Αναπληρωτές: «Δικαιωμένοι αγωνιστές» ή «Λαμόγια»?

Μετά και την απορρόφηση του 30 μηνου, ο κάθε καλοπροαίρετος ενδιαφερόμενος δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι το μεγάλο πρόβλημα των Αναπληρωτών με μεγάλες προϋπηρεσίες οδηγείται σε λύση. Λύση που ως κατάληξη θα έχει την ελαχιστοποίηση του χρόνου αναμονής κάθε ενδιαφερόμενου που θέλει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Δημόσιο Σχολείο, μέσα από ένα μεικτό σύστημα πρόσληψης που θα λαμβάνει υπόψη του τόσο την προϋπηρεσία όσο και την μοριοδότηση από «επιτυχία» σε Διαγωνισμό υπό την εποπτεία του Ανωτάτου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού (ΑΣΕΠ). Ο αναγνώστης θα πρόσεξε ίσως ότι η λέξη «επιτυχία» τίθεται εντός εισαγωγικών και ενδεχόμενα να απαιτεί κάποιες πρόσθετες εξηγήσεις, τις οποίες και θα βρεί στην συνέχεια αυτής της τοποθέτησης.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για «επιτυχόντες» άπαξ, δις, τρις .. και υπάρχει μια σαφέστατη επιθυμία από μια μερίδα ενδιαφερόμενων (για το σύστημα πρόσληψης εκπαιδευτικών) για τον διαχωρισμό των εκπαιδευτικών σε καλούς («επιτυχόντες») και κακούς («αποτυχόντες») η οποία θα εξελιχθεί –σύμφωνα με τις επιθυμίες τους – σε μια απόλυτη διαχωριστική γραμμή στον χώρο των μη μόνιμων εκπαιδευτικών (αδιόριστων).

Είναι όμως αυτό το ζητούμενο; Μπορεί να έχει καμια τύχη μια ακόμη προσπάθεια χάραξης διαχωριστικής γραμμής στον πολύπαθο χώρο των αδιόριστων εκπαιδευτικών; Ο γράφων είναι πεπεισμένος ότι κινείται στην εντελώς λανθασμένη από την ζητούμενη κατεύθυνση. Και για να μην χρησιμοποιούμε αφορισμούς – του τύπου «ο πετυχημένος Φροντιστής, δεν καταδέχεται να γίνει Αναπληρωτής» - ας δούμε την απάντηση που έδωσε η ίδια η ζωή σε αυτούς που στήριξαν την πολιτική τους σε θέματα παιδείας σε διαχωριστικές γραμμές. Για να μην μακρυγορώ και ταλαιπωρώ τον αναγνώστη θα περιοριστώ να πώ ότι η Απόλυτη Διαχωριστική Γραμμή στον χώρο των Αδιόριστων Εκπαιδευτικών χαράχθηκε από τις ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ από το 1997 έως το 2004 και κατέληξε στην εκπαραθύρωση τους από τους θώκους της Εξουσίας την 7/3/2004.

Αυτή είναι η απάντηση που η ίδια η ζωή έδωσε σ’αυτούς που σχεδίασαν και υλοποίησαν Διαχωριστικές Γραμμές και αυτό θα πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους όσοι απεργάζονται τη χάραξη νέων διαχωριστικών γραμμών.

Η νέα διαχωριστική γραμμή επιχειρείται να χαραχθεί και να στηριχθεί στην αντίθεση Επιτυχών – Αποτυχών, όμως μια και η εποπτεύουσα αρχή στον Διαγωνισμό για την πρόσληψη των Εκπαιδευτικών είναι το ΑΣΕΠ, θα πρέπει να δούμε αν αυτή η αντίθεση υφίσταται και στους Διαγωνισμούς που διενεργεί η ίδια εποπτεύουσα αρχή για την πρόσληψη προσωπικού σε άλλα υπουργεία εκτός του Υπουργείου Παιδείας.

Υπάρχουν σε όλους τους άλλους Διαγωνισμούς που εποπτεύονται από το ΑΣΕΠ «επιτυχόντες»? Και πολύ περισσότερο «επιτυχόντες – μη διοριστέοι»? Χωρίς να είμαι κατηγορηματικός έχω την εντύπωση ότι σε όλους τους Διαγωνισμούς που εποπτεύονται από το ΑΣΕΠ απλώς προκυρήσσεται ένας ορισμένος αριθμός θέσεων και η σειρά βαθμολογίας (σε φθίνουσα σειρά) είναι και η σειρά επιτυχίας που εξαντλείται όταν συμπληρώνονται οι προκυρηχθείσες θέσεις. Βεβαίως όταν τίθεται και ένα ελάχιστο ζητούμενο «γνώσεων σε συγκεκριμμένο γνωστικό αντικείμενο» (ως επι το πλείστον εξειδικευμένο) τότε κατά περίπτωση ο νομοθέτης μπορεί ώς ένα πρόσθετο κριτήριο να θέσει και μιά βαθμολογική βάση, ως ένα ελάχιστο προαπαιτούμενο για την πλήρωση μιας θέσης. Αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύει η «βάση» στον Διαγωνισμό για την Πρόσληψη Εκπαιδευτικών υπό την εποπτεία του ΑΣΕΠ. Είναι ένα ελάχιστο προαπαιτούμενο όχι Αξιολόγηση όπως πολύ θα ήθελαν μερικοί για να αυτοχρισθούν ως «αξιολογημένοι» δια βίου εκπαιδευτικοί – πραγματικά επικίνδυνοι για την Δημόσια Εκπαίδευση αν τους διακατέχει μια ανάλογη νοοτροπία.

Βέβαια αυτό ήταν το πνεύμα του νομοθέτη, το οποίο δεν μπορούσε να προσκομήσει πολιτικά οφέλη στις προηγούμενες ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας (των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ) και γι’ αυτό το λόγο και δεν το ακολούθησαν. Όχι μόνο δεν το ακολούθησαν αλλά ‘έπαιξαν’ και το παιγχνίδι των «επιτυχόντων» για να επιβάλλουν την χωρίς προοπτική πολιτική τους και την χάραξη διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στους Αδιόριστους εκπαιδευτικούς: πρώτα τους υποβίβασαν σε «υποψήφιους» και στην συνέχεια τους διαίρεσαν σε «επιτυχόντες», «επιτυχόντες – μη διοριστέους» και «αποτυχόντες».

Αυτήν την πολιτική και στόχευση, επιχειρούν να επαναφέρουν στο προσκήνιο και την έχουν ντύσει με τον μανδύα της υποτειθέμενης διαφάνειας, τήρησης νομιμότητας, και αξιοκρατίας και την εμφανίζουν στα μάτια των νέων –στην συντριπτική τους πλειοψηφία – εκπαιδευτικών ως την απάντηση στην διαφθορά και το ρουσφέτι που υποτίθεται ότι υπάρχει στις προσλήψεις από τον Ενιαίο Πίνακα Αναπληρωτών.

Όμως ο αδιόριστος εκπαιδευτικός του σήμερα (2006), αναμφίβολα έχει πολύ καλύτερες προϋποθέσεις και προοπτικές από τον αδιόριστο εκπαιδευτικό του 1998. Αντιλαμβάνεται ότι ο Αναπληρωτής (που μπορεί να ήταν και καθηγητής του) δεν είναι αντίπαλος αλλά σύμμαχος του σε έναν αγώνα για ένα δικαιώτερο σύστημα πρόσληψης και στην συνέχεια για πιο αποτελεσματική προσφορά στον χώρο της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Ο αδιόριστος εκπαιδευτικός που θέλει να υπηρετήσει το Δημόσιο Σχολείο βλέπει ότι η αναπλήρωση δεν θα είναι παρά ένα σύντομο πιθανό μεταβατικό στάδιο που θα οδηγήσει σε μόνιμο διορισμό, από την στιγμή που θα προσανατολισθεί στην κατεύθυνση αυτή.

Έτσι άναρθρες κραυγές του τύπου «κανείς να μην διορίζεται αν προηγούμενα δεν έχει ‘πιάσει’ την βάση σε προηγούμενο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ» τοποθεντούνται μέσα στο φυσικό τους πλαίσιο που δεν είναι παρά η συνέχεια των εμπνευστών της λεγόμενης «Εκπαιδευτικής Μεταρύθμισης – Ανοικτοί Ορίζοντες 2000» η οποία αποδείχθηκε στην πράξη μια βαθειά συντηρητική (όσο και αν αυτό ενοχλεί τους εμπνευστές και θιασώτες της) ΑΠΟΡΥΘΜΙΣΗ για την δεύτερη βαθμίδα της Δημόσιας Εκπαίδευσης.

Το ζητούμενο λοιπόν δεν μπορεί παρά να είναι ένα δίκαιο και αμοιβαία αποδεκτό σύστημα πρόσληψης εκπαιδευτικών που θα σέβεται την σύγχρονη πραγματικότητα και θα επιτρέπει στον νέο εκπαιδευτικό να κάνει τον προγραμματισμό της επαγγελματικής του ζωής εγκαίρως χωρίς να είναι αναγκασμένος να αναπολεί «χαμένες» ευκαιρίες, και να αναρωτιέται αν έχει κάνει τις επιλογές που έπρεπε όταν έπρεπε.