|
 |
|
|
Να βαθύνει η πάλη!
Είναι φανερό ότι ο αγώνας των δασκάλων έχει περάσει σε άλλη φάση. Οι τέσσερις βδομάδες απεργίας, τα μεγάλα συλλαλητήρια, η μαχητική στάση των δασκάλων στο όργιο κρατικής βίας και τρομοκρατίας έχουν δημιουργήσει ένα ορμητικό ρεύμα που συμπαρασύρει όλα τα κομμάτια της εκπαίδευσης σε ένα γενικευμένο ξεσηκωμό.
Η εντυπωσιακή συμμετοχή των δασκάλων σε μια απεργία διαρκείας, που αχρήστευσε –για μια ακόμα φορά- τις γνωστές θεωρίες για τους «κλάδους που είναι ενσωματωμένοι και δεν τραβάνε» και που καμία ουσιαστική προετοιμασία δεν είχε στη βάση του κλάδου, πυροδοτείται από τρεις βασικούς παράγοντες:
1) Τη χρόνια λιτότητα και απαξίωση των εκπαιδευτικών.
2) Την οργή που σιγοβράζει υπόγεια σε όλη την κοινωνία και σχετίζεται με τον αναχρονισμό που επιβάλλει η επίθεση του συστήματος σε όλους τους κοινωνικούς τομείς και
3) Την καταιγίδα μέτρων - αναπροσαρμογών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, μέτρα που στοχεύουν σε μια εκπαίδευση πιο ταξική, για λίγους και εκλεκτούς, εχθρική για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Και ταυτόχρονα μια εκπαίδευση πιο ταξική στο περιεχόμενο: απαλλαγμένη από «αγκυλώσεις», αμφισβητήσεις, κινήματα και αντιστάσεις.
Σε ποια φάση βρίσκεται ο αγώνας
Εξακολουθεί να υπάρχει μια σοβαρή διαφορά φάσης ανάμεσα στους δάσκαλους και τους καθηγητές – μια διαφορά που έχει επιβληθεί από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Οι καθηγητές έχουν τη δυνατότητα να ξεπεράσουν το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για να συντονίσουν το απεργιακό τους βήμα με τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας. Την ίδια στιγμή, πολλαπλασιάζονται συνεχώς οι μαθητικές καταλήψεις, και οι φοιτητές, όπως όλα δείχνουν, είναι έτοιμοι να «ξαναβγούν».
Η απεργία των δασκάλων έχει γίνει κεντρικό πολιτικό γεγονός. Μια νίκη της θα αποτελεί ήττα πρώτου μεγέθους όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά για το σύστημα συνολικά. Αυτός είναι, άλλωστε και ο βασικός λόγος που η απεργία βρίσκει την αμέριστη συμπάθεια των εργαζομένων και της νεολαίας. Αυτός είναι ο λόγος που η μεγάλη πλειοψηφία των καθηγητών πιέζει να μπει και η δευτεροβάθμια στον αγώνα, διαισθανόμενη ότι έτσι θα δημιουργηθεί άλλη δυναμική.
Και αυτός, ακριβώς, είναι ο λόγος που –από την άλλη- όλοι οι παράγοντες του συστήματος τρέμουν στην ιδέα πως θα μπουν στον αγώνα και οι καθηγητές και αρχίζει να… μυρίζει πανεκπαιδευτικό μέτωπο.
Ο αγώνας των δασκάλων (σαν πραγματική ταξική πάλη που είναι) έχει έρθει στο πραγματικό σημείο του συσχετισμού δύναμης. Οι δάσκαλοι, η συνδικαλιστική ηγεσία, οι αστικές και ρεφορμιστικές παρατάξεις, η κυβέρνηση –όλοι, δηλαδή οι παράγοντες που αλληλεπιδρούν- δείχνουν να βρίσκονται με την «πλάτη στον τοίχο». Μόνο που στις δυσκολίες του κινήματος των δασκάλων υπάρχει νικηφόρα διέξοδος. Και αυτή είναι –ως μονόδρομος- η πολιτική όξυνση του αγώνα, η γενίκευσή του σε όλα τα κομμάτια της εκπαίδευσης. Η γενίκευση του αγώνα δεν αποτελεί σενάριο αλλά, όπως όλα δείχνουν, πραγματική δυνατότητα. Η γενίκευση αυτή πρέπει, κατά την άποψή μας, να γίνει με δύο βασικούς πολιτικούς-συνδικαλιστικούς στόχους:
- Αυξήσεις στο βασικό μισθό, που να καλύπτουν το επίπεδο του κόστους ζωής.
- Να ανατραπεί η εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» σε όλες τις βαθμίδες (νέα βιβλία με αύξηση ύλης, «ευέλικτη ζώνη», αξιολόγηση, νόμος ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, νόμος-πλαίσιο για πανεπιστήμια-ΤΕΙ).
Και οι δύο παραπάνω στόχοι αποτελούν την καρδιά των επιλογών του συστήματος και ενιαιοποιούν τα διάφορα τμήματα γιατί υπερασπίζονται το εισόδημα και τις κατακτήσεις όλου του λαού σε σχέση με τις σπουδές, τη δουλειά και τις ελευθερίες.
Να ξεπεραστούν οι αδυναμίες και να οργανωθεί αποτελεσματικά ο αγώνας.
Το διεκδικητικό πλαίσιο: Να ανοίξει η συζήτηση για το διεκδικητικό πλαίσιο της ΔΟΕ, που με την πληθώρα ανισοβαρών στόχων, προκαλεί σύγχυση και συγκαλύπτει αντί να αποκαλύπτει την κυβερνητική επίθεση που ξετυλίγεται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Σ’ αυτή τη φάση όξυνσης της αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική, δεν αρκούν οι σκόρπιες πρωτοβουλίες που παίρνονται στις Γενικές Συνελεύσεις ενάντια στο πλαίσιο της ΔΟΕ, την «ευέλικτη ζώνη», τα νέα βιβλία, την αξιολόγηση μαθητών. Αυτό που απαιτείται είναι, όλοι όσοι εναντιώνονται στην εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση», να συντονίσουν τη δράση τους ώστε το «όχι στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» να γραφτεί ξεκάθαρα και φαρδιά πλατιά στα πλαίσια και στα πανό του κινήματος.
Τα νέα βιβλία: Τα νέα βιβλία και τα νέα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών (ΑΠΣ και ΔΕΠΣ) ορίζουν σε μεγάλο βαθμό την εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Και τα δύο φέρνουν σοβαρές αλλαγές στο περιεχόμενο σπουδών (αντιδραστικό ιδεολογικό περιεχόμενο, ασφυκτικούς ρυθμούς για μαθητές και εκπαιδευτικούς, αξιολόγηση-«φακέλωμα» μαθητών, «ευέλικτη ζώνη» κ.α.). Παρά το γεγονός ότι τα νέα βιβλία και η μεγάλη αύξηση της ύλης αφορούν (και απασχολούν) τόσο τους δασκάλους όσο και τους γονείς, φαίνεται να υπάρχει μια δυστοκία να εκφραστεί με καθαρό τρόπο στα πλαίσια της απεργίας η αντίθεση του κλάδου σε αυτή τη σοβαρή εξέλιξη που αποτελεί σοβαρό ταξικό φραγμό και μέτρο αποθάρρυνσης για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών.
Το αίτημα του…5% ή 15%: Η αύξηση των δαπανών για την παιδεία τίθεται τις τελευταίες μέρες ως ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ που αν ικανοποιηθεί… τότε θα σταματήσει η απεργία και θα ανοίξουν τα σχολεία. Δηλαδή, βρέθηκε ο τρόπος για να «ξεπουληθεί αγωνιστικά» η απεργία. Αύξηση των δαπανών μπορεί να υπάρξει και όχι μόνο να μην πάει στους μισθούς των εκπαιδευτικών και προς όφελος της εκπαίδευσης των παιδιών των λαϊκών οικογενειών αλλά τα χρήματα να δοθούν για περισσότερους συμβούλους (βλ. αξιολόγηση), για κάμερες στα σχολεία, για γιορτασμούς «ενάντια στη τρομοκρατία», για «ευέλικτη ζώνη» και άλλα, που όχι μόνο δε θα ανατρέπουν την κυβερνητική πολιτική αλλά αντίθετα θα την προωθούν. Χαρακτηριστικά, στη Χιλή τον περασμένο Μάη, η κυβέρνηση, απέναντι στο φοιτητικό κίνημα που διεκδικούσε δωρεάν συγγράμματα-κατάργηση διδάκτρων κ.α., αντιπαρέβαλλε την αύξηση των δαπανών για την παιδεία, γεγονός που, φυσικά, δεν έγινε αποδεχτό από τους φοιτητές.
Ο στόχος της… συνάντησης με Καραμανλή-Γιαννάκου: Κόντεψε να αποτελέσει (αλήθεια, πότε και πώς αποφασίστηκε αυτό;) κεντρικό στόχο του κινήματος των δασκάλων η συνάντηση με τον πρωθυπουργό, ενώ επανέρχεται το αίτημα «να ανοίξει το ΥΠΕΠΘ τις πόρτες του»! Είναι φανερό ότι δεν μπορούμε –όσο και να ψάξουμε- να καταλάβουμε κανενός τύπου πολιτικό ή τακτικό κέρδος για το κίνημα από έναν τέτοιο στόχο. Το μόνο που φαίνεται είναι ο αποπροσανατολισμός και ένα ανοιχτό και επικίνδυνο αβαντάρισμα στη λογική του «διαλόγου», από τον οποίο υποτίθεται πως συμφωνούμε όλοι (;;) ότι απέχουμε.
Απεργιακές επιτροπές: Η πλούσια εμπειρία της αριστεράς και του εργατικού κινήματος έχει αποδείξει ότι μια απεργία (με τη σοβαρότητα και τη διάρκεια αυτής) έχει ανάγκη τη δημιουργία και λειτουργία απεργιακών επιτροπών, οι οποίες, όχι μόνο θα διεκπεραιώνουν πρακτικές δουλειές, αλλά θα διεκδικούν –ουσιαστικά- την πλήρη καθοδήγηση και οργάνωση της απεργίας. Οι απεργιακές επιτροπές έπαψαν να συναντιούνται σε παναθηναϊκό επίπεδο μετά την περικύκλωση και το χτύπημα της πορείας στις 20/9. Παρόλο που στους περισσότερους συλλόγους υπάρχουν και λειτουργούν απεργιακές επιτροπές, εντούτοις, η πολιτική «διαχείριση» της απεργίας είναι στα χέρια του ΔΣ της ΔΟΕ.
Άμεσα, πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες για να λειτουργήσουν ουσιαστικά πολιτικά οι απεργιακές επιτροπές και να υπάρξει συντονισμός της δράσης τους. Συγκεκριμένα, πρέπει να παρθούν αποφάσεις από τις απεργιακές γενικές συνελεύσεις που να καλούν σε συντονισμό τις απεργιακές επιτροπές και στη δημιουργία Κεντρικής Απεργιακής Επιτροπής καθώς και σε συντονισμό με τα υπόλοιπα κομμάτια του εκπαιδευτικού κινήματος (καθηγητές, φοιτητές, μαθητές). Από τα πράγματα, το βάρος και η ευθύνη των συγκεκριμένων πρωτοβουλιών καλούνται να το σηκώσουν τα διάφορα πρωτοπόρα κομμάτια του κινήματος.
Αντίστοιχης σοβαρότητας πρόβλημα αποτελεί και ουσιαστική λειτουργία απεργιακών ταμείων (κεντρικού και των συλλόγων). Οι τελευταίες αποφάσεις τις ΔΟΕ μπορεί να ανοίγουν ένα δρόμο για να δημιουργηθούν, επιτέλους, απεργιακά ταμεία, όμως κι εδώ απαιτείται να δοθούν μάχες ώστε αυτά να υπάρξουν πραγματικά και να στηρίξουν αυτόν τον απεργιακό αγώνα.
Να ανοίξει η συζήτηση – να κουβεντιάσουν τα ζητήματα – να βαθύνει η πάλη
Κάθε κίνημα που παλεύει, αναμετριέται κάθε στιγμή με τον εαυτό του, βγάζει τα συμπεράσματά του και προχωράει. Δεν μπορεί το ζήτημα των στόχων και των τρόπων να αποφασίζεται στα «υψηλά κλιμάκια» ούτε υπάρχει κίνημα με «αυτόματο πιλότο». Είναι άμεση ανάγκη να ανοίξει η συζήτηση, να βγουν στο προσκήνιο και οι διαφορετικές πολιτικές απόψεις και την ίδια στιγμή να ενταθεί η κοινή δράση ανάμεσα σε όλο το δυναμικό που θέλει να εξυπηρετήσει το κίνημα με στόχο να βαθύνει – ενταθεί – νικήσει ο αγώνας.
Όποιος αποφεύγει τη δημόσια συζήτηση – αντιπαράθεση – συμφωνία διακρίνεται απλώς από πλήρη ανεμπιστοσύνη στον κόσμο που παλεύει. Όσο μας αφορά, εκεί ακριβώς έχουμε εμπιστοσύνη, εκεί ακριβώς ποντάρουμε: στην ανυπολόγιστη δύναμη του κόσμου που αγωνίζεται.
Όσο για την παντοδυναμία της κυβέρνησης… «υπάρχει» μέχρι να σπάσει από το κίνημα που αναπτύσσεται. Αυτό το κίνημα που βρίσκεται στους δρόμους και φέρνει τη μυρωδιά από τα κινήματα του μέλλοντος, έχει τη δυνατότητα να νικήσει!
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Α/θμιας Εκπαίδευσης
|
|
|
Φορέων Πρωτοβάθμιας Eκπαίδευσης 
Αποστολή σελίδας 
Εκτυπώσιμη μορφή σελίδας
Προσθήκη σελίδας στα Αγαπημένα
Επιστροφή