ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

 

Οι Αναπληρωτές και Ωρομίσθιοι Απαιτούν ΔΙΟΡΙΣΜΟ

 

 

 

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

 

Η σχολική χρονιά προχωράει με πάρα πολλά προβλήματα για τους περισσότερους αναπληρωτές και ωρομίσθιους, όπως άλλωστε, προοιώνιζαν οι εξελίξεις. Πάρα πολλοί μείναμε και πάλι άνεργοι, το ολοήμερο δεν γενικεύτηκε, μάλλον το αντίθετο, και η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη  ξεκίνησε με πολλά προβλήματα και, πάλι, χωρίς χρήματα. Επιπλέον ο νόμος που ψηφίστηκε στην αρχή του καλοκαι­ριού, αλλά και ο Εθνικός διάλογος για την Παιδεία που βρίσκεται σε εξέλιξη θεσμοθετούν τη διαρκή ανασφάλεια και περιορίζουν, αν δεν εξαφανίζουν, την προοπτική του μόνιμου διορισμού για τη μεγάλη πλειοψηφία μας.

 

 

 

Πιο συγκεκριμένα, ως προς το νόμο:

 

 Το 60-40 με δεδομένη τη σφιχτή οικονομική πολιτική και τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για δραστική μείωση του δημόσιου τομέα, δε σημαίνει περισσότερους διορισμούς.

 

Επιπλέον, το 30μηνο -η χειρότερη ρύθμιση απ' όλους τους συμβασιούχους και σαφής υποχώρηση σε σχέση με το 16μηνο που εί­χε κερδηθεί- είναι κλειστό και αφορά μόνο γύρω στους 3.000-4.000 εκπαιδευ­τικούς.

 

 Οι τεχνικές ειδικότητες που δε συμμετέχουν στον ΑΣΕΠ, μένουν, για άλλη μια φορά, έξω απ' όλα (με εξαίρεση όσους ανήκουν στο 16μηνο).

 

 Ο Ενιαίος Πίνακας, έσπασε σε δύο πίνα­κες: ένα μικτό με μοριοδοτήσεις για αναπλήρωση και ένα «καθαρό» προϋπηρεσίας για διορισμούς, που όμως εξαρτάται από τον προηγούμενο και άρα βάζει απ’ την πίσω πόρτα τις μοριοδοτήσεις.

 

 Ο νέος νόμος δεν καταργεί (όπως θα μπορούσε), ως προϋπόθεση για διορισμό, τη λήψη Πιστοποιητικού Παιδαγωγικής Επάρ­κειας (αναστάλθηκε, απλώς, ως το 2008, προκειμένου να διεξαχθεί ο νέος ΑΣΕΠ). Μένει, έτσι, ανοιχτό το ενδεχόμενο να κληθούμε, το επόμενο διάστημα, να ξανακαθίσουμε στα θρανία για δυο εξάμηνα και να ξαναδώσουμε εξετάσεις, προκειμένου να θεωρούμαστε διορίσιμοι.

 

 

 

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στο γεγονός ότι, για μια ακόμα φορά, πέσαμε θύματα της «ρεαλιστι­κής» πολιτικής που εφαρμόζεται όλ' αυτά τα χρόνια τόσο από την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ, όσο και από την ΠΕΑ η οποία μετατρέπεται, όλο και περισσότερο, σ’ ένα συντεχνιακό σωματείο των μεγάλων προϋπηρεσιών. Το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι ο διορισμός πολύ λιγότερων συναδέλφων απ’ όσους θα μπορούσαμε να είχαμε διορίσει και μάλιστα μετά από αφάνταστη ταλαιπωρία, την ίδια στιγμή που τα νούμερα των αναπληρωτών-ωρομισθίων έχουν φτάσει σε απίθανα ύψη, με όλο και χειρότερους όρους δουλειάς και το διορισμό να γίνεται όλο και πιο απόμακρο όνειρο.  Συνέβαλλε, επιπλέον, στην, προωθούμενη από το κράτος, διαίρεσή μας σε χίλιους δυο πίνακες και υποκατηγορίες με διαφορετικά ειδικά προβλήματα, που κανείς δεν μπορεί πια να παρακολουθήσει και σπρώχνουν κι εμάς τους ίδιους να ξεχνάμε ότι είμαστε ένα κοινό σώμα με το ίδιο πρόβλημα και ένα μόνο όπλο, την ενότητα και αγω­νιστικότητά μας.

 

 

 

Ωστόσο, το μέλλον προοιωνίζεται ακόμα χειρότερο αν λάβουμε υπόψη τη συζήτηση που έχει ανοίξει στα πλαίσια του περίφημου Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία. Μοναδικός του στόχος είναι η προσαρμογή της εκπαίδευσης στις αποφάσεις που έχουν ληφθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο (Λισσαβόνα, Μπολώνια, Πράγα) δηλαδή η μετατροπή της εκπαίδευσης, από δικαίωμα του κάθε πολίτη και υποχρέωση του κράτους, σε εμπόρευμα που θ’ αγοράζει κανείς ανάλογα με το πορτοφόλι του.

 

Αυτό προωθεί το περίφημο μοντέλο της αποκέντρωσης και της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού μηχανισμού που σκοπεύει να επιβάλλει η κυβέρνηση, με μέτρα όπως το σπάσιμο των αναλυτικών προγραμμάτων ανά περιοχή και σχολείο, την αυτοχρηματοδότηση των σχολικών μονάδων, την αξιολόγηση (= κατηγοριοποίηση) των σχολείων, τις συνεχείς εξετάσεις από την Ε’ δημοτικού, την άμεση σύνδεση του Επαγγελματικού Λυκείου με τις επιχειρήσεις κλπ.

 

Πρόκειται, όμως, για ένα μοντέλο που δεν μπορεί να εφαρμοστεί με τις σημερινές σχέσεις εργασίας των εκπαιδευτικών (μονιμότητα, σταθερές εργασιακές σχέσεις και μισθό) γιατί σ’ αυτό ο εκπαιδευτικός παύει να είναι ένας φορέας γνώσεων, που δουλειά του είναι να τις μεταδίδει στα παιδιά. Γίνεται ένας «πλασιέ» που οφείλει να προσαρμόζεται στη ζήτηση, με συνεχείς επανεκπαιδεύσεις, για να προσελκύει πελάτες-μαθητές/γονείς αλλά και σπόνσορες για το σχολείο. Αυτός ο εκπαιδευτικός θα αξιολογείται θετικά και θα επιβιώνει μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι οι μόνιμοι διορισμοί συνεχώς θα μειώνονται, ενώ αντίστροφα θα αυξάνεται και θα «μονιμοποιείται» η ελαστική εργασία στο δημόσιο σχολείο. Δεν είναι μεμονωμένη η περίπτωση του ΟΤΕ όπου το μόνιμο προσωπικό υποχρεώθηκε σε πρόωρη συνταξιοδότηση και αντικαθίσταται από συμβασιούχους. Δεν είναι τυχαίο ότι, ήδη, στα πανεπιστήμια καταργούνται τα πτυχία (και τα επαγγελματικά δικαιώματα που απορρέουν απ’ αυτά) και αντικαθίστανται από πιστοποιητικά διδακτικών μονάδων, που θα αξιολογεί η αγορά εργασίας. Αλήθεια, πόσες και τι είδους διδακτικές μονάδες θα χρειάζεται κάποιος για να θεωρείται και να παραμένει εκπαιδευτικός;

 

Πρόκειται για ένα μοντέλο που θα επιβληθεί στη χώρα μας, όπως και σε όλη την Ευρώπη, και μάλιστα με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Πολύ περισσότερο τώρα που ψηφίσθηκε (χωρίς να το καταλάβουμε) το Ευρωσύνταγμα, που είναι πάνω από κυβερνήσεις και εθνικά συντάγματα και ορίζει τις αποφάσεις της διορισμένης Ευρωκυβέρνησης ως νόμους.

 

 

 

Εμείς, οι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι που συντασσόμαστε με την ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ, πιστεύουμε ότι πρέπει να μπει ένα φρένο σ' όλα αυτά.

 

 

 

Ζητούσαμε και ζητάμε τον διορισμό ΟΛΩΝ των αναπληρωτών και ωρομισθίων γιατί πιστεύ­ουμε ότι ΟΛΟΙ προσφέρουμε υπηρεσίες απαραίτητες για τη λειτουργία των σχολείων και πρέπει ΟΛΟΙ να μονιμοποιηθούμε. Τα χιλιάδες κενά που μπαλώνουμε κάθε χρόνο, το ολοήμερο, η πρόσθετη διδακτική στήριξη, η ενισχυτική πρέπει να καλυφθούν με μόνιμες θέσεις εργασίας. Αν αυτό συνδυαστεί με μέτρα για τη βελτίωση της εκπαίδευσης, όπως η μείωση των μαθητών ανά τμήμα, θα εξαλει­φθεί το πρόβλημα των συμβασιούχων στην εκπαίδευση που σκόπιμα καλλιεργείται χρόνια τώρα. Βεβαίως, δεν έχουμε αυταπάτες ότι 27.000 άνθρωποι θα διοριστούμε σε μια νύχτα (όχι γιατί δεν χρειαζόμαστε, αλλά γιατί δεν έχουμε ακόμα φτιάξει το κίνημα που απαιτείται για να το επιβάλλου­με). Μπορούμε όμως να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση να καθορίσει ως πότε θα μας διορίσει (ως και τον τελευταίο) και να θεσμοθετήσει ότι, ως τότε, θα έχουμε σταθερή και πλήρη απασχόληση στην εκπαίδευση. Οποιοδήποτε άλλο αίτημα (ανοιχτά ή κλειστά 24μηνα, 18μηνα κλπ) όχι μόνο δε βάζει φρένο στην εξωφρενική κατάχρηση του θεσμού του αναπληρωτή και ωρομίσθιου, αλλά αποδέχεται και στηρίζει τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης, αφήνοντας, επιπλέον, ακάλυπτους τους συναδέλφους με μικρές προϋπηρεσίες που χρειάζονται ολόκληρα χρόνια για να συμπληρώσουν ακόμα και ένα 8μηνο. 

 

Οφείλουμε να απαιτήσουμε το 5% του ΑΕΠ για την Παιδεία και κάλυψη των οργανικών κενών με  Μαζικούς Μόνιμους Διορισμούς να πούμε ΟΧΙ στις συμπτύξεις τμημάτων και σχολείων που είναι αντιεκπαιδευτικές και παράλληλα καταργούν οργανικές θέσεις. ΟΧΙ στην αξιολόγηση που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων των εκπαιδευτικών απειλώντας τη μονιμότητα. ΟΧΙ στις εξοντωτικές εξετάσεις που διώχνουν τα παιδιά απ’ το σχολείο. ΟΧΙ στην μελετημένη διάλυση της τεχνικής εκπαίδευσης και των ΤΕΕ, που πλήττει εξίσου μαθητές και εκπαιδευτικούς. Οφείλουμε να διεκδικήσουμε μείωση των μαθητών ανά τμήμα και μείωση των ορίων συνταξιοδότησης αν θέλουμε εμείς να έχουμε προοπτική διορισμού και τα παιδιά ελπίδα μόρφωσης.

 

 

 

Για μας προτεραιότητα στην πρακτική μας πρέπει να έχει η προσέγγιση όλων των συναδέλφων στους χώρους δουλειάς τους, η προσέγγιση των νέων συναδέλφων και η ενεργοποίηση ΟΛΩΝ. Απαραίτητη, επίσης, είναι η ανάπτυξη συμμαχιών στο χώρο της εκπαίδευσης με διορισμένους συναδέλφους, μαθητές και γονείς. Κάτι τέτοιο μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από τη δημιουργία επιτροπών αγώνα που θα δραστηριοποιούνται γύρω από τα ζητήματα μας, αλλά και γενικότερα ζητήματα της εκπαίδευσης, που θα ενημερώνουν και θα κινητοποιούν. Προϋπόθεση είναι, τέλος, για να ξεφύγουμε από τις διαρκείς υποχωρήσεις, η αγωνιστική διεκδίκηση των αιτημάτων μας (με τοπικές και πανελλαδικές κινητοποιήσεις) ό­πως αυτά θα διαμορφώνονται από τους ίδιους τους συναδέλφους, με πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες.

 

 

 

Για όλους αυτούς τους λόγους απαιτούμε:

 

 

 

Ø      ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ 5%ΤΟΥ ΑΕΠ σε συνδυασμό με μείωση των μαθητών ανά τμήμα, μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, στήριξη της τεχνικής εκπ/σης)

 

Ø      ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ με βάση τις πραγματικές ανάγκες της Εκπαίδευσης

 

Ø      ΑΜΕΣΗ  ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ  ΟΛΩΝ  ΤΩΝ  ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ - ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ  ΠΟΥ  ΕΧΟΥΝ ΔΟΥΛΕΨΕΙ  ΣΤΗ  ΔΗΜΟΣΙΑ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ (και των τεχνικών ειδικοτήτων)

 

Ø      ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΟΥ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥ. ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΜΟΝΟ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

 

Ø      Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΟΡΙΣΜΟ (για καμιά ειδικότητα, τεχνική ή άλλη)

 

Ø      ΕΝΑΣ ΕΝΙΑΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ

 

Ø      ΑΜΕΣΗ  ΚΑΙ  ΤΑΚΤΙΚΗ  ΠΛΗΡΩΜΗ  ΤΩΝ  ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ-ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ

 

Ø      ΝΑ  ΕΓΓΡΑΦΟΝΤΑΙ  ΟΛΟΙ  ΟΙ  ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΙ  ΣΤΗΝ  ΟΛΜΕ  ΚΑΙ  ΤΗ  ΔΟΕ

 

 

 

Για όλους αυτούς τους λόγους σας καλούμε να συμμετέχετε στην προσπάθεια μας και να δραστηριοποιηθείτε μαζί μας