Κυνισμός , ξετσιπωσιά , αγριότητα. Σ’ αυτό το μοτίβο κινούνται όλοι. Από τον Καραμανλή και τον Αλογοσκούφη, μέχρι τον Μπασιάκο , και τον Γκαργκάνα. Και από κοντά τα στηρίγματα τους: “δουλειά ως τα …70 και βάλε” ο Πάγκαλος και “βάλτε φόρο στους πλούσιους των …1200€” ο Πολυζωγόπουλος.

Και αφού έχουν ξεζουμίσει κάθε εργαζόμενο, προχωρούν και σε “διαρθρωτικές αλλαγές”. “Ανταγωνιστικότητα”, “Επιχειρηματικότητα” κλπ γνωστά και χιλιοειπωμένα ιδεολογήματα που λέγονται για να καλύψουν την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Μονιμότητα τέλος (η αρχή από τον ΟΤΕ… τα πρώην ρετιρέ), απολύσεις και στον δημόσιο τομέα (εθελούσια έξοδο τη βάφτισαν), νέες ιδιωτικοποιήσεις και γενικό ξεπούλημα. Και ετοιμάζεται η “διευθέτηση του χρόνου εργασίας” ή για να το πούμε σωστά ο εργάτης –λάστιχο . Όποτε ο εργοδότης τον έχει ανάγκη θα εργάζεται και θα αμείβεται μερικώς. Τον υπόλοιπο χρόνο σε… αγραναύπαση. Την ίδια ώρα η ανεργία σπάει ρεκόρ. Τη “ζουν” άλλωστε οι εκπαιδευτικοί βλέποντας τους νέους ανθρώπους (δικά τους παιδιά η μαθητές τους) να αναζητούν εργασία αλλά και με τους χιλιάδες αδιόριστους συνάδελφους να συνωστίζονται για μια θέση δουλειάς στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Εκτός αν είναι τα αξιότερα “..δικά τους παιδιά”.

Όσο για τη παράσταση “το ασφαλιστικό δεν πρόκειται να ανοίξει”, ξέραμε το φινάλε. Ανοίγει και αυτό καθώς όλοι, από τον ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ μέχρι τα ντόπια παπαγαλάκια τους, απαιτούν και νέα αντιασφαλιστική επιδρομή. Η επέκταση του εργασιακού βίου, η νομιμοποίηση της ανασφάλιστης εργασίας, η ιδιωτικοποίηση των επικουρικών ταμείων, οδηγούν στον απώτερο στόχο: την απαλλαγή του κεφαλαίου από το “βραχνά” του κόστους ασφάλισης των εργαζομένων.

Από τις αποφάσεις των συνόδων Μπολόνιας και Πράγας, μέχρι την κατάργηση της επετηρίδας και την αξιολόγηση, μια μαύρη κλωστή συνδέει τις επιδιώξεις των κρατούντων. Προώθηση των 2 κύκλων σπουδών στην Γ/βαθμια εκπαίδευση, επιδίωξη δηλαδή μετατόπισης του “πραγματικού” πανεπιστήμιου για το σύστημα προς τα πάνω. Επέκταση των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων σε όλη την εκπαιδευτική διαδικασία, που μετακυλύει το κόστος στις πλάτες του λαού. Πλήρης αποσύνδεση του πτυχίου, από τα εργασιακά δικαιώματα που πηγάζουν από αυτό. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω, η μόρφωση και η εργασία, από δικαίωμα βαφτίζονται “ατομικό πρόβλημα” του καθένα. Η πορεία του προδιαγεγραμμένη: συνεχής δια βίου κίνηση στον κύκλο εργασία – ανεργία – επανειδίκευση.

Το πιο σοβαρό ιδεολογικό και πολιτικό εργαλείο προώθησης των αντιδραστικών στοχεύσεων κυβέρνησης – Ε.Ε. είναι η αξιολόγηση. Εργαλείο που συνδυάζεται με την “ποιότητα των σπουδών” και την “αξιοκρατία” για να ελέγξει, να τρομοκρατήσει, να ποδηγετήσει τους εκπαιδευτικούς και τη σπουδάζουσα νεολαία. Να ενοχοποιήσει και να απομονώσει τις αντιστάσεις –αντιδράσεις σ’ αυτή την πολιτική. Για να κατηγοριοποιήσει σχολεία (δείκτες επιτυχίας /αποτυχίας μαθητών), σχολές (πρώτης προτεραιότητας/πάρκινγκ ανέργων). Για να χτυπήσει – μαζί με το υπάρχον αλλά και το νέο νομικό πλαίσιο – την συνδικαλιστική δράση, την δημοκρατία και την ελευθερία της σκέψης.

Όσο για την Επαγγελματική εκπαίδευση (έτσι όπως μετονομάστηκε από τη ΝΔ) τίθεται το ζήτημα φτιασιδώματός της. Έτσι κι αλλιώς, ο εξαρτημένος χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας –και μάλιστα σε διεθνές περιβάλλον κρίσης- δεν αφήνει περιθώρια στους διαχειριστές του συστήματος για πιο “φιλόδοξες” παρεμβάσεις. Ενώ στο σχέδιο νόμου του ΥΠΕΠΘ έχουμε αναδιάρθρωση ειδικοτήτων που δημιουργεί ανασφάλεια –ομηρία σε μια σειρά εκπαιδευτικούς.

Η χώρα ευθυγραμμίζεται πλήρως στους πολεμικούς σχεδιασμούς των Αμερικάνων και τις συνέπειες θα πληρώσει ο λαός μας. Πολεμικό υλικό στέλνεται στο Ιράκ, αναβάθμιση της αποστολής στο Αφγανιστάν, ανάθεση “βρώμικου” ρόλου από τους υπερατλαντικούς προστάτες στα Βαλκάνια. Οι πόλεμοι και οι ανταγωνισμοί στο διεθνές σκηνικό καθορίζουν τη στάση της χώρας. Το πλέγμα των σχέσεων εξάρτησης της χώρας μας από ΝΑΤΟ - ΗΠΑ και Ε.Ε, είναι πολύ ισχυρό. Οι όποιες ισορροπίες επιτυγχάνονται σε αυτό το επίπεδο είναι ασταθείς και εύκολα μπορούν να ανατραπούν, φορτώνοντας περισσότερα δεινά στο λαό και τους εργαζόμενους.

Απέναντι σ’ όλα αυτά ποιος είναι..

Τα συνέδρια ΟΛΜΕ – ΔΟΕ, θεωρητικά, είναι μια σημαντική στιγμή των εσωτερικών διαδικασιών του εκπαιδευτικού χώρου. Βασικά τους στοιχεία ο απολογισμός των δύο προηγούμενων ετών και ο προγραμματισμός των επόμενων δύο ως προς τη χάραξη γενικών κατευθύνσεων . Μόνο που απολογισμός του κινήματος δυστυχώς δεν υφίσταται ως απολογισμός δράσης και αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Ως απολογισμός ουσιαστικής αντίστασης στα κυβερνητικά μέτρα που σαρώνουν τα δικαιώματα μας , για να υπάρξει ανάσχεση της αντιδραστικής επίθεσης.

Αυτή η συνειδητοποίηση της άσχημης κατάστασης του κλάδου είναι κοινός τόπος για τους περισσότερους εκπαιδευτικούς. Όμως δεν αρκεί αυτό. Απαιτείται η ανατροπή αυτής της κατάστασης. Και το ερώτημα τίθεται:Ποια είναι..

Απαιτείται λοιπόν η σύγκρουση στο εσωτερικό του κλάδου με αντιλήψεις-ιδεολογήματα που είτε τον καθηλώνουν από πλευράς δράσης και κίνησης είτε τον καθιστούν “ευάλωτο”, προκαλώντας σύγχυση και αποπροσανατολισμό σε σχέση με τις πραγματικές αντιλαϊκές προθέσεις του συστήματος και των κυβερνήσεών του. “Εθνική οικονομία”, “ανταγωνιστικότητα”, “επιχειρηματικό περιβάλλον”, “ελεύθερη οικονομία” τόσα χρόνια τα ακούμε να προσπαθούν να καλύψουν τη λιτότητα, την ακρίβεια, την ανεργία, τη περικοπή της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, το ανέβασμα των ορίων συνταξιοδότησης, την ανεργία, τη μερική απασχόληση την εκμετάλλευση. “Εθνικός διάλογος για…” Όταν οι εργαζόμενοι καλούνται στο τραπέζι του διαλόγου (για οτιδήποτε θέμα ανοίγει η κυβέρνηση) πρέπει να γνωρίζουν ότι οι ίδιοι αποτελούν το μενού και να συγκροτούν την αντίστασή τους ξέροντας ότι επίκειται …“μονόλογος” αντιδραστικών ρυθμίσεων.

Αντίστοιχα για τα εκπαιδευτικά ζητήματα απαιτείται η σύγκρουση με την αντίληψη που αναζητά την αιτία της κακής κατάστασης του κλάδου στην “έλλειψη προτάσεων”. ΔΕΕ, ΣΥΝεργασία, Παρεμβάσεις αναλώνονται στην επεξεργασία και υποβολή σχεδίων και “λύσεων” για την εκπαίδευση . Το “Ενιαίο υποχρεωτικό 12χρονο, με δυο ισότιμες βαθμίδες, γενικό –επαγγελματικό ή πολυτεχνικό κλπ σχολείο” αποτελεί κοινό τόπο με τις όποιες παραλλαγές και μόνιμη επωδό στις ανακοινώσεις τους. Η ακατάσχετη προτασεολογία –όσο κι αν διακηρύσσεται το αντίθετο- αποτελεί υποταγή στους συσχετισμούς δυνάμεων και υποχώρηση-απολογητισμό απέναντι στην πίεση του συστήματος που κατηγορεί για έλλειψη εναλλακτικών προτάσεων. Και το πιο σημαντικό είναι πως τέτοια μοντέλα, τέτοιες προτάσεις δεν απευθύνονται στο κίνημα. Είτε δεν του δίνουν καν ρόλο είτε του “αναθέτουν” αυτό του συνδιαμορφωτή της αντιδραστικής πολιτικής του συνυπεύθυνου και συνένοχου για τις συνέπειες που δημιουργεί η αντιεκπαιδευτική πολιτική. Αυτή η λογική διαιωνίζει την κυριαρχία του μαύρου μετώπου (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ).