Περίσσευμα ανθρωπιάς

Ξεφυλλίζοντας πρόσφατα το «ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ», ένα πολύ αξιόλογο περιοδικό έπεσε το μάτι μου σε μια αγγελία που με έκανε να αισθανθώ υπερήφανος και βεβαίως να χαρώ πολύ που κάποια παιδιά στην εποχή μας έχουν μια συγκινητική ευαισθησία απέναντι σε άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα εξαιτίας κάποιας αναπηρίας τους. Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο της αγγελίας:

Κάθε τέλος εξαμήνου οι καφετέριες αδειάζουν, οι φοιτητές χάνονται, τα γαρύφαλλα στην πίστα μειώνονται, οι DJ παίζουν για τον εαυτό τους, γενικά ο φοιτητόκοσμος έχει χαθεί. ΄Εχει κλειδωθεί στη βιβλιοθήκη ψάχνοντας πανικόβλητος κάποια ή κάποιες σωτήριες σημειώσεις για να περάσει τα μαθήματα και να συνεχίσει την κραιπάλη! ΄Εχεις όμως ποτέ αναρωτηθεί τι προβλήματα αντιμετωπίζουν όλη τη χρονιά κάποιοι άλλοι φοιτητές; Για σκέψου…είναι φοιτητές όπως εσύ, θέλουν να περάσουν κι αυτοί τα μαθήματα έτσι ώστε να μην είναι υποχρεωμένοι να διαβάζουν το καλοκαίρι για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Παρόλα αυτά το ίδιο το Πανεπιστήμιο που υπόσχεται ίσες ευκαιρίες σε όλους αδιαφορεί. Γι αυτό το λόγο εμείς, κάποια ομάδα φοιτητών του ΑΠΘ, αποφασίσαμε να δώσουμε βοήθεια σε φοιτητές τυφλούς, κωφούς, εργαζόμενους, μετανάστες ή και φοιτητές που είναι ήδη γονείς. Θέλεις να βοηθήσεις την ομάδα  ή να βοηθηθείς απ’  αυτήν; Καλεσέ μας στο -----------------(γραφείο κοινωνικής και πολιτικής αγωγής…)

Πώς να σχολιάσεις μια τέτοια προσφορά; Τι να πει κανείς για νεαρά παιδιά που πέρα από οποιοδήποτε προσωπικό ωφελιμισμό ευαισθητοποιούνται και λαχταρούν να βοηθήσουν συνανθρώπους τους που αντιμετωπίζουν προβλήματα; Δεν είναι άκρως συγκινητικό και ελπιδοφόρο ότι νέοι 18 έως 22 ετών αφήνουν να ξεχειλίσει από μέσα τους η αγάπη για το συνάνθρωπο και διαθέτουν τις δυνάμεις τους στην εξυπηρέτηση συμφοιτητών τους επιλέγοντας το δύσκολο δρόμο της προσφοράς αν και θα μπορούσαν να χαρούν την ξενοιασιά της αδιαφορίας και του βολέματος μην δίνοντας δεκάρα για το διπλανό τους; Η αγωγή, η παιδεία και η καλλιέργεια κάποιων εφήβων είναι τέτοια που μπορεί να καρποφορήσει και να παράσχει όμορφα προϊόντα στην κοινωνία παρέχοντας τη συνδρομή τους σε άτομα που η ζωή δεν τους τα έφερε πολύ βολικά και τους επιφόρτισε με ΄πρόσθετα προβλήματα πέρα από τα «κλασικά». Ευτυχώς αυτά τα παιδιά που είναι διατεθειμένα να τείνουν ένα χέρι βοηθείας στον πλησίον υπάρχουν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας αποκαλύπτοντας άφθονες ποσότητες ανθρωπιάς που δε στέρεψε στην εποχή του προσωπικού ωφελιμισμού και της ατομοκρατίας. Σ’  αυτήν την εποχή έχει κανείς να αντιτάξει την ψυχή του και να τη διαθέσει κοσμώντας την ύπαρξή του με άνθη αγάπης και φροντίδας προς το συνάνθρωπο. Αυτά τα παιδιά πρέπει να γίνουν πρότυπα μίμησης απ’ όλους μας αφήνοντας το ασφυκτικό καθημερινό μας πρόγραμμα προκειμένου να ρίξουμε κι ένα βλέμμα δίπλα μας, κοντά μας, πίσω μας μήπως τυχόν εντοπίσουμε ένα συνάνθρωπο που ασθμαίνοντας προσπαθεί να μας φτάσει ξεπερνώντας μια φυσική ή επίκτητη αδυναμία του.