Με αρχιεπισκοπικές ευλογίες, το ακαδημαϊκό κύρος με το οποίο περιβάλλεται η ιδιότητα του θεολόγου, βάλλεται λυσσαλέα και πεισματικά, από συγκεκριμένους κύκλους που επιθυμούν να γυρίσουν τόσο την Εκκλησία, όσο και την θεολογία, χρόνια πίσω, σε εποχές πολιτικής φαυλότητας αλλά και εκκλησιαστικής αντικανονικότητας. Είναι οι θιασώτες της «λαϊκής θεολογίας», που λειτουργεί πέραν των έγκυρων και έγκριτων ακαδημαϊκών πλαισίων, αχαλίνωτα, με ολέθριο κίνδυνο τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση του πιστού λαού και τον εγκλωβισμό του σε ιδεολογήματα, δοξασίες και δογματικές παρεκκλίσεις που αγγίζουν τα όρια της αίρεσης!

Η αρχιεπισκοπία του Ιερωνύμου, υπήρξε αναμφισβήτητα η «χρυσή εποχή» για την δράση της προτεσταντικού τύπου και δομών, παραεκκλησιαστικής οργάνωσης «Ζωή». Με τις ευλογίες της αντικανονικής ? τότε ? ηγεσίας της Εκκλησίας καθώς και με την αμέριστη συμπαράσταση του στρατιωτικού κατεστημένου που λυμαινόταν την πολιτική εξουσία, Επί αρχιεπισκοπίας Ιερωνύμου - την περίοδο δηλαδή κατά την οποία ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος έχει δηλώσει πως ήταν τόσο απορροφημένος στις σπουδές του, ώστε να μην αντιληφθεί ούτε την πολιτική ούτε και την εκκλησιαστική ανωμαλία στην οποία είχε περιέλθει η χώρα - επιχειρήθηκε οργανωμένη επίθεση εναντίον της ακαδημαϊκής θεολογίας και κατ?
επέκταση της ίδιας της θεολογικής επιστήμης.

Οι απόφοιτοι των θεολογικών σχολών, παραμερίζονταν απροκάλυπτα από τον διορισμό στην ευρύτερη εκπαίδευση, καθώς προτιμώνταν οι ημέτεροι της «ζωικής φατρίας»*, οι οποίοι είχαν φοιτήσει στα λεγόμενα «θεολογικά φροντιστήρια», τα οποία ήταν επανδρωμένα κυρίως με ιερείς, ιεροκήρυκες ή «λαϊκούς θεολόγους», με «θεολογούντες» και όχι με θεολόγους, ανθρώπους μη επιφορτισμένους να γνωρίζουν. Με αυτή την ανεύθυνη και αντιδραστική κίνηση, ο κατά τ? άλλα καθηγητής του Κανονικού Δικαίου στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. και πρωθιερέας των Ανακτόρων, Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, θέλησε να εξοφλήσει την επιταγή της στήριξής που του παρείχε η «Ζωή», για την αντικανονική τοποθέτησή του στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο.

Η διαφορά με εκείνη την εποχή, είναι πως αφενός, δεν αμφισβητείται η κανονικότητα της εκλογής του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και αφετέρου, δεν τίθεται κανένα θέμα νομιμότητος της κυβέρνησης, αφού οι δημοκρατικές ελευθερίες και οι δημοκρατικοί θεσμοί που εκπορεύονται από αυτές, είναι βαθιά εμπεδωμένες και ριζωμένες στην ελληνική κοινωνία.

Ποιοι, λοιπόν είναι οι λόγοι που πεισματικά ο Αρχιεπίσκοπος και οι συν αυτώ, επιθυμούν την δημιουργία ιδρυμάτων που θα παρέχουν ολίγη θεολογική γνώση, ωσάν να είναι η θεολογία αξία ποσοτική; Ποιες ανεξόφλητες επιταγές θέλει να τακτοποιήσει με αυτή την ενέργεια του και ποιοι είναι αυτοί που τον πιέζουν στην κατεύθυνση αυτή; Γιατί άραγε, ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν δείχνει τον ίδιο ζήλο για την αποκατάσταση της στρατιάς των ανέργων θεολόγων που ετεροαπασχολούνται σε πάσης φύσεως εργασίες, παντελώς άσχετες με το αντικείμενό τους;

Επειδή τα πράγματα έχουν φτάσει σε χαοτικό τέλμα, ας ελπίσουμε πως το ?γιο Πνεύμα, θα φωτίσει εκκλησιαστικούς και πολιτικούς παράγοντες, ώστε να μην γίνει πραγματικότητα ζοφερή, το αναχρονιστικό πισωγύρισμα, που θέλει την θεολογία, την «επιστήμη των επιστημών», θεραπαινίδα της εκάστοτε πολιτικής ή εκκλησιαστικής αρχής.

Ο έσχατος των θεολόγων,
Θεολόγος Α.Π.Θ.


* Ο χαρακτηρισμός ανήκει σε επίσκοπο, διωχθέντα από το αντικανονικό εκκλησιαστικό καθεστώς της περιόδου 1967 - 1973