ΝΑ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ!

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ!

Η πρόσφατη νίκη του φοιτητικού κινήματος ανέδειξε τους στόχους της νεοφιλελεύθερης επίθεσης της κυβέρνησης και της ΕΕ στη Δημόσια Δωρεάν Ενιαία Εκπαίδευση. Βασικός στόχος της επίθεσης είναι η πλήρης ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και η μετατροπή της σε αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Πρώτα από όλα για να απαλλαγεί το κράτος από την υποχρέωση να χρηματοδοτεί τη δημόσια εκπαίδευση (όπως και την υγεία, ασφάλιση, πρόνοια) και τα χρήματα αυτά να κατευθυνθούν στις τσέπες των επιχειρηματιών. Κατά δεύτερον για να αντλήσουν κέρδη, πουλώντας εκπαιδευτικές υπηρεσίες, οι διάφοροι επιχειρηματίες.

Οι παραπάνω στόχοι, με την ονομασία «στρατηγική της Λισσαβόνας» εφαρμόζονται μέσα από διάφορα μέτρα και νόμους ή προωθούνται από το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας και τις προτάσεις του. Έτσι:

Η υποχρηματοδότηση της Δημόσιας Εκπαίδευσης, η εφαρμογή του νόμου για τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), το ολοήμερο δημοτικό σχολείο - παιδοφυλακτήριο και η εισαγωγή των νέων εργασιακών σχέσεων των ωρομισθίων, η «ευέλικτη ζώνη» και η προσπάθεια υποχρεωτικής εφαρμογής της, το σπάσιμο των ενιαίων αναλυτικών προγραμμάτων με τα νέα αναλυτικά προγράμματα και τα νέα βιβλία είναι αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη.

Επίσης καμιά από τις παλιές νεοφιλελεύθερες συνταγές για εξοικονόμηση χρημάτων εις βάρος της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης δεν έχει εγκαταλειφθεί. Οι συμπτύξεις και η κατάργηση τμημάτων και σχολείων συνεχίζονται, ενώ ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα μεγαλώνει. Συνεχίζεται η κατασυκοφάντηση των εκπαιδευτικών και η αμφισβήτηση της ικανότητάς τους για να διδάσκουν (βλέπε κατασυκοφάντηση για την εφαρμογή της ευέλικτης ζώνης). Προωθείται η δια βίου κατάρτισή τους. Αφαιρούνται μια σειρά δικαιώματα με την κατάργηση οργανικών θέσεων, τις μετακινήσεις και συνεχώς χειροτερεύουν οι όροι και οι συνθήκες εργασίας. Η λιτότητα και οι αυξήσεις - κοροϊδία σε συνδυασμό με την ακρίβεια και τη φορολογική αφαίμαξη ρίχνουν συνεχώς το βιοτικό επίπεδο. Τα ασφαλιστικά δικαιώματα απειλούνται διαρκώς και η αβεβαιότητα για το μέλλον μεγαλώνει.

Αυτή την νεοφιλελεύθερη πολιτική προδιαγράφουν και ενισχύουν και οι προτάσεις του ΕΣΥΠ για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (αντίστοιχες θα είναι και για την πρωτοβάθμια). Η «οικονομική αυτονομία» της σχολικής μονάδας που θα «διαχειρίζεται μόνη της τους πόρους της»!, η χάραξη από κάθε σχολική μονάδα της «εκπαιδευτικής πολιτικής της», τα 2/3 του αναλυτικού προγράμματος που θα ορίζονται κεντρικά, ενώ το 1/3 θα διαμορφώνεται ανά σχολική μονάδα, τα «ανοικτά» προγράμματα σπουδών στο γυμνάσιο, το πολλαπλό βιβλίο και η ποικιλία του «εκπαιδευτικού υλικού» που πρότεινε το ΕΣΥΠ στοχεύουν στη μετατροπή της κάθε σχολικής μονάδας σε μια επιχείρηση που θα «προσφέρει» προς πώληση διάφορες εκπαιδευτικές υπηρεσίες και θα αναζητά μαθητές - πελάτες. Σε αυτό το πλαίσιο σύμφωνα με τις προτάσεις του ΕΣΥΠ οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία και ρόλο και να παράγουν μόνοι τους τις παραπάνω υπηρεσίες. Η « επιμόρφωση» και η «αξιολόγησή» τους έχει να κάνει με το πόσο καλά προωθούν οι εκπαιδευτικοί την παραπάνω πολιτική. Οι παραπάνω προτάσεις είναι πανομοιότυπες με τις προτάσεις του ΕΣΥΠ για τα ΑΕΙ και τις αλλαγές στο νόμο - πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Το τελευταίο φοιτητικό κίνημα κατάφερε να υποχρεώσει το υπουργείο να αποσύρει τις εκτρωματικές αυτές προτάσεις ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΟΕ

Η ηγεσία της ΔΟΕ, κυρίως η ΠΑΣΚ κήρυξε αγώνα διαρκείας με 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Αυτό όταν με ευθύνη αυτής της ηγεσίας, με πολύ μεγάλο μερίδιο της ΠΑΣΚ, όλα τα προηγούμενα χρόνια πέρασαν μια σειρά μέτρα (κατάργηση επετηρίδας, εξομοίωση, συμπτύξεις, ολοήμερο παιδοφυλακτήριο, ευέλικτη ζώνη, λιτότητα κ.τ.λ). Η ΠΑΣΚ υποβοήθησε τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ να περάσουν την πολιτική της άμεσης ή έμμεσης ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. ¶λλωστε η ΠΑΣΚ (όπως και η ΔΑΚΕ) συμφωνεί με την πολιτική αυτή στην ουσίας της και μια σειρά μέτρα τα παρουσιάζει ως «αναγκαία» ή ως «καινοτομίες» (αξιολόγηση, ευέλικτη ζώνη κ.τ.λ). Από την άλλη όλα τα προηγούμενα χρόνια η ΠΑΣΚ εξάντλησε τις αγωνιστικές διαθέσεις των εκπαιδευτικών με 24ώρες - 48ώρες απεργίες με κύριο αίτημα την καταβολή του επιδόματος των 176 ευρώ, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Τίποτα δεν στοιχειοθετεί την άποψη ότι η ΠΑΣΚ θέλει ή μπορεί τώρα ξαφνικά να κινητοποιήσει το κλάδο, να βάλει στην πράξη για διεκδίκηση και όχι στα λόγια που δεν της κοστίζει τίποτα, τα ουσιαστικά προβλήματα των εκπαιδευτικών και της δημόσιας εκπαίδευσης. Έτσι όλα συνηγορούν στο γεγονός ότι η απεργία διαρκείας για την ΠΑΣΚ είναι ένα προεκλογικό πυροτέχνημα. Εν πάση περιπτώσει δεν την απασχολεί καθόλου αν θα πετύχει η απεργία, πως θα οργανωθεί η απεργία, ποια είναι η διάθεση και η γνώμη της βάσης των εκπαιδευτικών. Η παραπάνω πολιτική εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους. Πρώτα και κύρια υπάρχει ο κίνδυνος να ξοδευτούν τα αγωνιστικά αποθέματα του κλάδου και δεύτερον κάτω από τη διαχείριση της ΠΑΣΚ η απεργία να κατάληξει σε αμφιβόλου αξίας αποτελέσματα και δεσμεύσεις από τη μεριά της κυβέρνησης π.χ την καταβολή κάποιου επιδόματος.

Σε ότι αφορά τις Παρεμβάσεις - Κινήσεις - Συσπειρώσεις, η σύμπραξή τους με την ΠΑΣΚ και την παράταξη του Συνασπισμού για να ψηφιστεί η πρόταση για 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες, είναι λαθεμένη και μάλλον επιπόλαιη. Γιατί είναι απορίας άξιο, και με τα δικά τους λεγόμενα, η εμπιστοσύνη που δείχνουν στην ΠΑΣΚ και η αντίληψή τους ότι την παρέσυραν σε αυτή την απόφαση. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να αγνοείται από τις Παρεμβάσεις η νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΠΑΣΚ και να της δίνουν αγωνιστικό άλλοθι. Το ίδιο επικίνδυνο είναι να αγνοείται από τις Παρεμβάσεις η δουλειά που χρειάζεται να γίνει στη βάση των εκπαιδευτικών , δουλειά προετοιμασίας για μια μεγάλη απεργία. Μια μεγάλη απεργία δεν είναι ένα «στοίχημα», ούτε ευχής έργο, ούτε βέβαια μπορεί να πραγματοποιηθεί επειδή αποφασίστηκε σε μια συνέλευση της ΔΟΕ. Χρειάζεται μια δουλειά προετοιμασίας πολύ πιο χρήσιμη σήμερα από προηγούμενες περιόδους, καθώς η εμπιστοσύνη, η συμμετοχή στις διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων και η ενεργοποίηση της βάσης των εκπαιδευτικών έχει αδυνατίσει πολύ. Η ενημέρωση γύρω από την επίθεση και το πραγματικά διακυβεύεται, το κατέβασμα των αποφάσεων στη βάση και η προσπάθεια ενεργοποίησης της βάσης είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιτυχία ενός αγώνα. Κυρίως όμως χρειάζεται να δημιουργηθούν απεργιακές επιτροπές που θα τις εμπιστεύεται η βάση των εκπαιδευτικών και που θα αποτελούν ένα μηχανισμό στον οποίο θα μπορεί να στηριχθεί. ¶λλωστε το φοιτητικό κίνημα του καλοκαιριού, που επικαλούνται οι Παρεμβάσεις δεν απευθύνθηκε στη ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, Πανσπουδαστική για να κινητοποιηθεί, αλλά αντίθετα ξεπέρασε αυτές τις παρατάξεις, τις έβαλε στην άκρη και δημιούργησε τα δικά του όργανα (επιτροπές αγώνα ανά σχολή, συντονιστικό πόλης, πανελλαδικό συντονιστικό). Αυτά τα όργανα ανέλαβαν την υλοποίηση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων και την άμεση εκπροσώπησή τους απέναντι στο υπουργείο και τους οδήγησαν στη νίκη.

Η Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών πιστεύει ότι το χρονικό διάστημα μέχρι την απεργία είναι μικρό για την προετοιμασία της. Επίσης η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας κήρυξης της απεργίας δυσκολεύει το συντονισμό με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης. Η ΟΛΜΕ δεν έχει πάρει ακόμη καμία απόφαση, οι φοιτητές είναι σε εξεταστική περίοδο και για τους μαθητές μόλις αρχίζουν τα μαθήματα. Παρόλα αυτά η Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών πιστεύει ότι πρέπει στο μικρό διάστημα πριν την απεργία και κατά τη διάρκεια της απεργίας να αναληφθούν εκείνες οι πρωτοβουλίες και οι δράσεις ενεργοποίησης της βάσης των εκπαιδευτικών για να δημιουργηθούν οι πραγματικοί όροι για την επιτυχία της απεργίας και τη νίκη της. Η Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών προτείνει και παλεύει:

Ø        Στις γενικές συνελεύσεις να γίνει πλατιά συζήτηση για το πλαίσιο των αιτημάτων, την απεργία και την οργάνωσή της, την προβολή των αιτημάτων της απεργίας προς την κοινωνία και τη συγκρότηση μετώπου με γονείς, καθηγητές, φοιτητές, μαθητές.

Ø        Οι γενικές συνελεύσεις να εκλέξουν απεργιακές επιτροπές που θα τις εκπροσωπούν και θα ελέγχονται συνεχώς από τις ίδιες τις γενικές συνελεύσεις. Αυτές οι απεργιακές επιτροπές δεν πρέπει να αποτελούνται από διοικητικά συμβούλια ή να είναι κάτω από τον έλεγχό τους. Οι πλειοψηφία των μελών των απεργιακών επιτροπών πρέπει να είναι βγαλμένη από τη βάση των εκπαιδευτικών, πρέπει να είναι συνάδελφοι - συναδέλφισσες που θα ενεργοποιηθούν μέσα στην απεργία. Οι απεργιακές επιτροπές των συλλόγων πρέπει να συγκροτήσουν την απεργιακή επιτροπή πόλης ή νομού. Αντιπρόσωποι από τις απεργιακές επιτροπές πόλεων ή νομών να συγκροτήσουν μια πανελλαδική απεργιακή επιτροπή που θα εκπροσωπεί την απεργία και τα αιτήματά της απέναντι στο υπουργείο.

Καθήκοντα των επιτροπών αυτών είναι να εκπροσωπούν τις γενικές συνελεύσεις τους και τις αποφάσεις τους, να μαζικοποιήσουν τη συμμετοχή στην απεργία με επισκέψεις στα σχολεία και να συντονίσουν και να οργανώσουν τις κινητοποιήσεις (συλλαλητήρια, πανελλαδική διαδήλωση κ.τ.λ.). Επίσης να οργανώσουν την απεύθυνση στους γονείς με ενημέρωση για τα προβλήματα της εκπαίδευσης (ευέλικτη ζώνη, νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία, ολοήμερο - παιδοφυλακτήριο κ.τ.λ.), με προκήρυξη - γράμμα προς τους γονείς και με συγκεντρώσεις - συζητήσεις ανά σχολείο - περιοχή.

Μόνο αν πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και ανάλογα με το βαθμό που θα γίνει αυτό, μπορούν να αποτρέψουν μια νέα προδοσία από την ηγεσία, να εξασφαλίσουν τη μεγαλύτερη συμμετοχή στην απεργία και να επιτύχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Παλεύουμε για: