Όλοι εμείς, φουσκωμένο ποτάμι,

η μόνη αντιπολίτευση στο στημένο σκηνικό,

 όλοι εμείς, οι ταξιδιώτες του ανοιχτού ορίζοντα

Υπάρχουν στιγμές που η ιστορία βγάζει περιπαιχτικά τη γλώσσα της σε δεκάδες σχέδια, προβλέψεις, σιγουριές των ειδικών. Στιγμές που οι αναλυτές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης στέκονται αμήχανοι, άναυδοι μπροστά στην πραγματική εξέλιξη των γεγονότων. Στιγμές που το ποτάμι  των ανθρώπων στους ανοιχτούς δρόμους , στις ανοιχτές πλατείες ζωγραφίζει με τα δικά του χρώματα τη ζωή. Στιγμές που εμείς οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ζήσαμε, ζούμε, διαμορφώσαμε και διαμορφώνουμε. Στιγμές που γράφουμε ιστορία!

Μια πραγματική εξέγερση με αιτία, ανορθογραφία για την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και τον κατεστημένο συνδικαλισμό είναι  ό,τι βιώσαμε από την αρχή της χρονιάς:

Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ρυθμισμένα και ήρεμα,

Λίγος καφές στο διάλλειμα για την πίεση της τάξης,

Ώσπου μια μέρα σηκώνονται ξαφνικά(;) στη μέση της εργασίας, παίρνουν το καπέλο τους-

Και χάνονται. Πού πάνε; Κανείς από τους πάνω δεν ξέρει. Μα η δίψα τους τούς καίει

Κι η απόγνωση μεγαλώνει τους ορίζοντες.

Έτσι σκέφτηκαν, έτσι έκαναν, μια στιγμή που κανείς δεν τους ζύγιζε ικανούς.

Μια στιγμή που την προετοίμαζαν καιρό. Στα πνιχτά τραγούδια τους μέσα στην τάξη,

Στα ανομολόγητα πάθη και σχέδια των πιο αποφασισμένων,

Στις κοινωνικές συναθροίσεις των πολλών όταν λυνόταν η γλώσσα,

Όταν το αδύνατο φαινόταν δυνατό, το δίκιο αποφασισμένο να σταθεί όρθιο.

Έτσι έκαναν και έγιναν οι ταξιδιώτες του ανοιχτού ορίζοντα.

…και  άνοιξαν οι πόρτες στα ερμητικά κλειστά σχολεία

Στη μούχλα του επαναλαμβανόμενου ρουτινιάρικου μαθήματος, των κλειστών αναλυτικών προγραμμάτων, του ασφυκτικού, προσβλητικού ελέγχου, φύσηξε ο άνεμος του πραγματικού μαθήματος που αρχίζει από το Α, όπως αγώνας, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη!!!

Κλείσαμε τα «νέα» βιβλία των θραυσμάτων πληροφοριών,  της συμπιεσμένης προς τις μικρότερες τάξεις ύλης, της αξιολόγησης – απόρριψης των μαθητών, τα νέα βιβλία των χορηγών και των λυσαριών-που τα γράφουν ανερυθρίαστα τόσο οι συγγραφείς μα όσο και  κυβερνητικοί παράγοντες, κι  άνοιξαμε τα βιβλία με την ύλη της απεργίας. Που διδάσκει τη συλλογικότητα, που αναζητά το σχολείο χωρίς απορριπτικούς και εξεταστικούς φραγμούς, το σχολείο των όλων και των ίσων, που διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες με κριτική σκέψη.

Στο αγοραίο σχολείο των χορηγών, στα προγράμματα αγωγής υγείας της Coca Cola, των Mc Donalds που διδάσκουν διατροφή, της Citybank που θα διδάσκει οικονομία και της Petrola που θα διδάσκει περιβαλλοντική εκπαίδευση, φύσηξε ο άνεμος του δημόσιου σχολείου όπου διδάσκονται οι κοινωνικές ανάγκες ως πρώτιστο αγαθό, οι ανάγκες των ανθρώπων κόντρα στην κυριαρχία του κέρδους.

Στο αίσχος της νέας υποχρηματοδότησης των σχολείων, της νέας μείωσης στο 3,09% του ΑΕΠ, στο κατηγοριοποιημένο σχολείο της αξιολόγησης που η οικονομική του επιβίωση θα εξαρτάται από την υποταγή στα κριτήρια της αγοράς  άνοιξε ως πρόταση, ως αίτημα το  δημόσιο σχολείο για όλους που θα χρηματοδοτείται μόνο από το κράτος. Το δωρεάν σχολείο μας ανήκει!

Στο σχολείο της κλήρωσης για τα «τυχερά» νήπια, άνοιξε το αίτημα - φύσηξε ο άνεμος της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής αγωγής, το νηπιαγωγείο αυτόνομη εκπαιδευτική  μονάδα, το νηπιαγωγείο της χαράς και της δημιουργίας.

Στην κακοπληρωμένη εργασία, στην ωρομισθία, στη δουλειά με το κομμάτι, στη ζωή με δόσεις, φύσηξε ο άνεμος της σταθερής καλοπληρωμένης, μόνιμης εργασίας για όλους.

Στους μισθούς πείνας, στο δεκαπενθήμερο που εξανεμίζεται πριν μπει στην τράπεζα, στη γαλαζοπράσινη λιτότητα διαρκείας, στην επαιτεία επιδομάτων, φύσηξε ο άνεμος της αξιοπρέπειας, ο άνεμος των πραγματικών αυξήσεων στους βασικούς μισθούς.

         Όλοι εμείς, που μήνες  τώρα  εμπνευστήκαμε και ζυμώσαμε αυτή τη μεγάλη απεργία, που παλέψαμε στις Γενικές Συνελεύσεις και τα σχολειά για να πετύχει αυτός ο αγώνας, νιώθουμε συγκλονισμένοι  από τις σκηνές και τις στιγμές  μιας νέας και πρωτόγνωρης συλλογικότητας.          Με τη συντροφικότητα και το τον απεργιακό παλμό, με τους  χιλιάδες απεργούς, να κατακλύζουν τις απεργιακές επιτροπές, να πλημμυρίζουν τις Συνελεύσεις, να αλωνίζουν τα σχολεία και τις γειτονιές μεταφέροντας το μήνυμα του αγώνα, να πολιορκούν το Υπουργείο με το πάθος τα συνθήματα και τα τραγούδια τους, να  βουλιάζουν το κέντρο Αθήνας με τα συλλαλλητήριά τους.

Κι έμειναν να τρίβουν τα μάτια τους, όσοι προδίκαζαν την αποτυχία κάθε απεργιακής απόπειρας, όσοι σήκωσαν τις τρύπιες σημαίες της κομματικής περιχαράκωσης και επένδυαν στην αποτυχία του αγώνα πριν ακόμα ξεκινήσει, όσοι πίστευαν ότι θα αφυδάτωναν το απεργιακό ρεύμα και θα το εγκλώβιζαν στον «καναπέ» να παρακολουθεί  τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία στο έργο μιας επιδοματικής επαιτείας.

…και άνοιξαν οι ερμητικά κλειστές πόρτες της κοινωνίας.  

Σε αυτή την απεργία καθρεφτίστηκαν, είδαν τον εαυτό τους, αναγνώρισαν τα δίκια τους, ανέπνευσαν στο οξυγόνο των αιτημάτων της χιλιάδες εργαζόμενοι. Για πρώτη φορά υπήρξε τέτοια κοινωνική συμπαράσταση, τέτοια αλληλεγγύη. Το δίκιο των απεργών εκπαιδευτικών, δίκιο όλων των εργαζομένων. Για αυτό και η αυθόρμητη συμμετοχή στα συλλαλητήρια. Για αυτό οι χιλιάδες εργαζόμενοι γονείς που συμμετείχαν στις ενημερώσεις των απεργών δασκάλων Για αυτό δε βρήκε έδαφος ο  «κοινωνικός αυτοματισμός», όσο και αν προσπάθησε η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της.

Σε αυτή την απεργία όλοι οι εργαζόμενοι είδαν τον άλλο δρόμο. Το δρόμο του κοινωνικά αναγκαίου και όχι του εφικτού, που οι κυβερνώντες επιβάλλουν ως τρόπο σκέψης. Είδαν το δάσος και όχι το δέντρο. Είδαν ότι είναι έντιμο να διεκδικείς να ζεις από ένα μισθό, ότι είναι ρεαλιστικό να ζητάς ο μισθός σου να είναι πάνω από τα όρια φτώχειας. Για αυτό τα 1400 ευρώ βασικός μισθός, με ενσωματωμένα όλα τα επιδόματα σε αυτόν, μπορεί  γίνεται πια σημαία και όριο στη διεκδίκηση όλων των εργαζομένων.

Σε αυτή την απεργία αποδείχτηκε μέσα στο κίνημα, μέσα στους αγώνες πως η δημόσια δωρεάν Παιδεία είναι εργατικό αίτημα κόντρα στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και στην  υποταγή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς. Πως η γνώση και η μόρφωση δεν είναι εμπόρευμα- κονσέρβα να πουλιέται, αλλά καθολικό κοινωνικό δικαίωμα.   

            Σε αυτή την απεργία είδαν ότι η οργή και η αγανάκτηση, ο θυμός που όλοι νιώθουμε μπορεί να μην καταπίνεται, να μην εκτονώνεται, αλλά να εισβάλλει δυναμικά στο προσκήνιο, να γίνεται κινητήριος δύναμη, μια δύναμη ανεξέλεγκτη, και για αυτό, πολιτικά επικίνδυνη. Απάντησε η απεργία σε όλους αυτούς που βλέπανε την οργή ως  εκλογική εξαργύρωση, την αγανάκτηση και το θυμό το ως κουκί στις κάλπες για να τον διαχειρίζεται το «κόμμα». Είναι πια φανερό πως πολιτικά επικίνδυνος, ικανός να νικήσεις γίνεσαι στους δρόμους του αγώνα, συνειδήσεις αλλάζεις στα ταξίδια ανατροπής, Η απελευθερωτική αντίληψη ή θα γίνεται κτήμα των ανθρώπων και θα γράφεται στους δικούς τους αγώνες,  ή δεν θα υπάρχει.

…κι αυτοί που ανοίγουν τις πύλες της κολάσεως.

Είναι η κυβερνητική πολιτική της Ν.Δ. που συνεχίζει και βαθαίνει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, επιβάλλοντας τη μόνιμη λιτότητα, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την ανασφάλεια, τις ιδιωτικοποιήσεις.

Στο χορό των δις, στα υπέρογκα κέρδη των εταιρειών βρίσκεται η καρδιά του τέρατος. Χρήματα υπάρχουν, όχι για τους εργαζόμενους, αλλά από τον ιδρώτα των εργαζομένων για όλους αυτούς. Γιατί είναι προκλητικό ο ΟΤΕ να εξαγοράζει τον Γερμανό με χρήματα των εργαζομένων και μετά να ιδιωτικοποιείται. Είναι ανέντιμο η Εθνική τράπεζα να εξαγοράζει άλλες τράπεζες στη βαλκανική ενδοχώρα και  ο κ. Γκαργκάνας να λέει ότι δεν αντέχει η οικονομία αυξήσεις για τους εργαζόμενους. Είναι φασιστικό να συμφωνείται «εν κρυπτώ» η αύξηση των  ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών και οι εργαζόμενοι να το μαθαίνουν από διαρροές.

Είναι προσβολή και πρόκληση  οι μίζες των «κουμπάρων», το πάρτυ των χορηγών, ο τρελλός χορός των εκδοτικών οίκων οι αναθέσεις έργων «στα δικά μας παιδιά» και ύστερα να βγαίνουν να κατηγορούν ως προνομιούχους τους εκπαιδευτικούς!!!

Είναι σκοταδιστική αντιμεταρρύθμιση η προσπάθεια ουσιαστικής κατάργησης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, με την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος,  με την προσαρμογή στη φιλοσοφία των συνόδων της Ε.Ε. σε Μπολόνια, Λισαβόνα και Μπέργκεν της «ευέλικτης εκπαίδευσης», της «ευέλικτης απασχόλησης», των «ευέλικτων καταρτίσεων». Αυτή είναι η ουσία που μετατρέπει την παιδεία από κοινωνικό δικαίωμα σε ατομική υπόθεση του καθενός που πρέπει να πληρώνεις για την έχεις.

…και φάνηκαν οι «εχθροί κι οι φίλοι».

Πρώτα πρώτα η κυβέρνηση της ΝΔ που εξαπέλυσε όλα τα βέλη του αυταρχισμού από τη φαρέτρα της. Με ΜΑΤ, χημικά, σιδερογροθιές και λάσπη προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτή την ιδιότυπη εξέγερση. Από το στόμα της υπουργού Παιδείας ακούστηκαν «μαργαριτάρια». Ανέντιμοι, ψεύτες, προνομιούχοι, «δε μασάει η κυβέρνηση» και άλλα ωραία. Ο φιλικός της τύπος μίλησε για «σοσιαλμαλλιάδες», για «υποκινητές και υποκινούμενους» αλλά και για «νέους Τεμπονέρες». Αλλά  και με ανώνυμα τρυκάκια που καλούσαν ουσιαστικά σε αυτοδικία, αποζητώντας τη δόξα του δολοφόνου Καλαμπόκα. Μια κυβέρνηση με Θατσερικό προφίλ, μια κυβέρνηση που όπως είχε πει το 1999 ο Καραμανλής για τον Σημίτη « με τον αυταρχισμό της κρύβει την αδυναμία της».

Και μετά  το ΠΑΣΟΚ, που στα δικά του νομοθετήματα στηρίζεται η σημερινή κυβέρνηση, που ακόμα κι ως αντιπολίτευση μιλάει για ιδιωτικά ΑΕΙ…, για την αξιολόγηση, για το πέρασμα των σχολείων στους δήμους, για την πράσινη λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις. Για αυτό δεν στήριξε αυτή την απεργία στην ουσία της, ενώ αντίθετα απαξίωσε την ποιότητα και το βάθος των αιτημάτων της. Για αυτό αρνήθηκε το αίτημα για γενική απεργία σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όταν βρέθηκε στριμωγμένη η κυβέρνηση από τους εκπαιδευτικούς. Γι αυτό ακόμα και στην ΟΛΜΕ αρνήθηκε να ψηφίσει πενθήμερες απεργίες σαμποτάροντας στην πράξη το πανεκπαιδευτικό μέτωπο! .

            Αλλά και η επίσημη αριστερά ένιωσε το φόβο του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι, αρνήθηκε τη δρομολόγηση της απεργίας, την καταψήφισαν οι δυνάμεις της ΕΣΑΚ στο συνέδριο, φτάνοντας στη γελοιότητα να συκοφαντήσουν  τη μορφή  και τα αιτήματά της ως «προσφορά στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις». Και όταν σύρθηκαν στην απεργία, όταν αναγκάστηκαν να  ψηφίσουν για τη συνέχισή της, ένιωσαν τουλάχιστον άβολα από το κύμα, την ορμή και το πλήθος των απεργών, έμειναν πάντα μακριά τους σε άλλη πλατεία, σε άλλο πεζοδρόμιο  δείχνοντας πως ό,τι  δεν ελέγχουν, το αντιμετωπίζουν ως εχθρικό.  

      Ακόμα και οι δυνάμεις του ΣΥΝ που ψήφισαν την απεργία, φάνηκαν διχασμένες και δίγλωσσες. Άλλα στη ΓΣΕΕ, άλλα στην ΑΔΕΔΥ, άλλα στις ομοσπονδίες.

         Όσο για τα ΜΜΕ, απέδειξαν τον κεντρικό τους ρόλο στην προσπάθεια της κοινωνικής  χειραγώγησης; Ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής ή  εμμονή τους ήταν να ορίσουν εκείνα το περιεχόμενο της απεργίας αποκρύπτοντας ό,τι είχε σχέση με το σχολείο, τη δημόσια εκπαίδευση, την αξιολόγηση των μαθητών, σχολείων, εκπαιδευτικών, το περιεχόμενο των νέων βιβλίων. Ήταν εμφανής η προσπάθειά τους  να υποβιβάσουν τη συζήτηση για το οικονομικό μας αίτημα, να αποπροσανατολίσουν και  να επικεντρώσουν στο επίδομα των 103 ευρώ, συνεπικουρούμενα από από πολιτικές δυνάμεις

Αυτή η απεργία γράφει ιστορία

και χρωματίζει το μέλλον

με ένα κίνημα ανεξάρτητο ταξικό ανατρεπτικό

Γράφουμε ιστορία:

Με τον άνεμο μιας απεργίας από το μέλλον, μιας απεργίας που ξέφυγε από τα καθιερωμένα και τα επετειακά βήματα, μιας απεργίας διαρκείας, που πρόβαλε το κοινωνικά αναγκαίο, που έβαλε ως κριτήριο τις ανάγκες και τα δικαιώματα, που ένωσε όχι μόνο την εκπαίδευση αλλά τον κόσμο της εργασίας.

Με τον άνεμο μιας απεργίας που βασίστηκε στην πρωτόλεια δράση των ίδιων των εκπαιδευτικών, στη δύναμη των απεργιακών επιτροπών που ήταν η ραχοκοκαλιά, η ατμομηχανή και η ψυχή της απεργίας. Που βαφτίστηκε, ανδρώθηκε, ανάπνευσε στους δρόμους του αγώνα και στις ανοιχτές πλατείες. Με τον άνεμο μιας απεργίας που έσπασε γραμμές για να φτιάξει αλυσίδες, ανατρέποντας συσχετισμούς και προκαλώντας βαθιές  ρωγμές στον υποταγμένο συνδικαλισμό. Με τον άνεμο πραγματικών συζητήσεων στις Γενικές Συνελεύσεις, τον άνεμο του οριζόντιου συντονισμού των συνελεύσεων και των απεργιακών επιτροπών.

Με  κόντρα τον άνεμο στον συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που χρόνια τώρα υποτάσσονται στα ιδεολογήματα της Ε.Ε. και του κράτους για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, που υπογράφοντας συμβάσεις με αυξήσεις των 77 λεπτών την ημέρα.

Κόντρα στον κομματικοκεντρικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ, που αρνείται τη μαζική ενωτική μάχη του κόσμου της εργασίας για να ηττηθεί ι στους δρόμους του αγώνα η αντιδραστική πολιτική.

Και με τη δύναμη  της θέλησης και της απαίτησης της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών φύσηξε κόντρα σε μια ΔΟΕ της συναίνεσης και της υποταγής, κόντρα σε «θέσεις» του κλάδου που στηρίζουν  κι αθωώνουν την αντιεκπαιδευτική πολιτική.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας  ανάγκασε την κυβέρνηση και την ηγεσία του Υπουργού Παιδείας να αποκαλύψει επακριβώς τις προθέσεις της : η λιτότητα αποτελεί δόγμα για τους μισθούς όλων των εργαζομένων, μας είπαν, ενώ τη μόνη  συζήτηση που αποδέχονται για το εισόδημά μας θα αφορά τη σύνδεσή του με την αξιολόγηση. Το δημόσιο σχολείο δε θα χρηματοδοτείται πια, παρά μόνο αν υλοποιεί ευρωπαϊκά προγράμματα, είπε η Υπουργός, ενώ η εγκατάλειψή του από τα ταμεία του κράτους θα πηγαίνει πακέτο με την επέλαση των χορηγών και των επιχειρήσεων. Η  αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος αποτελεί τη ναυαρχίδα των θεσμικών πρωτοβουλιών για την υλοποίηση του νέου γύρου των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, για την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης

            Όλοι εμείς, οι χιλιάδες απεργοί της ζωντανής και μαχόμενης εκπαίδευσης, είμαστε οι πρωταγωνιστές αυτού του αγώνα που έχει ήδη χτίσει σοβαρά αναχώματα για την οργάνωση μιας αναμέτρησης που θα κρατήσει καιρό και θα εμποδίσει την πλημμυρίδα των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων.

                            Ένα τέτοιο κίνημα ανεξάρτητο ταξικό ανατρεπτικό που αναδύεται από αυτόν τον αγώνα, στηριγμένο στη βάση των εργαζομένων, μπορεί να αποδειχτεί  ο πραγματικός αντίπαλος στην αντιδραστική πολιτική, η μόνη αντιπολίτευση στο στημένο σκηνικό.  Οι δάσκαλοι του αγώνα γράφουν ιστορία!