ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.

176 μυστικά και ψέματα

…ή εκεί που μας χρωστούσανε

Αρχές Απρίλη, σε απάντηση των αιτήσεων των εκπαιδευτικών που διεκδικούσαν το επίδομα των 176 €, έφτασαν στα σχολεία, τα έγγραφα του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών που ξεκαθάριζαν ότι οι εκπαιδευτικοί «δεν μπορεί να δικαιωθούν τη χορήγηση της ειδικής μηνιαίας παροχής των 176 €».  Συγκεκριμένα στα δυο έγγραφα της Διεύθυνσης Οικονομικών Υποθέσεων και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, αναφέρεται ότι :

1.           Με το άρθρο 14 του ν.3016/2002 δόθηκε το επίδομα των 176 € «σε ορισμένες κατηγορίες υπαλλήλων που δεν ελάμβαναν άλλες πρόσθετες παροχές ή επιδόματα και αποζημιώσεις από οποιαδήποτε άλλη πηγή, εντός ή εκτός προϋπολογισμού».

2.           Στους εκπαιδευτικούς δεν δόθηκε το επίδομα αυτό «λόγω της καταβολής σε αυτούς του επιδόματος εξωδιδακτικής απασχόλησης». Επιπλέον «σε όλους τους εκπαιδευτικούς εντός του έτους 2002…χορηγήθηκε αύξηση ύψους 26% στο ήδη καταβαλλόμενο ειδικό επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης».

3.           Με το άρθρο 28 του ν.3205/2003, καταργήθηκε το άρθρο 14 του ν.3016/2002 που αναφέραμε παραπάνω, καταργήθηκε δηλαδή το επίδομα των 176 € «και τα ποσά που καταβάλλονταν διατηρήθηκαν ως προσωπική διαφορά». Τα 176 € δηλαδή δίνονται ακόμη σε αυτούς τους κλάδους αλλά ως «προσωπική διαφορά» και όχι ως επίδομα !

Και το συμπέρασμα τους : «Κατόπιν αυτών, οι εκπαιδευτικοί…δεν μπορεί να δικαιωθούν την χορήγηση της ειδικής μηνιαίας παροχής των 176 €».

Μας κοροϊδεύουν !

Ο εμπαιγμός έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο ! Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αλλάζουν ρόλους και ακολουθούν την ίδια ακριβώς πολιτική λιτότητας απέναντι στους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους.

Οι εξελίξεις αυτές :

Ø             Αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά, ότι τόσο η σημερινή, όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση, χρησιμοποίησαν - και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν - με κυνισμό, το δόλωμα ενός επιδόματος για να επιτύχουν εκλογικά οφέλη και την ομηρία 120.000 εκπαιδευτικών σε μια κατάσταση αναμονής και αγωνιστικής απραξίας. Η ιστορία της «υπόσχεσης» αυτού του επιδόματος ξεκινά από την εποχή της δραχμής ακόμα. Τότε μιλούσαν για 60.000 δραχμές. Λίγο πριν από τις τελευταίες εκλογές, η προηγούμενη κυβέρνηση έδωσε ένα μέρος των 176 € (73€ που ενσωματώθηκαν στο επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης, η περίφημη αύξηση κατά 26%). Εγκαινίασε έτσι την τακτική των «άτοκων προεκλογικών δόσεων» που ενδεχομένως να συνεχίσει και η σημερινή κυβέρνηση εν όψει δημοτικών ή και βουλευτικών εκλογών.

Ø             Εκθέτουν ανεπανόρθωτα τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που πέντε χρόνια τώρα, πήραν την ευθύνη να εγκλωβίσουν το εκπαιδευτικό κίνημα στην καλοστημένη παγίδα της διεκδίκησης του επιδόματος. Έφτασαν πριν τρία χρόνια στο σημείο, στελέχη της κυβερνητικής τότε ΠΑΣΚ, να παραπληροφορούν και να υπόσχονται ανοιχτά στα σχολεία, ότι  είναι θέμα χρόνου η χορήγηση του επιδόματος. Το αίτημα για αυξήσεις στους βασικούς μισθούς, το αίτημα της μεγάλης απεργίας του ’97 - «διεκδικούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια μόνο από το μισθό μας» - μπήκε στο συρτάρι και στη θέση του κυριάρχησε η «ρεαλιστική» τακτική της διεκδίκησης του επιδόματος. Τις συνέπειες τις βιώνουμε σήμερα.

Ø             Αποκαλύπτουν πόσο «ενιαίο» είναι το περίφημο «ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων» που με τόση θέρμη υποστήριξαν και υποστηρίζουν οι ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ, αλλά και οι δυνάμεις του ΣΥΝ. Το «ενιαίο» μισθολόγιο ήταν και παραμένει μηχανισμός καθήλωσης των μισθών μας και ταυτόχρονα εργαλείο με το οποίο η εκάστοτε κυβέρνηση εφαρμόζει την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» και με όχημα τα ποικιλώνυμα επιδόματα.

Ø             Αποδεικνύουν ακόμα, πόσο αναποτελεσματική είναι η τακτική που διεκδικεί επιδόματα και όχι αυξήσεις στο βασικό μισθό. Επιδόματα, που αυθαίρετα, όποτε επιθυμεί η εκάστοτε κυβέρνηση τα δίνει για προεκλογικούς λόγους και όποτε επιθυμεί τα καταργεί. Επιδόματα που δεν υπολογίζονται στη σύνταξη, στο δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα.

Μόνη απάντηση : Μια Μεγάλη Απεργία !

«Δεν πιστεύω ότι θα κάνουν ουσιαστικές απεργίες οι εκπαιδευτικοί».

Μαριέττα Γιαννάκου

Καθημερινή, 12-03-06

Η επιλογή του απεργιακού αγώνα διαρκείας αναδεικνύεται ως ο δρόμος για να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν, για να ζούμε με αξιοπρέπεια μόνο από το μισθό μας, για αυξήσεις στις συντάξεις ενάντια στους αντιασφαλιστικούς νόμους, για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, για παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο, για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους. Χρειαζόμαστε μια μεγάλη απεργία. Μια απεργία που θα οργανωθεί και θα στηριχτεί στους εκπαιδευτικούς της βάσης, στις γενικές συνελεύσεις και τις επιτροπές αγώνα. Μια απεργία που θα γίνει για να νικήσει και όχι «για την τιμή των όπλων».

 Η κυβερνητική πολιτική δεν είναι ανίκητη. Αυτό δείχνει άλλωστε και η ήττα της πανίσχυρης γαλλικής κυβέρνησης από το μέτωπο φοιτητών – μαθητών-εργατών.

Η δύναμή μας βρίσκεται στους δρόμους.

Ας την ανακαλύψουμε !