Ένα όραμα … εφιάλτης

Ανοιχτή επιστολή

Αντίρριο 16 Σεπτεμβρίου 2005

Προς:

Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα

υπόψη των:

Μαρία Δαμανάκη, υπεύθυνη του Τομέα Παιδείας και Πολιτισμού του Πολιτικού Συμβουλίου,

Ανδρέα Λοβέρδο, συντονιστής του Τομέα Μορφωτικών Υποθέσεων της κοινοβουλευτικής ομάδας

Συλβάνα Ράπτη, γραμματέας του Τομέα Παιδείας και Πολιτισμού

Κυρίες και κύριοι:

Δεν μπορώ να κρύψω το γεγονός ότι ανέγνωσα το εκπαιδευτικό μοντέλο που οραματίζεστε στο ΠΑΣΟΚ με μία προοδευτική απογοήτευση που μετατράπηκε σε βαθιά θλίψη μετά αισθημάτων ψύξεως. Και για να εξηγούμαι εξαρχής δηλώνω ότι, αν και εκ πεποιθήσεως ανένταχτος, περισσότερο κλίνω προς τον χώρο που κατ’ όνομα (ή μάλλον κατ’ ευφημισμό) καλύπτει το ΠΑΣΟΚ.

Και ερωτώ ως απλός πολίτης, ως αναπληρωτής καθηγητής της δημόσιας εκπαίδευσης, ως φυσικός, ως γονέας τριών τέκνων: τα σκεφτήκατε καλά αυτά που ανακοινώσατε; 

Έχετε αναλογιστεί τι σημαίνει για εμάς τους καθηγητές ανάθεση διορισμών καθηγητών σε ειδικά εκπαιδευτικά συμβούλια των Δήμων; Απαντώ: σημαίνει ότι θα καταλήξουμε να χαϊδεύουμε (άλλο ρήμα ταιριάζει αλλά ως Βαλτινός αρνούμαι να το εκφέρω) τους επίτροπους και να φιλάμε κατουρημένες ποδιές για να μας δοθεί καμία ωρίτσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Γιατί ακόμα και κάποιος περήφανος άνθρωπος, με πτυχία και διδακτορικά, που τα θεωρεί αυτά αφ’ υψηλού, θα αναγκαστεί να κάνει κι αυτός τα ίδια όταν θα διαπιστώσει ότι έτσι δουλεύει το σύστημα. Γιατί το σύστημα θα δουλέψει έτσι…

Η πρόταση αυτή είναι απαράδεκτη. Όχι τόσο γιατί καταστρέφει τις εργασιακές μας σχέσεις, όταν μας βάζει να λογοδοτούμε σε επιτροπή του Δήμου που ζούμε (και δυστυχώς ζω σε μικρό Δήμο) αλλά γιατί δίνει δικαίωμα στους γονείς - επιτρόπους να έχουν λόγο στα δρώμενα της σχολικής μονάδας. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα σχολείο σε απίστευτη ένταση, πεδίο αποδοχής όλης της μικρότητας και των παθών της τοπικής κοινωνίας. Και πιστέψτε με: τα πάθη και η μικρότητα είναι αντιστρόφως ανάλογα των μεγεθών της κοινωνίας.

Αλλά αυτό αφορά εμάς τους καθηγητές. Οι πικρόχολοι θα πουν καλά να πάθουμε! Ας δούμε τώρα αυτό που αφορά όλους (αφού αφορά την παιδεία). Το πρόγραμμα σπουδών.

Η ιδέα το πρόγραμμα σπουδών τους να καθορίζεται από επιτροπή του Δήμου  είναι για μένα από καταστρεπτική έως καθαρά εθνική προδοσία. Φαίνεται ότι ζήλεψατε τα επιτεύγματα της αμερικάνικης «παιδείας» (συγνώμη για τα εισαγωγικά αλλά δεν μπορώ να μην τα βάλω!) όπου διδάσκεται ήδη στην βιολογία η θεωρία του δημιουργισμού, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεό πριν από 5000 περίπου χρόνια, σύμφωνα με τις γραφές. Κρίμα για τον Δαρβίνο…

Δηλαδή αν εξαιρέσουμε τα ελληνικά, τα βασικά μαθηματικά, τα αγγλικά και τους υπολογιστές, τα τρία παιδιά μου θα διδάσκονται ότι θέλουν ή ότι μπορούν ή ότι πληρώνουν οι δήμοι;

Τι να πρωτογράψω: για τις τεράστιες αποκλίσεις που θα υπάρξουν μεταξύ εύρωστων δήμων και ασθενέστερων, μεταξύ προοδευτικών και οπισθοδρομικών κοινοτήτων, μεταξύ ανεξίθρησκων και θρησκευόμενων; Για την επιλογή και αξιολόγηση του διδακτικού υλικού από την αρμόδια δημοτική επιτροπή; Για την «κοινωνική λογοδοσία» για τα Δημοτικά – Γυμνάσια και Λύκεια; Ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου και θα καμαρώνουμε τα συντρίμμια του στόλου μας: κάθε δήμος και εκπαιδευτικό σύστημα, κάθε σχολείο και οι νόμοι του, κάθε πανεπιστήμιο και κράτος.

Νομίζω ότι ξεφεύγουμε τελείως από το πνεύμα του Συντάγματος που θέλει Δημόσια Δωρεάν Παιδεία και Ίσες ευκαιρίες μάθησης για όλα τα ελληνόπουλα.

Η πρότασή σας έρχεται σε άσχημη στιγμή: το όραμα του ελάχιστου κράτους ναυαγεί οικτρά στις πλημμυρισμένες περιοχές του αμερικάνικου νότου, περιοχές στις οποίες ήταν παραδοσιακά ισχυρότατο.

Αλλά κι εκεί ακόμα, στο λίκνο του καπιταλισμού, η άμυνα και εν μέρει και η εκπαίδευση είναι αποτέλεσμα κεντρικού, κρατικού, σχεδιασμού. Και έτσι πρέπει να είναι. Όσο για εμάς, τρόποι για περισσότερη δημοκρατία πάντα υπάρχουν. Αξιολόγηση να γίνει για όλους - εκπαιδευτικούς, βιβλία, προγράμματα - κεντρικά όμως, με τα ίδια διαφανή και αξιοκρατικά κριτήρια, κι όχι να έχει κάθε επιτροπή την κρησάρα της και να κοσκινίζει κατά πως της καπνίσει…  

Δυστυχώς το όραμα το Δημοδιδασκάλου των αρχών του (περασμένου) αιώνα είναι ανίκανο να μας εμπνεύσει, να μας εμφυσήσει πάθος για το λειτούργημά μας. Και η λογική του ελαχίστου κράτους εμένα προσωπικά θα με ενέπνεε μόνο αν αναφερόταν στα σώματα ασφαλείας! (Για δοκιμάστε τον συνειρμό…ούτε εκεί καν) Όσο για τη λογική της εκπαίδευσης ως γρανάζι της αγοράς είναι το ίδιο χυδαία όσο ο σκοπός κάθε ιδιωτικής κερδοσκοπικής επιχείρησης: η μεγιστοποίηση του κέρδους της.

Συγγνώμη αν σας πίκρανα, αλλά δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστες αυτές τις ιδέες να συσσωρεύονται ως σύννεφα μαύρα στους ορίζοντες κάθε μελλοντικής μας εκπαίδευσης που θέλει να εμφανίζεται ως παιδεία. (για να παραφράσουμε και λίγο Kant). Η δική μου πίκρα όμως είναι μεγαλύτερη γιατί βλέπω την τεράστια διάσταση των προθέσεών σας και των ιδεών που αντιπροσωπεύουν αυτά τα δύο μικρά γραμματάκια «ΣΟ.» στο όνομα του κόμματος.    

(Το παρόν εκφράζει φυσικά τις προσωπικές μου απόψεις και ιδέες. Για το γραπτό αυτό αποποιούμαι κάθε μορφή πνευματικής ιδιοκτησίας όπως και για κάθε τι το οποίο έχω γράψει ή θα γράψω στο μέλλον.)  

Με τιμή, ανησυχία και θλίψη,

Παπαδημητρίου Γεώργιος του Χρίστου

Καθηγητής ΠΕ04.01 Φυσικός

Μεταπτυχιακός Φοιτητής Φυσικής στο ΕΑΠ

(νυν άνεργος, πλην σε τροχιά διορισμού εκ του πίνακα του 30μηνου)

Καραισκάκη 1, Αντίρριο ΤΚ 30020