Το τέρας που πληγώναμε…

Για το διαδίκτυο έχουν ειπωθεί τα μύρια όσα τα τελευταία χρόνια. Κατάρες, αναθεματισμοί, μύδροι που εκτοξεύονται με μοναδική ευκολία και απέχθεια απέναντι στον τρομερό εχθρό που ήρθε να βάλει φωτιά στον όμορφο «ανθρώπινο» κόσμο μας! Έχει καταστεί πια ο αποδιοπομπαίος τράγος πάνω στον οποίο φορτώνουμε όλα τα λάθη και τα τρωτά του σύγχρονου πολιτισμού μας. Κατηγορείται αμείλικτα για τον ερμητικό εγκλεισμό μας στον οικείο μας χώρο, για την αποπροσωποποίηση των ανθρώπινων σχέσεων, για τη στροφή της νεολαίας στο σεξ, τη βία και την ανηθικότητα. Έχει καταντήσει ο εφιάλτης μικρών και μεγάλων κι όλοι μας έχουμε πέσει στην παγίδα να απομονώνουμε τα αρνητικά αυτής της «δαιμονικής εφεύρεσης» επιφορτίζοντάς την με τη διαστρέβλωση ενός πρότερου ισόρροπου χαρακτήρα. Κανείς όμως δεν έχει μιλήσει – ή για να μην είμαστε απόλυτοι – σπάνια ακούγεται και η αντίθετη άποψη. Αυτή πρεσβεύει πως μέσα από το διαδίκτυο οι άνθρωποι εκδήλωσαν την επιθυμία τους να συνάψουν σχέσεις με το συνάνθρωπο. Δεν έχει σημασία τι είδους και με ποιους ακριβώς ή σε ποια απόσταση. Το σπουδαίο είναι πως οι πρότερες θεωρίες περί εκούσιας  απομόνωσης του αλλοτριωμένου από την τεχνολογία πολίτη καταρρίφθηκαν πανηγυρικά καθώς έγινε αντιληπτή η δίψα των ανθρώπων για επικοινωνία. Φλέγονται από επιθυμία να ανταλλάξουν απόψεις, να ακούσουν τους άλλους, να διασκεδάσουν μαζί τους, να χαρούν  μέσα από την επαφή. Το «κακό» internet  κατάργησε τα σύνορα, αναίρεσε τις δυσκολίες, γκρέμισε τα τείχη κι έφερε κοντά άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων, θρησκειών και αντιλήψεων δικαιολογώντας απόλυτα τον όρο «παγκόσμιο χωριό».

Μέσα σ’ αυτό μικροί και μεγάλοι ανοίχτηκαν, εκμυστηρεύτηκαν τα προβλήματά τους, ένιωσαν πως έχουν συνοδοιπόρους  στη ζωή αποταξάμενοι μετά βδελυγμίας το μονήρη βίο. Κι όχι μόνο αυτό. Η πρόσφατη συγκλονιστική περίπτωση του δεκατετράχρονου  που ξεδίπλωσε μέσα σε ηλεκτρονική σελίδα τα εσώψυχά του, τους φόβους και την ανασφάλεια του εκμυστηρευόμενος την απόφασή του να θέσει τέρμα στη ζωή του αλλά και η σωτήρια ανθρώπινη επέμβαση των αρχών ώστε να αποτραπεί το μοιραίο, αποδεικνύουν πως το διαδίκτυο μπορεί να βοηθάει, να προστατεύει, να στηρίζει τους ανθρώπους κι ότι δεν μόνο κατάρα αλλά και ευχή για το σύγχρονο κόσμο μας. Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν την τεχνολογία ως μέσο εξυπηρέτησης και επίλυσης καίριων ατομικών και κοινωνικών προβλημάτων κατανοώντας πως η δική μας δράση και αυτενέργεια είναι εκείνοι που μπορεί να  εξασφαλίσει τη διάκριση των προβάτων από τα ερίφια, του καλού από το κακό, της καταστροφής από τη σωτηρία. Κι ας μην προτρέχουμε να καταδικάσουμε κάθε νέα μορφή επικοινωνίας και διασκέδασης χάνοντας έτσι τα ευεργετήματα με τα οποία μας έχει τροφοδοτήσει το ανθρώπινο πνεύμα με πολύ μόχθο και μεγάλη καταβολή δύναμης.

Διονύσης Λεϊμονής

φιλόλογος