική και τολμούν να διεκδικούν τη νίκη, τόσο η διαχειριστική όσο και η ρεφορμιστική Αριστερά δε θέλει και δε μπορεί να δράσει για την όξυνση της ταξικής πάλης. Οι μεν επιχειρούν να χειραγωγήσουν τις ριζοσπαστικές τάσεις και να τις ενσωματώσουν στη λογική και τις πολιτικές του ευρωμονόδρομου και μιας «πιο κοινωνικής» διαχείρισης. Οι δε αντί να συμβάλλουν στην πολιτικοποίηση της πάλης με το αναγκαίο περιεχόμενο ανατροπής, στη διεύρυνσή της σε όλους τους κλάδους των εργαζομένων, είναι εχθρική σε ότι αναπτύσσεται έξω από τον έλεγχό της, περιχαρακώνει τις δυνάμεις της, και εγκλωβίζει τους αγώνες στη λογική της διαμαρτυρίας και της εκλογικής καταγραφής. Και οι δύο δεν πιστεύουν στη νίκη των αγώνων, αλλά στις «κοινοβουλευτικές λύσεις».

Κι όμως, ένα ολόκληρο ριζοσπαστικό δυναμικό βρίσκεται στην «καρδιά» των αγώνων με σημαντικό ρόλο για την εξέλιξή τους, αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία διεκδικώντας, όπως πρόσφατα στις δημοτικές εκλογές, άλλη έκφραση έξω από τα πλαίσια της καθεστωτικής πολιτικής και της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Μια άλλη επαναστατική Αριστερά είναι πλέον επείγουσα ανάγκη για τον ίδιο τον κόσμο του αγώνα και της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης, όχι για την «εκπροσώπησή» του, αλλά για την έκφραση σε συνολικό πολιτικό επίπεδο των αντικαπιταλιστικών τάσεων, την πολιτική τους ενοποίηση, την ενδυνάμωσή τους με την προοπτική της συνολικής αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Θα τολμήσουμε να προχωρήσουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση;

Όπως τολμήσαμε να τα βάλουμε με τους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς συσχετισμούς της αδράνειας και της υποταγής έτσι μπορούμε να τα βάλουμε και με τους πολιτικούς συσχετισμούς της κυριαρχίας της συντηρητικής πολιτικής και μιας Αριστεράς που δεν μας εκφράζει. Με ένα μέτωπο-πόλο της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, των ίδιων των πρωτοπόρων αγωνιστών που δρουν στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, στα εργατικά σχήματα, στις ριζοσπαστικές κινήσεις πόλης, στις αντιπολεμικές και διεθνιστικές πρωτοβουλίες, στις αναζητήσεις ενός απελευθερωτικού πολιτισμού. Που θα παίρνει και θα δίνει δύναμη στους κοινωνικούς αγώνες, στην προσπάθεια για ένα νέο εργατικό κίνημα της χειραφέτησης και της καθολικής απελευθέρωσης του εργαζόμενου ανθρώπου. Που δεν θα αναζητά φτιασιδώματα στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, αλλά την μόνη προοπτική ριζικής βελτίωσης για τον κόσμο της εργασίας, την αντικαπιταλιστική ανατροπή και την εργατική εξουσία και δημοκρατία. Που θα συμβάλλει στην αναγκαία στην εποχή μας επαναθεμελίωση της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Ας γυρίσουμε σελίδα, ακολουθώντας …το ποτάμι που πίσω δε γυρνά. Οι αναμετρήσεις που βρίσκονται μπροστά μας να μας βρουν με μια υπολογίσιμη συνολική πολιτική δύναμη, ικανή να χαλάει σχέδια, να εμπνέει ελπίδα, να διεκδικεί το «ανέφικτο», να ανοίγει την προοπτική μιας συνολικής αντικαπιταλιστικής νίκης.

ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ