Μπροστά στην ένταση της επίθεσης και του νέου εργασιακού μεσαίωνα.

Να σπάσουμε το κλοιό της αδράνειας και απομόνωσης!

Να διεκδικήσουμε αγωνιστικά την λύση των χρόνιων προβλημάτων μας!

Συνάδελφοι/σες

Συμβαίνουν πολλά και διάφορα σε όλο τον κόσμο. Βασικό χαρακτηριστικό τους; Όλα, κατά σύμπτωση, είναι ή καταλήγουν να είναι, σε βάρος των λαών, σε βάρος των εργαζομένων. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα περισσεύουν για τους μισθωτούς, και συνταξιούχους. Η ανεργία που συνεχώς αυξάνει, ενισχύει το είδη ασφυκτικό πλαίσιο των εργασιακών συνθηκών και σχέσεων. Αποδιαρθρώνει, δια του «φυσικού» (καπιταλιστικού) τρόπου, το πλέγμα των εργασιακών σχέσεων που έχει διαμορφωθεί μέσα από αγώνες και κινητοποιήσεις των εργαζομένων, καταργεί, χωρίς πολλά- πολλά, δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Ο όρος «νέος εργασιακός μεσαίωνας» δεν κρύβει καμιά υπερβολή. Ο εργαζόμενος θεωρείται ανοιχτά πλέον, (όχι πως για την καπιταλιστική λογική δεν ήταν πάντα έτσι), από την άποψη των όρων ζωής και ύπαρξης του, συνέχεια των μέσων παραγωγής. Για το κεφάλαιο, παραχώρηση προς τον εργαζόμενο νοείται μόνο το ελάχιστο αναγκαίο κόστος συντήρησης και αναπαραγωγής του. Και αυτή η τάση θα συνεχιστεί και θα ενισχυθεί, αν δεν την εμποδίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Ακούμε από δήθεν υπεύθυνα χείλη πως η «οικονομία μας», είναι σε βαθιά κρίση, Εσχάτως μπήκε και σε επιτήρηση από την ΕΕ γι’ αυτό και ο προϋπολογισμός είναι σφιχτός, γι' αυτό πρέπει να γίνουν θυσίες από όλους. Τίποτε το λιγότερο αληθινό απ' αυτό! Υπό επιτήρηση, μόνιμα και αδιαλείπτως, είναι η τσέπη του εργαζόμενου, του μισθωτού! Όταν λοιπόν λέει η κυβέρνηση η «οικονομία μας περνά κρίση», και το επαναλαμβάνουν πολλοί άλλοι καλοθελητές, εννοούν δύο διαφορετικά πράγματα: την οικονομία για το κεφάλαιο και την κερδοφορία του, η οποία τα πάει πολύ καλά και επιδιώκει να τα πάει καλύτερα. Και την οικονομία για τους εργαζομένους, που πάντα έχει κρίση, που πάντα πρέπει να υποστούν θυσίες για το καλό της πρώτης.

Ο προϋπολογισμός αντανακλά αυτήν τη σχέση

Σταθερά και μόνιμα προβλέπει θυσίες για τους μισθωτούς

Σταθερά και μόνιμα δεσμεύει αυτούς και μόνο

Σταθερά και μόνιμα, η κινδυνολογία που το συνοδεύει, αφορά τα δικαιώματά τους.

Μόνο που ο προϋπολογισμός δεν είναι τίποτα άλλο από μια έκθεση προβλέψεων, εσόδων – εξόδων του δημοσίου/κράτους. Το 80% (ίσως και περισσότερο) της πραγματικής οικονομίας κινείται εκτός των πλαισίων του. Ωστόσο η φράση "δεν αντέχει ο προϋπολογισμός", αποτελεί το μόνιμο μοτίβο των κυβερνητικών απαντήσεων σε κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων. Το ίδιο επιχείρημα, συχνά πυκνά, ακούγεται από τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές, και από τους κάθε απόχρωσης εργατοπατέρες.

Συνάδελφοι /σες

Τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών, οι ηγεσίες ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, με τους σημερινούς συσχετισμούς και τον ουσιαστικό έλεγχο τους από τις δυνάμεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ (το μαύρο μπλοκ των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων του συστήματος) στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τις κυβερνητικές επιλογές. Ο βασικός προσανατολισμός τους είναι η συνδιαλλαγή με την εκάστοτε κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την καθήλωση του κλάδου σε ηττοπαθείς λογικές και πρακτικές. Και όταν αναγκάζονται (για διάφορους λόγους) να ψελλίσουν κάτι για διεκδικήσεις, το κάνουν με τέτοιο τρόπο που να μην αφήνει πολλά περιθώρια για «αγωνιστικές παρεξηγήσεις». Το πρόσφατο πλαίσιο-εισήγηση που κατέβασε προς τον κλάδο η ΟΛΜΕ, απεικονίζει ανάγλυφα αυτή τη σχέση πραγμάτων. Ένα κείμενο-συρραφή προτάσεων, που διεκδικούν θέση πολιτικών εκτιμήσεων, ακολουθείται από παράθεση 100 (εκατό) και πλέον αιτημάτων «εφ΄ όλης της ύλης», και καταλήγει σε «πλαίσιο-πρόγραμμα δράσης» με φόντο… την αδράνεια. Διαφαίνεται από όλη την λογική του κειμένου πως δεν απευθύνεται προς τους συναδέλφους και τις Γενικές Συνελεύσεις, αλλά προς την κυβέρνηση. Επιπλέον η συγκεκριμένη ΟΛΜΕ (όπως και οι προηγούμενες) νοιάζεται κύρια για την αναπαραγωγή της, νοιάζεται για τις αρχαιρεσίες της άνοιξης. Το μόνο που την ενδιαφέρει, στην παρούσα φάση, είναι να συγκροτήσει ένα προφίλ, δήθεν αγωνιστικό, και διεκδικητικό. Για την ουσιαστική πλευρά του ζητήματος, θα ευθύνεται η «απροθυμία του κλάδου». Ως συνήθως!

Στην πραγματικότητα το βασικό τους μέλημα είναι να μην ανοίξει με ουσιαστικό τρόπο, μέτωπο αντιπαράθεσης κυβέρνησης – εκπ/κών. Να υπονομευτεί κάθε λογική, κάθε προοπτική μαζικών, αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι τα πράγματα, πρέπει να ακολουθήσουν αυτήν την εξέλιξη. Καθόλου δεν είναι αναγκαίο να γίνεται έτσι στο τέλος Το ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε ουσιαστικό από την συγκεκριμένη ΟΛΜΕ, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν περιθώρια και τρόποι να εκφραστεί η πραγματική διάθεση των εκπαιδευτικών Δεν σημαίνει πως η συγκεκριμένη ΟΛΜΕ (αλλά και η ΔΟΕ) δεν μπορούν να υποταχτούν στην θέληση του κλάδου.

Το ότι η συνδικαλιστική δράση και αγωνιστικές κινητοποιήσεις, δεν εξασφαλίζονται με τέτοιες μεθοδεύσεις είναι ζήτημα πολιτικό. Και έτσι πρέπει να ειδωθεί από όλους τους εκπ/κούς. Δεν είναι ανίκανοι οι κυρίαρχες παρατάξεις, και η συνδικαλιστική ηγεσία. Απλά δουλεύουν για άλλους και με μεγάλη ικανότητα μάλιστα! Έτσι, και σε σχέση πάντα με το ίδιο κείμενο-εισήγηση, περισσότερο ενδιαφέρουν έχουν αυτά που αποσιωπούνται παρά αυτά που παρατίθενται. Πάνω σε αυτό είναι φανερή η προσπάθεια απομάκρυνσης και απεγκλωβισμού του ΔΣ της ΟΛΜΕ, από βασικά ζητήματα μέσα από την αποσιώπησή τους. Παράδειγμα, η αξιολόγηση, που παρά την αντιφατική προσέγγιση παλαιότερων εισηγήσεων, απουσιάζει και σαν φράση! Από την άλλη, το γεγονός πως πολλά από τα αιτήματα που παρατίθενται στην εισήγηση της ΟΛΜΕ είναι σωστά, δεν σημαίνει αυτονόητα πως συγκροτούν και διεκδικητικό πλαίσιο. Για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να συγκροτούν ένα ιεραρχημένο πλαίσιο με ανάδειξη του κυρίαρχου αιτήματος, της αιχμής. Ή έστω να τίθεται η ανάγκη για τέτοια διαδικασία και μέσα από τις ΓΣ. Αυτό όμως περιέχει προφανείς κινδύνους μη ελέγχου της όλης διαδικασίας, αφού από την μια η πίεση των προβλημάτων και από την άλλη η διάθεση του κόσμου για ουσιαστική απάντηση τους, αναγκαστικά θα κυριαρχούσε προσδιορίζοντας, και διαμορφώνοντας και ανάλογες στάσεις.

Πριν απ’ όλα λοιπόν, συνδικαλιστική δράση και αγωνιστικές διεκδικήσεις, χωρίς παράλληλη πολιτική στόχευση δεν υπάρχει. Τα «καθαρά» συνδικαλιστικά αιτήματα είναι μια ανοησία. Ούτε ποτέ υπήρξαν τέτοια, ούτε θα υπάρξουν. Οι ζωντανές και αγωνιστικές δυνάμεις του κλάδου πρέπει να συμβάλουν αποφασιστικά στην ανατροπή αυτής της κατάστασης. Να αναδείξουν με σοβαρότητα αλλά και με αποφασιστικότητα το ζήτημα της μαζικής αγωνιστικής δράσης και αντίστασης , πάνω σε πολιτική βάση, ως την μοναδική διέξοδο στα σοβαρά και κρίσιμα ζητήματα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.

Χρειάζεται σαφή και καθαρή αντικυβερνητική κατεύθυνση. Όσο ξεκάθαρα θα γίνονται τα μέτωπα πάλης, τόσο θα αποκαλύπτεται και ο ρόλος του «μαύρου μπλοκ» (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, και των όποιων στηριγμάτων τους) και η διαβρωτική του δράση.

Αναδεικνύοντας, ιεραρχώντας τα αιτήματα μας, στα εργασιακά – οικονομικά – ασφαλιστικά που αποτελούν το πεδίο της πιο άγριας επίθεσης του συστήματος και των κυβερνήσεών του να παλέψουμε:

§         Για ουσιαστικές αυξήσεις στο κόστος ζωής και στο βασικό μισθό!

§         Για την υπεράσπιση των εργασιακών μας σχέσεων, και την πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Για να καταργηθεί η αξιολόγηση και οι νόμοι που την στηρίζουν!

Να γίνουν οι συνελεύσεις μια καινούργια αφετηρία, να μετατραπούν σε βασικό πεδίο συνδικαλιστικής δράσης και λειτουργίας.

Μάρτης 2005

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

deltioake@yahoo.gr