Γ. Μπαμπινιώτης: «Ναι στην αξιολόγηση, αλλά υπό όρους»

Ο Γιώργος Μπαμπινιώτης, πρύτανης πανεπιστημίου Αθηνών, μιλά στον Μπάμπη Παπαδημητρίου

Για την αξιολόγηση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων

«Το θέμα της αξιολόγησης είναι ένα μεγάλο και παλιό θέμα. Ένα μεγάλο θέμα που βγήκε τώρα επ' ευκαιρία της Μπολώνια, του Μπέργκεν, της Πράγας κλπ. είναι ότι δημιουργείται ένας ενιαίος χώρος ανώτατης παιδείας και για να δημιουργηθεί αυτός ο ενιαίος χώρος πρέπει να υπάρχουν κοινά κριτήρια. Μέσα στα κοινά κριτήρια είναι οι τρόποι που μετράμε τις σπουδές, οι τρόποι που μπορούμε να δώσουμε κοινά πτυχία και χρειάζεται και η αξιολόγηση. Για να μη μείνουμε έξω από αυτή την ευρωπαϊκή κοινότητα και από το ό,τι γίνεται σε όλες τις χώρες οι πανεπιστημιακοί και μιλάω και για αυτά που έχουμε πει στη σύνοδο των πρυτάνεων, όλα τα πανεπιστήμια λέμε ναι στην αξιολόγηση αλλά λέμε ναι υπό όρους. Με την έννοια την εξής, να αξιολογηθούμε, το σύστημα το οποίο προτείνεται γενικά έχει μια αντικειμενικότητα, μπορεί κανείς να το συζητήσει ακόμα σε ορισμένες πλευρές του αλλά είναι ένα σύστημα το οποίο θα μπορούσε να δουλέψει εάν έντιμα το αντιμετωπίσουμε.

Το θέμα μας είναι άλλο και γι' αυτό λέμε υπό όρους, ότι δεν πρέπει και δεν μπορούν τα πανεπιστήμια να χρεωθούν τις ελλείψεις τις μεγάλες, τις αδυναμίες, τα κενά τα οποία οφείλονται στην ελλιπή χρηματοδότηση από την πολιτεία.

Λεω και ξαναλέω ως πρύτανης του μεγαλυτέρου πανεπιστημίου της χώρα μας ότι αν στη Νομική σχολή έχω ένα αμφιθέατρο για 300 ανθρώπους και έχω 600 φοιτητές, δεν μπορώ να τους εκπαιδεύσω σωστά. Αν στη Φυσική έχω ένα εργαστήριο για 150 ανθρώπους και 300 φοιτητές δεν μπορώ να τους εκπαιδεύσω σωστά. Εάν ο αριθμός των διδασκόντων είναι σε μεγάλη δυσαναλογία σε σχέση με τον αριθμό των φοιτητών δεν μπορεί να γίνει σωστή εκπαίδευση, εάν δεν έχω χρήματα για την έρευνα, αυτά που χρειάζονται τουλάχιστον για τη βασική έρευνα, δεν μπορώ να δουλέψω σωστά γιατί πανεπιστήμιο σημαίνει πρώτα έρευνα, μετά διδασκαλία και εκεί διαφέρουμε από όλα αυτά τα κέντρα ελευθέρων σπουδών.

¶ρα λέμε οι πανεπιστημιακοί, ναι, να αξιολογηθούμε αλλά να αξιολογηθούμε γι' αυτά για τα οποία έχουμε εμείς ευθύνη. Δηλαδή για το μάθημά μας, για τα δημοσιεύματά μας, για τη δουλειά μας στο πανεπιστήμιο, όχι όμως γιατί δεν έχουμε αίθουσες και γιατί έχουμε τέσσερα τμήματα άστεγα. Εκεί φωνάζουμε, θυμάστε τις κινητοποιήσεις που είχαν κάνει τα πανεπιστήμια πριν από δύο χρόνια, έχουμε δείξει μια κατανόηση έως ανοχή για να μπορέσει και η κυβέρνηση να βρει τους πόρους να μας αντιμετωπίσει αλλά όταν φτάνουμε στην αξιολόγηση χρειάζεται ένας εξορθολογισμός».

«Εάν πρόκειται να γίνει διαβάθμιση τότε, να αξιολογηθεί το υπουργείο Παιδείας εάν έχει πράξει αυτά που πρέπει απέναντι στα πανεπιστήμια. Βέβαια το υπουργείο Παιδείας λεει ότι εγώ δεν κάνω διαβάθμιση, δεν κάνω κατάταξη αξιολογική, κάνω μια διαπιστωτική περιγραφή της καταστάσεως στα πανεπιστήμια. Μέχρι εκεί θα συμφωνούσε κανείς, αλίμονο. Μολονότι λεω το εξής, υπάρχει κανείς από τους πανεπιστημιακούς ή από το υπουργείο Παιδείας που να μην ξέρει ποιες είναι οι ελλείψεις και που πάσχει σήμερα το πανεπιστήμιο; Όλοι τα ξέρουμε και μέσα σε δέκα λεπτά μπορούμε να τα βάλουμε κάτω και να τα βρούμε. Το δύσκολο είναι το δεύτερο στάδιο που εγώ θεωρώ απαραίτητο σε μια αξιολόγηση, να καλυφθούν σε ένα μεγάλο βαθμό, δε λέμε από τη μια μέρα στην άλλη να διορθωθούν τα πάντα, σε ένα μεγάλο βαθμό χτυπητές ελλείψεις στα πανεπιστήμια. Το τρίτο να είναι η εξωτερική αξιολόγηση. Εμείς στο πανεπιστήμιο Αθηνών δεν έχουμε και κανένα πρόβλημα να κριθούμε και εν πάση περιπτώσει πάρα πολλά τμήματα έχουν κάνει τέτοιες αξιολογήσεις γιατί διαφορετικά δεν μπορούσαν να πάρουν προγράμματα.

...Έχουμε ήδη μια αξιολόγηση αλλά και μέσα από αυτή την αξιολόγηση βγαίνουν πάντοτε αυτές οι ελλείψεις. Αν είμαστε καλόπιστοι - θέλουμε να είμαστε καλόπιστοι - λέμε στο υπουργείο Παιδείας, ναι στην αξιολόγηση, να κάνουμε αυτή τη διαπιστωτική πρώτη εσωτερική αξιολόγηση αλλά ελάτε να μας βοηθήσετε να καλύψουμε τις ελλείψεις μας και μετά να κάνουμε οποιαδήποτε εξωτερική αξιολόγηση».

ΔΗΜ.: Ζητάτε ένα μεταβατικό σύστημα;

ΜΠΑΜΠ.: Ναι, δεν μπορεί να μιλάμε για αξιολόγηση χωρίς την ύπαρξη ενός συστήματος. Εκείνο που λέμε εμείς είναι μη μείνουμε απλώς στις περιγραφές και τις διαπιστώσεις καταστάσεων χωρίς να περάσουμε σε θεραπεία. Αυτό είναι το μόνο που δεν πρέπει να συμβεί, κατά τα άλλα ποιοι είμαστε εμείς που δε θα αξιολογηθούμε όταν οι πάντες αξιολογούνται. Μόνο να είναι μια σωστή αξιολόγηση, με την έννοια που την είπα, να μη μας αποδίδονται ευθύνες τις οποίες δεν έχουμε.