Ξανθάκη Αγγελική: ΜΟΥΣΙΚΟΜΑΧΙΕΣ: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ

       Παρακολουθώ κατά καιρούς τα άρθρα που μπαίνουν στη έδρα εκπαίδευσης σχετικά με τους μουσικούς από ωδεία και τους μουσικούς από το Πανεπιστήμιο. Τον τελευταίο καιρό όμως, με αφορμή πρόσφατο δημοσίευμα, νιώθω την ανάγκη για πρώτη φορά να μιλήσω για να υποστηρίξω τον κλάδο μου και την ειδικότητά μου αλλά πιο πολύ επειδή το άρθρο με προσβάλει σαν άτομο από το περιεχόμενό του και τις ανακρίβειες που αναφέρει.

       Δε θα σταθώ στο «που καλλιεργείται η επιστήμη» που ανέφερε το άρθρο, γιατί προσωπικά στα 18 χρόνια που δουλεύω, έχω δει «καλλιεργημένους» μέσα στην εκπαίδευση που θα ήταν προτιμότερο να μη διδάσκουν, κι ας έχουν πανεπιστημιακούς τίτλους. ¶λλωστε η μουσική, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο με άνισα πτυχία και γνώσεις μεταξύ των μουσικών.

      Προσωπικά, υποκλίνομαι σε έναν εμπειρικό μουσικό που παίζει ένα όργανο με μόνη πυξίδα το δώρο που του χάρισε η φύση: Το ταλέντο.

      Εκείνο που με ενόχλησε και θέλω να διευκρινίσω είναι ό,τι γράφτηκε σχετικά με τους διαγωνισμούς των μουσικών.

      Γράφτηκε σε άρθρο ότι το κράτος κάλυπτε τις ανάγκες του σε καθηγητές μουσικής από το 1985 μέχρι που αποφοίτησαν οι μουσικοί από το τμήμα Μουσικολογίας. Αυτό είναι ένα ψέμα.  

       Διαγωνισμοί μουσικών υπάρχουν από τότε που υπάρχουν μουσικοί στην δημόσια εκπαίδευση, επειδή ακριβώς δεν υπήρχε Πανεπιστήμιο Μουσικολογίας. Όσοι καθηγητές έχουν διορισθεί   ποτέ στην Ελλάδα είναι από διαγωνισμό, εκτός από τα τελευταία 1-2 χρόνια που έχουν διορισθεί ελάχιστοι από το Πανεπιστήμιο λόγω προϋπηρεσίας. Επίσης μουσικοί από τη Μουσικολογία διορίστηκαν χωρίς προϋπηρεσία και διαγωνισμό πριν την ύπαρξη του ΑΣΕΠ.  

       Εγώ έδωσα εξετάσεις σε διαγωνισμό του 1988. Μπήκα στη δημόσια εκπαίδευση με διαγωνισμό, όπως και πολλοί πριν και μετά από μένα. Δε μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού  δεν υπήρχαν τελειόφοιτοι της Μουσικολογίας ακόμα. Πριν, είχε γίνει διαγωνισμός το 1985, το 1982 και μετά, το 1990, 1992 και 1995 αν θυμάμαι καλά. Ακόμα και ο πατέρας μου που είχε γεννηθεί το 1927 είχε δώσει σε τέτοιο διαγωνισμό.

       Το Πανεπιστήμιο δημιουργήθηκε το 1985. Μπήκαν 50 άτομα από όλη την Ελλάδα πάλι με διαγωνισμό. Την επόμενη χρονιά αποφασίστηκε  η εισαγωγή στο τμήμα Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου μέσα από τις Δέσμες. Το 1990 αποφοίτησαν οι πρώτοι μουσικοί από το τμήμα Μουσικολογίας. Τότε το κράτος θα μπορούσε να πάρει την απόφαση και να καταργήσει την εισαγωγή των μουσικών από τα ωδεία  αφού είχε πια στη διάθεσή του «καλλιεργημένους» μουσικούς. Δεν το έκανε όμως, όπως δεν το έκανε και ποτέ αφού το πολιτικό κόστος θα ήταν μεγάλο.

       Αντίθετα, εξ αιτίας της δημιουργίας μουσικών σχολείων, χρησιμοποίησε μουσικούς χωρίς ακόμα-ακόμα να έχουν και τα απαραίτητα πτυχία επειδή στα μουσικά σχολεία διδάσκονται λαϊκά όργανα και στην Ελλάδα δεν παρέχονται πτυχία για όλα τα λαϊκά όργανα. Δικαίως λοιπόν τώρα αυτοί οι μουσικοί ζητούν να διοριστούν έχοντας προϋπηρεσία αφού το κράτος τους έδωσε αυτή την ελπίδα εντάσσοντάς τους στους πίνακες του 30μηνου. Προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να μπουν με διαγωνισμό.

        Μια άλλη ανακρίβεια είναι αυτή που γράφτηκε σχετικά με την εξομοίωσή μας.

        Όταν διορίστηκα το 1988 δεν είχε γίνει η εξομοίωση για τους μουσικούς και τον κλάδο της Οικιακής Οικονομίας. Μπαίναμε με το ΜΚ 18 ενώ οι πτυχιούχοι άλλων κλάδων με το ΜΚ16. Το θεωρούσα απόλυτα σωστό αφού δεν είμαστε πανεπιστημιακής εκπ/σης. Μετά από 2-3 χρόνια εξομοίωσε εμάς και της Οικιακής Οικονομίας που ήταν τριετούς φοίτησης. Δεν είμαστε όμως οι μόνοι. Οι ΤΕ των τεχνικών λυκείων εξομοιώθηκαν πρόσφατα. Οι δάσκαλοι επίσης ήταν άλλοι τριετούς και άλλοι τετραετούς φοίτησης και εξομοιώθηκαν μετά από σεμινάρια. Δε φταίμε εμείς λοιπόν αν το κράτος αποφάσισε να μας εξομοιώσει. Γνωρίζετε επίσης όσοι είστε στην εκπαίδευση ότι οι πτυχιούχοι πενταετούς φοίτησης έχουν άλλα προνόμια σε σχέση με τους τετραετούς φοίτησης. Δεν είδα πουθενά στο άρθρο να αναφέρει όλα αυτά τα παραδείγματα.

         Τέλος, όσο για την «εξασφάλιση του κράτους καλύτερων δασκάλων για τους μαθητές» νομίζω ότι καλύτερη απόδειξη για το αν είμαστε καλοί δάσκαλοι εμείς, είναι οι ίδιοι οι μαθητές μας και η πορεία μας στο χώρο.

         Δουλεύω 18 χρόνια από 22 σχεδόν χρόνων, ελάχιστες φορές έχω λείψει από το σχολείο και τους μαθητές μου, δεν πήγα ποτέ να δουλέψω σε γραφείο, έχω κάνει αμέτρητες εκδηλώσεις εντός κι εκτός σχολείου, έχουμε πάρει βραβείο με τους μαθητές μου σε διαγωνισμό, έχω συμμετάσχει φυσικά αφιλοκερδώς όπου μας έχουν ζητήσει, δεν έχω πάρει τα πτυχία μου από τα 16 μου ούτε πήγα σε ωδείο που «πουλούσε» πτυχία, έχω τελειώσει το λύκειο, δεν είμαι εμπειροτέχνης μουσικός, πήγαινα σε ωδείο περίπου 10 χρόνια, έχω πάρει 3 πτυχία, έχω κουραστεί για να τα πάρω και για να μπω στο δημόσιο  και για όλες αυτές τις μάχες έμεινα μακριά από τα μουσικά σχολεία γιατί δε θέλω  να είμαι μέσα σ’ αυτήν την καθημερινή ψυχοφθόρα διαδικασία. 

         Νιώθω περήφανη γι όλα όσα έχω κάνει στην εκπαίδευση και ο σεβασμός που λαμβάνω από τους μαθητές μου, τωρινούς και παλιούς που πια είναι οικογενειάρχες, είναι για μένα ο καλύτερος τρόπος αποδοχής κι ας μην είμαι Πανεπιστημιακού επιπέδου.

Ξανθάκη Αγγελική ΠΕ 16 Μουσικός από Ωδείο

kxan67@hotmail.com