MΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΓΚΥΡΙΑ...

Του Παναγιώτη Γκόβα

Γεν. Γραμματέα της Α΄ΕΛΜΕ Αχαίας

                         

Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη συγκυρία για το μέλλον της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα μας . Η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης αποτελεί σταθερή επιλογή της κυβέρνησης της Ν.Δ και παρά τα «παχιά» λόγια και τις βαρύγδουπες υποσχέσεις , καθημερινά τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται. Διορισμοί που καθυστερούν , νέα βιβλία που ακόμα είναι ...στο δρόμο και χωρίς επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς σε αυτά, πολύμηνες καθυστερήσεις στις πληρωμές των ωρομισθίων , απαξίωση των αντισταθμιστικών θεσμών της εκπ/σης (ενισχυτική διδασκαλία, Π.Δ.Σ), εκπαιδευτικοί με χαμηλούς μισθούς είναι μερικά απο τα προβλήματα που συνθέτουν αυτή τη ζοφερή εικόνα.

Η παιδεία απο υποχρέωση της πολιτείας και καθολικό δικαίωμα των πολιτών μετατρέπεται σε ατομικό πρόβλημα και πηγή κέρδους για τις επιχειρήσεις.Έτσι με την είσοδο των επιχειρήσεων στο σχολείο και το Πανεπιστήμιο  η παραγόμενη γνώση γίνεται προιόν εκμετάλλευσης, αλλοιώνοντας τον κοινωνικό της χαρακτήρα. Οι επιλογές αυτές αποδεδειγμένα συγκλίνουν στο να εξυπηρετηθούν πρώτιστα οι ανάγκες «του ανταγωνισμού και της αγοράς» . Γι’αυτό και η πρώιμη εξειδίκευση στη Β/θμια Εκπ/ση.Γι’αυτό και η πρώιμη κατάρτιση στα μεταγυμνασιακά χρόνια , κάτι που προβλέπεται με το νέο νομοθετικό πλαίσιο για την ΤΕΕ και την επαναφορά των αλήστου μνήμης ΤΕΣ με νέο όνομα ως ΕΠΑΣ.

Την ίδια ώρα τα εργασιακά  και συνταξιοδοτικά – ασφαλιστικά μας δικαιώματα δέχονται μια τρομακτική επίθεση από την Κυβέρνηση που έχει αρωγούς σ’ αυτή την προσπάθεια του ΣΕΒ, τους τραπεζίτες και τις νεοφιλελεύθερες συνταγές τους. Ελαστικές σχέσεις εργασίας, διευρυμένο ωράριο, διαχωρισμός των εργαζομένων σε παλιούς και νέους, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Και έχουμε μπροστά μας με τη συνταγματική αναθεώρηση την κατάργηση της μονιμότητας, την τροποποίηση του ασφαλιστικού, την ίδρυση των ιδιωτικών   Πανεπιστημίων. Στρουθοκαμηλίζει όποιος νομίζει ότι τα παραπάνω σε λίγο δεν θα κτυπήσουν και την πόρτα της δημόσιας εκπαίδευσης.

            Απέναντι λοιπόν στη σχεδιαζόμενη εκπαίδευση της συνεχούς κατάρτισης, του ανταγωνισμού και της αγοράς είναι καιρός να αντιδράσουμε. Να αποκρούσουμε τις επιχειρούμενες νεοφιλελεύθερες επιλογές. Γι’ αυτό χρειάζεται μια μαζική και ενωτική αντίσταση των δυνάμεων που είναι απέναντι σ’ αυτές τις επιλογές. Οι διακυρήξεις περί δήθεν «ανεξάρτητου και ακηδεμόνευτου» συνδικαλισμού που εσχάτως έχουν εφεύρει κάποιοι μέσα στον κλάδο δεν μπορούν να είναι δρόμοι διαφυγής ούτε όχημα απαξίωσης των συλλογικών λειτουργιών του κλάδου. ¶λλο τόσο ο πολιτικός και συνδικαλιστικός μοναχισμός δεν μπορεί να προσφέρει σ’ αυτή τη συγκυρία, τίποτε περισσότερο από περιχαράκωση και απομονωτισμό, προς δόξαν της ιδεολογικής και συνδικαλιστικής καθαρότητας.

            Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη δύσκολη συγκυρία, το υπαρκτό έλλειμα αντίδρασης, αποδεχόμενοι και το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για όσα πράξαμε και κυρίως για όσα δεν πράξαμε, έχουμε μπροστά μας ένα μεγάλο στοίχημα: για να βγούμε από το τέλμα και την απαξίωση ο μόνος δρόμος είναι η αναζήτηση μιας νέας συλλογικότητας που θα περνά μέσα από την ενότητα του κλάδου και την επανατοποθέτηση των αιτημάτων και των διεκδικήσεών μας.