Προχωρήσατε στην αρχή της χρονιάς σε έκτακτη συνεδρίαση της Συνόδου των Πρυτάνεων. Για ποιο λόγο;

Δύο ήταν τα κύρια θέματα. Το ένα, και πάρα πολύ πιεστικό, ήταν το οικονομικό ζήτημα· υπάρχουν πανεπιστήμια, όπως το δικό μας, που δεν έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς προμηθευτών κ.λπ., που έχουν πολλά έργα και δεν έχουν ροή των πόρων που μας έχουν δοθεί, όπως βεβαίως και το συνολικό ποσό για τα πανεπιστήμια που είχαμε ζητήσει και συνεννοηθεί ότι θα πάρουμε.

Και το δεύτερο θέμα;

Αφορούσε στη γνώμη των πρυτάνεων για τη ρύθμιση που προωθείται για τις πρυτανικές εκλογές. Στο σημείο αυτό, επειδή είχε λεχθεί ότι οι πρυτάνεις είχαν αποδεχθεί τη ρύθμιση αυτή, διευκρινίστηκε στη Σύνοδο ότι δεν υπήρξε ούτε συζήτηση ούτε συμφωνία.

Αναφέρεστε στην τροπολογία του υπουργείου Παιδείας που αναφέρεται στη δυνατότητα των υφισταμένων διοικήσεων να ξαναθέσουν υποψηφιότητα μετά την πάροδο κάποιου χρονικού

διαστήματος από την έναρξη ισχύος του νόμου;

Και για την όλη ρύθμιση που προβλέπει θητεία τεσσάρων ετών, μετά «διάλειμμα» άλλων τεσσάρων ετών και, εν συνεχεία, δεύτερη τετραετή θητεία, αλλά σε άλλη θέση. Στη Σύνοδο κάναμε απλώς μια «δειγματική» αναφορά στα προβλήματα που προκαλούνται από τη ρύθμιση αυτή.

Κατά τη γνώμη σας, ποιο είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα που προκαλείται από τη ρύθμιση;

Εάν τη δούμε σε βάθος χρόνου, το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι, αν υπάρχει κάτι καλό στην ισχύουσα νομοθεσία για τις πρυτανικές εκλογές αυτό είναι η συνέχεια στη διοίκηση. Δηλαδή, κάποιος που εκλέγεται για δεύτερη φορά μπορεί, αφού έχει πια μάθει τα προβλήματα και έχει χειριστεί θέματα, να συνεχίσει ένα έργο για καλό του κάθε ιδρύματος. Σημειώνω ότι με αυτό τον τρόπο έχει ξεπεραστεί μια παλαιότερη αδυναμία στη διοίκηση των πανεπιστημίων, όταν ο κάθε πρύτανης στην πραγματικότητα διοικούσε μόνο για ένα χρόνο και την κύρια δύναμη είχαν οι εκάστοτε γενικοί γραμματείς των ιδρυμάτων. Εάν ξαναγυρίσουμε σε μορφές διοίκησης, όπου, ναι μεν η θητεία διαρκεί τέσσερα χρόνια, αλλά μετά ακολουθεί ένα διάλειμμα, διασπάται η συνέχεια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό μειονέκτημα και δεν έχει σχέση με συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά γεννά άλλα προβλήματα, όπως και το γεγονός ότι κάποιος δεν μπορεί να βρίσκεται στην ίδια θέση για δύο θητείες.

Ποια είναι η ένστασή σας επ' αυτού του θέματος;

Αυτό σημαίνει ότι άνθρωποι αξιόλογοι που θα μπορούσαν να είναι αντιπρυτάνεις σε ένα σχήμα δεν έρχονται ως αντιπρυτάνεις, διότι δε θα φθάσουν ποτέ στη θέση του πρύτανη. Επομένως, όποιος έχει μια φιλοδοξία να διοικήσει το πανεπιστήμιο δε θα πάει ποτέ για αντιπρύτανης. Πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι αυτή η ρύθμιση είναι έξω και από το πρόγραμμα της ΝΔ, το οποίο, νομίζω, μιλά για τέσσερα χρόνια και ανανέωση θητείας, χωρίς να θέτει όρους και διαλείμματα. Όσο σωστό είναι αυτό που πάει να αντιμετωπίσει η υπουργός Παιδείας, δηλαδή να μην είναι κάποιος «επαγγελματίας πρύτανης» για χρόνια, η αντιμετώπισή του γίνεται με λάθος τρόπο.

Όσον αφορά στο χρόνο έναρξης ισχύος του νόμου, τι λέτε;

Αυτό είναι κάτι άλλο: πότε αρχίζει αυτό. Αν αρχίζει αμέσως, η πρόταση των πρυτάνεων είναι ότι αφού συζητούμε και έχουμε θέσει σε διάλογο ορισμένα μείζονα θέματα για τα πανεπιστήμια, ας τεθεί και αυτό και ας γίνει συνολική ρύθμιση. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί θα πρέπει να επισπευσθεί τόσο πολύ αυτό το θέμα, το οποίο όχι μόνο δεν λύνει προβλήματα, αλλά προκαλεί, και κυρίως όταν γίνεται αποσπασματικά και χωρίς καμία απολύτως αναφορά στο θέμα του ποσοστού συμμετοχής των φοιτητών. Για ποιες πρυτανικές εκλογές μιλάμε όταν ένα 80% ανήκει στους φοιτητές. Τι θα γίνει με αυτό;

Ποια είναι η θέση σας, ως πρύτανης του μεγαλυτέρου πανεπιστημίου της χώρας, για τη συζήτηση που έχει ανοίξει στο πλαίσιο της συνταγματικής αναθεώρησης για την ίδρυση μη κρατικών μη κερδοσκοπικών ανωτάτων ιδρυμάτων στην Ελλάδα;

Είναι ένα θέμα σύνθετο που θέλει ιδιαίτερη προσοχή, διάλογο με ανθρώπους που γνωρίζουν τα θέματα, δηλαδή, τα ίδια τα πανεπιστήμια, και που πρέπει να «ζυγιστούν» όλες οι πλευρές. Σπεύδω να πω ότι, ως θέμα αρχής, ούτε φοβόμαστε ούτε είμαστε αντίθετοι στην ίδρυση μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, όταν το επιτρέψει το Σύνταγμα. Το θέμα είναι για ποιο λόγο γίνονται, και με ποιους όρους θα γίνουν. Αν, δηλαδή, όπως λέγεται έως τώρα, γίνονται για να υπάρξει ανταγωνισμός στα πανεπιστήμια και να βελτιωθεί η ποιότητά τους, αλλά και για να βρεθεί διέξοδος για τους φοιτητές που φεύγουν στο εξωτερικό, η θέση των πανεπιστημίων είναι ότι μπορούν τα θέματα των φοιτητών να ρυθμιστούν με καλύτερη διευθέτηση των εισαγωγικών εξετάσεων και του αριθμού των εισαγομένων στα 22 πανεπιστήμια που λειτουργούν σήμερα· και το κυριότερο είναι ότι για να υπάρξει ανταγωνισμός, πρέπει να υπάρξουν ποιοτικά και αναβαθμισμένα πανεπιστήμια και να υπάρξει μεγάλος χρόνος λειτουργίας σε ιδρύματα που θα έχουν πανεπιστημιακό χαρακτήρα, δηλαδή, θα καλλιεργούν πρώτα και κύρια την έρευνα.

Ποια μορφή νομίζετε ότι θα έχουν αυτά τα ιδρύματα;

Αυτό που βλέπουμε ότι πάει να γίνει είναι ότι, για παράδειγμα ένας δήμος ή ένας οργανισμός να θέλει να ιδρύσει πανεπιστήμιο -στην πραγματικότητα, μια σχολή- και με αυτό να θεωρούμε ότι ιδρύουμε πανεπιστήμια, ή ότι μπορούμε να ανταγωνιστούμε τα πανεπιστήμια. Ε, λοιπόν, εγώ λέω ότι για να φθάσει ένα από αυτά τα τμήματα, ή ένα από τα πανεπιστήμια που θα ιδρυθούν, να ανταγωνιστεί το Πανεπιστήμιο Αθηνών, θα περάσουν πάνω από 50 χρόνια.