Ο καρκίνος παραμένει η δεύτερη αιτία θανάτου στα παιδιά μετά τα ατυχήματα, παρ' όλο που η επιβίωση για πολλά νεοπλασματικά νοσήματα έχει αυξηθεί πάρα πολύ τα τελευταία 20 χρόνια. Η βελτίωση του προσδόκιμου επιβίωσης οφείλεται κυρίως στην εφαρμογή εντατικών θεραπευτικών πρωτοκόλλων και στις υψηλές ιατρικές και νοσηλευτικές φροντίδες στα ειδικά παιδοογκολογικά τμήματα που λειτουργούν και στη χώρα μας.

Αυτό ήταν το συμπέρασμα συζήτησης στρογγυλού τραπεζιού στο πλαίσιο του 16ου Πανελληνίου Αιματολογικού Συνεδρίου, που οργανώθηκε από την Ελληνική Αιματολογική Εταιρία και πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Σύμφωνα με τα επιδημιολογικά στοιχεία, που αναφέρθηκαν, ένα παιδί στα 650 θα αναπτύξει καρκίνο μέχρι την ηλικία των 15 χρόνων, ενώ 120-140 νέες περιπτώσεις παιδιών ηλικίας, μικρότερης των 15 χρόνων, ανά εκατομμύριο παιδιών εμφανίζονται κάθε χρόνο στις αναπτυγμένες χώρες. Στην Ελλάδα δηλαδή έχουμε 240-280 νέες περιπτώσεις ετησίως.

Οι τύποι των κακοήθων νοσημάτων στα παιδιά διαφέρουν από εκείνους των ενηλίκων, όπου προεξάρχει ο καρκίνος του πνεύμονα, του εντέρου και του δέρματος και είναι η οξεία λευχαιμία, οι όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος, τα λεμφώματα και άλλοι συμπαγείς όγκοι. Η ηλικία εμφάνισής τους στα παιδιά ποικίλει στις διάφορες μορφές καρκίνου με μεγαλύτερη επίπτωση στην πρώτη νηπιακή και παιδική ηλικία.

Στην εισήγησή της η καθηγήτρια παιδιατρικής αιματολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Φανή Αθανασιάδου-Πιπεροπούλου αναφέρθηκε στη θεραπευτική αντιμετώπιση ενός συχνού καλοήθους αιματολογικού νοσήματος της παιδικής ηλικίας, της ιδιοπαθούς οξείας και χρόνιας θρομβοπενικής πορφύρας. Η ομιλία της εστιάστηκε κυρίως στην επείγουσα αντιμετώπιση των παιδιών που εμφανίζουν απειλητική για τη ζωή τους αιμορραγία, όπου υπάρχει ομοφωνία ως προς την ακολουθητέα πρακτική, ενώ για τη νόσο που πρωτοδιαγιγνώσκεται, πολυκεντρικές μελέτες απέδειξαν, ότι οι γιατροί ακολουθούν διάφορες θεραπευτικές προσεγγίσεις λαμβάνοντας υπ' όψη τον αριθμό των αιμοπεταλίων και το κόστος της θεραπείας σε συνάρτηση με το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Οι παράγοντες που χρησιμοποιούνται για την αύξηση των αιμοπεταλίων είναι τα κορτικοειδή, η ενδοφλέβια γ-σφαιρίνη, η αντι-D ανοσοσφαιρίνη και το αντι-CD20 μονοκλωνικό αντίσωμα μόνα ή και σε συνδυασμό ιδιαίτερα τα δύο πρώτα. Όταν η νόσος είναι ανθεκτική στα φάρμακα, τότε η λαπαροσκοπική σπληνεκτομή αποτελεί τη θεραπεία εκλογής, με επιτυχία στο 90% περίπου των περιπτώσεων.

Σήμερα, η έρευνα εστιάζεται στην εντόπιση γενετικών βλαβών που καθορίζουν τη χημική ανοσία και ρυθμίζουν την ανοσολογική ανοχή καθώς και τη δυνατότητα που θα παρέχουν στον κλινικό γιατρό να καθορίζει ποια παιδιά θα εμφανίσουν τη χρόνια μορφή της νόσου που αποτελεί πρόβλημα θεραπευτικού χειρισμού.