Στο επίκεντρο πρέπει να τεθεί η κοινωνική ενσωμάτωση των παιδιών από μεταναστευτικές οικογένειες...

Η βία στα γερμανικά σχολεία είναι το θέμα της εβδομάδας στο σημερινό τεύχος του περιοδικού Der Spiegel. Δείγμα της μεγάλης δημόσιας συζήτησης εδώ στη Γερμανία για την έξαρση της βίας και το πρόβλημα των κοινωνικά περιθωριοποιημένων παιδιών από μεταναστευτικές οικογένειες. Αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στο σχολείο Ρούτλι της συνοικίας Νόικόλν του Βερολίνου. Η διεύθυνση και οι καθηγητές του σχολείου ζήτησαν την προηγούμενη εβδομάδα την κατάργηση της σχολικής μονάδας, καθώς όπως ανέφεραν στην επιστολή τους αδυνατούν να θέσουν υπό έλεγχο την εντεινόμενη βία που κυριαρχεί σε αίθουσες και προαύλιο. Την περασμένη Παρασκευή το σχολείο λειτούργησε με αστυνομική επιτήρηση.

Στο συγκεκριμένο σχολείο οι μαθητές είναι σε ποσοστό 83% τουρκικής, αραβικής, βοσνιακής και πολωνικής καταγωγής. Μόλις το 17% των μαθητών είναι Γερμανοί. Ακολούθως η συζήτηση επικεντρώνεται τώρα στο ζήτημα κοινωνικής ενσωμάτωσης παιδιών από μεταναστευτικές οικογένειες. Εκεί βλέπουν και οι περισσότεροι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ζητήσαμε την άποψη της τουρκικής καταγωγής γερμανίδας κοινωνιολόγου Νεκλά Κελέκ, την οποία και ρωτήσαμε πού και γιατί αποτυγχάνει η προσπάθεια ενσωμάτωσης των νέων αυτών;

«Τους λόγους θα πρέπει να τους αναζητήσουμε στις ίδιες τις οικογένειες των παιδιών αυτών. Οι γονείς, οι οποίοι συνήθως ζουν εδώ και πολλά χρόνια στη Γερμανία, δεν είναι και οι ίδιοι διατεθειμένοι να ενταχθούν και να ενσωματωθούν στη γερμανική κοινωνία. Λένε ‘όχι’ στην επαφή με τους Γερμανούς, δεν αποδέχονται την κοινωνία αυτή. Θεωρούν την κουλτούρα της χώρας προέλευσης πιο σημαντική και έτσι μεγαλώνουν και τα παιδιά τους».

Οι καθηγητές στο σχολείο Ρούτλι δεν τολμούν να διδάξουν στις αίθουσες διδασκαλίας, φοβούμενοι επίθεση των μαθητών. ¶λλοι μπαίνουν με το κινητό ανοιχτό και συνδεδεμένο με την αίθουσα καθηγητών προκειμένου να μπορεί ο εκπαιδευτικός να ζητήσει εγκαίρως βοήθεια.

Αρκετοί πολιτικοί ζήτησαν τις τελευταίες ημέρες τη λήψη αυστηρών μέτρων. Ανάμεσα στις προτάσεις που ακούστηκαν ακόμη και η απέλαση εξαιρετικά βίαιων αλλοδαπών μαθητών. Είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης, ρωτήσαμε την κοινωνιολόγο;

«Αυτού του είδους η τιμωρία δεν έχει βοηθήσει ποτέ μία πολιτισμένη κοινωνία. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι σαφείς κανόνες, σαφείς νόμους. Βασική αρχή θα πρέπει να είναι εδώ ο αλληλοσεβασμός. Ένας τούρκος μαθητής θα πρέπει να μάθει να ζητάει συγγνώμη. Αυτό είναι έργο τόσο της οικογένειας όσο και του σχολείου. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να δείχνουν ότι στις διαπροσωπικές σχέσεις υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες».

Το πρόβλημα όμως, όπως μας είπε η κ. Κελέκ, έχει τις περισσότερες φορές τις ρίζες του μέσα στην ίδια την οικογένεια. Τι πρέπει να γίνει εκεί, τη ρωτούμε;

«Πολύ συχνά τα παιδιά αυτά που συμπεριφέρονται ιδιαίτερα βίαια, έχουν μητέρες που έχουν εξαναγκαστεί σε γάμο ή που έχουν παντρευτεί σε πολύ νεαρή ηλικία. Τα παιδιά επηρεάζονται σε πολύ σημαντικό βαθμό από όλα αυτά. Μπαίνουν λοιπόν στο σχολείο και κανείς δεν τους λέει ότι η ζωή είναι δική τους, ότι πρέπει να αποφασίζουν οι ίδιοι για τη ζωή τους».

Σε πολλά σχολεία της Γερμανίας η κατάσταση είναι παρόμοια με αυτή του σχολείου Ρούτλι. Οι καθηγητές φοβούνται, οι περισσότεροι μαθητές το ίδιο.