ΩΡΙΜΑΖΟΥΝ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΗ ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΠΛΟΥΤΟΥ

ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟΥ

του Παντελή Πρέζα, δάσκαλου*

Οι δάσκαλοι συνεχίζουν για 6^η εβδομάδα τον αγώνα τους για αναβάθμιση της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης. Ο αγώνας αυτός είναι μεγαλειώδης και πρωτόγνωρος τόσο για τον κλάδο όσο και για το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Μεγαλειώδη τον κάνουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

• Κατ’ αρχάς η μεγάλη διάρκεια της απεργιακής κινητοποίησης που έχει θορυβήσει την εργοδοσία και έχει προκαλέσει έκπληξη, όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στους ίδιους τους συμμετέχοντες.
  
• Είναι τα μεγάλα ποσοστά που διατηρούνται καθ’ όλη τη διάρκεια της απεργίας. Το να υπάρχει σήμερα (μετά από ενάμιση μήνα απεργίας) ένα ποσοστό 25%+ σταθερό απεργών πανελλήνια, και τις ημέρες των κινητοποιήσεων να φτάνει και να ξεπερνά το 40%, νομίζω πως είναι άθλος. Ιδίως αν αναλογιστούμε πως απεργεί ο χαμηλότερα αμειβόμενος κλάδος πανεπιστημιακής εκπαίδευσης του δημόσιου τομέα, στη χώρα μας.
  
• Αλλά αυτό που κάνει πραγματικά ξεχωριστή αυτή την απεργία, είναι τα αιτήματά της. Δεν είναι συντεχνιακά αλλά παν δημοσιοϋπαλληλικά, πανεργατικά και θα τολμούσα να γράψω με διάσταση εθνική.

Τα αιτήματα συμπυκνώνονται στο αίτημα  για χρηματοδότηση με 5% του ΑΕΠ της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης. Στο αίτημα για αύξηση των μισθών στο ύψος του κατώτατου μισθού που η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ορίσει σαν όριο φτώχιας.

Οι εκπαιδευτικοί δηλαδή δεν απεργούν για κάποιο επίδομα κλαδικό (π.χ. 103 €), για παροχές συντεχνιακές. Που θα μπορούσαν να δοθούν «κάτω από το τραπέζι» και να μην τις μάθει η κοινωνία.

Απεργούν για αιτήματα που θα εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή διαβίωση γι’ αυτούς και την οικογένειά τους, αλλά που συγχρόνως θα επιτρέψουν και σ’ όλους τους άλλους εργαζόμενους να διεκδικήσουν άμεσα και αυτονόητα ανάλογη μισθολογική παροχή. Απεργούν κύρια για αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας στη χώρα μας.

Τολμώ λοιπόν να ισχυριστώ πως οι εκπαιδευτικοί με την απεργία αυτή, διαπαιδαγωγούν όχι μόνο τους μαθητές τους, αλλά και τον ελληνικό λαό.

Όμως θα πρέπει παράλληλα να σημειώσω πως ο αγώνας τους  για ΠΑΙΔΕΙΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ έχει φτάσει σε κρίσιμο σημείο.

Όπως είναι επόμενο, δεν είναι δυνατόν οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και οι φοιτητές να σηκώσουν στις πλάτες τους, μόνοι τους, την εθνική προσπάθεια για ποιοτική δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και για κοινωνική δικαιοσύνη στην κατανομή του πλούτου στη χώρα μας.

Η ΑΔΕΔΥ, η ΓΣΕΕ, τα πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων, ο κάθε εργαζόμενος και συνταξιούχος ξεχωριστά, θα πρέπει να κάνουν αίτημά τους τη ΔΙΚΑΙΗ ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΠΛΟΥΤΟΥ στη χώρα μας. Είναι η κατάλληλη στιγμή για να απαιτήσουμε τη δημιουργία ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟΥ, για το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Η λογική του κοινωνικού αυτοματισμού θα πρέπει να ισχύσει άμεσα. Όχι όμως όπως επιθυμεί η άρχουσα τάξη, με το να στραφεί η μια κοινωνική ομάδα κατά της άλλης.  Αλλά στη λογική της μαζικής, πανεργατικής αντίδρασης της κοινωνίας μας, απέναντι σ’ αυτούς, τους ελάχιστους, που βολεύονται χρόνια πολλά τώρα, να καρπώνονται την υπεραξία που δημιουργείται στη χώρα μας με την τεράστια αύξηση του ΑΕΠ. Απέναντι σ’ αυτούς που πολλά χρόνια τώρα μοιράζουν ψίχουλα και ενοχές στα εκατομμύρια των ελλήνων εργαζομένων και συνταξιούχων. Απέναντι σ’ αυτούς που μας μοιράζουν ενοχές για την υπερκατανάλωση που κάνουν αυτοί οι ελάχιστοι και για τα  ελλείμματα που δημιουργούν.

Με οδηγό το πολιτικό κριτήριο, χωρίς κομματικούς εγκλωβισμούς, μπορούμε να δημιουργήσουμε ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ.

Με τη βεβαιότητα πως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, είμαι αισιόδοξος και υπερήφανος για τον αγώνα των εκπαιδευτικών, όποια κι αν είναι η κατάληξη του.

*Ο Π. Πρέζας είναι δάσκαλος σε Δημοτικό Σχολείο της Πάτρας. (prezas@sch.gr )