Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

Η απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών Α΄/θμιας Εκπαίδευσης και το κύμα συμπαράστασης από γονείς – μαθητές – φοιτητές που προκάλεσε, προχώρησε τον αγώνα για δημόσια δωρεάν ενιαία εκπαίδευση πολλά βήματα μπροστά. Παρά το γεγονός ότι η απεργία δεν πέτυχε την ικανοποίηση συγκεκριμένων αιτημάτων, άνοιξε την προοπτική για ένα νικηφόρο πανεκπαιδευτικό κίνημα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και της Ε.Ε που ιδιωτικοποιεί την εκπαίδευση. Αντικειμενικά η απεργία των δασκάλων αποτέλεσε συνέχεια του προηγούμενου φοιτητικού κινήματος και πέτυχε τα εξής:

1)                   Αποκάλυψε ακόμη περισσότερο τα αποτελέσματα της εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε όλες της βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης. Η πολιτική της κυβέρνησης και της Ε.Ε, της πλήρους ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, γίνεται τώρα πιο εύκολα αντιληπτή, Η κοινή αίσθηση είναι ότι όλες οι «μεταρρυθμίσεις» που έγιναν ή θα γίνουν όχι μόνο δεν λύνουν κανένα πρόβλημα της εκπαίδευσης αλλά αντίθετα οδηγού στην πλήρη διάλυση – ιδιωτικοποίησή της.

2)                   Η συγκεκριμένη απεργία ανέδειξε αιτήματα που είναι επιθετικά απέναντι στην νεοφιλελεύθερη πολιτική. Έτσι από αιτήματα αμυντικού τύπου (να παρθεί πίσω κάποιο νομοσχέδιο ή μέτρο) σε αυτή την απεργία αναδείχθηκε το σπάσιμο της εισοδηματικής πολιτικής με την απαίτηση για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, η αύξηση των δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση και το σταμάτημα των «μεταρρυθμίσεων».

3)                   Η απεργία άνοιξε την προοπτική για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο στην πράξη.

4)                   Τέλος η απεργία που πήρε τη σκυτάλη του αγώνα από το προηγούμενο φοιτητικό κίνημα προκάλεσε μια κατάσταση συνεχούς «αναταραχής» στην εκπαίδευση, που εμποδίζει προς το παρόν την κυβέρνηση να περάσει τις «μεταρρυθμίσεις» της. Γιατί είναι πλέον γενικά παραδεκτό ότι σε οποιαδήποτε πρόκληση από τη μεριά της κυβέρνησης με πολύ μεγαλύτερη ευκολία από πριν φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί θα αντιδράσουν και θα κινητοποιηθούν. Έτσι η κυβέρνηση με την αναστολή της συζήτησης του άρθρου 16, της ψήφισης του νόμου – πλαισίου για τα ΑΕΙ και με την παράταση του διαλόγου της για ένα μεγάλο διάστημα επιχειρεί απλώς να κατευνάσει τα πνεύματα.

Τα παραπάνω δεν αποκλείουν τις προσπάθειες που θα κάνει η κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη και από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και την συνδικαλιστική ηγεσία να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της και να προχωρήσει την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, που είναι κεντρικός άξονας της επίθεσης για όλες τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. Η οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια δεν θα στηρίζεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι ισχυρή ή ότι έχει πείσει την κοινωνία για τις «μεταρρυθμίσεις» της. Θα στηρίζεται στον αυταρχισμό και στη βία και κυρίως στην εκμετάλλευση των αδυναμιών του κινήματος εκπαιδευτικών, μαθητών, φοιτητών.

Οι αδυναμίες της απεργίας.

Η συζήτηση γύρω από τις αδυναμίες της απεργίας έχει να κάνει με την ανάγκη να ξεπεραστούν, όσο είναι δυνατόν, για να μπορούν οι επόμενες κινητοποιήσεις να είναι πιο αποτελεσματικές και να οδηγούν σε νίκες. Κατά τη γνώμη μας η απεργία είχε κάποιες βασικές αδυναμίες:

1)                Η απεργία κηρύχτηκε πρόωρα, χωρίς προετοιμασία και ουσιαστικά ερήμην της συντριπτικής πλειοψηφίας της βάσης των εκπαιδευτικών. Το πλαίσιο των αιτημάτων και η οργάνωσή της «κλειδώθηκαν» στο συνέδριο της ΔΟΕ. Κύρια ευθύνη για αυτό έχει η παράταξη της ΠΑΣΚ, που ξεκίνησε μια απεργία με κλαδικό χαρακτήρα για να αποσπάσει κάποιο επίδομα. Η ΠΑΣΚ αποφεύγει όπως ο διάολός το λιβάνι να αγγίξει το ζήτημα των «μεταρρυθμίσεων» και της ιδιωτικοποίησης για τις οποίες άλλωστε σαν κομματικός φορέας (ΠΑΣΟΚ) υπερθεματίζει και σαν συνδικαλιστική παράταξη συναινεί (ευέλικτη ζώνη = καινοτομία, αξιολόγηση – αναγκαία, συμφωνία για την κατάργηση της επετηρίδας, νόμος Αρσένη, συμφωνία με την αποκέντρωση κ.τ.λ). Επίσης η ΠΑΣΚ καταπνίγει τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες (γενικές συνελεύσεις και αποφάσεις από εκεί, απεργιακές επιτροπές που θα εκπροσωπούν την απεργία) γιατί δεν θέλει να χάσει στο ελάχιστο το γραφειοκρατικό έλεγχο των αγώνων (βλέπε απεργία το 1997).

Σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την κήρυξη της απεργίας από τα πάνω έχουν και οι Παρεμβάσεις που συνέπραξαν με την ΠΑΣΚ. Η δικαιολογία ότι αν δεν αποφασιζόταν με αυτόν τον τρόπο η απεργία, δεν θα γινόταν ποτέ απεργία διαρκείας διαψεύδεται από την ίδια τη συμμετοχή και την αποφασιστικότητα της βάσης των δασκάλων. Αποδεικνύεται έτσι ότι η αγανάκτηση και η οργή των δασκάλων υπήρχε σαν πρώτη ύλη και το κατέβασμα των αποφάσεων στις γενικές συνελεύσεις, η προετοιμασία και η οργάνωση της απεργίας από ανοικτές επιτροπές αγώνα καθώς και η επιλογή των αιτημάτων αιχμής από τους ίδιους τους δασκάλους, θα ενίσχυαν περισσότερο τη δυναμική του αγώνα και θα έφερναν καλύτερα αποτελέσματα.

2)                Μια δεύτερη αδυναμία ήταν οι άμαζες γενικές συνελεύσεις και οι ολιγομελείς επιτροπές αγώνα. Η βάση των δασκάλων δεν συμμετείχε μαζικά στις συνελεύσεις επειδή έτσι και αλλιώς οι αποφάσεις θα παιρνόταν από το Δ.Σ της ΔΟΕ.. Δεν δημιουργήθηκαν όργανα εκπροσώπησης της απεργίας, δηλαδή απεργιακές επιτροπές βγαλμένες από τις γενικές συνελεύσεις και ελεγχόμενες από αυτές, που θα έλεγχαν και θα συμμετείχαν μαζί με το Δ.Σ της ΔΟΕ στις διαπραγματεύσεις με το υπουργείο.

Το παραπάνω αδυνάτισε ιδιαίτερα τις διαπραγματεύσεις με το υπουργείο που ουσιαστικά έγιναν από το Δ.Σ της ΔΟΕ. Μόνο η δυναμική της απεργίας περιόριζε το όποιο ξεπούλημα της απεργίας της απεργίας από την ηγεσία. Ο πρόεδρος της ΔΟΕ αναλωνόταν από τη μια σε αγωνιστικές κορώνες, ενώ από την άλλη ζητούσε από το υπουργείο να προβεί σε κάποιες «υποχωρήσεις» για να βγει από το αδιέξοδο της απεργίας. Ποτέ δεν πρόβαλε τα προβλήματα που πραγματικά απασχολούσαν τη βάση. Έτσι έδινε την ευκαιρία στην κυβέρνηση να δημιουργεί επικοινωνιακό κλίμα ενάντια στην απεργία και να την υποσκάπτει. Αν δεν κατάφερε η κυβέρνηση να κατασυκοφαντήσει την απεργία οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι η βάση των δασκάλων αγωνιζόταν για τα πραγματικά προβλήματα και πάνω σε αυτά κέρδισε τη συμπαράσταση της κοινωνίας (πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, λεφτά για τη παιδεία, σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων).

Από την άλλη οι Παρεμβάσεις με το να μην κατεβάζουν τις αποφάσεις στη βάση και με το να μην προωθούν τα όργανα αυτοοργάνωσης από την αρχή της απεργίας έθεσαν ουσιαστικά την ΠΑΣΚ επικεφαλή της απεργίας. Τις επιτροπές αγώνα τις περιόρισαν σε ένα συμπληρωματικό ρόλο οργάνωσης της απεργίας. Ακόμα όμως και αυτές τις επιτροπές αγώνα που δημιουργήθηκαν και ουσιαστικά στήριξαν την απεργία, οι Παρεμβάσεις δεν έκριναν αναγκαίο να τις ενώσουν ανά πόλη και πανελλαδικά και να λειτουργήσουν σαν όργανα αυτόνομα από τα Δ.Σ των συλλόγων και της ΔΟΕ. Όργανα που θα μπορούσαν να παράγουν μια πολιτική καθοδήγηση στην απεργία και με προτάσεις τους για έγκριση στις γενικές συνελεύσεις να θέσουν τα πραγματικά αιτήματα, ενάντια στη γενικόλογη φλυαρία της ΠΑΣΚ.

Σε ότι αφορά την παράταξη του ΠΑΜΕ πρέπει να σημειωθεί ότι προκειμένου να πετύχει την ενίσχυσή του ακολούθησε διασπαστικές τακτικές μέσα στην απεργία. Έτσι εξηγούνται ξεχωριστές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ και η επικέντρωσή του στην προπαγάνδα γύρω από το δικό του πολιτικό πλαίσιο. Η ίδια η απεργία και το πώς μπορούσε να οδηγηθεί σε νίκη, η προσπάθεια να υπάρξουν διαδικασίες και όργανα για να εκφραστεί η θέληση της βάσης και μέσα από εκεί να βγουν τα συγκεκριμένα αιτήματα και όχι τα κατεβατά των πλαισίων τους, είναι για το ΠΑΜΕ δουλειά που μάλλον δεν χρειάζεται να γίνει!

3)                Μια τρίτη αδυναμία ήταν ότι οι κυρίαρχες παρατάξεις (ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ) εμπόδισαν την ενότητα με καθηγητές, μαθητές, φοιτητές. Ένα κοινό εκπαιδευτικό μέτωπο αγώνα θα πετύχαινε μια πολύ σημαντική νίκη απέναντι στην κυβέρνηση. Μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι αρεστή στις παραπάνω παρατάξεις. Έτσι η παράταξη της ΠΑΣΚ στη ΔΟΕ περιόριζε την απεργία στο κλάδο των δασκάλων, η δε ΠΑΣΚ στην ΟΛΜΕ με τα βίας προκήρυξε 48ωρη απεργίας συμπαράστασης, την τρίτη εβδομάδα απεργίας των δασκάλων. Στη συνέχεια διεμήνυσε ότι θα κάνει άλλη μια 48ωρη απεργία και θα προχωρήσει σε απεργιακές το Νοέμβρη.

Η Πρόταση μας.

Η Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών δεν σταμάτησε να θέτει στη διάρκεια της απεργίας το ζήτημα αυτών των αδυναμιών και να συμβάλλει πρακτικά για το ξεπέρασμά τους. Στήριξε με όλες τις δυνάμεις της τις επιτροπές αγώνα. Επίσης έθεσε στις γενικές συνελεύσεις την ανάγκη να ψηφιστούν εκεί συγκεκριμένα αιτήματα:

Πάνω σε αυτά τα αιτήματα ή άλλα που θα προκρινόταν από τις γενικές συνελεύσεις έπρεπε να κινηθεί η διαπραγμάτευση με το υπουργείο.

Η Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών τόνισε την ουσιαστική σημασία του γεγονότος να συμπέσουν τα κινήματα (δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές, φοιτητές). Πάλεψε για να κηρυχθούν πενθήμερες απεργίες, μαζί με τους δασκάλους, στις γενικές συνελεύσεις των καθηγητών. Πολύ περισσότερο δε προπαγάνδισε  τον κοινό αγώνα όλων των παραπάνω. Πρότεινε να παλέψουμε όλοι μαζί, με κοινές επιτροπές αγώνα, για:

·         5% ΤΟΥ ΑΕΠ ή 15% ΤΟΥ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.

·         ΣΤΑΜΑΤΗΜΑ ΤΩΝ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ.

Από εδώ και πέρα πρέπει να επιδιώκεται με σταθερότητα να συγκροτηθεί το μέτωπο παιδείας. Πρέπει όμως να προχωρήσουμε και στην ανασυγκρότηση των δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να γίνει:

·               Μια ουσιαστική συζήτηση για το χαρακτήρα της επίθεσης και των προτάσεων του ΕΣΥΠ.

·               Μέσα από αυτή τη συζήτηση να γίνει κατανοητό ότι τα μέτρα που έρχονται είναι τέτοια που θα ξαναχρειαστεί να κινητοποιηθούμε. Άρα αυτή η απεργία ήταν η πρώτη, άλλα δεν μπορεί να είναι η τελευταία.

·               Δημιουργία ομάδων - επιτροπών σε κάθε σύλλογο, που θα προετοιμάζουν τις απεργίες. Θα παρακινούν τους συναδέλφους να συμμετέχουν στις γενικές συνελεύσεις και εκεί να παίρνονται οι αποφάσεις για τις κινητοποιήσεις, τα αιτήματα και την οργάνωση του αγώνα.

Με βάση τα παραπάνω σας καλούμε να συμμετέχετε και να στηρίξετε την Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών για να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο συσχετισμό δυνάμεων και να επηρεάσουμε τις επόμενες κινητοποιήσεις προς την κατεύθυνση της νίκης.

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ των ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ