H Πανελλήνια Ένωση Εκπ/κών Μουσικής Δημόσιας Εκπαίδευσης (ΠΕΕΜΔΕ) απαντά
Για την καλύτερη ενημέρωση των –νεότερων κυρίως- συναδέλφων μας και με αφορμή τη δημοσίευση άρθρου από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Πανεπιστημιακών Εκπαιδευτικών Μουσικής, σας γνωρίζουμε τα ακόλουθα:
Οι διορισμοί των Εκπαιδευτικών Μουσικής στη δημόσια Εκπαίδευση και ο χαρακτηρισμός τους ως ΠΕ16 γινόταν με βάση τα άρθρα 14 παρ 8 και 15 Β παρ9 του ν. 1566/85 και πάντα έπειτα από επιτυχή συμμετοχή των ενδιαφερομένων σε διαγωνισμούς που προκήρυσσε το ΥΠΕΠΘ και πρόσφατα ο ΑΣΕΠ.
Στους διαγωνισμούς αυτούς, δεκαετίες τώρα συμμετείχαν κάτοχοι τίτλων σπουδών Ωδείων και μουσικών σχολών – αφού δεν είχαν ιδρυθεί ακόμα Τμήματα Μουσικών Σπουδών στα ΑΕΙ – και κατόπιν από το 1990 και οι απόφοιτοι των ΤΜΣ.
Έτσι, έχουμε συνύπαρξη Ωδειακών και Πανεπιστημιακών αποφοίτων σε διαδικασίες σοβαρών εξετάσεων σε κοινά θέματα και κοινή ύλη που όπως αποφασίστηκε είναι αυτή που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια. Οι μη Πανεπιστημιακοί υποψήφιοι ανταποκρίνονται επιτυχώς στις εξετάσεις αυτές – και μάλιστα με διάκριση- επιβεβαιώνοντας τη γνώση αυτών των αντικειμένων. Δηλαδή μαθημάτων που είναι επιστημονικά και παιδαγωγικά και λιγότερο καλλιτεχνικά, μια που η εξέταση τραγουδιού και μουσικού οργάνου (εκτός της Γ φάσης ΑΣΕΠ) που υπήρχε πάντα, δεν είχε θέση στις τελευταίες εξετάσεις. Δε θα ‘πρεπε να ξέρουμε όμως, αν ο υποψήφιος Εκπαιδευτικός Μουσικής της σχολικής τάξης θα μπορεί να τραγουδά σωστά και να παίζει κάποιο όργανο σωστά;
Αλλά κι απ’ την άλλη πλευρά τι θα ήταν τα εφόδια που αποκτούσαν στα ωδεία οι υποψήφιοι των Γενικών Εξετάσεων για τα ΤΜΣ όταν προετοίμαζαν την υποδομή της γνώσης τους αλλά και τα Ειδικά Μαθήματα; Απλώς καλλιτεχνικά;
Φυσικά κι ο Εκπαιδευτικός της Μουσικής πρέπει να είναι και Επιστήμονας – Παιδαγωγός και Καλλιτέχνης! Πρέπει να απευθύνεται και με τις τρεις αυτές ιδιότητες στα παιδία. Στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε, των γρήγορων μεταβολών και των πολλών προκλήσεων ,δεν τολμάμε να σκεφτούμε ότι ο Μουσικός που θα μπει μέσα στην τάξη να διδάξει, δεν θα είναι εκτός από παιδαγωγός και καλλιτέχνης. Η έλλειψη αυτής της τόσο ζωτικής ιδιότητας του κλάδου μας θα μπορούσε να αποβεί σε βάρος οποιασδήποτε προσπάθειας εφαρμογής και των πιο στοιχειωδών αρχών της παιδαγωγικής.
Μία άλλη παράμετρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας που δυστυχώς αρκετοί αδυνατούν να κατανοήσουν, είναι αυτή της εμπειρίας. Που είναι ικανή να αντισταθμίσει σ’ ένα πολύ μεγάλο βαθμό οποιοδήποτε έλλειμμα γνώσης, γιατί πολύ απλά την εμπεριέχει.
Ασφαλώς και δεν η ουσία τα χαρτιά. Ο καλός Εκπαιδευτικός που όλοι θέλουμε, δε βρίσκεται στο χαρτί κάποιου πτυχίου, αλλά μέσα μας. Δε βγαίνει έτοιμος από κάποιο ίδρυμα, αλλά γίνεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, όλο και καλύτερος.
Οι τίτλοι Σπουδών με τους οποίους οι Ωδειακοί απόφοιτοι λάμβαναν μέρος στις εξετάσεις διορισμού μπορούσαν σύμφωνα με το νόμο να είναι οποιοιδήποτε αναγνωρισμένοι από το κράτος. Για παράδειγμα, Ανωτ. Θεωρητικών Μουσικής, Βυζαντινής, Πτυχία ή Διπλώματα οργάνων κλπ.
Στην πλειοψηφία τους όμως ήταν Ανωτ. Θεωρητικών, που περιλαμβάνουν σε όλα τα επίπεδά τους μαθήματα Επιστημών της Μουσικής, μαθήματα Ιστορικά, πρακτική διδασκαλίας, αλλά και κάποια καθαρά καλλιτεχνικά μαθήματα όπως πιάνο μέχρι κάποιο επίπεδο. (ΦΕΚ229/11-11-1959). Αυτά λοιπόν για την Επιστημονική, Παιδαγωγική αλλά και καλλιτεχνική πιστοποίηση...
Αυτοί οι τίτλοι παρέχονται από ιδρύματα που στην πλειοψηφία τους είναι ιδιωτικά. Το ΥΠΠΟ που τα εποπτεύει και θεωρεί αυτούς τους τίτλους, τους κρατά αδιαβάθμητους μέχρι σήμερα - πράγμα απαράδεκτο- ή δεν ενεργοποιεί νόμους περί ιδρύσεων ΑΣΜΕ.
Όμως η ουσία βρίσκεται στην εκπαίδευση αυτή καθ αυτή, για την οποία μπορούν να μιλήσουν μόνο όσοι την έχουν γνωρίσει και όσοι απόκτησαν κάποιον απ’ τους τίτλους που προαναφέραμε. Εκπαίδευση που στοχεύει τόσο στο γνωστικό , όσο και τον ψυχοκινητικό τομέα.
Είναι δύσκολο, ριψοκίνδυνο και αντιδεοντολογικό το να υποτιμά κανείς ιδιότητες και ικανότητες συναδέλφων και να αμφισβητεί την επιστημονική και παιδαγωγική τους επάρκεια, αν δεν ξέρει πως έχουν τα πράγματα. Και το χειρότερο, αν ανήκει στον ίδιο κλάδο. Αυτό μας πάει πολύ πίσω. Σαν εκπαιδευτικοί βέβαια, πρέπει καμιά φορά να κατανοούμε τους «αδιάβαστους» αλλά και τους «εμπαθείς». Ας δώσουμε το καλό παράδειγμα στο όνομα της συναδελφικότητας. Όμως η συναδελφικότητα θέλει ήθος. Ήθος όμως δεν είναι η παρεμπόδιση της Επιστημονικής και Επαγγελματικής βελτίωσης της πλειοψηφίας του κλάδου.
Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία, αξία, μόρφωση, κουλτούρα κι εμπειρία. Έχει δώσει στην πράξη κι όχι στη θεωρία δείγματα γραφής, όντας ενταγμένος στη σχολική κοινότητα – για λίγα ή πολλά χρόνια – βάζει στόχο του τη βελτίωση των παιδιών. Οι αληθινοί και μάχιμοι Εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πως όσο όμορφη είναι αυτή η κοινότητα, άλλο τόσο δύσκολες και σκληρές είναι οι συνθήκες δουλειάς σ’ αυτήν.
Μπορεί να συνυπάρχουν διαφορετικές τάσεις και προελεύσεις. Μπορεί να υπάρχει Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, μικρή ή μεγάλη διαφοροποίηση των συνθηκών δουλειάς από σχολείο σε σχολείο, διαφορετικός προσανατολισμός σπουδών μεταξύ ΑΕΙ και Ωδείων. Η οικογένεια όμως των Εκπαιδευτικών Μουσικής είναι μία και θα πρέπει να παραμείνει μία. Προσέφερε και θα προσφέρει πάντα ό,τι σημαντικότερο μπορούσε στο μαθητή. Όχι μόνο γνώση αλλά και ανάπτυξη Ψυχοκινητικών και κιναισθητικών δεξιοτήτων.
Έχουμε ανάγκη από εποικοδομητική κριτική που θα βελτιώσει το οτιδήποτε τρωτό υπάρχει στον καθένα μας. Περισσότερο όμως ανάγκη έχουμε όλοι μας μία διαρκή επιμόρφωση . Ώστε να μη μείνουμε ποτέ αδιάβαστοι. Γιατί ο αδιάβαστος δάσκαλος είναι αυτός που μένει ευκολότερα απ’ το μαθητή στην ίδια τάξη. Είναι θέμα ευθύνης όχι μόνο της πολιτείας, αλλά και του ίδιου του κλάδου να εντοπίζει τους λόγους που απαιτούν τις επιμορφωτικές δραστηριότητες των Εκπαιδευτικών του. Και μια επιμόρφωση που θα οδηγήσει σε ακαδημαϊκή Αναβάθμιση την πλειοψηφία του κλάδου, όχι μόνο δε μπορεί να είναι αμφισβητήσιμη, αλλά και πρέπει να στηριχτεί και να πλαισιωθεί απ’ όλους. Φόβητρο θα ήταν μόνο για όποιους δεν μπορούν να καυχηθούν για την ποιότητα της γνώσης και των τίτλων τους, ή για την επιστημονική και καλλιτεχνική τους ανεπάρκεια.
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία
Για το ΔΣ της ΠΕΕΜΔΕ
Ο πρόεδρος ο Γενικός Γραμματέας
Διαφόρων Φορέων 
Αποστολή σελίδας 
Εκτυπώσιμη μορφή σελίδας
Προσθήκη σελίδας στα Αγαπημένα
Επιστροφή