«Σεμινάρια» για τα νέα βιβλία:

Θα επιβληθεί η σιωπή των αμνών;

      Ενώ η εικονική ενημέρωση και συζήτηση, χωρίς τα ίδια τα βιβλία, προχωρά, τα πρώτα σύννεφα στον ορίζοντα της εισαγωγής των νέων βιβλίων είναι πια ορατά. Η απουσία οποιασδήποτε συζήτησης, ώστε να αποτιμηθούν τα παλιά βιβλία μέσα από την εμπειρία των μάχιμων εκπαιδευτικών και να ακουστεί η γνώμη τους για το πώς θέλουν τα καινούργια, παίρνει αρνητικές διαστάσεις, αν αναλογιστεί κανείς ότι και για τα νέα βιβλία δεν έχει προβλεφτεί στα σοβαρά, ούτε πιλοτική ούτε δοκιμαστική εφαρμογή ούτε και φάση διόρθωσης τους, μετά από εφαρμογή και επισήμανση, λαθών , αδυναμιών  κλπ.

Την ίδια ώρα οι οθόνες των υπολογιστών, όπου καταφεύγουμε, δείχνουν ότι το καλό αμπαλάζ και τα ζωηρά χρώματα των  νέων βιβλίων δε μπορούν να κρύψουν την τεράστια ύλη που  αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αλλά και κατεβαίνει σε μικρότερες τάξεις, την ανεπάρκεια του προβλεφθέντος σχολικού χρόνου, τον ιδεολογικό προσανατολισμό με την απουσία κοινωνικής προβληματικής, τις αγκυλώσεις, τον εξοβελισμό της λογοτεχνίας, την κατά περίπτωση επιστημονική ρηχότητα, την προχειρότητα, την άγνοια της σχολικής πραγματικότητας…και άλλα πολλά που ανακαλύπτει κάθε μέρα ο μάχιμος εκπαιδευτικός και αντιλαμβάνεται τι θα συμβεί από το Σεπτέμβρη!

Σε λίγους μήνες δηλαδή, ολόκληρο το βάρος για τη διαχείριση των νέων βιβλίων, όλες οι παραλείψεις, όλοι οι συμβιβασμοί, οι συμψηφισμοί, οι αδυναμίες, οι αντιφάσεις και οι παλινωδίες της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης και των αντίστοιχων ηγεσιών του ΥΠΕΠΘ και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου αλλά και των εκδοτικών οίκων και των συγγραφικών ομάδων, θα πέσουν στους δικούς μας ώμους. Αρκετοί από τους παραπάνω ή και όλοι , θα επιδοθούν τότε στο αγαπημένο τους σπορ: στην ενοχοποίηση της Ζωντανής Εκπαίδευσης, των μάχιμων εκπαιδευτικών της πράξης. Θα μιλήσουν (αν δε μιλούν ήδη)  για όλους εμάς χρεώνοντάς μας  «άγνοια», «συντηρητισμό», «νωθρότητα», «ανετοιμότητα» και «έλλειψη ενδιαφέροντος».  Θα θυμηθούν τις ευθείες απειλές ή και την αξιολόγηση ως εργαλεία για να χειραγωγηθεί το «ζωηρό, θορυβώδες και ράθυμο» εκπαιδευτικό σώμα.

Ήδη βέβαια τα ίδια τα σεμινάρια αποδεικνύουν, ότι βρισκόμαστε και  θα βρεθούμε ακόμα πιο απειλητικά ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες του διοικητισμού και του αυταρχισμού των διοικητικών και παιδαγωγικών μηχανισμών του ΥΠΕΠΘ από τη μια (Προϊστάμενοι και Σχ. Σύμβουλοι) και του ελιτισμού του πανεπιστημιακού κατεστημένου από την άλλη. Είναι ορατές οι μεθοδεύσεις  αρκετών εκ των διοργανωτών των σεμιναρίων για να αποκλειστεί είτε άμεσα (…δυστυχώς δεν προβλέπεται) είτε  έμμεσα (π.χ ..λυπούμαστε, δεν έμεινε χρόνος) οποιαδήποτε πραγματική συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων που θα κατέληγε στη διατύπωση κριτικής, ενστάσεων ή και διαφωνιών από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς της πράξης.

      Υπάρχει όμως κι άλλος δρόμος. Ο δρόμος της συλλογικής στάσης. Της ανοιχτής δημόσιας συζήτησης, της διαμόρφωσης κριτικών στάσεων απέναντι στα βιβλία, της κοινής αναζήτησης διδακτικών προσεγγίσεων και στρατηγικών που θα υπηρετούν τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας. Σ’ αυτό το δρόμο θα πορευτεί η ζωντανή εκπαίδευση. Δεν πείθουν ούτε εμπνέουν, αλλά ούτε και φοβίζουν κανέναν  οι ατέλειωτοι μονόλογοι όσων εκ των εισηγητών ή των Συμβούλων  θεωρούν τους εκπαιδευτικούς ως αδαείς ή ως κομπάρσους στην εκπαιδευτική διαδικασία, ή εκείνων που με ύφος χιλίων καρδιναλίων περιφέρουν τα βιβλία τους  ως προϊόν μιας νέας «Αποκάλυψης» και αποδίδουν σε κάθε σχετική παρατήρηση των εκπαιδευτικών της πράξης χαρακτηριστικά μίζερης κριτικής ή και άγνοιας.

Οι εκπαιδευτικοί ζητούν να ακουστεί η φωνή τους. Γι’ αυτό το δικαίωμα, σ’ αυτό το δρόμο,  θα συνεχίσουμε, γιατί πρέπει και μπορούμε  να συζητήσουμε για όλα: Για το περιεχόμενο των βιβλίων, τις κατευθύνσεις τους και την έκταση της ύλης. Για τις διδακτικές μεθόδους, το σχολικό χρόνο, τις ιδιαιτερότητες των τάξεων, τη σχολική ανισότητα. Για τη μεταβατικότητα και την προσαρμογή που απαιτεί κάθε αλλαγή!  Όχι άλλα εκβιαστικά χρονοδιαγράμματα! Ήρθε η ώρα να ακουστεί η γνώμη των μάχιμων εκπαιδευτικών.

      Ασκήσεις επί χάρτου και ενοχοποίηση των εκπαιδευτικών για τις τραγικές ανεπάρκειες της εκπαιδευτικής πολιτικής  δε θα  περάσουν ! Η σιωπή των αμνών δε θα επιβληθεί!