Ένα συνταξιούχο ή περισσότερο ώριμο από ποτέ «ΟΧΙ»

(με αφορμή τον εορτασμό της Εθνικής μας Επετείου της 28^ης Οκτωβρίου 1940)

Εξήντα πέντε χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την τραγική εκείνη μέρα του Οκτώβρη του 1940. Τα γεγονότα γνωστά, η εθνική μας υπερηφάνεια και γενναιότητα αναμφισβήτητα και το «ΟΧΙ» μας στους Ιταλούς ηχηρό και μεγαλόπρεπο, σχεδόν «τρελό». Έγινε πλέον εξήντα πέντε ετών. Καιρός να το «βγάλουμε στη σύνταξη» και να καταργήσουμε τις παρελάσεις, λένε κάποιοι. Να κατεβάσουμε τους διακόπτες της μνήμης και να βυθιστούμε σε μια ανώδυνη και παθητική λήθη. Τι μας χρειάζονται πια εθνικές επέτειοι και κουραστικές αναδρομές σε ταραγμένα χρόνια; Εμείς έχουμε το web, το mobile phone, τις TFT και plasma οθόνες. Πηγαίνουμε στο διάστημα διακοπές και πολεμάμε μόνο με πυραύλους και «έξυπνες» βόμβες. Κάνουμε έρωτα από το τηλέφωνο και το internet και κοιμόμαστε αγκαλιά μ’ ένα PC. Πού καιρός τώρα για «αέρα», ξιφολόγχες, μεγάλες ιδέες, πατριωτικές ψυχές και ημέρες του «ΟΧΙ»; Πού καιρός για θαυμασμό ιδεολόγων και γενναίων; Μια εποχή αντιηρωική πνίγει στα ίδια της τα σωθικά την ανάσα της. Δένει τα χέρια της γύρω στο λαιμό της. Ο θάνατος είναι κοντά. Ας της τραβήξουμε τα χέρια κι ας βροντοφωνάξουμε, όπως παλιά, με σθένος ένα «ΟΧΙ».

Όχι! Δεν είναι για σύνταξη το «ΟΧΙ» μας στους Ιταλούς. Είναι σήμερα ό,τι πιο επίκαιρο μπορεί να υπάρξει και να αξιοποιηθεί προς όφελός μας. Με δυο λόγια θα έλεγα ότι το «ΟΧΙ» είναι για μας ένας φάρος στη ρότα της ζωής μας. Εκείνο που πρέπει να προσδιορίσουμε και μάλιστα επακριβώς είναι ο τρόπος και ο τόπος, όπου αντανακλά στο σήμερα το φως του ο φάρος μας.

Με άλλα λόγια η 28^η Οκτωβρίου 1940 δεν είναι μόνο μία τεράστια ιστορική μνήμη ούτε μόνο ένα γεγονός που μας γεμίζει ικανοποίηση και εθνική υπερηφάνεια, αλλά κι ένα νόημα που επιβάλλει στη σύγχρονη εποχή την έννοια της ομοψυχίας, καθώς και της πραγματικής και απροκατάληπτης ενότητας και συνεργασίας. Η άρνηση του Μεταξά, που ήταν ουσιαστικά άρνηση ολόκληρου του ελληνικού λαού απέναντι στη φασιστική Ιταλία, δεν πρέπει να παροπλιστεί ποτέ. Αντιθέτως, κάθε χρόνο ωριμάζει καλύτερα και επιβάλλεται να λειτουργήσει ως συνεκτικός ιστός προόδου στη σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας μας.

Το βαθύτερο μήνυμα της 28^ης Οκτωβρίου είναι η εθνική ενότητα πέρα από στεγανά, μικροσυμφέροντα, μικροκομματισμούς, ελιγμούς και προπάντων πολιτικό κόστος. Ακόμα κι αν επικρατεί ισόβια γαλήνη στα δοξασμένα πεδία των μαχών του ’40, στις καρδιές μας οφείλει να αντηχεί η κατάφαση της συνένωσής μας υπό τη σημαία της προόδου του τόπου μας. Μόνο και μόνο για να θυμόμαστε καθημερινά την επιταγή αυτή, καλό θα ήταν να μη σβήσουμε ποτέ από τη μνήμη μας εκείνη την παλιά μας άρνηση. Όχι γιατί αν κληθούμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας ενάντια σε κάποιον εισβολέα θα λέγαμε ποτέ «ΝΑΙ» στις παράλογες απαιτήσεις του, μιας και το υψηλό μας φρόνημα και η πίστη μας στην Πατρίδα θέλω να πιστεύω ότι είναι δεδομένα, αλλά γιατί το εξηνταπεντάχρονο «ΟΧΙ» μας μπορεί να γίνει η «μητέρα» όλων των «ΝΑΙ» μας.

Ναι στην Παιδεία και τον Πολιτισμό, στη Δημοκρατία, στην Ελευθερία, στην Υγεία και την Αλληλεγγύη, στον Ανθρωπισμό και την Αγάπη. Όλα αυτά τα «ΝΑΙ» και άλλα συναφή, αν επικρατούσαν στη ζωή μας, τότε και το «ΟΧΙ» μας το 1940 θα αποδώσει το πιο λαμπερό του φως. ¶λλωστε, οι ιστορικές μνήμες γι’ αυτό υπάρχουν, για να δίνουν κυματισμό στις σημαίες του μέλλοντός μας κι έτσι να γαληνεύουν την πίκρα και την τυραννία αυτού του βασανισμένου λαού.  

Δίκαια Έβρου, 31 Οκτωβρίου 2005

Αλέξανδρος Γ. Αλεξανδρίδης

Φιλόλογος

www.philology-online.gr

ο μαγικός κόσμος της φιλολογικής γνώσης στο διαδίκτυο

e-mail:

sapiens@otenet.gr