|
 |
|
|
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Την ώρα που σε παγκόσμιο επίπεδο έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με το εκπαιδευτικό σύστημα, την ώρα που κυβερνήσεις, οργανισμοί, πανεπιστήμια, έμπειροι δάσκαλοι και ειδικευμένοι επιστήμονες καταθέτουν τις απόψεις τους και ανταλλάσσουν τα επιχειρήματά τους σχετικά με το τι μέλει γενέσθαι, η λύση δόθηκε από τον ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: «Οι μουσικολόγοι - μουσικοπαιδαγωγοί της χώρας ,οι οποίοι ενδιαφέρονται περισσότερο από τον οποιονδήποτε για τη μουσική αναβάθμιση της εκπαίδευσης και οι οποίοι είναι οι πλέον αρμόδιοι για να συνεισφέρουν στην επίτευξή της ,δεν θα συμβάλλουν στην προώθηση ημίμετρων καταστάσεων μόνο και μόνο για να εξακολουθεί να διαιωνίζεται μια κατάσταση η οποία εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα που δεν έχουν καμία σχέση με το ζητούμενο ,την αναβάθμιση δηλαδή της μουσικής παιδείας.»(sic).(Πάλι καλά δηλαδή που δεν ενδιαφέρονται για καμιά συντακτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης…).
Ποιες είναι όμως αυτές οι « ημίμετρες καταστάσεις», ποια τα συγκεκριμένα συμφέροντα και σε τι συνίσταται αυτή η τρομερή «μουσική αναβάθμιση της εκπαίδευσης» ;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Οι συντάκτες του κειμένου (ύστερα από 15 χρόνια υπηρεσίας στα σχολεία είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως αποτελούν μια θλιβερή μειοψηφία που κάνει δυσανάλογα πολύ θόρυβο. Αρκετοί μαθητές μας εργάζονται σήμερα ως μουσικολόγοι, μουσικοί ή καθηγητές μουσικής, δεν εμφανίζουν όμως παρόμοια συμπεριφορά, αγαπάνε την μουσική και έχουν ευρύ πνεύμα) φαίνεται πως εκτός από τα σωστά Ελληνικά δεν μάθανε καλά ούτε τις βασικές αρχές της επιστημονικής μεθόδου ούτε το γεγονός ότι παιδεία και εκπαίδευση δεν ταυτίζονται. Αφού έτσι τους βολεύει μας πληροφορούν πως «Κάνοντας μια αναφορά στα μουσικά σχολεία ,βασικός σκοπός της δημιουργίας των οποίων(!!!) ήταν η αναβάθμιση της μουσικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, θα λέγαμε ότι σήμερα είναι αμφίβολο αν εξυπηρετείται τελικά ο αρχικός τους στόχος και αυτό γιατί η επιλογή του κατάλληλου προσωπικού που θα στελεχώνει τα συγκεκριμένα σχολεία, είναι ένα γεγονός που κάθε χρόνο προκαλεί αρκετά ερωτηματικά και ποικίλα προβλήματα.».Αν όμως κάνανε τον κόπο να διαβάσουν την ιδρυτική υπουργική απόφαση θα μαθαίνανε πως σκοπός των μουσικών σχολείων είναι η παροχή επαρκών μουσικών γνώσεων που να επιτρέπουν την εξέλιξη των μαθητών σε επαγγελματίες μουσικούς, χωρίς να υστερούν σε μαθήματα γενικής παιδείας. Η αμφιβολία για την «εξυπηρέτηση του στόχου» είναι βάσιμη αφού οι στόχοι δεν εξυπηρετούνται αλλά επιτυγχάνονται…
Τα μουσικά σχολεία έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα αλλά για λόγους εντελώς διαφορετικούς απ’ ότι φαντάζονται οι αλαζόνες “πανεπιστημιακοί εκπαιδευτικοί μουσικής” (οι οποίοι θυμίζουν το ψάρι στο παράδειγμα του Einstain, που δεν μπορούσε να καταλάβει τι σημαίνει νερό γιατί απλούστατα δεν γνώριζε κανένα άλλο στοιχείο).Η απαρίθμηση και ανάλυση των λόγων αυτών δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια της παρούσης απάντησης, θα πούμε όμως ενδεικτικά πως από το 1988 που άνοιξε το πρώτο πειραματικό μουσικό σχολείο δεν έγινε καμία διορθωτική κίνηση (παρόλες τις εκκλήσεις μας) και 17 χρόνια μετά παραμένει πειραματικό, οι εγγενείς αδυναμίες του θεσμικού πλαισίου δεν διορθώθηκαν και οι διδάσκοντες παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ένα ιδιαιτέρως αγχογόνο περιβάλλον. Ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια (το 30μηνο είναι για μας ψιλά γράμματα) διδάξαμε με συνέπεια και αγάπη την τέχνη μας χωρίς να μας επηρεάσουν τα 278 ευρώ της μηνιαίας αποζημίωσής μας απλούστατα γιατί εμείς δεν μάθαμε την μουσική για να πιάσουμε κάποια θέση στο δημόσιο. Άλλωστε όταν σπουδάζαμε δεν υπήρχαν στην Ελλάδα ούτε μουσικά σχολεία, ούτε μουσικολογίες, ούτε αυτή η παράταιρη “εξύψωση” της μουσικής. (Αυτό δεν δημιούργησε ανισότητα ευκαιριών μόνο μεταξύ ημών και των σημερινών μουσικολόγων αλλά και μεταξύ ημών και των επαναπατρισθέντων ομογενών, Ελληνοποιηθέντων μεταναστών και άλλων ανθρώπων που στην χώρα που μεγάλωσαν είχαν από τότε μουσικολογίες και ως εκ τούτου βρίσκονται σήμερα διορισμένοι). Τα μόνα που υπήρχαν ήταν τα ωδεία, το πατάρι κι αυτό που μας παραδόθηκε απ’ τους παππούδες μας: να εκφράζεσαι μ’ αυτό που έχεις, ένα κλαρίνο, ένα ντέφι, μια ξεχαρβαλωμένη κιθάρα. Και πράγματι μέσα σ’ αυτά ζυμωθήκαμε. Μάθαμε αρκετά πράγματα στο ωδείο, περισσότερα στο πατάρι και πάρα πολλά μέσα στην τάξη. Δεν ευθυνόμαστε αν οι ωδειακές σπουδές είναι αδιαβάθμητες και εγκαταλειμμένες στην τύχη και στον κάθε ανεύθυνο ωδειάρχη, δεν ευθυνόμαστε αν η Πολιτεία ύστερα από 150 χρόνια λειτουργίας των ωδείων αποφάσισε πως δεν κάνουν και πρέπει να αντικατασταθούν από τις μουσικολογίες χωρίς το παραμικρό σχέδιο προσαρμογής, δεν ευθυνόμαστε που η πατρίδα μας εξυμνεί τον πολιτισμό και ταυτόχρονα συμπεριφέρεται στους μουσικούς με τον αθλιότερο τρόπο (πολίτης>μετανάστης>μουσικός, δεν ισχύει για μας ότι για τους υπόλοιπους πολίτες, δεν δικαιούμαστε απαντήσεων, δεν έχουμε εργασιακά δικαιώματα. Δεν υπάρχει άλλη κατηγορία εργαζομένων που όχι μόνο έγιναν αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης για δύο σχεδόν δεκαετίες αλλά χάνουν και την δουλειά τους την ώρα που οι θέσεις εργασίας στον συγκεκριμένο κλάδο αυξάνονται!!!), δεν ευθυνόμαστε που η μουσικολογία θεωρεί την παράδοση μεγάλο κεφάλαιο για την Ελλάδα μόνο που αυτοί οι αγράμματοι κλαριτζήδες θάπρεπε να μας αδειάσουν την γωνιά (ως γνωστόν με την “τάξη” που μπήκε στο καθεστώς των προσλήψεων το 2003 ο μουσικολόγος που δηλώνει οργανοπαίκτης προηγείται του αληθινού οργανοπαίκτη που έφαγε τα πατάρι με το “ κουταλάκι” και έτσι τώρα οι μαθητές θα μάθουν πως ακριβώς βγαίνει ο καλός ήχος).
Αγαπητοί “πανεπιστημιακοί εκπαιδευτικοί μουσικής” , απέναντι σ’ αυτά τα κοινωνικά, εργασιακά, εκπαιδευτικά, θεσμικά και μουσικά προβλήματα η στάση σας συνοψίζεται στο εξής:: “Σήκω εσύ να κάτσω εγώ”. Τότε ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα θα εξαφανιστούν μπροστά στην φοβερή επιστημοσύνη σας. Το θράσος σας πηγάζει από την ημιμάθειά σας, η έλλειψη ήθους σας κάνει κακούς δασκάλους και ως εκ τούτου δεν μας ενοχλεί που δεν μας αναγνωρίζετε ως συναδέλφους σας. Εμείς παραμένουμε ταπεινοί και ενδεείς υπηρέτες της τέχνης μας. Δεν έχουμε ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση να εισέλθουμε στους υπουργικούς διαδρόμους στους οποίους συχνάζετε και μάλλον όχι άδικα αφού μόλις τον περασμένο Αύγουστο πετύχατε τον διορισμό των τελευταίων αδιόριστων μουσικολόγων παρακάμπτοντας τόσο τον ΑΣΕΠ (τον οποίο φαίνεστε να φοβάστε) όσο και την ύπαρξη αληθινών μουσικών που εργάζονται στο δημόσιο σχολείο ως ωρομίσθιοι για 5, 10, 15 έως και 17 χρόνια, τον καιρό δηλαδή που εσείς πηγαίνατε στο νηπιαγωγείο!!!. Μπορείτε να ξεγελάσετε πολλούς, την ίδια την μουσική όμως όχι. Εκεί οι τίτλοι δεν έχουν καμία αξία, οι γραφειοκράτες και οι παρατρεχάμενοι δεν μετρούν, τα πράγματα είναι καθαρά και ξάστερα. Πάψτε να μας χλευάζετε από το «πανεπιστημιακό» σας βάθρο. Δεν είστε οι πλέον αρμόδιοι και δεν είμαστε οι οποιοιδήποτε. Φυσικά και δεν είναι ισότιμες οι σπουδές μας, όπως ισχυρίζεστε, αλλά όχι επειδή οι δικές μας είναι «αδιαβάθμητες» . Αν μουσικολόγος γίνεσαι σε 5 χρόνια, τα 15 είναι πολύ λίγα για να γίνεις μουσικός. Επιπλέον να μην ξεχνάτε ποτέ ότι ο λόγος ύπαρξης των μουσικολόγων είναι η ύπαρξη των μουσικών. Αντιληφθείτε τέλος ότι η τέχνη είναι και ένα μέσο υπέρβασης. Χρησιμοποιήστε το και ελάτε να συνδιαμορφώσουμε ένα πλαίσιο συνύπαρξης που να λαμβάνει υπ’ όψιν την ισότητα ευκαιριών και ατόμων, την ουσιαστική αξία του καθενός, την ανάγκη πλουραλισμού, τον σεβασμό του διαφορετικού, την ανοχή, τις δυνατότητες εξέλιξης και αυτοπραγμάτωσης. Θα ήταν ένδειξη σωφροσύνης εκ μέρους σας να εισακούγατε τις παρατηρήσεις και τις εκκλήσεις μας γιατί, ξέρετε, μας άσπρισαν και τα μαλλιά…
|
|
|
Διαφόρων Φορέων 
Αποστολή σελίδας 
Εκτυπώσιμη μορφή σελίδας
Προσθήκη σελίδας στα Αγαπημένα
Επιστροφή