ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Αποτελέσματα ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών 2005...Είμαστε επιτέλους διοριστέοι! Το όνειρο χρόνων πήρε σάρκα και οστά. Να διδάξουμε στην Ελληνική Δημόσια Εκπαίδευση.

Εμείς, η γενιά της επετηρίδας....μια πονεμένη και αδικημένη γενιά από τις άστοχες και εν μια νυκτί αλλαγές στο σύστημα πρόσληψής μας.

Επιτέλους όμως, ήρθε και η δική μας στιγμή.

Φτάνουμε στα νησιά της άγονης γραμμής οι περισσότεροι με τα όνειρά μας διάχυτα στις τακτοποιημένες αποσκευές μας. Με την αγωνία και την αδημονία της νέας πραγματικότητας.

Είμαστε παρόντες στην πρώτη μας «προσευχή» μαζί με τα παιδιά και δακρύζουμε και συγκινούμαστε γιατί έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που κι εμείς στην απέναντι πλευρά, αυτή των τωρινών μαθητών μας, κάναμε την πρωινή προσευχή. Η δική μας «πόρτα» επιτέλους άνοιξε! Σιδερένιοι!

Και αρχίζουμε....

Ο χρόνος κυλάει με ήλιο και μπλε....

Το μπλε μιας θάλασσας που μάς συνοδεύει στην κάθε μας λέξη, στην κάθε μας σκέψη. Μέσα και έξω από τις τάξεις. Πράγμα περίεργο και πρωτόγνωρο για μας που αφήσαμε τις γκρίζες μεγάλες πόλεις και ήρθαμε εδώ, στα πανέμορφα ελληνικά νησιά.

Η νέα πραγματικότητα σιγά-σιγά παίρνει σάρκα και οστά και τα όνειρά μας που ξεδιπλώθηκαν προσεκτικά από τις βαλίτσες των αποσκευών προσκρούουν στη νέα κατάσταση.

Εργαστήριο πληροφορικής; Ναι, αλλά μόνο με 2-3 υπολογιστές να δουλεύουν στα σίγουρα. (κι εσύ που καθόσουν και ετοίμαζες ασκήσεις-παιχνίδια στο power point τις καμαρώνεις μόνος....)

Μηχανήματα προβολής διαφανειών; Ναι, αλλά κανείς δεν ξέρει να σου δείξει το χειρισμό ακόμη κι αν καταφέρεις να τα ξεθάψεις από κάποια αποθήκη....και άλλωστε  «τι ψάχνεις τώρα»; «οι διαφάνειες κοστίζουν»!

Βιβλία δωρεάν; Ναι, αλλά τα συμπληρωματικά τετράδια ασκήσεων που σου είναι απαραίτητα για τη δουλειά σου με τα παιδιά «δεν τα δικαιολογεί το υπουργείο»...και μπαίνεις στον αγώνα της φωτοτυπίας που πρέπει και αυτή να είναι παραποιημένη και όχι πιστό αντίγραφο του πρωτότυπου....για ευνόητους λόγους...

Εκτυπωτής; Ναι, αλλά συνήθως χωρίς μελάνια ...άλλοτε λείπει το χρώμα άλλοτε το μαύρο...κι εσύ που ετοίμαζες σελίδες με χρώμα για να αποφύγεις το γκρίζο...αυτό που θυμίζει βαρετή φωτοτυπία....

Κασετόφωνο; Ευτυχώς υπάρχει ένα για να το μοιραζόμαστε...

(Εδώ το υπουργείο πρώτο σε έχει σχεδόν καταργήσει με το νέο αναλυτικό πρόγραμμα, αυτά σου φταίξανε;)

Καινούριο σχολείο; Ναι, αλλά ημιτελές και χωρίς εξωτερικό φωτισμό που σε κάνει να κινδυνεύεις να πέσεις στα ατελείωτα σκαλιά της εξόδου...το απόγευμα μετά την ενισχυτική...χωρίς επαρκή θέρμανση, με τα δάκτυλα να γίνονται ένα με το μολύβι....

Καλωσόρισμα στο σχολείο από την τοπική κοινωνία; Ανύπαρκτο! Τους γνωρίσαμε σιγά σιγά με την αφορμή της παράδοσης της βαθμολογίας του Α’ τριμήνου.

Και τα παιδιά να σε ρωτούν: Θα μείνετε και την επόμενη χρονιά; Δηλαδή διετία; Τριετία; Πότε θα φύγετε; Θα μείνετε μέχρι να μπούμε στο λύκειο;

Προσωρινά όλα! Ακόμη και τα σπίτια τα γεμάτα υγρασία που καταφέραμε να νοικιάσουμε άλλοι από το τηλέφωνο πριν την άφιξή μας στα νησιά και άλλοι βιαστικά στις πρώτες 2 μέρες.

Το βλέμμα των ντόπιων εξεταστικό, διερευνητικό, γεμάτο περιέργεια.

Μετρούν τα πάντα πάνω σου και σε κάνουν να νιώθεις περισσότερο ξένος απ’ ότι είσαι πράγματι. Το έχεις καταλάβει πια ότι δεν θα γίνεις ποτέ δικός τους όσο κι αν προσφέρεις, όσο κι αν προσπαθήσεις, όσο κι αν τους πλησιάσεις.

Η φιλοξενία, ειδικά αν κατάγεσαι από την Μεγαλόνησο, εδώ είναι άγνωστη λέξη!

Τα τρόφιμα πανάκριβα. Μα και τα ψάρια;;; που αφθονούν και σε περικυκλώνουν; Το ντόπιο κρέας; Σχεδόν απίθανο να βρεις να αγοράσεις από το κρεοπωλείο! Μεταπωλείται εκτός του νησιού. Εκτός κι αν αποκτήσεις άκρες...(!)

Το μέλλον των μαθητών μας; Ήδη σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Τα ξενοδοχεία, τα δωμάτια, τα μαγαζιά τους περιμένουν. Τα ελληνικά νησιά γαρ είναι κυρίως πλέον βασιζόμενα στον τουρισμό.

Δουλειά υπάρχει για όλους, ακόμη και για τα εγγόνια τους. Ποιος ο λόγος των σπουδών; Γιατί να φύγουν από το νησί; Γιατί να μας προσέξουν στο μάθημα; Γιατί να προσπαθήσουν; Αφού το να συντηρείς και να νοικιάζεις δωμάτια δεν απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια....Θα συνεννοούνται στην νοηματική με τους ξένους τουρίστες. Το μπλε πουλάνε όχι την πολυγλωσσία τους.

Γιατί να παρακολουθήσουν την ενισχυτική ή την πρόσθετη διδασκαλία; Σε τι θα τους χρειαστεί; Αφού αυτό που μετράει σήμερα είναι το χρήμα. Αυτό τους έμαθαν. Το πόσα βγάζεις και όχι οι αποσκευές που κουβαλάς σαν άνθρωπος. Όχι το να ξέρεις να γράφεις τ’όνομά σου! Ούτε τα όνειρά σου, ούτε οι επιθυμίες σου.

Γιατί να σπουδάσεις; Για να γίνεις ο καθηγητάκος των 1000 ευρώ που άφησε την πόλη του και το σπίτι του και τη βολή του για να πάει στο νησί της άγονης γραμμής που βλέπει το πλοίο 2 φορές την εβδομάδα και αυτό αν το επιτρέπει ο καιρός; Που στριμώχνει τα όνειρα και τις σκέψεις του στην πολυτέλεια του ενός και στην καλύτερη περίπτωση των 2 θερινών δωματίων; Έτσι σε θωρούν...έτσι σε ατενίζουν...

Έτσι κι εμείς ατενίζουμε, κοιτάζουμε το μπλε και συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε! Και να αντιστεκόμαστε!

Σε ότι μας θέλει δημόσιους υπάλληλους, σε ότι μας ισοπεδώνει και μας αδειάζει. Σε ότι μας καταργεί και μας περιγράφει χωρίς τη συμμετοχή μας.

Και επιμένουμε.

¶λλοτε με υπομονή, άλλοτε με επίκριση, άλλοτε με διάλογο.

Στιγμές μοναδικές με τα παιδιά, στιγμές συγκίνησης αλλά και στιγμές απαράδεκτης ανατροφής που προσπαθούμε να ξεριζώσουμε.

Το όνειρό μας; Να τους δώσουμε τα όνειρά τους πίσω. Αυτά που κανείς άλλος δεν τους διδάσκει. Γι’αυτά που κανείς δεν τους μιλάει...

Όχι αυτά που μας έκαναν να έρθουμε εδώ με μια βαλίτσα γεμάτη από τα δικά μας όνειρα αλλά το να μάθουν να λένε «ευχαριστώ», «συγγνώμη», «παρακαλώ», «θα ήθελα...»....να μάθουν να σηκώνουν χέρι πριν πάρουν το λόγο στην τάξη, να συνδιαλέγονται και όχι να βγάζουν άναρθρες κραυγές, να ακούν πριν μιλήσουν, να σκέφτονται. Να εκφράζονται σε σωστά ελληνικά πριν μάθουν μια ξένη γλώσσα ή μια άλλη δεξιότητα. Να ξέρουν τι σημαίνει ευγνωμοσύνη, χαρά, στόχος, κόπος, προσπάθεια, αποτέλεσμα.

Όχι να μάθουν μαθηματικά, αρχαία, φυσική και αγγλικά αλλά να μάθουν ότι πέρα από το μπλε της θάλασσας που τους περικυκλώνει υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψουν.

 Να ξεδιπλώσουν τα φτερά τους και να ξέρουν να σταθούν, να επιβιώσουν, να διεκδικήσουν... Μέσα και Έξω από την Ελλάδα μας.

Να μάθουν να έχουν στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον!

Στο Στάθη, τη Χάρις, την Αργυρώ, την Ισιδώρα, την Πόπη, την Ειρήνη, τη Νατάσσα, την Ευφροσύνη, τον ¶ρη,  το Γιάννη, το Γιώργο, τον Θρασύβουλο ...σε κάθε νεοδιόριστο και σε όλους εκείνους που ακόμη ονειρεύονται....

Σ’αυτούς που είναι μόνιμοι στη «δημόσια δωρεάν εκπαίδευση» και σε αυτούς που προσπαθούν να αποκτήσουν επιτέλους πρόσβαση.....

ΕΛΠΙΝΙΚΗ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ

ΛΟΥΜΙΩΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΣΙΚΙΝΟΥ