|
 |
|
|
Εκπαιδευτική Παρέμβαση Αχαΐας
Για το φοιτητικό κίνημα
Συναδέλφισσες, -οι
Έχομε εκφραστεί δεκάδες φορές πως το αμεσοδημοκρατικό σχήμα μας έχει ως στρατηγική του την πολύπλευρη παρέμβασή του στα κλαδικά ζητήματά μας. Παράλληλα παρεμβαίνει μέσω του συνδικάτου και στα πράγματα της δημόσιας παιδείας μας. Έχουμε επίσης τονίσει στο παρελθόν πως είναι δύσκολη η ταυτόχρονη ανάπτυξη πολλών κλαδικών αγώνων στο δημόσιο, αλλά και στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν αναπτύσσουμε στρατηγική και διακλαδικών αγώνων, πολύ δε περισσότερο πανεκπαιδευτικών. Στις μέρες μας όμως κορυφώνεται το μεγαλειώδες κίνημα του πανεπιστημιακού προσωπικού, των φοιτητών και των σπουδαστών. Είμαστε ενεργά αλληλέγγυοι, αφού τα προβλήματά τους έχουν τον ίδιο χαρακτήρα, άρα και η λύση τους.
Κορυφώνεται με (μέχρι σήμερα) 237 καταλήψεις τμημάτων (σε σύνολο 258 πλην στρατ.) και ΤΕΙ με 159 (σε σύνολο197), δηλ. ποσοστό 87%, με αποφάσεις μεγάλων συνελεύσεων του επιπέδου της δεκαετίας του 70 και μεγαλειώδεις πορείες. Το κίνημα αυτό το ανέδειξαν πολυποίκιλες και πολύμορφες δυνάμεις, αλλά το πυροδότησε η άμεση εφαρμογή των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών για την εκπαίδευση που κυριαρχούν στην Ε.Ε. και το αγκάλιασαν τα «παιδιά του Αρσένη»…
Το κίνημα αυτό αποκαλύπτει την ουσία των αλλαγών στην γ/βάθμια εκπαίδευση, αποκαλύπτει διαστάσεις των αλλαγών στη βασική εκπαίδευση και αποδεικνύει πως ανεξάρτητα από κυβερνήσεις φιλο-Ε.Ε., οι στόχοι των «ευρωπαϊκών κέντρων» παραμένουν οι ίδιοι και οι αγώνες πάντα ώριμοι και αναγκαίοι.
Η δυναμική αυτού του κινήματος, μας αποδεικνύει πως έχομε τις δυνατότητες, τηρουμένων των αναλογιών, να ξεδιπλώσουμε και εμείς, στην κατάλληλη φάση και με την απαραίτητες διεργασίες, ένα παρόμοιο κλαδικό κίνημα.
Αποδεικνύει πάντως πως η στρατηγική της εκπ. Παρέμβασης για κινηματικές διαδικασίες, για ισορροπία ανάμεσα στο κλαδικό και το πανεκπαιδευτικό, το εκπαιδευτικό και το ευρύτερο δημοσιοϋπαλληλικό-λαϊκό, είναι μια κατάκτηση που χρειάζεται τη ενεργητική συμμετοχή των πολλών και την απεριόριστη συνεισφορά των λίγων.
Από τη άποψη αυτή συνεχίζουμε να συμμετέχουμε ενεργά προς την κατεύθυνση αυτή και σε κεντρικό επίπεδο (ΔΣ ΟΛΜΕ) αλλά και σε τοπικό επίπεδο (ΔΣ ΕΛΜΕ), παρ’ όλες τις δυσκολίες που πράγματι υπάρχουν και είναι πολλαπλές. Και όλα αυτά επειδή
βλέπουμε την ψυχή και των δικών μας αιτημάτων μέσα στα δικά τους:
-Ο στόχος τους για «δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους» δεν αφορά μόνο την σχεδιασμένη έλευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων με το προσωπείο του «μη κρατικού». Αφορά βεβαίως και μια σειρά μέτρων που ήδη έχουν ξεκινήσει στα ΑΕΙ-ΤΕΙ τα οποία υποστηρίζονται από μια οργανωμένη δράκα μεγαλοκαθηγητάδων και έρχονται και στην βασική εκπαίδευση (βλ. προγράμματα).
-Το «ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο –καμιά διάσπαση των σχολών – όχι στους δυο κύκλους» δεν θυμίζει τον αντίστοιχο ακραίο χωρισμό Γεν. Λυκείου και ΤΕΕ; Μάλιστα τώρα με το ν/σχ της Νέας Διακυβέρνησης για ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ, όπου σπρώχνονται οι πιο «αποφασισμένοι» για δουλειά μαθητές των «πίσω θρανίων» προς το σχεδόν αδιέξοδο εμπόριο των ιδιωτικών κυρίως ΙΕΚ και ΚΕΚ;
-Το «ισχυρά επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα – όλα τα δικαιώματα στο πτυχίο» δεν φανερώνουν το γιατί η μισή νεολαία μας τρέχει στα φροντιστήρια που πουλάνε μισές ελπίδες (ΑΕΙ-ΤΕΙ) και η άλλη μισή παίζει τζόγο στα ψευτοπτυχία της ΤΕΕ, αφού η πολιτεία έχει αφεθεί από μας να παραδοθεί στον σχεδόν απόλυτο έλεγχο της αγοράς και του άπληστου κεφαλαίου;
-Η «κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων (ΔΟΑΤΑΠ, ΙΔΒΕ, κλπ)» δεν θυμίζει σε όλους μας τα αποτελέσματα των ν. 2525 και 2640; Αυτούς που οδήγησαν σε αποσυντονισμό το Λύκειο, έφεραν σε σχετικό αδιέξοδο την ΤΕΕ και από την άλλη κατάργησαν τη μια επετηρίδα και τώρα λειτουργούν πεντέξη, όπου «αλληλοσφάζονται» μεταξύ τους οι αδιόριστοι;
-Η αξίωσή τους «να μη προχωρήσει καθόλου η αναθεώρηση τους συντάγματος και η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων» δεν είναι μια στείρα άποψη. Είναι κραυγή για αναγκαιότητα στήριξης των Πανεπιστημίων μας, της έρευνας και της επιστήμης με ανθρώπινους βιορυθμούς. Είναι ο απαραίτητος όρος να μη παραδοθεί και η βασική εκπαίδευση των παιδιών μας στους χορηγούς, στον ανταγωνισμό και στο «επιχειρείν» με συνταγματική απαίτηση μάλιστα, μακριά δηλ. από το «δημιουργείν».
- Η «σταθερή δουλειά, αξιοπρεπείς μισθοί και πλήρης ασφάλιση» και το αίτημα του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού «να υπάρξει αύξηση του μισθού κατά 10% και να ενσωματωθούν όλα τα επιδόματα στο βασικό μισθό» μας θυμίζουν τα δικά μας πάγια αιτήματα, για τα οποία έχουμε δώσει στο παρελθόν σπουδαίους αγώνες με τα λάθη μας αλλά και τα κέρδη μας.
Συνάδελφοι, ισσες
Θεωρούμε λοιπόν, πως η στρατηγική των πανεκπαιδευτικών αγώνων μπορεί να δώσει μια άλλη διάσταση στις κλαδικές μας ανάγκες και στους κλαδικούς μας αγώνες σήμερα.
Οι δίκαιοι αγώνες θα νικήσουν. Οι αγώνες μας αυτοί ποτέ δεν είναι μάταιοι.
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ
ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Πάτρα 13 Ιούνη 2006
|
|
|
Φορέων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης 
Αποστολή σελίδας 
Εκτυπώσιμη μορφή σελίδας
Προσθήκη σελίδας στα Αγαπημένα
Επιστροφή