Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι ...επιτέλους!

Αυτές τις μέρες με ικανοποίηση πληροφορηθήκαμε μια πολύ όμορφη πρωτοβουλία ενός Λυκείου της Κατερίνης. Οργάνωσαν ένα πάνελ συζήτησης στο οποίο συμμετείχαν μαθητές, γονείς, καθηγητές αλλά και δημοσιογράφοι  κατά την οποία οι μαθητές καταδίκασαν απερίφραστα την «πρωτοβουλία» των μέσων μαζικής ενημέρωσης να δικάζουν και να καταδικάζουν με απίστευτη ηλικία πρόσωπα, θεσμούς, συνήθειες και τακτικές. Τα παράθυρα είναι έτοιμα κάθε φορά και βέβαια οι πρόθυμοι «μαϊντανοί» λαμβάνουν θέση τώρα μάλιστα που έχουν ξεπεράσει το τρακ των πρώτων εμφανίσεων. Οι επίδοξοι αυτοί «κριτές» ενδύονται τον μανδύα του αδέκαστου κήνσορα και ο μαραθώνιος της τηλεδίκης ξεκινά προσελκύοντας τα βλέμματα και δυστυχώς και την προσοχή χιλιάδων παθητικών τηλεθεατών. ΄Ολοι ειδικοί για όλα. ΄Ετοιμοι να εκτοξεύσουν μύδρους απέναντι στο «κακό» τους «άδικους» τα τρωτά μιας κοινωνίας που οι ίδιοι βιώνουν καθημερινά. Τα δικαστήρια χάνουν έτσι την πρωτιά της εκτέλεσης, οπισθοχωρούν μπρος στους τηλεοπτικούς «ειδήμονες», καθώς άνθρωποι, και τακτικές μπαίνουν στο στόχαστρό τους, ενώ ο αδαής πολίτης προσδοκά να προσανατολιστεί μ’  αυτόν τον τρόπο στα πράγματα και να σχηματίσει ολοκληρωμένη αντίληψη για τα τεκταινόμενα.

Είναι όμως παρήγορο πως μαθητές Λυκείου βρήκαν το θάρρος να αντιδράσουν σ’  αυτήν την παρωδία δίκης και με στεντόρεια φωνή να δηλώσουν πως απαιτούν την τήρηση της δεοντολογίας σύμφωνα με την οποία αυτοί που δικάζουν είναι μόνο οι δικαστές στον ιερό χώρο της Θέμιδος κι ότι μια καταγγελία δίχως έρευνα και δίχως την άποψη του καταγγελλόμενου δεν μπορεί να αποτελέσει θέμα. Αυτό πρέπει να είναι το άπαν στη δημοσιογραφία. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να σεβαστούν αυτήν την αρχή προκειμένου να διατηρηθεί η τάξη και η κοινωνική ισορροπία που θα εξασφαλίσει τα δικαιώματα και  την ασφάλεια των πολιτών. Δεν υπάρχει πιο παρήγορο μήνυμα για το μέλλον από τη δραστηριοποίηση των νέων πάνω σε θέματα που ακόμα και οι ώριμοι επέδειξαν μια πρωτοφανή παθητικότητα και υποχωρητικότητα. Τα ΄παιδιά με την πρωτοβουλία τους απέδειξαν πως δεν ασχολούνται μόνο με τις βόλτες, τη διασκέδαση και το γρήγορο και επιφανειακό διάβασμα, αλλά προβληματίζονται σχετικά με την καθημερινότητα, θέτουν ερωτήματα, προβάλλουν αντιστάσεις, αγωνίζονται για τη βελτίωση αρνητικών καταστάσεων που εντοπίζουν στην κοινωνική πραγματικότητα. Τα παιδιά του καφέ και του διαδικτύου μάλλον ξέρουν πολύ εύστοχα να χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους και την πνευματική τους ισχύ προκειμένου να δώσουν το στίγμα τους και να διαμαρτυρηθούν για θέματα και καταστάσεις που αισθάνονται ότι τα προσβάλλουν ως άτομα κι ως μέλη του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Είναι τα παιδιά που θα βάλουν σε τάξη αργότερα τον κόσμο και θα επιβληθούν στην αναρχία και την σύγχυση των ιδιοτήτων και των θεσμών που λαμβάνει χώρα στις μέρες μας και γι αυτό μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι και χαρούμενοι προωθώντας και στηρίζοντας ανάλογες προσπάθειές τους.

Διονύσης Λεϊμονής
φιλόλογος