ΔΙΟΡΘΩΤΙΚΗ ΤΗΣ «ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ» ΤΟΥ ΚΟΥ ΤΟΠΑΛΙΔΗ

Ως ένας ταπεινός κι αγράμματος αναγνώστης, που τυγχάνει, λόγω παθόντων γνωστών και φιλών, να γνωρίζω αρκετά καλά το σοβαρό πρόβλημα της δυσκολίας διορισμού που αντιμετωπίζουν οι  ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ λόγω της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατειλλημένων θέσεων από τους απλούς πλην ιδιαιτέρως "βυσματιούχους" ΚΑΤΟΧΟΥΣ ΩΔΕΙΑΚΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΩΝ, πρόσφατα διάβασα τα κάτωθι γεγραμμένα…  Έμεινα κυριολεκτικά άναυδος από το εύρος των συντακτικών, γραμματικών και ιδιωματικών γνώσεων του Κου Τοπαλιδη ο οποίος, σημειώτεον, όχι μονό διδάσκει και διαμορφώνει συνειδήσεις των αυριανών πολιτών αυτής της ταλαίπωρης χώρας, αλλά τελεί και ΠΡΟΕΔΡΟΣ συλλόγου καθηγητών μουσικής! Πήρα το θάρρος να αναδιαμορφώσω αυτό το κείμενο με μερικές προσωπικές παρεμβάσεις ως προς τα παράλογα και λανθασμένα «μαργαριτάρια» του… Και να σημειώσω πως κάποιος ο οποίος μιλάει από θέση ισχύος, όπως ο συγγραφέας του κάτωθι εκπληκτικού κειμένου, δεν μπορεί πιθανόν να ξέρει, πως είναι μετά από μίνιμουμ 5 χρονιά σπουδών σε ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΙΔΡΥΜΑ, οι νέοι ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ να βγαίνουν σε μια αγορά εργασίας που έχει κατακλυστεί από ημιμαθείς και κατόχους «αγορασμένων» πτυχίων…

Τις τελευταίες εβδομάδες, 4 κείμενα που αφορούν τη μουσική εκπαίδευση κυκλοφόρησαν στην εκπαιδευτική ιστοσελίδα της ΕΔΡΑΣ. Το πρώτο και το τέταρτο υπογραφόμενο από το «Σύλλογο Πανεπιστημιακών Εκπαιδευτικών Μουσικής», το δεύτερο από το «Σύλλογο Καθηγητών Μουσικής Μουσικού Σχολείου Ιωαννίνων», και το τρίτο από τη συνάδελφο Ευγενία Καρούμπαλη μουσικοπαιδαγωγό απόφοιτο ΑΕΙ (τμ. Μουσικών Σπουδών).

            Και τα τρία κείμενα (τελικά είναι τέσσερα ή τρία τα κείμενα;;;), χαρακτηρίζονται από διάθεση αντιπαλότητας, παραπόνων και αντεγκλήσεων (αντιπαλότητας ή αντεγκλήσεων τελικά;;;), γύρω από την κείμενη νομοθεσία και γύρω από το ζήτημα του τι θεωρεί ως ουσιώδες για το μέλλον της μουσικής εκπαίδευσης ο κάθε συντάκτης. Το τελικό αποτέλεσμα, για μεν τους αναγνώστες (νομίζω πως είναι για τους μεν αναγνώστες…) που συντάσσονται με τη μια ή την άλλη άποψη, είναι η διαιώνιση μιας αντιπαλότητας με την ανταλλαγή επιχειρημάτων εν είδει πετροπόλεμου (είστε σίγουρος οτι ταιριάζει συντακτικά εδώ το εν ειδεί;;), για δε τους ψυχραιμότερους (για τους δε ψυχραιμότερους….), η διαιώνιση μιας τραγικής σύγχυσης, με τελικό χαμένο κατά τη γνώμη μας τη μουσική εκπαίδευση.

            Ως γνωστό, η ελληνική πολιτεία, προβλέπει και απαιτεί για κάθε ειδικότητα εκπαιδευτικού την ανάλογη γνώση που πιστοποιείται με την κτήση ενός πανεπιστημιακού πτυχίου ή διπλώματος (μάλλον ο κος Τοπαλίδης μπέρδεψε τα ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΩΔΕΙΑ που δίνουν «πτυχία ή διπλώματα» με τα ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ που δίνουν μόνο ΠΤΥΧΙΑ). Αναμφίβολα, ο στόχος των πανεπιστημιακών «καθηγητικών» σχολών (sic) είναι να ετοιμάσουν λειτουργούς της παιδείας, ικανούς να μορφώσουν και να διαπαιδαγωγήσουν τους νέους. Ως εκ τούτου, τα μετά το 1986 ιδρυθέντα τμήματα Μουσικών σπουδών, εκ των πραγμάτων παράγουν πτυχιούχους(εργοστάσιο θεωρείτε τα ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ;; Όσα δεν φτάνει η αλεπού…) γι’ αυτή τη δουλειά. Μέχρι και το 1991 –οπότε έχουμε και την πρώτη φουρνιά αποφοίτων Μ. Σ.- το στόχο αυτό εξεπλήρωναν (αφήστε την αρχαϊζουσα και γράψτε σωστά την νεοελληνική….) οι πτυχιούχοι των ωδείων, κάνοντας χρήση τίτλων σπουδών αδιαβάθμητων (αδιαβαθμητων τίτλων σπουδών, έλεος…). Το πρόβλημα της διαβάθμισης αυτών των σπουδών, αφέθηκε να διαιωνίζεται, δημιουργώντας σωρεία προβλημάτων για τους ήδη υπηρετούντες «ωδειακούς» εκπαιδευτικούς, αλλά και για τη λειτουργία των δημόσιων μουσικών σχολείων που ιδρύθηκαν στο μεταξύ.

            Η πολιτεία δια των αποφοίτων τμ. Μουσικών Σπουδών, άρχισε σταδιακά να πληρώνει (εφόσον αυτό δεν είναι κείμενο του www.taxis.net της εφορίας, νομίζω ταιριάζει περισσότερο το «πλήρη») τις θέσεις στα δημόσια σχολεία, δημοτικά γυμνάσια και λύκεια, όχι όμως στα μουσικά σχολεία (θεσμός που δημιουργήθηκε κυρίως για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, και παρά τις διαθέσεις παρελθόντων διοικήσεων του ΥΠΕΠΘ για επέκτασή του και στην πρωτοβάθμια δια των τμημάτων προαιρετικής μουσικής παιδείας, ο θεσμός σήμερα αφορά μόνο τα γυμνασιακά και λυκειακά έτη σπουδών των μαθητών). Είναι φως φανάρι, ότι μελετώντας επισταμένως τις ανάγκες προσωπικού των μουσικών σχολείων, ανάγκες σε προσωπικό εξειδικευμένο σε οργανογνωσία και διδασκαλία μουσικών οργάνων αφενός, θεωρίας της κλασσικής και ελληνικής –«βυζαντινής»- μουσικής αφετέρου, οι απόφοιτοι των τμημάτων μουσικών σπουδών, με μόνο εφόδιο τις κατοχυρωμένες εκ του πτυχίου τους γνώσεις, δεν είναι επαρκείς ως δάσκαλοι, παρά μόνο αν έχουν (που συχνά έχουν) και παράλληλη ωδειακή κατοχύρωση – εξειδίκευση. Είναι προφανές το νομοθετικό κενό(1), λόγω της μη λειτουργίας Μουσικών Ακαδημιών στην Ελλάδα, κενό(2) που γίνεται προσπάθεια να καλυφθεί με τη λειτουργία νεότερων μουσικών τμημάτων (τμ. Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, τμήμα Παραδοσιακής Μουσικής ΤΕΙ ¶ρτας), των οποίων όμως το αποτέλεσμα μπορεί να κριθεί επισφαλές ( κοινώς, οι ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, με 5ετεις σπουδές και ειδικευμένοι στα παιδαγωγικά διδάσκουν χειροτέρα από τον κάθε ευκατάστατο που αγόρασε 3-4 πτυχία από ωδείο….Λογικό, δεν βρίσκετε;;;;!!!), τουλάχιστο σε ότι αφορά τη λειτουργία του θεσμού των Μουσικών Σχολείων. Όπως και να’χει το πράγμα, δυστυχώς το ανάπηρο (με πατερίτσες ή χωρίς;;) ωδειακό σύστημα, καλείται με τους αδιαβάθμητους τίτλους σπουδών που παρέχει να καλύψει το κενό( 3, απίστευτος λεξιλογικός πλούτος…), με ή και χωρίς, παράλληλη κτήση του πτυχίου ενός «μουσικολογικού» ΑΕΙ, το οποίο μόνον ως σημαντικότατο συνεκτιμώμενο προσόν ( με τα προαναφερθέντα, πολλή αξία δίνει στα πανεπιστήμια ο Κος Τοπαλίδης) μπορεί να εκτιμηθεί.

Ας μας επιτραπεί και μια ακόμη κρίση(δεν φαντάζομαι να εννοείτε κριτική, έτσι;;)... Είναι άδικο έως και ανόητο (δυστυχώς αδυνατώ να καταλάβω την σχέση μεταξύ αυτών των 2 λέξεων ώστε να γίνεται και ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΗ από την μια στην άλλη!!), να γίνεται επίκληση ενός υπαρκτού μεν, πλην όμως ανυπόστατου νόμου {οποιοσδήποτε (δικαστής, δικηγόρος κτλ.)ασκεί παντός είδους δίκαιο θα χαιρόταν πολύ να μάθει ότι είπατε οποιονδήποτε ΝΟΜΟ «ανυπόστατο»…}, αυτού του 1985 και του 1987, περί της λειτουργίας των Μουσικών Σχολείων με προσωπικό πτυχιούχους τμ. Μουσικών Σπουδών, αφού είναι πρόδηλο, ότι ο νομοθέτης της εποχής, απλώς θέλησε να εφαρμόσει ότι ισχύει για τις υπόλοιπες «καθηγητικές» ειδικότητες, αγνοώντας την εποχή εκείνη, το ποιόν των σπουδών των νεότευκτων τότε τμημάτων Μουσικών Σπουδών, αλλά και τις πραγματικές ανάγκες των επίσης λιγοστών και νεότευκτων Μουσικών Σχολείων της εποχής εκείνης. (Πώς γίνεται ένας κάτοχος αδιαβάθμητου ωδειακού διπλώματος και μεταπτυχιακού πανεπιστημιακού τίτλου φιλολογίας ή θεολογίας ή μαθηματικών, να ονομάζεται πανεπιστημιακός δάσκαλος(τούτη είναι η πιο άκυρη προσφώνηση καθηγητή πανεπιστημίου που έχω ακούσει ποτέ….) και να εκπαιδεύει φοιτητές(κύριε Τοπαλιδη, τα σκυλιά εκπαιδεύονται, όχι οι φοιτητές, κάτι που δεν πρέπει να ήσασταν ποτέ, όπως είναι πασιφανές…) μουσικολογίας που διεκδικούν θέσεις δημόσιας εκπαίδευσης καθυβρίζοντας τους επί δεκάδες μηνών εργαζόμενους δασκάλους μουσικής επί σύμβαση, σε μουσικά σχολεία;).

            Κάθε φιλότιμη ή μη προσπάθεια έκτοτε για λύση του προβλήματος, δημιούργησε πληθώρα νέων προβλημάτων... Στην περίπτωση της Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής, το πρόβλημα διογκώθηκε περισσότερο διότι, της Βυζαντινής Μουσικής, ουδείς εκ των διδασκόντων κατέχει κάποια στοιχειώδη πιστοποίηση αφού δεν υπάρχει ανάλογη πρόβλεψη( ας πάρουμε τηλέφωνο την Κα Παγιατάκη, δουλειά της είναι οι προβλέψεις….) ούτε απ’το ωδειακό σύστημα. Έτσι όπως ορθώς καταγγέλλεται, πολλοί εκ των διδασκόντων, κρίνονται κατάλληλοι ως εκπαιδευτικοί, μη όντες συχνά, ούτε καν απόφοιτοι λυκείου. Το όποιο θετικό αποτέλεσμα εργασίας, οφείλεται στην εμπειρική γνώση (συχνά πλούσια, αλλά και συχνά ανύπαρκτη)( δυστυχώς θα πρέπει να αποφασίσετε, λόγω σύνταξης δηλαδή, τι από τα 2 προτιμάτε…) και λιγότερο στη θεωρητική και παιδαγωγική κατάρτιση του διδάσκοντα. Με το παιχνίδι μάλιστα του ΥΠΕΠΘ με τα λεγόμενα συνεκτιμώμενα προσόντα, συχνά παρουσιάζεται το φαινόμενο της πρόσληψης διδάσκοντος σε κάποια ειδικότητα, επειδή κατέχει τίτλους σπουδών από άλλες ειδικότητες. Κατά τις 2 τελευταίες σχολικές χρονιές, με τα παράθυρα που άφησαν οι προκηρύξεις, περισσεύει ο καιροσκοπισμός και ο τυχοδιωκτισμός ασχέτων, ιδιαίτερα στα όργανα της Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής. Η νομή των πιστώσεων αναπληρωτών καθηγητών (μπράβο λογιστικές γνώσεις…), οδήγησε στο φαινόμενο, ο καλά αμειβόμενος αναπληρωτής καθηγητής κάποιας μουσικής ειδικότητας, να υπολείπεται γνώσεων (όχι όμως τυπικών και συνεκτιμωμένων προσόντων) ενός «ατυχούς» πλην όμως ικανοτέρου και εμπειροτέρου «πτωχού» ωρομισθίου. Την τελευταία χρονιά το φαινόμενο αυτό τείνει να πάρει μορφή χιονοστιβάδας... Δεκάδες δάσκαλοι μουσικής, καταφεύγουν στα ιδιωτικά ωδεία όχι για να συμπληρώσουν ή ολοκληρώσουν γνώσεις και καλλιτεχνικές ανησυχίες, αλλά για να αγοράσουν πτυχία – τίτλους, άνευ γνωστικού αντικρύσματος (σε λίγο θα εφευρεθεί και το «αντικρούσματος»,αλλά μέχρι τότε γράφεται με «ι» και όχι με «υ»), ώστε είτε να διασφαλίσουν, είτε να αποκτήσουν μια θέση αναπληρωτή σε μουσικό σχολείο, με βάση τη μοριοδότηση κάποιου συνεκτιμώμενου τίτλου σπουδών. Το τραγικό είναι πως με την ανατροπή που δημιουργεί η εκάστοτε νέα προκήρυξη στη ζωή ενός διδάσκοντα, έχουμε φαινόμενα όπου για παράδειγμα, ένας δάσκαλος θεωρίας με 50μηνη προϋπηρεσία και δίπλωμα σύνθεσης, να αναγκάζεται να εργαστεί ως ωρομίσθιος σε σχολείο μακρινότερο κατά 90 χλμ από αυτό του τόπου καταγωγής του, διότι στο σχολείο όπου εργαζόταν επί 7 και πλέον σχολικά έτη, εμφανίστηκαν 4-5 άλλοι συνάδελφοί του με πτυχία αντίστιξης ή φούγκας αλλά και με συνεκτιμώμενους τίτλους πιάνου, ακορντεόν και βυζαντινής μουσικής(τι να κάνουμε;; ας πλήρωνε περισσότερα να αγόραζε περισσότερα πτυχία…η ζωή είναι άδικη, ξέρετε…). Ως γνωστό, τα ωδεία ως ιδιωτικές επιχειρήσεις, είναι σε θέση, αν μάλιστα ζορίζονται λιγάκι οικονομικά, να παρέχουν τέτοιους τίτλους μαϊμού, με το αζημίωτο βέβαια... Μπορεί να μην είναι όλα τα ωδεία έτσι, αλλά είναι κοινό μυστικό, ότι κάποια είναι...(και είμαι απολύτως σίγουρος ότι γνωρίζετε τα πάντα επί του θέματος, έτσι;;;)

            Στην 17ετή λειτουργία του θεσμού των Μουσικών Σχολείων, δημιουργήθηκε μια τεράστια βάση δεδομένων εκπαιδευτικών με ικανή(sic) προϋπηρεσία που κυμαίνεται από 8 ως 120 μήνες. Αυτή η βάση δεδομένων, κάθε χρόνο διευρύνεται, μεγιστοποιώντας (κάθε χρόνο μεγιστοποιούνται;;) και τα προβλήματα... Προβλήματα που έχουν να κάνουν με την πιθανώς  ανάπηρη γνώση(μα τόση αναπηρία τέλος πάντων;;) που’χει να δώσει ένας δάσκαλος λαμόγιο στο μαθητή (με χρήματα απ’τον κρατικό κορβανά), καθώς και με τη διαιώνιση μιας απαράδεκτης εργασιακής σχέσης 1500 εργαζομένων....(για τους άλλους τόσους ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΥΣ που τους έχετε πάρει τις θέσεις λόγω διασυνδέσεων, τι έχετε να προτείνετε;;;)

            Συνοψίζω για να μην μακρυγορώ...(λυπάμαι αλλά γράφεται με «η» και όχι με «υ»)

 α)Πρέπει να λυθεί το εργασιακό πρόβλημα εκατοντάδων καθηγητών με προϋπηρεσία... Για τους ωδειακούς μιλώ, αφού οι μουσικολόγοι άρχισαν ήδη να απορροφώνται στη γενική εκπαίδευση ακόμη και χωρίς διαγωνισμό ΑΣΕΠ.(μια ερώτηση…ΖΕΙΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΗ;;; αλλα από την άλλη πλευρά, βολεμένος ειστε, τι σας ενδιαφέρει…)

β)Δεν υπάρχουν δυστυχώς οι απαραίτητοι πανεπιστημιακοί τίτλοι σπουδών για τις μουσικές ειδικότητες που διδάσκονται στα μουσικά σχολεία. Οι μουσικολόγοι δεν είναι κατ’ουσίαν οι πιστοποιημένα κατάλληλοι γι’αυτή τη δουλειά, κι ας επικαλούνται όσους νόμους θέλουν, κι ας ειρωνεύονται εμμέσως πλην αναιδώς ακόμη και τους δασκάλους τους (οι σπουδές στα ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ και όλο το φάσμα του αντικειμένου των μουσικών σπουδών δεν αγοράζονται από ΚΑΝΕΝΑ ωδείο, κε Τοπαλιδη…και ΕΥΤΥΧΩΣ που οι ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ έχουν περισσότερες γνώσεις συντακτικού και γραμματικής από κάτι «γραμματιζούμενους» δασκάλους σαν αυτούς που αναφέρετε…). Οι απόφοιτοι των άλλων 2 σχολών (Πανεπιστημίου Μακεδονίας και ΤΕΙ ¶ρτας) είναι σαφώς επαρκέστεροι (δεν φαντάζομαι να εννοείτε καταλληλότεροι;;), ειδικά αυτοί του ΤΕΙ ¶ρτας, αλλά είναι δυστυχώς λιγοστοί μέχρι σήμερα.  Αν δεν υπάρξουν απόφοιτοι μουσικών ακαδημιών, οι τίτλοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μόνον ως συνεκτιμώμενοι στα αδιαβάθμητα ωδειακά προσόντα ειδίκευσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν...

γ) Οι απόφοιτοι ωδείων είναι λογιών λογιών και κάθε είδους(δυστυχώς μονό μια από τις 2 εκφράσεις ταιριάζει εδώ…). ¶λλοι εξαίρετοι δάσκαλοι και καλλιτέχνες, άλλοι μέτριοι κι άλλοι ανύπαρκτοι και ακατάλληλοι. Η κρατική κρεατομηχανή(sic) τους ισοπεδώνει όλους, κι έτσι όλα τα χλωρά καίγονται με τα ουκ ολίγα ξερά (σε περίπτωση που δεν το αντιληφθήκατε, το είπατε ανάποδα…), (ο κ. Ράμμας, μέτοχος του παρανόμου της αμουσίας (εκπληκτική επιλογή λέξεων… διαφαίνεται μια τάση αναδημιουργίας της ελληνικής γλωσσάς εδώ… αλλά καλυτέρα θα πήγαινε το «έλλειψης μουσικής παιδείας») μεν, άρχων του κόσμου τούτου δε, αποκάλεσε τους πάντες «πανηγυρτζήδες» και... καθάρισε (με FABULOSO φαντάζομαι….)).

δ)Οι ήδη μόνιμα εργαζόμενοι «ωδειακοί» δάσκαλοι μουσικής, με τον γενικό αποκλεισμό των “αγραμμάτων” ωδειακών απ’τα ΑΕΙ, στερούνται ενός απλού δικαιώματός τους, που σε καμμιά άλλη καθηγητική ειδικότητα, δεν συμβαίνει... Του δικαιώματος της μουσικοπαιδαγωγικής επιμόρφωσης σε ανώτερο επίπεδο... (ξαφνικά τα ΑΕΙ προσφέρουν ΜΟΥΣΙΚΟΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΣΕ ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ;;;;; Λίγο πριν αναφέρατε πως οι πτυχιούχοι ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ είναι μη κατάλληλοι….)

ε) Η ερωμένη του Αριστοτέλη Ωνάση υψίφωνος Μαρία Κάλλας, αγαπητή κυρία Καρούμπαλη, ήταν καταδικασμένη ν’αποτύχει ως δασκάλα και μόνο λόγω του γεγονότος της απύθμενης χλιδής  στην οποία ζούσε λόγω του εραστή της (ο Κος Τοπαλίδης μόλις έβγαλε άχρηστη, έστω και σαν δασκάλα(!!) την ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ. Μήπως εσείς θα μπορούσατε να διδάξετε καλύτερα τραγούδι κύριε Τοπαλιδη;;). Με τη λογική σας όμως αποκλείετε όλους τους μέγιστους δασκάλους της μουσικής μας, που δεν τελείωσαν κανένα μουσικό ΑΕΙ.... (Ο Μάνος Χατζιδάκης (αυτό κι αν είναι αγραμματοσύνη… ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΛΕΓΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ) ας πούμε θα ήταν τρανταχτό θύμα της λογικής σας, όπως και ο Τσιτσάνης οι οποίοι αν και δεν διεκδίκησαν ποτέ τον τίτλο του δημόσιου δασκάλου, ελπίζω να συμφωνείτε κι εσείς κι οι μουσικοπαιδαγωγοί συνάδελφοι, ότι ήταν για όλους μας μέγιστοι δάσκαλοι, για τους άμεσα δε παροικούντες παρά τας αυλάς των, υπήρξαν φάροι φωτεινοί).  Και δυστυχώς επειδή η λογική με την οποία σκέφτεστε βαδίζει στα νομικά καλούπια των τεχνοκρατών του ΥΠΕΠΘ, κάθε χρόνο βλέπουμε δεκάδες κορυφαίους καλλιτέχνες και δασκάλους να φιγουράρουν στις τελευταίες θέσεις των πινάκων για τα μουσικά σχολεία... Αλήθεια πώς αισθάνονται κάθε χρόνο οι υποψήφιοι στο λαούτο, βλέποντας τον βιρτουόζο ηπειρώτη δάσκαλο λαουτιέρη κ. Ζώτο στην τελευταία θέση; Αντιστοίχως οι εν ενεργεία καθηγητές του ταμπουρά που διδάσκουν τη μέθοδο του Αρβανίτη, με τον ίδιο τον Αρβανίτη τελευταίο στους ανάλογους πίνακες; (εσείς κε Τοπαλιδη, που, ως πολυετής αναπληρωτής, ΕΙΣΤΕ ΈΝΑΣ ΕΞ ΑΥΤΩΝ που παίρνουν την δουλειά από αυτούς τους γνωστούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες, ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΤΕ για το ποιον σας;;;)

Στ) Εξετάσεις και ακροάσεις παιδιά, τώρα... Όση αδικία κι αν μπορεί να κρύβει η οποιαδήποτε παρασπονδία της όποιας κρατικής επιτροπής ακροάσεων, είναι απείρως προτιμότερη απ' την σημερινή κατάντια.  Κι όσοι κριθούν ικανοί στην ειδικότητά τους, ας πάρουν και τα υπόλοιπα εφόδια, πτυχία και προϋπηρεσία στην πλάτη τους κι ας μπουν στις λίστες των τεχνοκρατών του ΥΠΕΠΘ για να λυθεί το πρώτο μέρος του προβλήματος. Για να πιάσουμε κατόπιν το δεύτερο μέρος που είναι το τι πρέπει να διδάσκουμε στα μουσικά σχολεία ο καθείς στην ειδικότητά του...

ζ) Και Μουσικές Ακαδημίες ρε παιδιά... Ως ΑΕΙ ή ΤΕΙ, μικρή σημασία έχει... Και διαβάθμιση των ωδείων και των ωδειακών τίτλων... Κι οι τίτλοι που κρίνονται ως ανώτεροι, ας πιστοποιούνται από κρατικές εξετάσεις μουσικής, κατά το πρότυπο των κρατικών πτυχίων γλωσσομάθειας... Οι φιλόλογοι των ξένων γλωσσών μας δείχνουν το δρόμο της υπέρβασης ινστιτούτων φροντιστηρίων δηλ ωδείων και μουσικών σχολών... Για να σταματήσει η κατρακύλα... Και λίγο παραπάνω μουσική ρε παιδιά... Αρκετά βγάλαμε τα μάτια μας, ωδειακομουσικολόγοι...