ΑΓΩΝΑΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ

Γράφτηκαν καινούρια βιβλία, στόχοι επαναδιατυπώθηκαν, δραστηριότητες σχεδιάστηκαν…Γιατί;…Για να κάνουμε  τους μαθητές μας ενεργούς πολίτες, να διαμορφώσουμε ελεύθερες σκέψεις και συνειδήσεις, να καλλιεργήσουμε κριτική σκέψη και άποψη. Δε θέλουμε μαθητές –αυριανούς πολίτες υποταγμένους, φερέφωνα, με ανύπαρκτη κρίση, με καθοδηγούμενη άποψη. Θέλουμε πολίτες που σκέφτονται, που έχουν ιδανικά και όραμα, που συμμετέχουν, αποφασίζουν και διεκδικούν. Είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και περιφρουρούν τα δικαιώματά τους.

Και είναι αλήθεια, πως εμείς οι εκπαιδευτικοί με την προσωπική στάση και συμπεριφορά μας δείχνουμε συχνά το δρόμο στους μαθητές μας.

Ε, λοιπόν…Το μεγαλύτερο και καλύτερο μάθημα αξιών που θα μπορούσαν να δώσουν ποτέ οι δάσκαλοι προς τους μαθητές τους είναι αυτό των προσωπικών και συλλογικών τους αγώνων.

Τίποτα δε χαρίζεται, τίποτα δεν κατακτάται χωρίς προσπάθεια, αγώνες, θυσίες.

Τίποτα δεν θα αλλάξει στην κοινωνία μας αν με σκυμμένο το κεφάλι φυλλομετρούμε απλά τις μέρες , τις ώρες, τα χρόνια…βολεμένοι, επαναπαυμένοι, απομονωμένοι στο «εγώ» μας.

Τα καινούρια βιβλία γράφτηκαν και σχεδιάστηκαν-σε πολλές περιπτώσεις-  για να μυήσουν τους μαθητές μας στη συλλογική εργασία και έρευνα. Σε ομαδοσυνεργατικές μεθόδους διδασκαλίας. Θέλουμε οι μαθητές μας να σκέφτονται, να διατυπώνουν ερωτήματα, να αναζητούν απαντήσεις, να ερευνούν, να οδηγούνται σε συμπεράσματα, να παίρνουν αποφάσεις, να προτείνουν λύσεις.

Να στέκουν με το κεφάλι ψηλά, να μην αισθάνονται ανήμποροι και ταπεινωμένοι σε μια κοινωνία όπου συστηματικά επικρατεί η αδικία και οι ανισότητες,  όπου κυριαρχούν οι διακρίσεις.

Η πολυήμερη απεργία των δασκάλων κατάφερε πολλά. Να ξυπνήσει την κοινωνία, να αναστατώσει τους βολεμένους, να συζητηθούν τα μεγάλα  και χρονίζοντα προβλήματα της εκπαίδευσης. Να ακουστούν οι φωνές όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας, να αναδειχθούν οι αδυναμίες, οι ελλείψεις,  οι αληθινές όψεις μιας οδυνηρής πραγματικότητας.

Ο «δασκαλάκος» μπόρεσε μετά από πολλά χρόνια σιωπής να ορθώσει ανάστημα, να αρθρώσει λόγο , να διεκδικήσει με όλη του τη δύναμη την προσοχή και το σεβασμό που αξίζει σε μια κοινωνία υποκρισίας και συνεχούς «αγρανάπαυσης».

Στην κοινωνία των «πρωινάδικων» και των  reality, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έριξαν τα «ακριβά» τους φώτα πάνω στον αγώνα των εκπαιδευτικών και φώτισαν –επιτέλους- πτυχές της Παιδείας που ποτέ άλλοτε δεν απασχόλησαν κανένα.

Κρίμα για όσους «άλλα» κατάλαβαν…

Γιατί ο  αγώνας αυτός ξεκίνησε «υποκινούμενος» από τα πολλά –εδώ και χρόνια- άλυτα προβλήματα του κλάδου. Από τις πολλές, απατηλές και κίβδηλες υποσχέσεις. Απ’ τα πολλά «θα» και τις μεγάλες «προτεραιότητες».

 Κι όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μειώσουν αυτό τον αγώνα, αυτός θα παραμείνει στη μνήμη και στην καρδιά όλων μας- όχι μόνο δίκαιος- μα και ευγενικός, αξιοπρεπής, περήφανος. Και θα ‘ναι το προζύμι για τους επόμενους αγώνες –όχι μόνο του δικού μας κλάδου –μα και άλλων «προνομιούχων» εργαζομένων…

ΜΑΡΙΑ ΠΡΑΤΣΙΝΗ