XΡIΣTIANIKH ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

   Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

   Ζούμε την πιο δύσκολη και κρίσιμη στιγμή στα τελευταία χρόνια σε ολόκληρο το φάσμα της πολύπαθης Δημόσιας Παιδείας στη χώρα μας και ιδιαίτερα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

   Στον παιδαγωγικό τομέα, με τη μαζική είσοδο στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο των νέων διδακτικών βιβλίων, χωρίς πιλοτική εφαρμογή τους και με παντελή έλλειψη συντονισμού για έγκαιρη και ουσιαστική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, καταγράφεται για άλλη μια φορά η προχειρότητα και η ανευθυνότητα με την οποία οι αρμόδιοι φορείς (ΥΠ.Ε.Π.Θ.-Π.Ι.) αντιμετωπίζουν μαθητές και εκπαιδευτικούς. Το Λύκειο να παραπαίει ανάμεσα στα ΤΕΕ, τα ΕΠΑΛ και χωρίς να αναιρείται σε καμία περίπτωση ο εξετασιοκεντρικός του προσανατολισμός.

   Στο συνδικαλιστικό τομέα, η πρωτοφανής συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην πολυήμερη απεργία κατέδειξε την οργή όλων μας για το χρόνιο εμπαιγμό που εισπράττουμε από τις εκάστοτε κυβερνήσεις («έχετε δίκιο αλλά δεν αντέχει η οικονομία…»). Επειδή κι εμείς δεν αντέχουμε, διεκδικήσαμε και διεκδικούμε όχι μόνο οικονομικά αλλά και θεσμικά αιτήματα μας, με αξιοπρέπεια και δυναμισμό.

   Μια πτυχή -η κυριότερη- αιτίας αυτής της κρίσης αποτελεί η άκριτη εισαγωγή στην εκπαίδευση της χώρας μας, μεθόδων, στόχων και περιεχομένου της παρεχόμενης παιδείας από την «αλλοδαπήν». Να διευκρινίσουμε εξαρχής ότι όχι απλώς δεν βλάπτει αλλά αντίθετα επιβάλλεται να εισάγουμε εκπαιδευτικά συστήματα και οτιδήποτε άλλο στη χώρα μας. Το πρόβλημα είναι ότι τα βαφτίζουμε «ελληνικά».

   Ό,τι παρήγαγε και γενικά ό,τι παράγεται από τον αγγλοσαξονικό εμπειρισμό, αντιγράφεται και χρησιμοποιείται μέχρι να εκφυλιστεί με τον τρόπο που εφαρμόζεται στην Ελλάδα. Τότε, αντικαθίσταται με κάποια καινούρια αντιγραφή από κάποιους ιθύνοντες, ενώ οι υπόλοιποι φωνασκούμε ότι «αφελληνίζεται» η παιδεία μας. Έτσι για παράδειγμα οι ιδέες της «μεταρρύθμισης» Αρσένη χαρακτηρίσθηκαν ως «αμερικανική εφεύρεση» ενώ ότι επρόκειτο ν’ αλλάξει μήπως ήταν ελληνικό; Άλλο παράδειγμα η ιδεοληψία της αρχαιολατρίας. Μήπως είναι ελληνική παιδεία ή ανταπόκριση στην ταυτότητα που μας κατασκεύασε ο κλασικισμός και ο ρομαντισμός του 18^ου και 19^ου αιώνα;

   Ο Αλ. Δελμούζος τόνιζε: «Οι ξένοι σ’ ένα προπάντων θα μας βοηθήσουν. Θα μας δείξουν τη μέθοδο, το δρόμο… Η δουλειά όμως θα γίνει απάνω στα δικά μας πράγματα κι από μας τους ίδιους, από τον καθένα χωριστά κι απ’ όλους μαζί».

   Είναι σημαντικό λοιπόν, να γνωρίζουμε και να δηλώνουμε τι είναι ξένο και τι είναι δικό μας. Γιατί μας αναγκάζει σε μια συζήτηση για το τι και το πώς της παιδείας και της αυτοσυνειδησίας μας γενικότερα. Εμείς οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουμε ότι κανένα σύστημα, όσο τέλειο κι αν είναι, δε μπορεί να λειτουργήσει στη δική μας συνθήκη, αν δεν είναι δικό μας κτήμα, που πάει να πει να ξέρουμε γιατί το χρησιμοποιούμε και τι θέλουμε να πετύχουμε μ’ αυτό. Το να φτιάξουμε το «δικό μας σύστημα» προϋποθέτει να αναρωτηθούμε τι θέλουμε να είμαστε. Κι αυτή τη διερώτηση δεν μπορεί μια κυβέρνηση, που εκφράζει πάντα συγκεκριμένα συμφέροντα (των λίγων συνήθως), να την προτάξει.

   Το λόγο λοιπόν πρέπει να τον έχουμε εμείς. Οι ενεργοί και συνειδητοποιημένοι εκπαιδευτικοί αλλά και οι πολίτες αυτοί που ζητούν πρώτα από τον εαυτό τους συνέπεια και εντιμότητα. Να συζητήσουμε όχι για το πώς θα γίνει η αξιολόγηση, αλλά ποιος είναι ο στόχος και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης που θέλουμε. Όχι για να «αποκαταστήσουμε» τα παιδιά μας σε μια δουλειά και να διασφαλίσουμε την ευμάρεια, την ανταγωνιστικότητα και την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, αλλά για ν’ αλλάξουμε την κοινωνία και να την κάνουμε δικαιότερη, πιο ελεύθερη, πιο υπεύθυνη και άρα λιγότερο εγωιστική με αγάπη και μεράκι για τη ζωή. Παραλλάσσοντας λίγο αυτό που λέγαμε κάποτε: όχι για το πώς θα διαβάζουμε αλλά για το τι θα ονειρευόμαστε.

   Σε μια τέτοια προοπτική, η εκπαίδευση αλλά και οι άλλοι μηχανισμοί παροχής παιδείας (ΜΜΕ, πολιτικοί θεσμοί) πρέπει να ξανασυζητηθούν εξ ολοκλήρου, πρώτα απ’ όλα με κριτήρια τι είδους κοινωνία είναι αυτή που προϋποθέτουν και τελικά παράγουν ή αναπαράγουν.

   Η Χριστιανική Εναλλακτική Κίνηση καταθέτει αυτόν τον προβληματισμό με αφορμή τη συμμετοχή της στην εκλογή αιρετών για το ΚΥΣΔΕ, εμπνεόμενη από τη διαφορετική αντίληψη για την Παιδεία που έχει η εμπειρία της Εκκλησίας μας. Που θέλει την Παιδεία στην υπηρεσία του Ανθρώπου, της κοινωνίας των προσώπων, των μικρών κοινοτήτων και της γειτονιάς – ενορίας, και όχι του απρόσωπου συστήματος της καταναλωτικής κοινωνίας, του εύκολου πλουτισμού, της ισοπέδωσης των αξιών και της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης.

   Καλούμε τους εκπαιδευτικούς όλης της χώρας να ενισχύσουν το συνδυασμό μας στις εκλογές για το ΚΥΣΔΕ, αρνούμενοι την ιδιότητα του άβουλου ψηφοφόρου των κατεστημένων κομματικών παρατάξεων, δυναμώνοντας έτσι τη φωνή των εκπαιδευτικών που εμπνέονται από ένα άλλο τρόπο προσέγγισης των προβλημάτων μας. Τέλος καλούμε όλους να βοηθήσουν στη δημιουργία πόλων αντίστασης, προβληματισμού, αμφισβήτησης και αγώνα σε όλα τα σχολεία της χώρας.

Υποψήφιοι αιρετοί εκπρόσωποι για το ΚΥΣΔΕ

Ανανιάδης Παναγιώτης                     Χαλκιδικής

Βολάκης Παναγιώτης                             Κοζάνης

Γιαννέλος Αθανάσιος                          Δ΄ Αθήνας

Δασκαλάκης Μάρκος                            Ρεθύμνου

Μελισσίδης Ιωάννης                               Χαλκιδικής

Μουστάκας Πέτρος                              Α΄ Αθήνας