Οι σκοπιμότητες και οι επιδιώξεις της αναπτυσσόμενης φιλολογίας περί άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων

Το τελευταίο διάστημα αρκετά στελέχη  των δύο κομμάτων εξουσίας, καθώς και αρκετά δημοσιεύματα, διατυπώνουν την θέση (ευθέως ή συγκαλυμμένα) ότι πρέπει ν’ αρθεί η μονιμότητα στο δημόσιο, έχοντας ως γενικό επιχείρημα τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών του. Στην ουσία, παραβλέποντας τις βασικές αιτίες του προβλήματος, προσπαθούν να παραπλανήσουν τη κοινή γνώμη με σκοπό να την προετοιμάσουν ν’ αποδεχθεί χωρίς μεγάλες αντιστάσεις μέτρα που στρέφονται εναντίον των εργασιακών δικαιωμάτων.

Προσωρινά αυτές οι απόψεις φαίνεται να βρίσκουν την αβασάνιστη αποδοχή της κοινής γνώμης, αφού δημοσκόπηση της εταιρίας VPRC αποδεικνύει ότι το 52% των πολιτών τάσσεται υπέρ της άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Βέβαια αυτή η κατάσταση θα ανατραπεί αν το θέμα ανοίξει επισήμως και ακουστούν  και οι αντίθετες απόψεις(στη δημοκρατία πρέπει ν’ ακούγονται όλες οι φωνές).

Η όλη επιχειρηματολογία, η υποστηρικτική της άρσης της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα, αγνοεί(;) σοβαρές παραμέτρους του θέματος και ταυτοχρόνως δεν τεκμηριώνει ότι η εφαρμογή του μέτρου θ’ αναβαθμίσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες του δημοσίου. Αναλυτικότερα:

¨      Η βασική αρχή του κοινωνικού δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή εργασία παραβλέπεται. Όμως η παραπάνω αυτή βασική αρχή, καθώς και το βάρβαρο εργασιακό παρελθόν, επέβαλαν τη συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

¨      Οι πράγματι μέτριες έως κακές υπηρεσίες που προσφέρει το δημόσιο στους πολίτες και η δικαιολογημένη τους δυσαρέσκεια, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στις ρουσφετολογικές προσλήψεις πολλών ανεπαρκών έως ανάξιων υπαλλήλων. Αλλά και οι υπηρεσιακές μεταβολές, οι επιλογές στελεχών διοίκησης κ.λ.π. συντελούνται μέσα σ’ ένα καθεστώς αναξιοκρατίας και άκρατου κομματισμού που συντηρεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα στη χώρα μας. ¶ρα, όταν δεν επιλέγονται οι ικανοί και άξιοι, πώς είναι δυνατόν ο δημόσιος τομέας να γίνει αποτελεσματικός και αποδοτικός;

¨      Ο ισχυρισμός ότι θα πρέπει να ισχύσει ίση μεταχείριση των εργαζομένων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα νομίζω ότι βρίσκει σύμφωνους όλους τους λογικούς Έλληνες πολίτες. Όμως αυτή η ισοτιμία θα πρέπει να υπάρχει στην πράξη και στα εργασιακά δικαιώματα. Πρέπει π.χ. και στον ιδιωτικό τομέα ν’ αναγνωρίζεται το δικαίωμα στο συνδικαλισμό, στην απεργία, πρέπει να τηρείται από τους εργοδότες το ωράριο εργασίας, η ασφαλισμένη εργασία, να εφαρμόζονται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, να καταβάλλονται οι ασφαλιστικές εισφορές και τα δεδουλευμένα στην ώρα τους. Όλα τα παραπάνω σήμερα καταπατούνται βάναυσα και μάλιστα υπό την ανοχή των υπεύθυνων κυβερνήσεων.

¨      Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μονιμότητα στο δημόσιο ισχύει υπό όρους. Διότι υπάρχει ο Δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας, που προβλέπει όλων των ειδών τις ποινές, από την επίπληξη μέχρι τη βαρύτατη ποινή της απόλυσης, για όσους υπαλλήλους αποδεδειγμένα είναι ανεπαρκείς ή δεν ανταποκρίνονται ή παραβαίνουν τα καθήκοντά τους. Όμως για την ελλιπή εφαρμογή του Δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα η μόνη που δεν ευθύνεται είναι η μονιμότητα.

¨      Τέλος οι υποστηρικτές της άρσης της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα, σκοπίμως μετονομάζουν τα εργασιακά δικαιώματα σε προνόμια! Φυσικά δε γίνεται καμία αναφορά στα πραγματικά προνόμια του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, τα οποία κατά την άποψή τους, όχι μόνο δεν πρέπει να περικοπούν, αλλά πρέπει να παραμείνουν ή και να μεγαλώσουν ακόμη.

Επομένως όλη αυτή η φιλολογία που αναπτύσσεται τελευταία περί άρσης της μονιμότητας, εκτός του ότι αποσιωπά βασικές αρχές του ζητήματος, συμβάλει ώστε να δικαιολογηθούν αντιλαϊκά μέτρα που είναι προ των πυλών.

Οι πολίτες όμως, είναι εκείνοι που δεν πρέπει να επιτρέψουν να εφαρμοστούν λύσεις που θα επιφέρουν την άρση κεκτημένων που κερδήθηκαν με αγώνες. Ειδικότερα δεν πρέπει να επιτρέψουν να εφαρμοστούν μέτρα που θα οδηγήσουν:  στη μείωση του εισοδήματος, στην αύξηση της ανεργίας, στην αύξηση της ακρίβειας, στη μερική απασχόληση, στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και στη μείωση της σύνταξης. Πρέπει να κινητοποιηθούν και ν’ αντιδράσουν μαζικά και δυναμικά στις επιταγές της εφαρμοζόμενης εδώ και χρόνια, παγκοσμιοποιημένης νεοφιλελεύθερης επέλασης.

Πάνος Α. Κατσούλας

Καθηγητής Δημόσιας Β/θμιας Εκπ/σης

Συνδικαλιστής, ταμίας του ΔΣ της Β’ ΕΛΜΕ Κορινθίας

Κιάτο