ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ  ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Να ξεσπάσει τώρα, η οργή του λαού!

Η  ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Η ζωντανή εκπαίδευση στην πρώτη γραμμή

της κοινωνικής αναμέτρησης

    Περήφανα και μαζικά, οι απεργοί της Πρωτοβάθμιας, δάσκαλοι-νηπιαγωγοί-ειδικότητες, παραδίνουν, τρεις βδομάδες τώρα, μαθήματα αξιοπρέπειας, αντίστασης και αγώνα. Γράφουν ιστορία, αναλαμβάνοντας την πιο αποφασιστική αναμέτρηση και σύγκρουση εργαζομένων με την κυβέρνηση της Ν.Δ και την πολιτική της.

   Διεξάγουν την πρώτη αναμέτρηση με τέτοια κοινωνική ανταπόκριση,  διακδικώντας  «στα ίσα» τη νίκη, ξεπερνώντας τα στενά όρια των  σχολείων και εμπνέοντας  ένα νέο κύκλο εργατικών και κοινωνικών αγώνων για να σπάσει η χρόνια πολιτική της φτώχειας, της λιτότητας, της ελαστικής εργασίας, της αποκαθήλωσης των κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

Ένας κλάδος σε ανάταση

         Όλοι εμείς, που μήνες τώρα  εμπνευστήκαμε και ζυμώσαμε αυτή τη μεγάλη απεργία, που παλέψαμε στις Γενικές Συνελεύσεις και τα σχολειά για να πετύχει αυτός ο αγώνας,  νιώθουμε όχι μόνο δικαιωμένοι, αλλά  και συγκλονισμένοι  από τις σκηνές και τις στιγμές  μιας νέας και πρωτόγνωρης συλλογικότητας. Από τον απεργιακό παλμό  και τη συντροφικότητα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε χιλιάδες απεργούς, που κατακλύζουν τις απεργιακές επιτροπές, πλημμυρίζουν τις Συνελεύσεις, αλωνίζουν τα σχολεία και τις γειτονιές μεταφέροντας το μήνυμα του αγώνα, πολιορκούν το Υπουργείο με το πάθος τα συνθήματα και τα τραγούδια τους, βουλιάζουν το κέντρο της Αθήνας με τα συλλαλλητήρια - κάθε βδομάδα σπάνε το ρεκόρ συμμετοχής και ανανεώνουν έτσι στους δρόμους το νέο  απεργιακό γύρο.

     Είμαστε όλοι εμείς, οι απεργοί της Πρωτοβάθμιας, που αποδεικνύουμε πως το μέλλον για τον κόσμο της εκπαίδευσης και της εργασίας μπορεί να είναι νικηφόρο με ένα κίνημα ανεξάρτητο, ταξικό, ανατρεπτικό,  που θα έχει στις σημαίες το δίκιο των πραγματικών αναγκών και θα συγκρούεται, όχι με το εφήμερο και το μερικό, αλλά με τον πυρήνα της αντιδραστικής πολιτικής που συνθλίβει δικαιώματα και κατακτήσεις και στηρίζεται σε όλο το επίσημο μπλoκ της εξουσίας.

            Τρίβουν τα μάτια τους, όσοι προδίκαζαν την αποτυχία κάθε απεργιακής απόπειρας, όσοι σήκωσαν τις τρύπιες σημαίες της κομματικής περιχαράκωσης και επένδυαν στην αποτυχία του αγώνα πριν ακόμα ξεκινήσει, όσοι πίστευαν ότι θα αφυδάτωναν το απεργιακό ρεύμα και θα το εγκλώβιζαν  να  παρακολουθεί από τον «καναπέ» τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία στο έργο μιας επιδοματικής επαιτείας. Όλοι εμείς, οι χιλιάδες απεργοί της ζωντανής και μαχόμενης εκπαίδευσης, είμαστε οι πρωταγωνιστές αυτού του αγώνα και μπαίνουμε στην τέταρτη βδομάδα της απεργίας έχοντας φέρει το ζήτημα της Δημόσιας Παιδείας και της αξιοπρεπούς εργασίας, στο κέντρο της αντιπαράθεσης.

      Με την απεργία μας έχουμε  ήδη χτίσει σοβαρά αναχώματα  για λογαριασμό όλης της εκπαίδευσης που  θα εμποδίσουν την πλημμυρίδα των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων. Σηματοδοτήσαμε την αναγκαιότητα του αγώνα και του ξεσηκωμού σε όλους τους χώρους της εκπαίδευσης και με ταξική σεμνότητα δείχνουμε το δρόμο της νίκης σε όλους τους εργαζόμενους: μια γενικευμένη σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική σε ένα συντονισμένο αγώνα με πανεργατικά χαρακηριστικά!

Μια κυβέρνηση στα πρόθυρα νευρικής κρίσης! Όσο πιο αδιάλλακτοι εμφανίζονται, τόσο πιο πολύ μας φοβούνται

       Όλο της το οπλοστάσιο έριξε στη μάχη η κυβέρνηση: 

       Απαγόρευση στα συλλαλητήρια να φτάσουν  στον προορισμό τους, ωμή βία απέναντι στους απεργούς διαδηλωτές, χημικά και δακρυγόνα νέας κοπής που προκαλούν νευρική παράλυση, σιδηρογροθιές ενός επίσημου κράτους που θυμίζει Καλαμπόκα,   χωροφύλακες καρμπόν της εποχής του εμφυλίου να μιλούν για «λιγδιάρηδες δασκάλους», πληρωμένους κονδυλοφόρους και τηλεαστέρες (άξιους ο μισθός τους) να αναπαράγουν εξόφθαλμα ψεύδη,  «αγανακτισμένους» υπερήλικες «γονείς» να ζητούν την εξορία των απεργών, Προϊστάμενους να απειλούν απεργούς και να παρακρατούν εφ’ άπαξ τα χρήματα της απεργίας για να μας γονατίσουν.

        Και όλα αυτά τα εξόχως «σύγχρονα και δημοκρατικά» να πηγαίνουν πακέτο με την αυτοκρατορική αδιαλλαξία των Καραμανλή – Γιαννάκου, τον εμπαιγμό του κλάδου, τις προκλητικές δηλώσεις που προσβάλλουν τους εκπαιδευτικούς και το έργο τους, τη νέα μείωση των δαπανών για την Παιδεία στον προϋπολογισμό που κατατέθηκε, τα ψεύδη και τις συκοφαντίες μιας Υπουργού Παιδείας που όσο κοιτάζεται στον καθρέφτη όλο και περισσότερο μοιάζει στον Αρσένη.

      Μια  κυβέρνηση στα πρόθυρα νευρικής  κρίσης. Πίσω από τις καθημερινές δηλώσεις  αδιαλλαξίας του Πρωθυπουργού κρύβεται ο πανικός της κυβέρνησης για μια  απεργία με ανεξέλεγκτες προεκτάσεις που ρίχνει λάδι στη φωτιά των κοινωνικών αγώνων, σκίζει το πέπλο της συναίνεσης και της προεκλογικής σιωπής, αποδεικνύοντας ότι η ταξική πάλη δεν αναστέλλεται, δεν εξαργυρώνεται και δεν υποτάσσεται, στους εκλογικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης και των κομμάτων.   Αντέχουμε λοιπόν και για τέταρτη βδομάδα. Τώρα πια, αφού δεν έμαθαν να μας σέβονται, θα μάθουν να μας φοβούνται!

«Όταν τα βρίσκουν στο βήμα της Βουλής,

         η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς»

(σύνθημα των απεργών)

         Οι απεργοί μπορούν να αντιλαμβάνονται ότι μόνο στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων μπορεί και πρέπει να ηττηθεί η κυβερνητική πολιτική, για αυτό δε μπορεί να έχουν ούτε προεκλογικές ούτε μετεκλογικές αυταπάτες, παρά μόνο να εντείνουν τον αγώνα τους.

        Είναι πλήρως καθαρό ότι  οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ τόσο από την κυβερνητική τους θητεία, όσο και από τις θέσεις που αναπτύσσουν, συναινούν με την πολιτική  της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και το βασικό πυρήνα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που προωθούνται. Γι αυτό και -παρά τη στήριξη της  απεργίας στην Πρωτοβάθμια- οι δυνάμεις της ΠΑΣΚ αρνούνται στην ΟΛΜΕ τη συγκρότηση πανεκπαιδευτικού απεργιακού μετώπου, ενώ στη ΓΣΕΕ κώφευσαν μαζί με το ΣΥΝ στην ανάγκη πανεργατικής απάντησης με κήρυξη απεργίας για το συλλαλητήριο της 5/10

       Όσο για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, εντελώς χώρια στον πρώτο γύρο και πάντα μακριά μέχρι σήμερα από τους χιλιάδες απεργούς, διατάχθηκαν με τέτοιο τρόπο από νωρίς, όχι για να στηρίξουν τη μεγάλη απεργιακή μάχη στην Πρωτοβάθμια  αλλά για να υπηρετήσουν μια γραμμή που θέλει την Παιδεία να μην είναι πεδίο αγώνων, αλλά  κριτήριο ψήφου στις Δημοτικές εκλογές ! (βλ πρωτοσέλιδο Ριζοσπ. 28-9-06). Έτσι κανένα συνδικάτο της επιρροής του ΠΑΜΕ δεν κήρυξε απεργία για το παλλαϊκό  συλλαλητήριο της 5/10 ώστε να σπάσει από κάτω η αδράνεια της ΓΣΕΕ.

Συνεχίζουμε τον αγώνα. Αυτοί με αδιαλλαξία και με τρομοκρατία κι εμείς  με το λαό για δωρεάν παιδεία

     Στη σκέψη των απεργών δασκάλων δεν υπάρχουν αυταπάτες: Μπορούμε να νικήσουμε αν συνεχίσουμε τον αγώνα με ένα ακόμα το θαρραλέο άνοιγμα στην κοινωνία, προβάλλοντας ανυποχώρητα όλη τη βεντάλια των αιτημάτων και των διεκδικήσεών μας:

·        για μια κοινωνία αλληλεγγύης που όλοι οι εργαζόμενοι θα ζουν με αξιοπρέπεια

·        για μια γνώση δημόσιο και καθολικό δικαίωμα και όχι εμπορεύσιμο είδος

·        για ελευθερία και δημοκρατία μέσα στο σχολείο χωρίς επιθεωρητές και δείκτες που θα μετατρέπουν σε μετρήσιμο υλικό κάθε παιδαγωγική δράση

·        για αύξηση των δαπανών και ένα δημόσιο σχολείο που δε θα το πολιορκούν οι χορηγοί και οι εταιρείες

ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΔΕ ΣΚΥΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ